คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 นายโชคดี
“เฮ้อ น่ารักชะมัด” นนท์ เด็กหนุ่มคนหนึ่ง นอนกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียง ขณะที่ในมือของเขาก็ถือ
กระเป๋าตังค์ใบหนึ่งอยู่ด้วยสีหน้าที่แจ่มใสสุดๆ ในเช้าวันเสาร์ที่แสนสดใส
“แกน่ะน่ารัก แต่ฉันอ่ะน่ากลัว” เบส เด็กชายรูปร่างสูงโปร่ง หุ่นไม้เสียบผี เข้าห้องมาโดยพละการ
แต่เช้า
“มีอะไร” นนท์ถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจที่แอบได้ยินเค้าพูดประโยคเมือกี๊
“แกช่วยหน่อยดิ่ ผู้หญิงโรคจิตโทรมาหาไม่พักเลย จัดการให้หน่อย” เบสทำท่าขยะแขยง พรางยื่น
โทรศัพท์ให้นนท์ นนท์ทำสีหน้าเฉยๆแล้วก็รีบฉวยโทรศัพท์จากมือเบส แล้วก็กดวางสายทิ้งทันที
“ก็แค่เนี๊ย” นนท์ทำท่าเหมือนว่ามันง่ายมาก พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
“นั่นไง” เบสทำท่าขนลุก นนท์เลยคิดอะไรดีๆออก
“ฮัลโหลค่ะ” นนท์ดัดเสียงให้เหมือนผู้หญิงมากที่สุด แต่มันก็ไม่เหมือนผู้หญิงอยู่ดี
“นั่นใครอ่ะ” เสียงปลายสายทำเสียงแหลมใส่ จนนนท์ต้องเอาหูออกมาใ้ห้ห่างจากโทรศัพท์
“แฟนพี่เบส แล้วแกเป็นใครยะ” นนท์ดัดเสียงต่อ วิญญาณเกย์เริ่มสิงแล้ว
“กรี๊ด อีกะเทยบ้าพี่เบสเข้าไม่ชอบกะเทยอย่างแกหรอก แกแอบทำอะไรพี่เบสยะ” เสียงปลายสาย
กรี๊ดไม่หยุด
โอ้โห คิดไปนั่น ยัยนี่คงจะบ้าผู้ชายขึ้นสมอง นนท์แอบคิดอยู่ในใจ
“นี่เธอ หยุดกรี๊ดได้แล้วย่ะ พี่เบสเข้าชอบไม้ป่าเดียวกัน นี่เธอไม่รู้หรอกเหรอ เลิกยุ่งกับพี่เบสของฉัน
ได้แล้ว จำใส่หัวไว้เลยนะยะ ถ้าขืนแกมายุ่งกับพี่เบสของฉันอีก แกโดนกะเทยรุมตบแน่ อย่าโทรมา
อีกนะยะ” แล้วนนท์ก็ตัดสายทิ้ง เล่นเอาเบสหน้าเหวอไปเลยล่ะ
“โอ้โห ช่างกล้า” เบสแซวนนท์ ขณะที่นนท์กำลังลองเทสเสียงตัวเองให้ปกติ
“เพื่อนช่วยเพื่อนไง 555” แล้วทั้งสองคนก็ขำกลิ้งอยู่บนห้องนั่นแหละ สักพักก็มีคนรีบวิ่งขึ้นบันได
มาอีก นนท์รีบวิ่ง ไปล๊อคประตูอย่างรู้ทัน
“เฮ้ย ไอ้บ้า จะให้เข้าไปมั้ยเนี่ย” เสียงคนข้างนอกโวยวาย แล้วทุบประตูอย่างไม่เกรงใจ
“5555” นนท์หัวเราะ เพราะเห็นหน้าเพื่อนที่กลัวหมาที่สุดในโลก วิ่งเข้าห้องอย่างไม่คิดชีวิต
“ยังไม่เลิกกลัวเจ้าลัคกี้อีกเหรอ โม” เบสหัวเราะลั่นแล้วก็พูดแซวโมอย่างนี้ทุกครั้ง
“ไอ้พวกบ้า แกจะแกล้งฉันไปถึงไหนเนี่ย” โม เด็กชายผิวสีแทน หุ่นสมส่วน เหงื่อท่วมตัว นั่ง
หอบอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลอ่อน
“ก็กว่าแกจะเลิกกลัวลัคกี้นั่นแหละ 555” นนท์ตอบอย่างกวนๆ
“สงสัยจริงๆเลย ทำไมเบสไม่เห็นมันวิ่งเข้ามาหาบ้าง ทีฉันนี่วิ่งไล่อย่างกับไปทำอะไรให้มันแค้นน่ะ”
“ก็บอกว่าลัคกี้มันชอบแก บอกไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ยิ่งวิ่งหนีมันก็คิดว่าเล่นกับมันอ่ะดิ่ ทีหลังยืนนิ่งๆ” เบส
แนะนำอย่างมีหลักการ
“ยืนนิ่่งๆให้มันปู้ยี่ปู้ยำหรอ ไอ้บ้าเบส” โมด่าเบสกลับ แล้วพอดีกับมีอีกคนปิดประตูดังปัง
“นี่พวกแก คุยไรกันไม่รอเลยนะ” นัท เด็กชายที่มีรูปร่างคล้ายเบส จนเพื่อนๆเรียกทั้งสองคนว่า
สองพี่น้องตระกูลแย้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวอะไรด้วย
“เออ มากันครบยังเนี่ย” เบสชี้นิ้วนับสมาชิกที่อยู่ในห้อง
“1 2 3 4 เหลือเคนอีกและ มาช้าจริง” เบสเริ่มบ่นหาสมาชิกอีกคนที่ชอบมาคนสุดท้ายเป็นประจำ
“มาแล้ว มาแล้ว แหม มาสายนิดหน่อยก็ไม่ได้” เคน เด็กชายที่ดูเหมือนว่าจะป๊อบปูล่าที่สุดในกลุ่ม
เค้ามีผิวสีขาว หน้าตาออกตี๋ๆ ตัวสูงแต่ถ้าเทียบกับนัทและเบสแล้ว เค้าดูไม่ค่อยสูงไปเลยแหละ
“มาช้าที่สุด ลงไปยกขนมกับน้ำมาเดี๋ยวนี้” นนท์ออกคำสั่ง ในฐานะเป็นเจ้าของบ้าน
“เออ” แล้วเคนก็วิ่งรี่เข้าไปในห้องครัวของบ้าน โดยที่แม่ของนนท์กำลังจะยกน้ำและขนมขึ้นไปให้
อยู่แล้ว
“มา คุณน้า เดี๋ยวผมยกไปเองครับ” เคนไม่รอคำตอบรีบคว้าถาดมาถือเองแล้วก็วิ่งขึ้นห้องไปอย่าง
รวดเร็ว
“เด็กพวกนี้ น่ารักกันจังเลย” แม่ของนนท์แอบยิ้มมุมปากอยู่คนเดียว
การที่ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของนนท์กันทุกๆวันเสาร์ ก็เพราะว่า พ่อแม่ของเบส โม นัท และ
เคน ต่างก็ทำงาน
กันหมด กว่าจะได้พักก็วันอาทิตย์ จะมีแม่นนท์คนเดียวเนี่ยแหละที่ไม่ต้องทำงาน ทุกคนจึงคิดว่า มา
รวมตัวกันแล้วทำอะไรหลายๆอย่างกับเพื่อน มันน่าสนุกกว่าเยอะเลย
“เฮ้ย ไรอ่ะ แกแย่งขนมฉันกอน นิสัยไม่ดีเลยนะเคน” โมถ้วงติงเพื่อนที่คว้าขนมคนอื่นเข้าปากอย่าง
หน้าตาเฉย
“อ้อ เอ็๋น แอ อิ่ม แอ้ว อ ิ(ก็เห็นแกอิ่มแล้วหนิ)” เคนที่เคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก พูดแก้ตัวอย่างหน้า
ด้านๆ
“งั้นฉันก็กินน้ำแกบ้างละกัน” พูดจบโมก็หยิบแก้วน้ำของเคนขึ้นมาดื่มอย่างสะใจ
“แกกินน้ำหมดแล้ว แล้วฉันจะกินไรอ่ะ” เคนที่กลืนขนมลงไปหมดแล้ว โวยวายขึ้น
“55ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว” นัทที่เห็น2คนนี้ทะเลาะกันก็เลยฮา
“แล้วแกก็เป็นแพะรับบาปไปแล้วกัน” เคนแย่งน้ำจากมือนัทขึ้นมาดื่มเอง
“อ้าว อย่างงี้มีเคืองสิครับ” แล้วนัทก็ไล่เตะเคนที่ไม่ยอมให้เตะทั่วห้อง
“ดู2คนนั้นดิ่ เล่นเป็นเด็กๆ” นนท์ชี้ให้เบสดูสภาพของเพื่อนตัวเอง แต่เบสจู่ๆก็ทำหน้าเครียดขึ้นมา
“เป็นไรไป เบส” นนท์ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“แกก็ดูนี่ดิ่” เบสยื่นโทรศัพท์ให้นนท์เป็นรอบที่2แล้ว
“ยังไงฉันก็ต้องเอาหัวใจเบสมาให้ได้ คอยดูสิ” นนท์พูดตามข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ
“คนเมื่อเช้าหรอ”
“อืม จะอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ตื้ออยู่ได้” เบสเริ่มหัวเสีย
“ช่างมันเถอะน่า วันนี้สนุกกับเพื่อนดีกว่า”
“เออ จริง” เบสเริ่มสดใสขึ้นมา
“เฮ้ย นัทเล่นด้วยคนดิ่” เบสวิ่งไปหานัทที่ตอนนี้ เคนกำลังอยู่ในกำมือแล้ว
“พวกแกรุมนี่ นนท์ โม ช่วยด้วย” เสียงเคนร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อน แต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะมีคน
มาช่วยเลย
“กลับแล้วเพื่อน” ทั้ง4คน ล่ำลาเจ้าของบ้าน เมื่อเห็นว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว
“กลับแล้วคร้าบ สวัสดีคร้าบแม่นนท์” ทั้ง4คนก็หันมาลาผู้ใหญ่อย่างมีมารยาท(นิดนึง) แล้วทุกคนก็
แยกย้ายกันกลับบ้านคนละทาง
“เออ แม่ครับงานเมื่อคืนสนุกมั้ย” นนท์พูดคุยกับผู้เป็นแม่ ที่วันนี้ยังไม่ได้คุยกันสักคำ
“สนุกสิ ถามได้” แม่นนท์ตอบแล้วอมยิ้มเหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างได้
“แม่ครับ ทำไมผมถึงโชคดีจัง” นนท์ถามคำถามที่มันคาใจมาตั้งแต่เด็ก
“เรื่องอะไรเอ่ย” แม่มองหน้านนท์อย่างรู้ทัน
“ก็ ก็ทุกเรื่องนั่นแหละครับ” นนท์พูดติดๆขัดๆ
“แม่ก็ไม่รู้สิ” แม่นนท์พูดจบก็เดินหนีไปทำงานบ้านอีกทาง อากาศเย็นๆในเวลาเย็น ทำให้นนท์รู้สึก
อยากจะพักผ่อนขึ้นมาแล้วสิ
“เฮ้อ ชื่นใจ สบายตัว” นนท์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ล้มตัวลงไปบนเตียง แล้วก็ล้วงกระเป๋าตังค์ที่ซ่อนไว้
ใต้หมอนขึ้นมาแอบเปิดดูอีก
“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอยู่โรงเรียนเดียวกันนะ ฉันจะต้องรู้จักเธอให้ได้” แล้วนนท์ก็วางกระเป๋าตังค์ใบ
นั้นไว้ในลิ้นชักโต๊ะคอมฯ แล้วนนท์ก็เห็นสร้อยที่ใส่อยู่ออกมานอกเสื้อยืด ทำให้เกิดคำถามหนึ่งขึ้น
“สร้อยเส้นนี้ ใครเป็นคนให้มานะ”
“ใครๆๆ” นนท์พยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก จึงเพ่งมองที่จี้ของมัน มันเป็นหินสีแดง แต่ก็ไม่รู้เหมือน
กันว่ามันเป็นหินอะไร นนท์รู้สึกว่าเจ้าหินนี่มีพลังอะไรบางอย่าง แต่เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือ
พลังอะไร มันเป็นคำถามที่คาใจมานานแล้วล่ะ
ยังไงก็ช่วยคอมเม้นท์กานหน่อยนะคะ
ความคิดเห็น