คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : T E A C H E R :: - SEVEN -
T E A C H E R :: SEVEN
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
(ตึ้ดๆๆ คือเซ็นเซอร์นะ โดนเเบน)
Baekhyun say
งื้อออ พี่อุลตร้าช่วยแบคด้วย ก็อตสิล่ายักษ์จะอุ้มแบคไปกินแล้ว งื้อๆ ต้องดิ้นสินะ พี่อุลตร้าเขาก็คงติดภาระกิจของเขาอยู่!
"ปล่อยแบคคค" อ๊ากกก เเกจะพาฉันไปไหน ทุบๆๆ นี่เเน่ะๆ ผมทุบอกเจ้าก็อตสิล่ายักษ์ไปมาอย่างเเรง เหอะ ผมไม่ยอมโดนจับกินง่ายๆหรอกนะ
"แบคฮยอนครับ อย่าดิ้นสิครับ" O___o ทำไมเจ้าก็อตสิล่านี่เสียงหล่อจังครับ แถมพูดได้ด้วย อเมตซิ่งมากค่า
"มันเจ็บนะครับ" คุ้นๆนะ เหมือนเสียงสามีเลย -,- คิดได้ดังนั้นผมก็หยุดมือค้างไว้ที่หน้าอกเจ้าก็อตสิล่า ก่อนที่จะค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างช้าๆเพราะเเสงที่ส่องเข้ามานั้นมันมากเกินไป
"ค..ครูปาร์ค แล้วนี่จะพาเเบคไปไหนครับ ปล่อยน้า~" ต้องเป็นกุล สัส ตี(?) หน่อยไง รักนวลสงวนตัวสักนิด เดี๋ยวจะโดนหาว่าใจง่ายเอาได้ ผมสะบัดขาเล็กน้อยพาเป็นพิธีจนครูปาร์คแทบล้ม อ้อ ลืมไป ผมมีน้ำหนักเป็นอาวุธแล้วนิ เเหะๆ
"ไปเที่ยวไงครับ เดี๋ยวพี่ชายของน้องบยอนจะตื่นซะก่อน"
"เเต่เเบคยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ" พยายามเหลือกตาตี่ๆขึ้นจนสุดความสามารถ แต่มันก็เท่าเม็ดก๋วยจี๊เหมือนเดิม จริงๆนะ แบคไม่มั่นใจอะถ้าเเบคไม่ได้อาบน้ำ ฟันก็ไม่ได้เเปรง หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง กรีดร้องงง โรลออนก็ยังไม่ได้ทา เต่าเเบคจะเหม็นไหมม ;____;
"ไม่เป็นไรหรอกครับถึงไม่อาบน้ำน้องบยอนก็ยังตัวหอมเหมือนเดิม.." เเอ๊กก รอยยิ้มกระชากใจนั่นคือระ สายตากรุมกริ่มนั้นคือระ โอ๊ยย แบคอยากจะระเบิดตัวเป็นไมโลครั้นช์ ไม่จริงซะหน่อย แบคไม่ได้ตัวหอมขนาดนั้น ก็เเค่กลิ่นเหมือนดอกลาเวนเดอร์โดยไม่ต้องฉีดน้ำหอมก็เท่านั้นเอง -///-
"อ่ะนี่ เเปรงฟันล้างหน้าซะ" หลังจากที่ครูปาร์ควางผมลงบนเบาะรถเรียบร้อย ครูเขาก็ยื่นเเปรงสีฟัน ยาสีฟัน น้ำสำหรับล้างหน้าบ้วนปากพร้อมด้วยอ่างสำหรับรับน้ำที่ไม่ต้องการแล้ว ลงทุนมากอะบ่องตง
"ขอบคุณครับ" ผมเอื้อมมือไปรับเเปรงสีฟันที่ถูกบีบยาสีฟันไว้บนปลายขนแปรงแล้ว จัดทำความสะอาดตามปกติโดยมีครูปาร์คคอยถืออ่างน้ำเอาไว้ให้
ภายหลังจากการทำภารกิจส่วนตัว(?)เสร็จ ผมระลึกได้ว่าผมยังไม่ได้ทาโรลออน! กรี๊ดดดดดด นุ้งแบคอยากจิคราย ไหนดมก่อนสิ อะหือ ;_____; นี่มันกลิ่นตดแมวชัดๆ
"กำลังต้องการไอนี่อยู่ใช่ไหมครับ" ผมหยุดดมเต่าทันทีที่ครูปาร์คพูดขึ้น
"เห็นสมคริสบอกว่าน้องบยอนขาดโรลออนไม่ได้ ถ้าขาดไปจะตายภายในสองวินาที U___U"
"ขอบคุณครับ" ผมรีบคว้าขวดโรลออนมาไว้เเนบอกอย่างหวงเเหน ฮึก น้องโรลออนที่รัก
"นี่น้องบยอน..... เต่าเหม็นขนาดนั้นเลยหรอครับ"
!! กรี๊ดดดด แบคพลาดเเล้ว ฟหกเฟหหหแล้วนี่ครูปาร์คจะรังเกียจแบครึเปล่า จะโกรธแบครึเปล่าที่เเบคปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ แบคกลัว แบคเครียดดดด
อ๊ายยย
"ป..เปล่านะครับ"
"ไม่ต้องอายหรอกน่า นี่ครูปาร์คแนะนำ สารส้มกลิ่นน้ำผึ้งผสมมะนาว! ลองใช้ดูนะหอมชัวร์ อะนี่ครูใช้ไปแล้วครึ่งก้อน ลองเอาไปใช้ดู" ครูปาร์คยื่นก้อนสารส้มกลิ่นน้ำผึ้งผสมมะนาวมาให้ เอิ่ม... เเบคยังเห็นเส้นขนหยอยๆดำๆอยู่เลยงะ ._.
แล้วดูซี่~ เรืองแสงได้ด้วย ว้าว!
แต่ขอสาบานก่อนนะฮะ ฟิคเรื่องนี้ไม่มีสปอนเซอร์แต่อย่างใด ทางเราไม่ได้โฆษณาสินค้าให้ทางไหนแต่อย่างใด บอกไว้ก่อนเผื่อบางคนจะเข้าใจผิด 5555555
"ขอบคุณครับ แล้วครูปาร์คจะเอาอะไรใช้อะฮะ"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก ที่บ้านครูยังมีอีกเป็นลังเลย อิอิ"
ผมก้มหัวขอบคุณอีกครั้ง แล้วยกมันขึ้นมาทาน้องเตา อา.. กลิ่นหอมดีจัง เพียงเท่านี้เเบคก็มั่นใจพร้อมเที่ยวแล้วฮ้าาา
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chanyeol say
ผมกวาดตาไปทั่วสวนสนุกเเห่งใหญ่ ประดับไปด้วยเครื่องเล่นหวาดเสียวและไฟหลากสีมากมาย ตายห่า เห็นแค่นี้ขาผมก็สั่นจนตึ้ดๆๆตีกันดังพรั่บๆๆๆแล้ว เสียงเพลงอือรือรองเพลงประจำชาติก็ถูกเปิดขึ้นให้เข้ากับวันที่สดใส เพลงประจำชาติชาติพ่อง ติ่งแม่งปัญญาอ่อน พูดแล้วขึ้นแทนไรท์ คือบางที่ก็บ้าไปเว้ย ทำเหมือนหนึ่ง(=เอก)โซแม่งเป็นพระเจ้าไปได้ ผมรู้ว่าวงนี้มันเด็ดมันมีครบ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา เสียง การเต้น ก้างแห้งๆ ตึ้ดๆๆยานๆ ตีนกา หูกางๆ เงิงบานๆ ไขมันเป็นชั้น ผิวดำแต่ตึ้ดๆๆๆชมพู เเต่บางทีเพลาๆลงบ้างก็ได้นะ..
"ไอเชี่ยลู่วววว"
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญพรมลิขิตบันดาลชักพาอะไรหรอกครับ ที่อยู่ๆจะมาเจอมายเฟรนที่สวนสนุกแบบนี้ ผมเองนี่และที่โทรเรียกมันมา กะว่าจะเลี้ยงขอโทษเรื่องที่ผมโกหกมันซะหน่อย คิดแล้วก็สงสาร 555555555555555555555555555
ไอลู่โบกมือและยิ้มให้ผมข้างกายก็มีไอสายเดี่ยวจุกแดงยืนหน้าเป็นตูดอยู่ข้างๆ สัด.. อย่างกับเมื่อเช้าขี้ไม่ออก.....
ลู่หานมันลากแขนของไอตุ๊ดเข้ามาหาพวกผม แต่เรื่องทั้งหมดกลับพลิกพลันทำให้ผมหน้าเป็นตูดแทน
“บยอนนี่~ แกดูซี่ ฮุนนี่มีกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่มาอวดด้วยและ ป๊าพึ่งซื้อให้ฮุนนี่เมื่อวาน สวยม๊า” พูดพร้อมกับยกกระเป๋าสีชมพูสะท้อนแสงขึ้นมาอวด
“เห้ยย เลิศอะแก แต่เสียดายแบคไม่ได้หิ้วของแบคมาอวดด้วย” น้องแบคเบะปากเล็กน้อยพูดคุยตามประสาคนถูกคอ แล้วผมล่ะ..แล้วอีลู่ล่ะ..
ฟิ้วๆๆ
เสียงสายลมมาฉาบผมและลู่หานให้แข็งอยู่กับที่ทันทีที่น้องบยอนพูดคำต่อไป
“ปะ เราไปกันเถอะฮุนนี่”
คนแก่ผู้ถูกลืม โถ่วววว T_______T
“มึงอะ ไปลากฮุนนี่ของมึงออกห่างน้องบยอนของกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย ไม่งั้นกูลงไปดิ้นจริงๆด้วย”
“อิสัด มึงอะต้องไปลากน้องบยอนของมึงออกจากฮุนนี่ของกูวววววววว T__T”
เรื่องมันเศร้า ชักตึ้ดๆๆแปปครับ..
แต่สุดท้ายลู่หานมันก็ทนไม่ไหว มันเดินเข้าไปลากแขนน้องฮุนนี่ออกมายืนข้างตัว ก่อนที่จะก้มลงกระซิบข้างหูคำว่าอะไรบางอย่างผมก็ได้ยินไม่ถนัด เท่านั้นและน้องสายเดี่ยวจุกแดงก็หุบปากเงียบทันที
“ไปกันเถอะน้องบยอน” ผมเอาบ้าง ผมรีบก้าวเท้าไปคว้าแขนของน้องบยอนให้เดินตามมาทันที
“อ้าวแล้วฮุนนี่กับครูลู่ล่ะฮะ”
“ช่างมันสิ เดี๋ยวเขาก็หาทางไปเองได้น่า” ผมตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยที่น้อบยอนคงเหลียวหันกลับไปมองไอสองตัวนั้น ถึงไอฮุนนี่บ้าไรนั่นจะเป็นตุ๊ดก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี
“เห้ย! ครูปาร์คฮะ เราเล่นไอนั่นกันเถอะครับ แบคอยากเล่นอ่า ><” น้องบยอนชี้นิ้วไปที่เครื่องเล่นรถไฟเหาะทันทีที่เห็นมัน หึๆๆ เสร็จครูปาร์คครับงานนี้ -.,-
ก็แบบเวลาน้องบยอนเล่นน้องเขาก็ต้องกลัวใช่ไหมครับ ปาร์คก็จะใช้เวลานี้และเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ให้มากที่สุด แบบ ไม่เป็นไรนะไม่ต้องกลัว ครูปาร์คอยู่ต้องนี้แล้วอ๊ายยยยยยย คิดแล้วฟิน จะช้าอยู่ใยเราไปเล่นกันเถอะวู้วว
ผมและน้องขึ้นมานั่งประจำที่ให้พนักงานตรวจสอบความเรียบร้อยจนแน่ใจว่าปลอดภัย ก่อนที่จะมีเสียงเป็นการเตือนว่าเครื่องเล่นจะเริ่มทำงาน ตัวรถเลื่อนค่อยๆถอยหลังขึ้นไปช้าๆและค้างอยู่บนจุดสูงสุด แล้วคือไม่ใช่ไรเว้ย... ผมกับน้องนั่งอยู่หลังสุดอะ เข้าใจฟิลกูปะ มันรู้สึกกลัวว่าไอตัวล็อคมันจะหลุดออกมาจนต้องเกร็งเท้าจนตึ้ดๆๆหดตัวอะ U___U
อิสัด มึงรีบทำให้จบสิไอเหี้ยเดี๋ยวตึ้ดๆๆกูเกร็งจนตะคริวแดกหมด T_T
ผมหันหน้าไปมองคนข้างกายของผมอย่างน้องบยอน ทำไมน้องไม่กลัวเลยวะ?? หน้าที่ยิ้มระรื่นมากกกก แล้วดูผม โถ่ สภาพนี้ผมรับไม่ได้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ไอเห้!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมมึงจะไปมึงก็ไม่บอกกูววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“แม่จ๋า ปาร์คกลัววววววว อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“วู้ววววววววววว สุดยอดเลยครับ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย ปล่อยกูลงงงงงงงงงงงงงง”
“โคตรมันเลยว่าไหมครับครูปาร์ค วู้วววววววววววววว”
ฟิลโคตรต่างกัน หมดกันความฝันที่จะได้เป็นพระเอกในสายตาน้องบยอนแตกเพล้งไปทันที ใครจะไปคิดวะว่ามันจะน่ากลัวจนเหยี่ยวแทบเล็ดตึ้ดๆๆแทบออกมาดิ้นขนาดเน๊!!!!! T_____T
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เฮ้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
กูกราบ ปล่อยกูลงงงงงงงงงงงงงงงงง T/\T
อ้วกกกกกก แหว๊ะ~
คร๊ากกกกก ถุยย
ผมโก่งคออ้วกข้างตนไม้ทันทีที่ไอเครื่องเล่นมรณะนี่ปล่อยผมลง ผมขอสาบานว่าชีวิตนี้ปาร์คจะไม่หลงไปเล่นไอเรื่องเล่นบ้าๆแบบนี้อีก!
“ครูปาร์คเป็นอะไรรึเปล่าครับ” น้องบยอนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มือเล็กยกขึ้นมาลูบหลังให้ผมอย่างกังวลใจ
“ม..ไม่เป็นไรหรอกครับ ครูสบายดี พอดีกินอิ่มไปหน่อยน่ะ” ผมฝืนยิ้มให้และยกเรื่องอาหารขึ้นมาอ้างทั้งๆที่ทั้งวันพึ่งได้กินแค่ขนมปังก้อนเดียว ไม่ได้ครับเดี๋ยวเสียภาพพจน์
“งั้นเราไปเล่นGiant dropกันต่อเถอะนะครับ!”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย T_________T
แค่ผมเห็นมันทิ้งตัวลงมาจากด้านบนด้วยความเร็วหัวใจคนแก่อย่างผมก็แทบจะวายแล้วครับ โฮฮฮฮฮฮฮ แม่จ๋า ปาร์คอยากกลับบ้านนนนนนนนนนนนน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ตาของผมมองเห็นแต่ดาวล่องลอยรอบศีรษะเต็มไปหมดเบย อย่าได้เข้ามาทักทายผม ณ ตอนนี้ มิเช่นนั้นจะได้รับน้ำอ้วกเป็นของเเถมติดเสื้อไปให้พ่อแม่ซัก U__U
"ครูอ่าา ไม่หนุกเลย ทำไมครูปาร์คทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอย่างนี้ละครับ"
"ครูเปล่าทำซะหน่อย" ถ้าผมจะปล่อยโฮจะมีใครมาเช็ดน้ำตาให้ผมไหม นอกจากอาการวิงเวียนจนแทบจะบ้าแล้วยังจะโดนน้องบยอนพูดทำร้ายจิตใจแบบนี้อีก ปาร์คจะไม่ทน!
"หมดเวลาสนุกแล้วสิ.."
น้องบยอนแบมืออกไปข้างลำตัวหยักไหล่และเบะปากประมาณว่า 'ก็ไม่รู้สินะ' มาให้
"ครูปาร์คขอโทษนะครับ ทั้งๆที่ตั้งใจจะพาน้องบยอนมาเที่ยวแท้ๆ แต่กลับกลายเป็นว่าครูปาร์คเป็นตัวถ่วงให้น้องบยอนไม่สนุกไปด้วย"
"โอ๋ๆ ไม่ร้องสิครับ แบคไม่โกรธครูปาร์คเลยนะ งั้นเราไปเล่นอะไรเบาๆอย่างเช่นบ้านผีสิงกันดีไหมครับ" มือเล็กประสานเข้ากับง่ามนิ้วของผมและบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ ฟหกเฟหกก เลือดสูบฉีดจากหัวใจไปทั่วง่ามตูดทันที สมายแอคเเทคหน่องบยอนเเบคคคค
"บ..บ้านผีสิงหรอครับ"
"อื้ม ครูปาร์คจะได้ไม่เวียนหัวไง"
อ้อ ผมลืมไปครับ นอกจากผมจะกลัวความสูง เเมลง คุณแม่ คุณพ่อ รอยยิ้มพิฆาตของน้องบยอนแล้ว ผมยังกลัวผีกุ๊กกรู๊อีกด้วย U____U
ควรจะดีใจดีปะที่ไม่ต้องไปเล่นเครื่องเล่นมรณะพวกนั้นอีก
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เพียงแค่ก้าวมาด้านในขนของผมรวมถึงขนตรงนั้นก็ตั้งชันพันกันเป็นรูปเลขวันโฟทีทันที ไอเย็นและความมืดมิดที่เข้าปกคลุมนี่ไม่เห็นจะน่ากลัวเลยจริงๆนะ ปาร์คไม่กลัว แต่ปาร์คอยากออกไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน 555555555555555555555
สาบานด้วยเกียรติของลูกเสือ จงทำดีจงทำกรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฟหกดหหพ่อตดแม่หมอยร่วง
ผมดุ้งตูดสะดุ้งราวกับถูกขนไก่แยงตูดเล็กๆพอน่ารัก มันเป็นฟิลลิ่งไม่ต้องตกกะจายยย
อีผีที่โผล่ขึ้นมาจากโรงศพเเลบลิ้นยาวๆไปมา เเลบลิ้นหาพร่องมันเนย อิhereรากทำกระผมตกใจหมด
ผมพยายามเดินหนีบๆพยายามไม่สอดสายตาไปรอบๆเหมือนเคะใสวัยแรกแย้มกลางดงผู้ชายหล่อล้ำชวนน้ำลายไหล
"กรี๊ดดดดดดด อ..อ ไอบ้า" ผมคว้าท่อนไม้ฟาดหุ่นผีกองกอยจนหัวหลุดออกจากบ่าโดยไม่ได้ตั้งใจ พอดีเส้นมันกระตุก.. อูยย สงสัยต้องไปให้หมอจี้จุดซะหน่อยแบ้ววว บ เเบ้ว แหะๆ
ที่นี่มีกล้องวงจรปิดรึเปล่าวะครับ??
"ครูปาร์คกลัวหรอครับ" น้องบยอนที่มีท่าทีตื่นตระหนกเล็กน้อยกับการกระทำของผม เอ่ยถามด้วยความสงสัยระคนเป็นห่วง อันหลังเติมเเต่งเองเพื่อความฟิน 55
ผมกำท่อนไม้ในมือและหันไปยิ้มแหยๆให้คนน่ารัก
"ถ้าครูปาร์คกลัว..."
มืออุ่นๆเอื้อมมาคว้าอุ้งมือของผมไปกุมแน่น แม้ว่าขนาดของมันจะไม่ค่อยพอดีกันเสียเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้ผม.. รู้สึกอบอุ่น
"ถ้าครูปาร์คกลัว จะจับมือแบคไว้ก็ได้นะครับ"
ผมอึ้งในความน่ารักและคำพูดคำจาของน้องบยอนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ไปชั่วขณะ ผมเห็นรอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้พร้อมกับมือที่กุมแน่นขึ้น
ปาร์คดูเคะไปเรออ่าาา อ๊ายย
ผมแนะนำว่าฟิคเรื่องนี้ควรเปลี่ยนพระเอกนะครับ......
ขอให้ผมได้คู่กับน้องบยอน ไม่ว่าจะเคะหรือเมะกะเทยหรือดี้ผมก็ได้หมดอะเเละ..
"ไปเถอะครับ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวเเบคจะต่อยมันให้กระเด็นเลย" พูดพร้อมกับต่อยเบาๆที่หน้าท้องของผมเป็นเอกแซมเปิ้ลล เพราะเราเป็นแบบนี้ไง ครูปาร์คถึงรักมากขนาดนี้
บอกตอนนี้ ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ยังไม่รู้ว่าเธอจะคิดเช่นไร..
โปรดอ่านท่อนนี้ประหนึ่งดูซีรี่เกาหลีนะฮะ โปรดคิดภาพตาม.. ครูปาร์คก้มลงมองมือของตนที่ถูกประสานไว้กับมือของน้องบยอน อมยิ้มเเละบอกรักคนด้านหน้าในใจ ก่อนที่จะมีคนเปิดเพลงให้ประกอบฉาก..
บางทีก็เหนือมนุษย์ไปครับ คหสต รับไม่ได้ก็ไม่ต้องอ่าน!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Baekhyun say
เขาว่ากันว่า เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
พระอาทิตย์ที่ลอยค้างฟ้ามาค่อนวันใกล้จะดำดิ่งลงผู้คนเริ่มซา พี่ชุดหมีก็เริ่มออกมาทำงาน
ผมละเลียดไอศกรีมในมือพรางมองไปที่พี่ชุดหมีที่กำลังแจกลูกโปร่งอยู่ ข้างกายก็รายรอบไปด้วยเด็กน้อยรุ่นราวคราวเดียวกันแย่งลูกโปร่งกันอย่างสนุกสนาน
"น้องบยอนรออยู่ตรงนี้แปปนึงนะครับ อย่าเพิ่งไปไหนละ"
"ค..ครั อา.. ไปซะแล้ว" แบคฮยอนไม่ชอบอยู่คนเดียวเลย..
ผมเบ้ปากเล็กๆ สงสัยผมจะจมดิ่งกับความคิดของตัวเองมากไปหน่อย เมื่อจู่ๆก็มีอุ้งมือใหญ่มาคว้ามือของผมเอาไว้
"พี่หมี! ล..แล้วจะพาแบคไปไหนละครับ o__o" มือใหญ่กระตุกมือของผมให้ตามไป โดยที่ไม่ยอมตอบคำถามอะไร
ไม่ได้นะ ครูปาร์คบอกให้เรารอ
แต่แปปเดียวเองคงไม่เป็นไร
โดยปกติแล้วถ้าหากด้านดีกับด้านร้ายต่อสู้กัน ด้านร้ายก็มักจะชนะอยู่บ่อยครั้ง จึงไม่แปลกที่เเบคฮยอนจะเลือกเดินตามไป
แลดูเป็นเด็กไม่ดีที่ตามคนแปลกหน้ามา แต่พี่หมีไม่ได้เป็นคนแปลกหน้าสักกะหน่อย ก็แค่หน้าแปลกเท่านั้นเอง L
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ชิงช้าสวรรค์ใหญ่ยักษ์ที่ผมถูกพี่หมีลากขึ้นมานั่งเริ่มทำงาน ทุกอย่างนั้นดูน่าตื่นตาตื่นใจไปหมดกับทัศนียภาพด้านล่าง สวนสนุกกว้างใหญ่ที่ถ้าหากเดินอยู่ด้านล่างก็คงจะเที่ยวชมได้ไม่หมด
และจู่ๆพี่หมีก็ยื่นลูกโปร่งรูปหัวใจในมือมาให้ผม
พี่หมีมักทำอะไรโดยที่ผมไม่คาดคิดได้เสมอ
เเชะ
"อ๊ะ" ผมหน้าเหวออีกครั้ง เมื่อพี่หมียกสมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายรูปผม ไม่นะ เมื่อกี้หน้าแบคต้องเหวอมากแน่ๆ
"งื้ออ เอามานะ" ผมพยายามเบียดคุณหมีเพื่อแย่งสมาร์ทโฟนในมือคุณหมีมาให้ได้ แต่ไม่ว่าจะเขย่งหรือยื้อแย่งยังไงผลสุดท้ายคนที่เหนื่อยก็ยังคงเป็นผม ก่อนที่ร่างใหญ่ๆของพี่หมีจะล็อคผมเอาไว้ สองมือสอดประสานตรึงติดไว้กับกระจก ไอศกรีมและลูกโปร่งรูปหัวใจพากันลงไปตกอยู่กับพื้น
มือหนาค่อยๆถอดหัวหมีหนักอึ้งของตัวเองออกช้าๆจนเผยให้เห็นใบหน้าของบุคคลด้านใน
ใบหน้าหล่อที่ทำให้ผมตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น รอยยิ้มที่ทำให้มดลูกของผมสั่นจนแทบหลุดออกมาเต้น ดวงตา ริมฝีปาก สันจมูก ทุกๆอณูรูขุมขนนั้นทำให้ผมรู้ว่า..
.
.
คิมทันนั้นมีอยู่จริง…
"ครูปาร์คปล่อยแบคได้แล้วครับ" ไม่ไหวๆ ถ้าอยู่ท่านี้ไปอีกสักพักคงได้มีข่าวลงหน้าหนึ่งว่าอาจารย์โดนลูกศิษย์ขย่มข่มขืนบนชิงช้าสวรรค์เปนแน่แท้
จู่ๆแก้มของผมก็รู้สึกร้อนเห่อ ดวงตาคู่คมกวาดมองไปทั่วใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยน ผมดีใจนะที่ได้มาเจอกับครูปาร์ค
คนเราจะมีพรหมจรรย์ได้อีกกี่วันนน ตึ้งๆ คำเตือน โปรดสวมวิญญาณพี่ตูนก่อนแหกปากตาม..
เอ๊ะ เขาเรียกว่ากำลังจะจูบรึเปล่า ครูปาร์คยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแบบนี้มันหมายความว่ายังไง
แบคต้องทำยังไง แล้วนี่เเบคใช้ปากแบคจะท้องไหม โอ๊ยๆ แบคกังวลมากเลย แล้วแบคต้องใช้ถุงยางอุดปากก่อนจูบไหมฮะ ใครก็ได้บอกแบคที โฮฮฮฮ ;___;
ผมหลับตาลงแน่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ความอุ่นชื้นประทับลงมา เกียวลิ้นเเข็งขืนตวัดกวาดบนริมฝีปากเบาของผมๆแล้วผละออกไป
"ไอศกรีมติดปากครับ"
-///////- ฉ่าๆๆ
ทิชชู่จ๋าา หนูเป็นหม้ายแล้วซี
“น้องบยอนรู้รึเปล่าครับ ว่าวันนี้น้องบยอนน่ารักมาก"
"ไม่รู้ครับ" ใจจริงก็อยากตอบว่ารู้อะนะ แบคมั่นอะ น่ารักตลอดเวอยู่แล๊น
"แบคฮยอนรู้ไหม แบคฮยอนเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิต เป็นเหมือน..."
"ขอโทษนะครับ จะพล่ามอีกนานไหม ร้อยนึงของมึงหมดแล้ว แนะนำให้ไปต่อที่ห้องครับ"
เพราะไอลุงดำเปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะ มันเลยทำให้ผมยังไม่เข้าใจ
ทำไมเเบคฮยอนถึงเป็นแสงสว่างหรอครับ เเบคไม่ได้เป็นหลอดไฟสักกะหน่อยครับ???? O___O
TBC
ความคิดเห็น