Love at the pain จะรัก จะร้าย [YAOI]

ลำดับตอนที่ #1 : Love at the pain จะรัก จะร้าย [YAOI] ตอนที่ 1จุดเริ่มต้น

Love at the pain จะรัก จะร้าย [YAOI]
ตอนที่ 1จุดเริ่มต้น


 

,,,,,,,,,, ผมกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนกับทุกๆวัน ที่ผมจะเห็นพี่เค้าเดินผ่านมาทางนี้ พี่เค้าดูน่ารัก น่าทะนุทะนอมจริงๆ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะเห็นพี่เค้า วันนี้เป็นวันจบการศึกษาของรุ่นพี่มอ6 ทุกคน พี่เค้าเป็นคนชอบวาดรูปมาก แค่คิดถ้ามีโอกาสเป็นแบบให้พี่เค้าวาดรูปผม ผมก็รู้สึกดีที่หัวใจจัง คิดแล้วก็เศร้า T^T 


,,,,และแล้วผมก็เข้าสู่ห้วงแห่งความคิดของผมอีกครั้ง  รอ รอ พี่โรจิ ของผมจะเดินผ่านทางเดิมทุกวัน  ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลิน ผมก็โดนตบหัวจากด้านหลังอย่างแรง ไม่ต้องหันไปมองผมก็รู้ทันทีว่าใคร???   นอกจากไอ้เพื่อนเลวๆๆ แบบ ไอ้ กำแพง

"แม้ไอ้สาสสส ไค เฝ้ามองพี่เค้าทุกวันเลยนะมึง แบบนี้เมื่อไรเค้าจะรู้ว่ะ"

"เรืื่องของกู ครับ คุณกำแพง แล้วนี้มึงจะไปไหนเนี๊ย"

"เที่ยว สิ ว่ะ!!! นัดสาวไว้เว้ย คนนี้หุ่นยั่วใจกูมาก กูอยากให้มึงเห็น แล้วมึงจะไปกับกูเปล่าว่ะ??"

"ตามสบายเลยครับ!! กูมีนัดเหมือนกัน"

"นัด ห่าไร สำคัญกว่า สาวๆๆ หุ่นน่าฟัดของกูอีกหรอว่ะ"

"เออออออ สิ ครับ คุณกำแพง แม่กูว่ามีเรื่องสำคัญอยากคุยกะกู"

"อ่อออ  งั้นมึงรีบไปเถอะ แม่มึงคงมีเรื่องสำคัญจริงๆๆไม่งั้นไม่นัดมึงไปคุยหรอ คุยกันดีๆๆนะมึง-_-; กูไปก่อนนะเว้ย"

......... ไอ้กำแพง จากไปด้วยความเร็ว แต่ผมก็หันมามองหน้าต่าง เพื่อรอ พี่โรจิของผม รอแล้วรออีก พี่โรจิของผมก็ไม่เดินผ่านมาสักที T_TT ผมถอนหายใจ แล้วมองนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา " วันนี้พี่เค้าคงไม่เดินผ่านมั้ง กลับดีกว่า"


,,,,,  ผมลุกจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋าหนังสือ แล้วก็เดินออกจะห้องเรียนอย่างเซ็งๆๆ  ขณะที่ผมกำลังเดินเตะนู่น เตะนี่ ผมก็เตะกระป๋องแป๊ปซี่ ที่พื้นอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์  กระป๋องแป๊ปซี่ที่ผมเตะอย่าแรง ลอยไปไกลแล้วไปโดนเข้ากับหัวผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินหันหลังอยู่ไม่ไกล เท่าไร
"โอ้ยยย" ผู้ชายคนนั้นร้องออกมาแล้ว เกาหัวตัวเองอย่าง งง งง !!

ผมตกใจมากที่เห็นกระป๋องแป๊ปซี่ไป โดนหัวผู้ชายคนนั้น O_O
ผมจึงกล่าวคำสบถออกมา "ฉิบหายแล้ว"

,,,,, ผมรีบวิ่งไปหาผู้ชายคนนั้น แล้วก็รีบบอก "ขอโทษทีครับ" พร้อมกับหอบหายใจเล็กๆๆ
ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาบอกผม "ไม่เป็นไรครับ" พร้อมกับยิ้มให้ผม

ผมช็อคกว่าเดิม เมื่อผู้ชายคนนั้นหันหน้ามา "พี่โรจิ"
"พี่โรจิ ผมขอโทษอีกทีนะครับ"  พี่โรจิยิ้มให้ผม แล้วบอก "พี่ไม่เป็นไรมาก ครับ"

พี่เค้าทำหน้า งง งง แบบว่า เรารู้จักกันด้วยหรอ "ครับ พี่ชื่อ โรจิ น้องรู้จักพี่ ด้วยหรอครับ"

ผมรับรู้ถึงเสียงหัวใจผมเอง ที่เต้นแรงขึ้นเมื่ออยู่ใกล้พี่โรจิ "อ่อ ผมรู้จักพี่ครับแต่พี่ไม่รู้จักผมหรอก ผมชื่อ ไค ครับ"

ผมยิ้มให้พี่โรจิ อีกที แล้วพี่ก็ยิ้มกลับให้ผม  พี่โรจิกับผมเดิมลงบันไดไปพร้อมกัน ตลอดทางพี่เค้าขอถามผมตลอดเลย เป็นไง เรียนยากไหม จะขึ้นมอ 4 แล้ว ผมจะเรียนสายไร ผมเลยบอกผมจะเรียนสายวิทย์คณิตครับ พี่เค้าก็หัวเราะ พี่เค้าว่าพี่เรียนสายศิลป์มาเลยไม่รู้จะแนะนำไรผมดี

,,,, เมื่อเดินลงมาุถึงข้างล่างใต้ตึก ผมเลยตัดสินใจถามพี่โรจิบ้าง" พี่จะไปเรียนต่อคณะไรครับ แล้วมหาวิทยาลัยไร พี่มีแฟนยังครับ ผมขอFace book พี่ด้วยได้ไหมครับ!!" เมื่อพูดสิ่งที่ต้องการเสร็จ ผมก็ลุ้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง หอบเล็กน้อย

พี่โรจิ ดูอึ้งๆๆ ที่ผมถามเยอะทั้งที่เราเพิ่งเจอกันเมื่อกี้ "ฮ่าฮ่า ฮ่า ถามเยอะจริงนะน้อง พี่จะไปเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ ที่ มอ แอคทีค นี่แหละ ครับ !! ส่วนแฟน พี่ยังไม่มีครับ Face book น้องเอากระดาษมา พี่จะจดให้"

 ผมช็อคเป็นรอบที่สองหัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงไม่คิดจะพักบ้าง  ผมรีบๆๆเปิดกระเป๋าหนังสือหยิบสมุดมาหนึ่งเล่มเปิดด้านหลังพร้อมส่งปากให้พี่โรจิ "ขอบคุณครับพี่โรจิ" พร้อมกับยืนมองพี่เค้าเขียน ^//^

พี่โรจิส่งสมุดมาให้ผมพร้อมกับยิ้มให้ผม ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง ผมรีบรับสมุดจากพี่ แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับ

18.30

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
rrrrrrrrrrrrr
rrrrrrrrrrrrrrrrrr
rrrrrrrrrrrrrrr
,,,,,,,, ผมกำลังเดินไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า มองอะไรก็มีความสุขไปหมด แต่แล้วโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมา  ผมหยิบขึ้นมาดู แล้วก็ต้องถอนกายใจออกมาหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะกดรับ

"ครับ แม่"

"ใกล้ถึงบ้านยังไค แม่กำลังเลิกงานนะ เจอกันที่บ้านนะไค"

"ครับ ผมใกล้ถึงแล้ว ผมซื้อกับข้าวเข้าบ้านเลยนะครับแม่"

"จ๊ะ ไค แม่อยากเจอลูกไวไว เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว รักลูกนะ"

"ครับ" หลังจากวางสายผมก็ถอนหายใจอีกครั้ง ผมอยู่คนเดียวครับ พ่อกับแม่ผมเลิกกันนานแล้ว ผมอยู่บ้านที่พ่อเป็นคนซื้อ ส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่ไปแล้ว ส่วนแม่ก็นานๆๆจะมาหาผมสักทีที่บ้านพ่อ แต่ผมไม่เคยลำบากเรื่องเงินทอง เพราะพ่อกับแม่ ส่งให้ผมเยอะมาก เยอะเกินกว่าที่จะใช้หมด ผมไม่ได้อยากได้ข้าวของมากมาย เงินทอง ผมแค่อยากได้ความรัก ความอบอุ่นจากพ่อกับแม่บ้าง ผมไม่อยากจะคิดเรื่องนี้คิดทีไร มีแต่ทำให้ผมรู้สึกแย่ เศร้า อยากจะร้องไห้ T_T



                         



,,,,,,,,, ผมแวะซื้อกับข้าวก่อนเข้าบ้าน ที่ตลาดแถวๆๆ บ้าน เลือกซื้อแต่ของชอบของแม่กับผมสัก 2 ถึง3 อย่างแล้วจึงรีบเดินกลับบ้าน ระหว่างทางผมก็คิดนู่น คิดนี่ ไปเรื่อย ทั้งเรื่องของพี่โรจิ เรื่องของแม่ ที่บอกมีเรื่องสำคัญจะพูดกับผม  ผมเดินมาถึงหน้าบ้านก็รีบเปิดประตูเข้าบ้าน ในบ้านยังมืด ทั้งหลัง แปลว่า แม่ยังมาไม่ถึง 


ผมเดินไปเปิดไฟให้ทั่วทั้งหลังแล้ว จึงเดินเข้าครัวเพื่อ จัดการแกะ เทกับข้าวที่ซื้อมาใส่จาน เตรียมรอแม่กลับจากงาน หลังจาก จัดการกับ อาหารที่ซื้อมาใส่จานเรียบร้อย ผมก็ยกมาวางบนโต๊ะกินข้าว แล้ว หยิบโทรศัพท์ เพื่อโทรหาแม่

"อัลโหล ไค แม่ ใกล้ถึงบ้านแล้วลูก"  หลังจากที่แม่รับ แม่ก็บอกสิ่งที่ผมต้องการรู้ โดยที่ผมไม่ต้องถามอะไรมากมาย
"ครับ แม่ ขับรถดีนะครับ" ผมวางโทรศัพท์จากแม่ แล้ว ลากเก้าอี้ ออกเพื่อนั่งรอให้แม่มาถึง





20.00
,,,,,,,,,,,, ผมได้ยินเสียงรถจอด หน้าบ้าน  ผมก็ เดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตูออกมารับแม่
เมื่อแม่ลงจากรถ แม่หันมามองผมแล้วยิ้มให้ ผมจึงยกมือสวัสดีแม่แล้ว ยิ้มให้แม่ แม่ปิดประตูรถแล้วเดินมาหาผม กอดผม หลังจากนั้น แม่กับผมก็เดินเข้าบ้านกัน  แม่บอกว่าผมผอมไป บอกให้ผมกินเยอะ แล้วอีกหลายๆๆอย่าง ในระหว่างที่เรากำลังกินข้าวกันอยู่ แม่ก็ถามผมว่า 
"ไค ลูก อยู่คนเดียว เหงาบ้างไหม ไปอยู่กับแม่ไหม" ผมยิ้มในใจ แม่อยากให้ผมไปอยู่ด้วย แต่ภายนอกผมยังทำเฉยๆๆ

"นิดหน่อย ครับ " แม่ผมทำหน้าเศร้านิดหน่อย ที่ผมบอกว่าเหงา 

"ไค ไปอยู่กับแม่เถอะนะ แม่อยากให้ลูกไปอยู่ด้วย แม่รักลูกนะ แม่อยากให้ไคอยู่ใกล้ๆๆแม่" ผมยิ้มให้แม่ อย่างกว้าง แม่ผมจึงยิ้มให้ผม

"ครับ  ผม ไปอยู่กับแม่ก็ได้" แม่ผม ดีใจมาก ที่ผมบอกว่าจะไปอยู่กับท่าน ผมก็อยากอยู่กับแม่อยู่แล้วอยู่คนเดียว ผมก็เหงาเหมือนกัน  แล้้วผมกับแม่ก็กินข้าวกันต่อ จนใกล้จะอิ่ม ผมจึงนึกออกว่าแม่บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับผมหรือจะเป็นเรื่องที่อยากให้ผมไปอยู่ด้วย

ผมจึงเอ่ยถามแม่ "แม่ครับ แม่บอกมีเรื่องจะคุยกับผม เรื่องอะไรครับหรือเรื่องที่อยากให้ผมไปอยู่ด้วย" แม่ผมมีสีหน้าจริงจังขึ้นมานิดนึง แม่วางช้อนไ้ว้ข้างๆจานข้าว แล้วจึงบอกผม

,,,,,,, "เรื่องที่อยากให้ ไคไปอยู่กับแม่ ก็เรื่องหนึ่งแต่แม่มีอีกเรื่องจะบอกลูก" ผมเริ่มมีสีหน้าอยากรู้ขึ้นมา ผมจึงวางช้อนไว้ข้างๆ จาน แล้ว จึงถามแม่ออกไป

"แม่มีเรื่อง สำคัญอะไรจะบอกผมหรอครับ" แม่ผมยังมีสีหน้าจริงจังอยู่ แล้วแม่ก็บอกผม

"คือออออ ว่าาาาา  แม่ กำลังจะแต่งงานใหม่" เมื่อแม่บอกผมว่าแม่กำลังจะแต่งงานใหม่ ผมก็มีสีหน้านิ่งเฉย ผมไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะต้องคิดอะไร จะต้องทำอะไร ไม่ได้ยินสิ่งที่แม่พูดหลังจากนั้นอีกเลย  ผมกำลังนั่งเงียบๆๆ เพื่อฟังเรื่องสำคัญที่แม่อยากบอกผม 

"ไค ฟัังแม่ ก่อนนะ แม่ยังรักลูกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน" ผมฟังสิ่งที่แม่ต้องการบอก

แม่บอกว่าผู้ชายที่แม่จะแต่งงานด้วยเป็นพ่อม้ายมี ลูกติด 2 คน อายุไล่ๆๆเลี่ย กับผม เป็นผู้ชายทั้งคู่ แม่อยากให้ผมไปอยู่ด้วย เพราะผมจะได้มีเพื่อนคุย เพื่อนเรียน เพื่อนเที่ยว แม่บอกว่าอยากให้ผมลองไปพบผู้ชายคนนั้นกับลูกๆๆ ของเค้าก่อน และอีกหลายๆๆอย่างที่แม่บอกผม
แต่ผมกับได้ยินเสียงที่แม่กำลังบอกผมเบาลงเรื่อยๆๆ จนไม่ได้ยินอะไร


,,,,,,,,หลังจากแม่บอกสิ่งสำคัญให้ผมรู้ ผมก็เดินมาส่งแม่ที่หน้าบ้าน แม่หันมายิ้มให้ผม ผมก็พยายามจะฝืนยิ้มให้แม่เต็มที่ แม่กอดผมอีกครั้งแล้วบอกรักผม
"ขับรถ ดีๆ นะครับแม่" ผมบอกแม่ได้แค่นั้นจริงๆๆ  แม่เดินไปขึ้นรถและขับรถออกไปแต่ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ผมกำลังสับสน งง เจ็บที่หัวใจ ผมไม่รู้จะเรียกอาการที่ผมเป็นอย่างไรT^TT ผมเดินเข้าบ้านอย่างช้าๆๆ 

ผมกำลังเดินขึ้นห้อง น้ำตาที่ตา เริ่มจะไหลแล้วมันก็ไหลออก โดยที่ผมไม่รู้ตัว ผมคิดว่าผมไม่ได้เสียใจนะ ผมเคยเจอเหตุการณ์นี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ผมก็ต้องทำใจให้รับมันให้ได้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมเปิดประตูห้องแล้วปิดมันลง ผมเดินไปนอนที่เตียง ผมนอนพร้อมกับน้ำตาพร้อมกับอาการบางอย่างที่เกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง จนผมหลับไปพร้อมน้ำตา TT_TT