ต้องรออีกนานใช่ไหม(ชุด บันทึกรักในวันเศร้า)

ข้อมูลเบื้องต้น

"ลาก่อน" คือคำที่บั่นทอนจิตใจฉันมากที่สุด

เหมือนเป็นการบอกลาที่ไม่มีทางกลับมาอีกเลย

เนื้อเรื่อง

ฉันต้องทุกข์ทนแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ เมื่อไหร่มันจะผ่านพ้นไป จะมีใครบนโลกนี้บ้างที้เป็นเหมือนฉัน ที่ต้อง ทุกข์ ทน ทรมาน กับคำบอกลาของใครคนหนึ่ง  เป็นเวลาเดือนกว่าที่ต้องรออยู่อย่างนี้ แล้วคงต้องรอไปอีก 8 ปี เพราะอะไรทำไม่ต้องทิ้งกันไป ไม่เข้าใจ รักมากเพียงนี้ทำไมทิ้งกันลง เหตุผลที่มีทำไมไม่บอก ปล่อยให้คิดมากอยู่อย่างนี้ปล่อยให้เราทุกข์อยู่อย่างนี้เหรอ
แต่เอาเถอะเราก็เป็นได้เท่านี้ เป็นแค่ตัวเลือก ทางผ่าน รักมากแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องปล่อย เราเป็นแฟนคนแรกของเขาแต่ไม่ใช่แฟนคนสุดท้ายของเขา  แต่เขาสำหรับเราเป็นแฟนคนแรกและเป็นคนสุดท้าย  ช่างเถอะ
ปล่อยให้เขาไปในทางที่เขาต้องการ เขาเหนื่อยวันไหนเขาอาจจะกลับมา (แต่เมื่อไหร่ไม่รู้) ส่วนเราก็ต้องรอเขาไป จนกว่าเขาจะเห็นใจนั้นแหละ  จะไม่ขอรั้งเขาไว้อีก แม้ใจอยากจะรั้งไว้มากเท่าไหร่ แต่เห็นใจเขามากกว่าไม่อยากให้มาทนยืดเยื้อต่อไป (เพราะเป็นได้แค่พี่น้องกัน เห็นคำนี้แล้วแทบอยากตาย) น้องยอมทนทุกข์ใจดีกว่า เห็นพี่เสียใจที่ต้องอยู่กับน้อง  น้องสร้างความเดือดร้อนให้พี่มามากพอแล้ว น้องจะไม่ทำอีก
เหตุผลที่พี่บอกลาน้อง น้องไม่รู้หรอกแต่ที่คิดไว้มี 3 เหตุผลคือ 1.เขาขอร้องพี่  2.พี่รำคาญน้อง และ 3. น้องทำพี่เดือดร้อนอีกแล้ว  อยากให้พี่กลับมาตอบคำถาม กลับมาเป็นกำลังใจในวันที่น้องท้อ  แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
*ป่านนี้พี่กับเขาคงจะเป็นกำลังใจให้กัน  คิดถึงกันทุกวันคืน โดยไม่มีเงาน้องบังใจอีก
*จะเก็บคำถามเอาไว้ถามอีก 8ปีข้างหน้า ถ้าไม่ลืมมันไปเสียก่อน