คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
"สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มโค้งให้กับรุ่นพี่พนักงานเสิร์ฟ
"มาแล้วหรอ? จอห์นนี่กำลังจะขึ้นเวทีพอดีเลย" เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะเดินไปที่ห้องแต่งตัวของจอห์นนี่ หลายคนคงจะคิดว่าเขาทั้งสองคนคือพี่น้องกันเพราะด้วยอายุที่ห่างกันถึงเจ็ดปี แต่ไม่มีใครรู้มาก่อนเลยว่าเขาคือคุณหนูที่ละทิ้งความสบายทุกอย่างมาเพื่ออยู่กับคนที่เขารักอย่างจอห์นนี่
"จะขึ้นเวทีแล้ว ยังไม่แต่งตัวอีกหรอ?" หนุ่มร่างสูงสวมกางเกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดสีดำและเสื้อยีนส์ตัวโปรดกำลังนั่งดีดกีตาร์อย่างสบายใจ ต้องหยุดลงเมื่อเสียงหวานทักขึ้น
"วันนี้จะขึ้นเวทีชุดนี้แหละ" วางกีตาร์ลงก่อนจะเดินไปหาคนตัวบาง ใช้มือกร้านของคนที่ทำงานหนักรวบมือนิ่มของคนที่เขาทะนุถนอมมาโดยตลอดขึ้นมากุมเอาไว้ มองดวงหน้าหวานก่อนจะยิ้มบางๆให้
"วันนี้เรียนเหนื่อยมั้ย? เพื่อนๆแกล้งอีกหรือเปล่า?" จอห์นนี่กวาดสายตาสำรวจไปทั่วผิวขาวนิ่มที่รอยเขียวช้ำยังคงมีให้เห็นเพราะถูกเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งมา แต่แจฮยอนกลับส่ายหน้ารัวแล้วยิ้มจนตาปิดเพราะกลัวคนตรงหน้าจะเป็นห่วง
"วันนี้เรียนสนุกมากๆเลย" แจฮยอนยิ้มและตอบกลับไปทั้งที่ความจริงแล้วแจฮยอนเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนๆต่างพากันรังเกียจเขามากแค่ไหน และแจฮยอนเองก็พยายามที่จะปิดบังเรื่องนี้ไม่ให้ยองโฮรู้
"พี่จะทำงานเปิดแผ่นครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ต่อไปจะไปทำงานประจำเราจะได้ไม่ต้องมารอพี่แบบนี้อีก" มือหนาวางบนหัวเล็กกลมอย่างเอ็นดู ก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้หลวมๆ
"รอพี่ในห้องนี้ถ้าง่วงก็หลับไปก่อนได้เลยนะ" แจฮยอนพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้ คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าก่อนที่จะหอมแก้มของคนตรงหน้าอย่างที่เคยทำ
"สู้ๆ นะครับ" หลังจบประโยคนั้น เสียงโห่วร้องของคนที่มาเที่ยวยามราตรีก็ดังขึ้น เรียกร้องชื่อดีเจที่ฮ็อตที่สุดในเวลานี้ ไหนจะขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาที่หล่อเหลานั่นอีก สาวๆต่างมากันเพราะเหตุนี้ ร่างสูงเดินไปจนลับสายตา เสียงเพลงบันเลงขึ้นอย่างสนุกสนานแต่มันเป็นเหมือนเพลงที่กล่อมให้แจฮยอนนอนหลับ กายบางค่อยๆฟุบหลับลงไปบนโต๊ะตัวเครื่องสำอางค์ เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ร่างสูงลงมาจากเวที เจ้าของสถานบันเทิงถือเงินปึกหนามาให้ เงินที่เพิ่งจะได้หลังจากเปิดแผ่นในวันนี้ที่เขาหวังว่าคงจะพอไว้ใช้จ่ายไปได้ถึงสิ้นเดือน
ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดด
"ฮัลโหล" เสียงจากปลายสายดังขึ้นทันทีที่ร่างสูงกดรับโทรศัพท์
"พี่คะ คุณแม่ไม่สบายท่านป่วยหนักมาก พี่กลับบ้านเถอะนะคะ" มือหนาราวกับไร้เรี่ยวแรง เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่เขาทะเลาะกับคุณแม่แล้วไม่กลับบ้าน เขาใช้ชีวิตแบบคนทั่วๆไปที่ไม่ได้หรูหราตามที่แม่ของเขาวางแผนชีวิตเอาไว้ให้
"อืม พี่จะกลับไป" กดวางสายก่อนจะเดินเข้าไปปลุกคนตัวเล็กที่หลับอยู่ แต่เมื่อเห็นคนตัวเล็กงัวเงียทำให้เขาไม่อยากปลุกให้ตื่น เก็บข้าวของก่อนจะแบกคนตัวเล็กขึ้นบนแผ่นหลังหนา แก้มนิ่มซบลงบนไหล่หนาซุกไซร้ราวกับว่าไหล่นั่นคือเตียงนิ่ม จอห์นนี่หลุดขำเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆก้าวเดิน เมื่อออกไปพ้นสถานบันเทิงขายาวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อพบกับชายชุดดำสามสี่คนที่มายืนล้อมรอบเขา
"พวกนายต้องการอะไร?" จอห์นนี่ถามเสียงดุดัน
"เราต้องการให้กลับไปกับพวกเราครับ คุณท่านสั่งมาพวกผมก็ต้องทำตาม อย่าให้ถึงกับต้องใช้กำลังเลยนะครับ" ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก เพราะทุกครั้งที่ชายชุดดำมาพบจอห์นนี่จะต้องเจ็บตัวกลับไปทุกครั้ง แต่ครั้งนี้จอห์นนี่ไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีใครอีกคนที่หลับอยู่บนแผ่นหลังหนา ดวงหน้าสวยหวานที่กำลังหลับพริ้มอยู่บนแผ่นหลังของเขา ทำให้จอห์นนี่ยอมที่จะไปกับคนของพ่อเขาด้วยความเต็มใจ
รถหรูขับไปตามเส้นทางถนนสายยาว คนตัวบางยังคงหลับไม่รู้สึกตัว จอห์นนี่รู้ดีว่าแจฮยอนเป็นคนขี้เซาแค่ไหน มือหนาค่อยๆลูบข้างแก้มเนียนอย่างเบามือ จู่ๆ รถก็ดันสะเทือนเพราะกรวดบนถนน
"ขับรถให้มันดีดีหน่อยสิ" ดวงหน้าดุคม พร้อมกับสายตาดุส่งไปยังลูกน้องของคุณพ่อของเขาให้เกรงกลัว
"ขอโทษครับ ผมจะระวังๆ" แฮชานคนขับรถอยู่เอ่ยบอกอย่างนอบน้อม ก่อนจะค่อยๆขับไปจนถึงรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ในย่านที่คนร่ำรวยอาศัยอยู่
จอห์นนี่อุ้มร่างบอบบางของแจฮยอนเข้าไปในบ้านทันทีที่มาถึง ความเป็นคุณชายของบ้านมันเดือดพล่านขึ้นมาทันที แม่บ้านที่มารอต้อนรับถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอคุณชายของบ้านพาผู้ชายหน้าตาน่ารักๆ เข้าบ้านมาแบบนี้
"ห้องไหนที่จะให้เด็กคนนี้พักได้บ้าง" คุณแม่บ้านตอบก่อนจะนำทางไป
"ทางนี้เลยค่ะคุณจอห์นนี่" ร่างสูงอุ้มร่างบางเดินตามไปยังห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของเขาเมื่อก่อน
เช้าของวันถัดไป
แจฮยอนค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นจากความง่วงงันที่ยังคงมีอยู่ ห้องนอนกว้างแปลกตาและสวยหรูราวกับวัง ชุดนักเรียนของเขาถูกแขวนไว้ที่ตู้เสื้อผ้าอย่างดี มีการรีดให้แล้วเรียบร้อย
"พี่จอห์นนี่ครับ" เด็กหนุ่มลุกลี้ลุกลนเรียกหาจอห์นนี่แต่เช้าเมื่อตื่นมาแล้วไม่พบคนเป็นพี่ รีบเดินออกจากห้องก่อนที่จะต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น ราวกับว่าตัวเองนั้นฝันไป บ้านหลังใหญ่กว่าบ้านของเขาเป็นสิบเท่าตัว มีห้องมากมายและข้าวของประดับบ้านราคาแพงเฉียดหลายแสน ค่อยๆก้าวเดินไปถามแม่บ้านที่ยืนเช็ดราวบันได
"ขอโทษนะครับ ผม..."
"ตื่นแล้วเหรอเรา?" เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง จอห์นนี่กับชุดนอนราคาแพงยืนอยู่ข้างหลัง แจฮยอนรีบวิ่งไปหาคนตรงหน้าราวกับกำลังเจอฝันร้าย แขนเรียววาดกอดคนตัวสูงเอาไว้แน่น
"สายแล้วนะยังไม่รีบอาบน้ำแต่งตัวอีก เดี่ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ" จอห์นนี่ว่า แต่แจฮยอนยังทำหน้างงๆ เพราะคิดว่าตัวเองนั้นฝันไป
"หยิกตรงนี้ให้ที อื้อ อ" แจฮยอนร้องออกมาอย่างน่ารักเมื่อจอห์นนี่บีบแก้มนิ่มของตัวเองอย่างหมันเขี้ยว
"ไม่ได้ฝันนี่"
"ใช่ไม่ได้ฝันไปหรอก ที่นี่บ้านของพี่เอง"
"บ้านหรอครับ?" แจฮยอนทำท่าทางตกใจ เพราะเมื่อก่อนเขาสองคนอยู่บ้านเช่าหลังเล็กๆ
"ไว้พี่จะอธิบายให้ฟังที่หลัง แต่ตอนนี้เราน่ะไปแต่งตัวได้แล้วนะ เดี่ยวพี่จะไปส่งที่โรงเรียน" จอห์นนี่พูดจบแจฮยอนก็พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องดังกล่าวไป จอห์นนี่ลงไปข้างล่างเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย น้องสาวของจอห์นนี่นั่งรอทานอาหารเช้ากับพี่ชายเป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่พี่ชายเขากลับบ้านมา
"มองหน้าพี่ทำไม หื้อ?"
"ก็พี่ยิ้มอารมณ์ดีนี่ ปกติเมื่อก่อนพี่ยิ้มยากจะตายไป"
"วันนี้พี่จะย้ายคุณแม่เข้ามารักษาตัวที่บ้าน คุณพ่อกว่าจะกลับมาจากดูงานก็คงอีกนาน พี่จะทำทุกทางให้คุณแม่หายป่วย" จอห์นนี่พูด น้องสาวของเขาพยักหน้ารับก่อนจะบอกให้แม่บ้านยกอาหารมาเสิร์ฟ
"เดี่ยวก่อน รอแขกคนสำคัญของพี่ก่อน" เพียงไม่นานร่างบอบบางก็เดินลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่ เฮรินซึ่งเป็นน้องสาวของจอห์นนี่ถึงกับลุกขึ้นว่าแทบไม่ทัน
"น....นาย...แจฮยอนนี่"
"เฮริน"
"รู้จักกันแล้วเหรอ งั้นก็ดีพี่จะได้ไม่ต้องแนะนำให้ยุ่งยาก"
"เมื่อวานโดนแก๊งซ์ยัยจีอึนแกล้งเป็นยังไงบ้าง แผลหายดีแล้วหรอ?" เฮรินรีบวิ่งเข้าไปดู จนจอห์นนี่เริ่มเอ๊ะใจ
"เมื่อคืนพี่ถามทำไมบอกว่า.."
"ผมไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ" แจฮยอนรีบขัดขึ้น
วันเวลาผ่านไปรวดเร็วความจริงทุกอย่างค่อยๆเปิดเผยออกจากปากของจอห์นนี่ เขาไม่ใช่ลูกคนยากคนจนหากแต่แจฮยอนนั้นคิดไปเองต่างหาก จนทำให้เรื่องมันบานปลายไม่สิ้นสุด จนกระทั่งวันที่จอห์นนี่ตัดสินใจจะเลิกเป็นดีเจเปิดแผ่นในสถานบันเทิง และประจวบเหมาะกับคุณแม่ของจอห์นนี่ป่วยอีก ทำให้ฐานะและทุกอย่างถูกเปิดเผย
ดีเจจอห์นนี่เป็นเพียงชื่อเสียงที่ร่ำลือกันปากต่อปากว่าหน้าตาผิวพรรณดีและยังเก่งหลายๆด้าน เขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในวงการนั้นต่างพูดถึงกันมาก หากแต่ตอนนี้เขาคือยองโฮ คนที่มีภาระหน้าที่การงานอันหนักอึ้ง ต้องทำงานหาเงินส่งแฟนและน้องสาวของตัวเองเรียน คุณแม่ของยองโฮแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีแจฮยอนและเฮรินคอยช่วยดูแลตลอดเวลา
"ยองโฮแม่มีเรื่องจะคุยด้วย"
"ครับ"
"แม่เองก็อายุปูนนี้แล้ว ใช่ว่าแม่จะดูไม่ออก หนูแจฮยอนน่ะ เป็นเด็กน่ารัก ถ้าเรารักน้องเขาจริงๆ อยากให้เราไปพูดคุยกับผู้ใหญ่ของแจฮยอนให้ถูกต้อง"
"แม่หมายความว่า..."
"ฟังก่อนสิ แม่ไม่ว่าถ้าลูกจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตกับใครคนหนึ่งที่ลูกรัก เพราะต่อไปนี้แม่จะไม่บังคับอะไรลูกเหมือนเมื่อก่อนอีก มันทำให้แม่เจ็บปวดมาจนถึงตอนนี้
"ผมขอโทษครับแม่สำหรับเรื่องที่ผ่านมา"
"พอเถอะ แม่ไม่อยากรื้อฟื้น"
ทุกอย่างดูลงตัวไปเสียหมด เมื่อยองโฮใช้เวลาเพียงไม่นานก็พบว่าครอบครัวของแจฮยอนนั้นก็เป็นครอบครัวที่มีฐานะในระดับหนึ่ง หากแต่เพิ่งรู้ว่าครอบครัวของแจฮยอนเป็นหนี้เงินกู้ทางครอบครัวเขาหลายสิบล้าน และการยกหนี้ให้สำหรับยองโฮคือ การที่แจฮยอนจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต ซึ่งแจฮยอนเองก็เต็มใจอยู่แล้ว เพราะหัวใจดวงน้อยถูกชกชิงไปครอบครองตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?" ยองโฮว่า
"ทำไม่ได้หรอ?"
"ไม่ได้...จะทำให้คนอื่นเห็นไม่ได้ ต้องทำให้พี่ดูคนเดียวเข้าใจมั้ย?" ร่างสูงสวมกอดคนตัวบางเอาไว้จากทางด้านหลังริมระเบียงห้องนอน สายตาทั้งสองคู่ทอดมองไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ก่อนที่เสียงเล็กจะตอบสิ่งที่ยองโฮขอเอาไว้
"ถ้าไม่ให้ทำหน้าแบบนี้กับคนอื่น งั้นพี่ก็ต้องไม่มีคนอื่นด้วยนะ"
"พี่สัญญาว่าจะรักแค่นายคนเดียว"
"พูดแล้วนะ"
"คร๊าบบบบ"
ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุข ภาพในอดีตค่อยๆถูกลบเลือนไปเมื่อชีวิตใหม่ของทั้งคู่กำลังจะเริ่มขึ้นบนเส้นทางของคำว่า "คู่ชีวิต" ที่ต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดทั้งชีวิต
...........................................................................................
เรื่องสั้นที่เคยลงไว้ประมาณนี้ มารออ่านเรื่องเต็มกันดีกว่าเนอะ !!!!!!
ไหนใครเคยอ่านผ่านตามาบ้างแล้ว หรือใครเพิ่งเจอคอมเม้นต์ไว้หน่อยจ้า
ความคิดเห็น