คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sakusa 'โอมิโอมิ'
Sakusa Kiyoomi x Harukami Masami (oc)
“แม่”
“ไม่”
“นะคะ”
“ก็ได้ อย่าให้เห็นว่าทำตัวงี่เง่าอีกล่ะ”
มาซามิยิ้มขึ้นหลังจากที่คุณนายฮารุคามิยอมตามใจอีกครั้ง เธออยากเจอกับลูกชายบ้านซาคุสะอีกเพราะว่าคิโยโอมิน่ะตรงไทป์เลย โอมิโอมินี่ถ้าไม่ติดที่อีกคนอยู่ไกลถึงโอซาก้านะ แถมยังเป็นนักกีฬาหุ่นสุดแซ่บอีก อยากจะเอาหน้าไปเข้าถูกล้ามแขนนั่นจริงๆ
“คิดอะไรโรคจิตอยู่ล่ะ” คุณนายฮารุคามิแย้งขึ้นก่อนจะส่ายหัวเบาๆ เธอเบื่อลูกสาวคนนี้จริงๆ “ไม่ได้ชอบเขาก็ปล่อยไปถอะ”
“ใครว่าล่ะ ชอบมากเลยต่างหาก” เชฟสาวฮารุคามิ มาซามิกลับสู่ความเป็นจริงทันทีหลังจากจินตนาการว่าได้อยู่กลับอีกคนครั้งที่ร้อยของวัน “การกระทำของหนูดูไม่จริงจังเหรอ” จริงๆเธอก็รู้แหละว่าตัวเองแทบจะเข้าข่ายโรคจิตอยู่ทุกวัน
“ผู้ชายที่ตามจีบแกอยู่ก็ปฏิเสธไปตรงๆบ้าง” เชฟสาวหันไปมองแม่ตัวเองคอแทบหลุด
“หนูบอกเขาว่าหนูมีแฟนแล้วนะแม่” แม่ของแชฟสาวหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินคำตอบ พร้อมขอโทษขอโพยยกใหญ่เพราะตัวเองดันไปบอกว่าลูกสาวไม่มีแฟน
แม่นะแม่
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ซามิซามิคนน่ารักจะได้เจอกับโอมิโอมิอีกครั้ง จริงๆมันเป็นครั้งที่สี่แล้วคุณพ่อบอกว่าถ้าครั้งนี้ยังมาขอให้นัดเจอให้อีกก็อย่าหวังจะได้เจอคนนี้อีก
ฟืด
“แค่ก” คนตัวเล็กสูงแค่ร้อยหกสิบสี่บวกส้นสูงไอค่อกแค่กหลังจากที่หนุ่มสุดคูลข้างๆฉีดสเปรย์ฆ่าเชื่ออัดหน้า “ทำอะไรน่ะโอมิคุง”
“ฆ่าเชื้อ” คนข้างๆพูดเสียงอู้อี้เพราะติดแมสขึ้น ขอแกล้งหน่อยแล้วกัน
“อะไรนะโอมิคุงไม่ได้ยินเลย” คนตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นอีก สูง สูงมาก ไม่ถึง
“อย่าเอาตัวมาใกล้ สกปรก” เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเลิกยัดเยียดตัวเองทันที เจ็บจี๊ด
“โถ่ โอมิคุงฉันเป็นเชฟนะ จะสกปรกได้ยังไง เล็บก็ตัด สระผมวันเว้นวัน แปรงฟันทุกครั้งหลังทานข้าว” คนตัวเล็กสูดหายใจเฮือกบังอาจมาว่าเธอสกปรกได้ยังไงกัน น้อยใจนะเนี่ย
“อืม” คนข้างๆตอบไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
“โอมิคุงรู้ใช่ไหมว่าต้องไปส่งฉันเพราะคนที่บ้านให้เรามาเดทกันล่ะ” มาซามิยกยิ้มขึ้นอ่อนๆ แต่คิโยโอมิหาได้สนใจไม่
“ฉันต้องกลับสโมสร” คนตัวเล็กกว่ายิ้มเจื่อนๆ โคตรซวย “แถวนี้คนเยอะแบคที่เรียกับเชื้อโรคก็เยอะเธอก็รีบกลับล่ะ”
เวร แล้วจะกลับยังไงล่ะ
“โอมิคุงไว้ว่างๆไปหาฉันที่โตเกียวบ้างนะ แล้วปฏิเสธฉันตรงๆหน่อยสิซาคุสะ” คนตัวเล็กกว่ากุ้มหน้างุดๆมือไม้พันกันไปหมดผมยาวประบ่าไหลลงมาคลอเคลียอยู่ที่แก้มใส “ฉันเหนื่อย”
“อืมเลิกตามได้แล้ว ไปใช้ชิวิตของเธอเถอะ” เขาตอบแค่นั้นก่อนจะหายไปจากที่ๆเธอยืนอยู่
กลับสู่ลูปเดิมหลังจากที่เธอถูกปฏิเสธก็นับว่าเอาตัวออกมาจากหลุมลึกที่ขุดเองได้อร่างรวดเร็ว งานเยอะจนนึกว่าจะตายคาห้องครัวของโรงแรมดังใจกลางเมื่องหลวงอย่างโตเกียว ชีวิตเหมือนซอมบี้นอกจากจะทำงานเป็นหัวหน้าเชฟแล้วยังต้องคิดเมนูใหม่สำหรับเซอร์วิสลูกค้าอีก
แม่ดูตกใจนิดหน่อยตอนที่บอกไปว่าจะพอแล้วสนใจแต่เรื่องงาน และก็ใช่งานทับจนแทบขยับตัวไม่ได้ ชีวิตดีๆที่มีเงินและในอีกสองวันเจ้าของหลุมลึกที่ว่าก็จะมีแข่งที่นี่ แถมยังเข้าพักที่โรงแรมนี้อีกแต่ก็ดีเพราะคนฉลาดแบบเธอลางานเอาไว้ก่อนแล้ว
ฉลาดแต่โง่ชัดๆเพราะคนที่ไม่อยากนึกถึงมายืนอยู่ตรงหน้าเลย
“มาซามิจังไม่เจอกันนานเลยนะ” มาฮิโตะ อาจารย์มหาวิทยาลัยยังคงตามตื้อเธอไม่เลิกแถมยังมากขึ้นเรื่อยๆ ตามมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจนจะสามสิบอยู่แล้วนับถือในความพยายามจริงๆ
บางที่ซาคุสะอาจจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกผิดขึ้นมาดื้อๆเลยนะเนี่ย เสียใจที่เคยตามติดเป็นยิ่งกว่าวิญญาณ
“มาฮิโตะ ทำไมถึงไม่ยอมแพ้สักที” ทันทีที่ได้ยินคำถามมาฮิโตะทำท่าครุ่นคิดไปสักพัก
“เพราะว่าชอบมาซามิมากๆ” มาซามิขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา เธอก็ชอบซาคุสะ คิโยโอมิมากๆเหมือนกัน แต่ก็เคารพความรู้สึกเขาเขามากๆเหมือนกัน
มาซามิเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าน้ำตาไหลลงมาจากหางตาช้า ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีอะไรเลยบรรยากาศเงียบเชียบ
“โดนคนที่ชอบตั้งแต่ม.ปลายปฏิเสธมาล่ะ แถมยังบอกให้ฉันไปใช้ชีวิตของตัวเองอีก” ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่าโบกสะบัดไปมา รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้น
“ใครว่าล่ะ เธอโชคดีมากๆเลยนะมาซามิ” สายตาของมาฮิโตะมองข้ามไปทางด้านหลังของคู่สนทนาตนเองก่อนจะยกยิ้มกวนเบื้องล่างให้กับคนที่แผ่รังสีทะมึนออกมาอย่างปิดไม่มิด แล้วมีหน้าบอกให้เธอไปใช้ชีวตของตัวเองได้ไงวะ
“ห๊ะ” มาซามิเอียงคอท่าทางสงสัยเหมือนเด็กน้อยน่ารักๆ ข้างแก้มยังมีคราบน้ำตาอยู่ขอบตาแดงจูกขึ้นสี น่ารัก น่ารักมากจริงๆ
“โอ๊ย” แขนคนตัวเล็กกว่าถูกกระชากเบาๆให้หันหน้าไปหาคนมาใหม่
เวร ไหนบอกว่ามาพรุ่งนี้
“มาหาแล้ว” ภาพเบื้องหน้าขุ่นมัวขึ้นมาอีกรอบ ร้องไห้ในอ้อมกอดของคนที่พลักเธอขึ้นไปบนสวรรค์แล้วดึงเธอลงนรก “ซุกอกฉันพอใจรึยัง”
“ฮึก หอม”
ความคิดเห็น