คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : |[ Prologue ]|
ผมไม่อยากรู้หรอก
ว่าวินาทีสุดท้ายของชีวิต..มันจะเป็นยังไง
ผมดูเหมือนคนอื่นๆ ที่ไม่อยากตาย
ใครๆก็ไม่อยากตายทั้งนั้นล่ะ
แต่ก็มีหลายเหตุผลนะ ว่ามั้ย?
แต่สำหรับผม แค่ขอให้ทำตามสัญญานั้นก็พอแล้วล่ะ...
แล้วผม...จะไม่เรียกร้องสิทธิในการมชีวิตอยู่ของตัวเองอีกเลย...
..........................................................
ผมได้แต่เฝ้าถามความหมายของการมีชีวิตอยู่...
..........................................................
เมื่อหันกลับไปมองแล้ว ผมก็ได้รู้...ว่ายังมีอีกหลายสิ่ง ที่ผมยังไม่ได้ทำ...
..........................................................
และเมื่อนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา บางสิ่งบางอย่างก็ตอบรับผม
..........................................................
บอกให้ผม...ไปทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับใครคนนั้น
นี่มันฤดูใบไม้ร่วงแล้วหรอ...? ทำไมถึงผ่านไปเร็วจัง...
ผ่านไปเร็วเหมือนผมจะฝันไป...
แล้วใบเมเปิ้ลสีส้มเหลืองก็ปลิวลงมา...
ผมยิ้ม...
เหมือนกับตอนนั้น...วันนั้นก็เป็นเหมือนวันนี้...
วันวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง...
ท่ามกลางเส้นทางสายใหญ่ ที่ปกคลุมไปด้วย เศษใบไม้ ใบเมเปิ้ลที่ร่วงโรย...
รอบตัวของผมเต็มไปด้วยใบไม้...สีเหลืองบ้าง ส้มบ้าง แดงบ้าง ตามแต่อายุขัย
ผมเอื้อมไปคว้าใบไม้สีน้ำตาลใบเล็กๆที่แห้งกรอบ เพียงแค่จับ
เพียงแค่จับ...มันก็สูญสลายไปซะแล้ว จะเหมือนผมรึเปล่านะ?
ในวันนั้น ผมก็เดินทอดอาลัยอยู่ หลังจากที่ผมพบว่า ตัวเองเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้าย
แฟนสาวที่คบกันมานานก็ได้เลิกรากันไป
ผมรู้สึกแย่ ผมรู้สึกเหมือนไม่เหลือใคร...และผมก็มาที่นี่...
ที่ที่ผมได้พบกับเขา...
วันนั้นเขากำลังเล่นฟลูทอยู่ ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร
แต่มันช่างเป็นบทเพลงที่เศร้าเหลือเกิน
และมันก็ได้กระตุ้นลมหายใจที่แผ่วเบาของผม ให้กลับมาเร็วอีกครั้ง...
"สัญญานะ ว่านายห้ามฆ่าตัวตายเป็นอันขาด และถ้าวันนั้น นายยังไม่ตาย เรา...มาเจอกันที่นี่นะ"
เสียงนั้นช่างมีมนต์สะกด ทำให้ผมตอบรับไปโดยไม่รู้ตัว...
ผมยิ้ม ผมไม่คิดหรอก ว่าใน"วันนั้น" ผมจะรอด แต่ผม...ก็รอด
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรืออาจจะเป็นเพราะเขานะ
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมมาที่นี่อีกครั้ง
วันนี้ผมเองก็เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เหมือนในตอนนั้น...
เขานะหรือ จะจำได้
คนที่แค่เดินผ่านเข้ามาในชีวิต...มันก็เป็นอย่างนี้กันทุกคนนั้นล่ะ หรือคุณคิดว่าไง
แต่แล้วผมก็ได้รู้ ว่าตัวเองคิดผิด...
เมื่อเสียงฟลูทอันเศร้าสร้อยนั้นดังผ่านเข้ามาในหูของผม...อีกครั้ง
ผมหันไปทันที อย่างไม่รู้ตัว และผมก็ได้พบเขาอีกครั้ง
ผู้ชายที่ชอบส่งรอยยิ้มเสมอเมื่อมีใครซักคนหันไปหา
ผู้ชาย คนที่ขี้เล่นเหลือเกิน ร่าเริง ดูมีความสุขอยู่ตลอดเวลา
แต่พอเล่นดนตรีขึ้นมา...ก็ดูเศร้าจับใจ...
ผู้ชายคนนั้น...ชอง ยุนโฮ...
ความคิดเห็น