คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Kuroo 'หัวหน้าห้อง'
Kuroo Tetsuro x Shirai Sayuri (oc)
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ กัปตันชมรมวอลเลย์บอลชายถึงได้มานั่งข้างๆเธออยู่แบบนี้จนท้องฟ้าเปลี่ยนสีแล้ว ไม่ขยับไปไหนเอาแต่นั่งท้าวคางจ้องหน้าคนที่ยังคงจัดการงานของหัวหน้าอยู่
"คุณหัวหน้าอยากให้ช่วยรึเปล่า" หลังจากนั่งโง่ๆมานานงานที่ตอนแรกมีเป็นตั้งตอนนี้เหลือแค่หยิบมือ
เธอกรอกตาไปมาก่อนจะส่งคำตอบที่แถมอารมณ์หัวอุ่นเบาๆไปให้
"ไม่ต้อง จะเสร็จแล้วถ้าเกิดว่าอยากช่วยทำไมไม่ช่วยตั้งแต่แรกล่ะห๊า"
"ก็ไม่ได้อยากช่วย" คนตรงหน้าเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มเหมือนกันโจรที่วางแผนจะปล้น แล้วก็สำเร็จตามแผน กระเป๋าดินสอสีสวยถูกปาใส่หน้าผู้ชายกวนโอ๊ยตรงหน้าทันที หงุดหงิดไปหมด
"เข้าเป้าเป๊ะ" หัวหน้าห้องเจ้าของฉายาเทพธิดาของชั้นปียิ้มเยาะ เก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋าลุกขึ้นเรียบร้อย "ฝากยกไปที่ห้องพักครูด้วยนะ" พูดจบก็เอามือแตะปากส่งจุ๊บมาให้ผู้ชายที่ไม่รู้ว่าเซตผมยังให้ให้ลงมาปิดตาข้างนึง แล้วสาวเท้าออกไปทันที
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าคนที่เพิ่งถูกโยนงานให้ เขินจนเอาหัวโขกโต๊ะไปกี่รอบ
คนทำไม่คิดอะไรแต่คนโดนนี่แทบจะตายอยู่แล้ว
“ว่าไงหัวหน้า” หนุ่มมาดโจรประจำห้องเอ่ยเรียกหัวหน้าห้อง พ่วงตำแหน่งประธานนักเรียนขึ้น
“อะไร” คนถูกเรียกละสายตาออกจากงานบนโต๊ะขึ้นไปหาอีกคนที่ยังคงส่งยิ้มมาให้ น่ากลัว
“ฉันชอบเธอเป็นแฟนกัน” เสียงทุ้มพูดขึ้นเรียกความสนใจจากเพื่อนทั้งห้อง เสียงซุบซิบตังลอดออกมาจากทุกสารทิศ สายตาจับจ้องเพื่อรอคำตอบจากอีกคน แล้วไง
“ตลก มีอะไรก็ว่ามา” เธอไม่อยากเป็นที่สนใจของคนอื่นมากนัก แค่นี้ชิวิตก็วุ่นวายกับงานมากพอแรงแล้วถ้าให้มาวุ่นวายเพราะเรื่องงี่เง่านี่อีกคงไม่ไหว
“ช่วยหาปีหนึ่งที่ยังไม่มีชมรมให้หน่อย” คนถูกไหว้วานเลิกคิ้วสูงก่อนจะส่ายหน้าแล้วก้มลงทำงานต่อ “นะยูริ”
“ไม่ไปหาเอง นั่นมันเรื่องของนายไม่ใช่รึไง” ทันที่ที่ถูกตื้อก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมา ไม่แหกตาดูว่าเธอทำงานกองเท่าภูเขาอยู่หน่อยเหรอวะ
“นะ”
“ไม่”
และทุกอย่างก็จบลงที่ชมรมวอลเลย์บอลชายของเนโกะมะไม่มีผู้จัดการไปอีกปี และการสารภาพรักล้มเหลวไปอีกรอบ
เบื่อ สาวน้อยนามชิราอิ ซายูริคนนี้เบื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ของชีวิต ทั้งงานของสภานักเรียน งานของหัวหน้าห้อง ทั้งเพื่อนร่วมห้องอย่างคุโรโอะ เท็ตสึโร่อีกคนทำตัวพันแข้งพันขาอย่างกับแมวอ้อนเจ้าของ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่ถ้าเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกับกับเธออกคงหักดังเป๊าะทันที
ตอนแรกที่คุโรโอะบอกว่าชอบเธออึ้งมากๆจนไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่พอเขาเห็นว่าเธอเอาแต่ขมวดคิ้วแล้วเงียบก็เลยบอกเธอว่าแค่ล้อเล่นก่อนจะหัวเราะร่าแล้วทิ้งเธอเอาไว้ตรงล็อกเกอร์ทั้งอย่างนั้น ไม่แม้แต่หันกลับมามองว่าอีกคนทำหน้าแบบไหนตอนที่เขาบอกว่าล้อเล่น
อยากขำ แต่ขำไม่ออก
“หัวหน้ายังอยู่ที่ห้องอยู่อีกเหรอเนี่ย” คุโรโอะเอ่ยทักทายเพราะตัวเขาดั้งใจวางกระเป๋านักเรียนเอาไว้บนห้องเพื่อหาข้ออ้างปลีกตัวจากการซ้อมแสนทรหดขึ้นมาดูว่าอีกคนกลับรึยัง
“แล้วเห็นรึเปล่า” เสียงเนือยๆของอีกคนถูกส่งตอบกลับไป ก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆใส่คนมาใหม่ “มีเรื่องจะขอให้รับฟังหน่อย” สาวน้อยเจ้าของผมห้างม้าลวกๆฟุบหน้าลงมองออกไปทางหน้าต่างที่ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ
“อะไร” คุโรโอะแค่หยิบกระเป๋ายืนมองอีกคนจากข้างหลัง
“ฉันชอบคนคนนึง” คุโระโอะนิ่งไปสักพักก่อนจะครางอืมอือในลำคอ แสดงสีหน้ายากจะคาดเดา
ไม่รู้ว่าอีกคนจะพูดอะไรออกมาขอคำปรึกษา? ขอให้เป็นพ่อสื่อ? เขาไม่รู้เลย
“ทำหน้าเครียดอะไร ฉันแค่ให้นายฟังนะ” ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่อีกคนพงกหัวขึ้นมามอง หน่วงเหมือนจะอกหัก
“อืม แล้วไง” แต่ขอปากหมาก่อนอกหักแล้วกัน
“เป็นผู้ชายที่ชอบมากวนบ่อยๆมาทำให้หงุดหงิดแล้วก็หวั่นไหว ทำเป็นที่เล่นทีจริงเวลาฉันอยู่ใกล้ๆจนรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง ชอบทำให้คิดไปเองอยู่เรื่อย” ซายูริยิ้มบางๆนั่นยิ่งทำให้อีกคนรู้สึกเหมือนแพ้เข้าไปอีก
“แล้วมีดีตรงไหนกันล่ะนั่น” คุโรโอะถามขึ้น
“ไม่รู้สิ มาเรียกชื่อตามใจชอบแล้วยังล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นอีก” ซายูริถอนหายใจพร้อมกับเก็บกระเป๋าพลางๆ “นายนี่ใจร้ายจริงๆ” ซายูริลุกขึ้นเติมความสูงปิดหน้าต่าแล้วส่งยิ้มให้อีกคน
“นั่นสิใจร้ายจริงๆ” แต่เดียวนะนาย นายที่หมายถึงเขาอะเหรอ “ห๊ะ เธอล้อเล่นอะไร” คนถูกกล่าวหามุ่ยหน้าก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆอีกคน
เขย่งเท้าให้สูงขึ้นไปอีกก่อนจะเอาปากบางเคลือบลิปมันสีชมพูใสแตะที่แก้มอีกคนเบาๆ
“ไปคิดเอาเอง” ก่อนจะกลับบ้านไปทั้งอย่างนั้น
วันนั้นคุโรโอะกลับไปซ้อมโดยที่ไม่รู้ว่ามีรอยลิปบางๆติดอยู่ที่แก้ม ก็คงจะไม่เป็นไรถ้าคนในทีมไม่สังเกตขึ้นมาก่อน แน่นอนของแบบนี้ไม่พลาดสายตาของยามาโมโตะหรอกนะ
ความคิดเห็น