คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : T E A C H E R :: - SIX -
T E A C H E R :: SIX
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chanyeol say
“เย้! แบคชนะพี่เทาแล้ว”
“โหย ได้ไงอะ เอาใหม่ๆ”
และอีกสารพัดประโยคต่างๆนาๆ เฮ้อ
ปาร์คเซ็ง
ปาร์คเบื่อ
ปาร์คอยากเปลี่ยน...
ผมที่นอนเหยียดกายอยู่บนโซฟาถอนหายใจออกมายาวๆ มองไปทางไหนก็น่าเบื่อที่สุด ก็แบคฮยอนมัวแต่สนใจไอหน้าแพนด้านั่น ไม่สนใจคนแก่อย่างผมเลย คิดแล้วเศร้า ชักว่าวแปป U_U
“ครูปาร์คลงไปข้างล่างนะ” ผมเอ่ย
“ใครถาม”
“เสือก ฉันบอกน้องบยอน”
ว่าแล้วก็สะบัดบ๊อบเดินหนีซะเลย แพนด้าอะไรกวนทรีนชิบ.. ผมลงไปช่วยมามี๊ของน้องบยอนทำอาหารดีกว่า เผื่อจะทำคะแนนได้บ้าง คิๆ วันนี้มามี๊น้องบยอนบอกว่าจะเข้าครัวเองครับ ผมก็อยากลองชิมอาหารว่าที่แม่ยายซะหน่อยน้า
ผมเดินเข้าไปภายในครัวด้วยเซ้นส์ของผม กว่าจะหาเจอก็ใช้เวลาอยู่นาน ไม่รู้จะสร้างบ้านใหญ่ๆไปทำไม ผมว่าบ้านผมใหญ่แล้วนะ นี่ใหญ่กว่าอีก -___-
อา กลิ่นหอมจัง ผมชักหิวแล้วสิ
“คุณน้ามีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ”
“อ้าวครูปาร์ค ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“ให้ผมช่วยเถอะครับ ว่างๆไม่มีอะไรทำ”
“งั้นช่วยน้าคนซุปหน่อยนะ” ผมคว้าทัพพีขึ้นมาถือไว้และคนน้ำซุปเข้มข้นให้เข้ากันตามที่มามี๊น้องบยอนสั่ง หลังจากนั้นผมก็ช่วยทำอย่างอื่นไปเรื่อยๆ ใช้เวลาให้คุ้มครับ อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์
อาหารก็เริ่มทยอยจัดขึ้นโต๊ะทีละอย่าง เหลือเพียงอาหารเล็กน้อยที่ต้องจัดการกับมัน ผมตักต๊อกโบกิใส่ชามกระเบื้องเคลือบอย่างระมัดระวัง
“ครูปาร์คคะ คือน้ากับคุณอาต้องไปสัมมนาด่วนน่ะค่ะ น้าขอให้ครูปาร์คช่วยอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมคะ” ผมละความสนใจจากชามต๊อกโบกิในมือ ช่วยเป็นเจ้าของหัวใจน้องบยอนรึเปล่านะ?
“ได้สิครับ ว่าแต่ไปวันไหนเหรอครับ”
“วันนี้ค่ะ”
“หะ วันนี้เลยเหรอครับ แล้วนี่แบคฮยอนเขารู้รึยังครับ”
“ยังหรอกค่ะ เดี๋ยวน้าก็ว่าจะบอกอยู่”
“ว่าแต่ที่ขอให้ผมช่วยคืออะไรเหรอครับ”
“อ๋อ น้าอยากให้ครูปาร์คช่วยดูแลลูกน้าให้หน่อยน่ะค่ะ จะปล่อยไว้กับคนงานที่บ้านก็กระไรอยู่ อาเทาแกก็ไม่ค่อยจะอยู่เป็นที่หรอกค่ะ เพราะงั้นจึงอยากขอให้ครูปาร์คช่วยน่ะค่ะ น้าไม่อยู่ตั้งเดือนนึง” คุณแม่น้องบยอนหัวเราะคิกคัก พรางตักอาหารใส่จานบ้าง
เหมือนว่าฟ้าจะเป็นใจนะ..
เหยยยยยยยยยยยย T______T คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน คุณพ่อคุณแม่น้องบยอนไม่อยู่หนึ่งเดือน
มันใช่อะ มันใช่เลย เกรสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ในใจผมนี่ไปแล้ว แต่ภายนอกก็ยังต้องดูสุขุมเข้าไว้ครับ เดี๋ยวขุ่นแม่จะไม่ไว้ใจอาวว
“เรื่องแค่นี้ ได้สิครับ” ผมยิ้มเท่ๆไปหนึ่งที หึๆๆๆๆๆๆๆ
“ขอบคุณนะคะ ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ” เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนจนผมอดคิดถึงคุณแม่ที่บ้านใหญ่ไม่ได้ ป่านนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ผมละคิดถึงพวกท่านเสียเหลือเกิน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Baekhyun say
ยามหัวค่ำที่เงียบสงัดในห้องนอนที่ผมควรจะได้รับการพักผ่อน พอท้องตึงหนังตามันก็หย่อน เฮ้ออ แต่ทำไมผมต้องมานั่งถ่างตาอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ! หึ พอคุณมี๊กับคุณปี๊ของผมบอกจะไปสัมมนาหน่อยเดียว คนแก่สองคนเขาก็เริ่มจิกกัดกัน ตั้งแต่ที่ห้องอาหารแล้วครับ ฮือออ ;___; บยอนจะทำยังไงดีเนี่ย ดูสิยังนั่งจ้องกันตาไม่กระพริบเลย จะท้องหมายยยยยย
งี้และครับ คนน่ารักก็ต้องมีคนหวงเป็นธรรมดา มันเป็นสัจธรรมอะนะ
ชิ้งๆ ( -________-)++++++ ++++++++++(-________- )
ผมรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ถูกส่งผ่านจากดวงตาไปสู่อีกคน เหมือนซุปเปอร์แมนเลยอะ มีแสงโด้ยย
ผมชักอึดอัดแล้วนะ ฮืออ
“พอเถอะครับ ไปนอนกันได้แล้ว” สุดท้ายผมก็ทนต่อบรรยากาศอึดอัดนี่ไม่ไหว จนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากไล่กลายๆ ไม่งั้นวันนี้ไม่ได้นอนกันพอดี
“ใช่ๆ ไปสิไอหน้าแพนด้า” ครูปาร์คขยับฝ่าเท้าไล่ กรี๊ดดดดดด แบครับไม่ได้ T__T แต่ก็แบดๆไปอีกแบบนะ ไม่เป็นไรถ้าเป็นครูปาร์คทำแบคก็จะยอมรับมัน
“เรื่องไรล่ะ นายสิไปไอเณรคำ! กลับอินเดียไป๊” พี่เทาโบกมือไล่ ท่าทางจะไม่หมูและงานนี้
“แต่ฉันต้องนอนกับน้องบยอนนะ!”
“ฉันต่างหาก ฉันเป็นพี่ชายแบคฮยอนนะ!”
“ไม่ๆ คุณน้าสั่งให้ฉันดูแลน้องบยอน ฉัน ไม่ ไป เด็ด ขาด!”
“ฉันก็ไม่ไปเด็ดขาดไม่รู้และ แต่นายเป็นพระนะเดี๋ยวศีลขาดหรอก”
ฮึก งืออ บ..แบคเป็นผู้ชายนะ T__T
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” ครูเริ่มใช้ความรุนแรง ครูเขาเดินชันเข่ามาดันร่างยักษ์ราวกับควายสิบตัวของพี่เทาออกไปจากที่เดิม แต่อีกคนก็นอนคว่ำลงคว้าหมอนลายเคโรโระของผมมากอดไว้ซะงั้น เกาะเป็นปลิงไม่ปล่อยด้วยงะ
“แบร่ๆๆ เป็นพระใช้ความรุนแรงไม่ดีนะครับ โอ๊ย เจ็บจุง” มั่นใจเหรอว่านั้นเสียงเจ็บน่ะ -_- พี่ไปเรียนเสียงกระแดะแบบนี้มาจากไหนน
ก่อนที่พี่เขาจะเริ่มเหยียดกายนอนคว่ำกับหมอนอย่างสบายใจ โดยมีครูปาร์คดันร่างอย่างไม่หยุดไม่หย่อน เหนื่อยไหมครับนั่น 555555555555555 เห็นหน้าครูเขาแล้วตลกว่ะครับ ดูสิเริ่มเหนื่อยและ
“ฮ..แฮ่กๆ ร..เรา มาเล่นเกมส์ตัดสินกันมะ” ครูเขายกมือขึ้นกุมที่หน้าอก หอบหายใจดังไปทั่วห้องเหมือนเสียงรถยนต์รุ่นคุณปู่ อนาถอะบอกตรง
“อะไรอะ แก่ๆอย่างลุงจะชนะผมเรอะ” พ่นถ้อยคำเราะร้ายออกจาริมฝีปาก พรางแคะขี้เล็บลงบนพรมห้องนอนของผม เอิ่มมม
เพี๊ยะ!
“โอ๊ยย ตีมือพี่ทำไมเนี่ยย”
“ยังมีหน้ามาถาม นี่มันห้องนอนแบคนะ ไม่ใช่ห้องนอนพี่อะ!”
พี่เทาเอาลิ้นดุนแก้ม กลอกตาไปมาบนเพดานสีขาว
“ตกลงจะเล่นไรอะ เร็วง่วงงง”
“งัดข้อแมะ” บอกตรงเป็นเกมส์ที่สิ้นคิดมาก -_______- ไม่น่าจะใช่เวลาคิดนานขนาดนี้นะ
“เหอะๆ ผมชนะอยู่แล้วและ หัวหน้าองกรณ์แพนด้าชุดดำกินไผ่สามมื้อซะอย่าง” พี่เทากลั้วหัวเราะ ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ พร้อมกับตั้งการ์ดศอกติดพื้น
“เดี๋ยว...”
“ไรอีกอะ วู้ววๆๆ เสียเวลาทำมาหากิน”
“งัดข้อมันธรรมดา ใช้นิ้วโป้งเท้างัดกันดีกว่า หึๆ”
นิ้วโป้งเท้า?? O__O
ใช้นิ้วโป้งเท้างัดเนี่ยนะ
“ธรรมดาว่ะ” พี่เทาถกแขนเสื้อขึ้น ทั้งสองข้างและยื่นฝ่าเท้าออกไปประกบกับฝ่าเท้าของครูปาร์ค โอ๊ยย จับจิ้นดีไหมเนี่ยย เห้ยไม่ดีๆ นั่นครูปาร์คสามีเรานะ
ราวกับว่าผมเป็นตัวประกัน เป็นที่หมายปองที่หนุ่มๆต้องการ มโนแปปฮะ.....
เจ้าชาย มาช่วยข้าให้ได้นะ ข้าจะรออยู่ตรงนี้ ณ หอคอยแห่งนี้
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ถุยๆ อารมณ์มันพาไป ทอดๆ
“นึง ส่อง ซั่ม(แบค)” เสียงของครูปาร์คเป็นเหมือนนกหวีดเริ่มต้นการแข่งขัน ทั้งคู่เริ่มหน้าบิดเบี้ยวเป็นก้อนขี้ เมื่อทั้งสองรวมพลังไปที่นิ้วโป้งเท้าแล้วใส่ไม่ยั้ง ครูปาร์คนี่กัดปากแน่น ขณะที่ไอพี่เทาก็เกร็งจนกระเจ๋าพี่ทูบิดไม่เป็นรูปเป็นร่าง
โฮฮฮ ไม่รู้จะเชียร์ใครดีเลย
อีกคนก็รัก อีกคนก็ผูกพัน บ่องตรง บยอนทำตัวไม่ถูกอะ อร๊ายยย
แต่รู้สึกเหมือนกับว่าครูปาร์คจะเป็นฝ่ายได้เปรียบนะ นอกจากหูกางแล้วนิ้วเท้ายังยาวอีก เพอร์เฟคที่สุดอ่า >…< // ครูปาร์คสู้ๆนะฮะ ผมเป็นกลจ. กำลำจู๋ให้นะฮะ อ๊ายย ไม่ใช่ กำลังใจฮะ กำลังใจ 555555555555555555 (อ้าวไหนบอกไม่รู้จะเชียร์ใครไง)
ผมกุมมือขึ้นประสานกันที่ปลายคางอย่างลุ้นระทึก พรางจ้องมองไปที่นิ้วเท้าที่กลายเป็นอาวุธสังหารไปเสียแล้ว การแข่งขันนี่น่าติดตามและพลาดไม่ได้ เส้นขนยาวๆของทั้งคู่เริ่มออกมารบกันเอง พันจนเหมือนฝอยขัดหม้อดีๆนี่เอง รูปร่างน่ารักใช้ได้ แต่กลิ่นต้องปรับปรุงนะครับ ยกมืออุดจมูกแปป
ในที่สุดก็เริ่มจะรู้ผลชนะ เมื่อเท้าของครูปาร์คใกล้จนติดพื้นมากขึ้นทุกทีๆ
ไม่ได้นะ.. แล้วอย่างนี้แบคฮยอนจะแอบสูดดมกลิ่นตัวครูปาร์คได้ยังไงล่ะ ฟหกดฟหกด ;___;
ครูปาร์คสู้เข้านะฮะ ครูจะได้ยินมันรึเปล่านะ นะ.. นะ .. นะ
ผมทำเสียงสะท้อนสักนิดเหมือนในรายการวาไรตี้ที่ผมเคยดู มันจะได้น่าฟังขึ้นมานิสนุงไงฮะ ‘__’
แต่ทันใดนั้นเอง!! ดูปากดิชั้นนะคะ แต่ ทัน ใด นั้น เอง แปลว่าแต่ทันใดนั้นเองนั่นและครับ -_____-
นั่นและฮะ จู่ๆเกมส์ก็พลิกพลัน นี่ครูปาร์คได้ยินเสียงที่แบคส่งไปให้ใช่ไหมฮะ ซึ้งจังครับ ฮึก...
และในที่สุดเกมส์ก็จบลง โดยที่ผู้ชนะเป็นใครไม่ได้นอกจากปาร์ค ชานยอลสามีของผมนั่นเองครับ เก่งใช่ไหมล่ะ ตบมือรัวๆ แต่ก็ใช่ว่าพี่เทาของผมจะไม่เก่งนะฮะ T__T
“เย้!! ฉันชนะแล้ว วู้ววววว” ทำไมต้องทำเสียงวู้วดีใจเหมือนตอนไมเคิล แจ็คสันเด้งเป้าล่ะฮะ -3-
“แฮ่กๆ ก็เล่นจิกเท้าเข้ามาที่เล็บขบของผมอย่างนี้ใครจะไปชนะวะ ไอลุงบ้า!” พี่เทาโยนหมอนเคโรโระใส่หน้าครูปาร์คเต็มแรง ม.. ไม่ เคโระผมม T__T
“ไม่รู้ไม่สน ปาร์คไม่ฟัง ออกไปได้แล้วไอหน้าแพนด้า วะฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ครูเขาเท้าสะเอว เงยหน้าหัวเราะเหมือนโจ๊กเกอร์ผู่น่ากลัว ผมรู้สึกเหมือนจมูกครูปาร์คจะยื่นออกมานิดนึงนะครับ
“ฮือออออออออออออ” พี่เทาของผมเริ่มงอแง ย.. อย่านะ อย่าเอานิสัยเก่าของพี่มาใช้นะ O_O
“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เทาเทาไม่ยอมม ฮืออออออออออออออออออออออ เทาเทาจะฟ้องป๊า เทาเทาจะฟ้องม๊า โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมต้องรีบยกมือขึ้นมาอุดหู บอกแล้วไงว่าอย่าเอานิสัยเก่ามาใช่! ดูสินั่นงอแงสะบัดขาไปมาเหมือนเด็กเลยอะ แบคว่าแบคยังดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกนะ
“ไม่ยอมมม เทาเทาไม่ยอม แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ฮึก ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”
ผมก็ไม่ยอมอะ จะทำไงดี ทางเดียวก็คงต้องพึ่งครูปาร์คสินะ
ผมหันหน้าไปหาครูปาร์คที่มีสภาพไม่ต่างกัน ครูปาร์คใช้มืออุดหูแน่นจนหน้าแดงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ แต่ที่เเตกต่างก็คือหูบานๆของคุณครูถูกพับครึ่งลงจนผมเกรงว่ามันอาจะแตกหักเอาได้
ผมก็ลืมบอกไปครับว่าผู้บัญชาการองกรณ์เเพนด้าชุดดำกินไผ่สามมื้อของเราขี้แงเเค่ไหน ผมยังจำวันนั้นได้เลย วันที่พี่เขาไปช่วยผมจากเด็กเกเร แต่กลับกลายเป็นฝ่ายร้องไห้ซะเอง -____- เเลดูน่าเกรงขามเนอะครับ นี่เเละพี่ชายของผม..
"แงงงงงงงงงงงงงง เทาเทาโกรธ เทาเทางอแงเเล้ว เทาเทาจะงอเเง ฮือออออออออ" นี่เขาไม่ได้เรียกว่าจะ นี่เขาเรียกว่างอแงไปแล้วจ้ะ -*-
"ต้องทำไงถึงจะหลุดร้องอะ โอ๊ยย" ครูปาร์คตะโกนออกมาจากก้นบึ้งของร่องตูด ความในใจที่ถูกเผยเเพร่ออกมาทางเสียงทุ้มๆประดุจเสียงตดของช้าง ฮั่นแน่ เราใจตรงกันเนอะครับ -..-
"ฮ..ฮ..ฮึกๆ ฮ ฮึก ฮึก" เคยเป็นปะละครับ เวลาอยากพูดเเต่ก้อนสะอื้นมันยังอยู่ที่คอ นั่นและพี่เทาของก็คงกำลังเป็น
"ท..เทาเทา ฮึก เทาเทาจะนอนกับแบค..บ..แบ ฮยอน" ปากบางๆตีกันดังพรั่บ น้ำตาก็เริ่มเเห้งแล้วละ แต่ก็ยังคงหยุดสะอื้นไม่ได้
"แต่ฉันชนะนะ"
"ฮึก... เทาเทาจะร้อ.."
"ก็ได้ๆ เเค่ให้นอนด้วยเฉยๆนะ เพราะฉันก็จะนอนที่นี่ด้วยเหมือนกัน เอ้า อึบๆ หยุดร้องได้แล้ว" มือหนาคว้ากล่องทิชชู่และคว้างมันไปให้คนอายุน้อยกว่า เหมือนพ่อกับลูกเลยเนอะครับ อรั้ยส์ อุ๊บ ไม่สิครูปาร์คไม่แก่ขนาดนั้นสักหน่อย เอาใหม่ๆ เหมือนพี่กับน้องเลยเนอะครัช อรั้ยส์
พี่เทาสะอื้นสักพักก็เริ่มหยุด ก่อนที่จะ...
"กากว่ะครับ"
เขม่นครูปาร์คอีกครั้ง เอิ่มมมม
"อยากโดนถีบออกนอกระเบียงใช่ไหม ฮะ!?" ร่างสูงยืนขึ้นประจันหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร พี่ของผมปาดน้ำตาที่ติดอยู่ข้างเเก้มออก
"แบร่ๆๆ ให้ลุงหน้างอโอโง่" แลบลิ้นปริ้นตาส่งท้าย ก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปบนเตียงนอนนุ่มลายเคโรโระของผมและซุกหน้าลงกับหมอนทิ้งให้เหลือเพียงผมกับครูปาร์ค แล้วอย่างนี้จะพยายามมานอนด้วยเพื่อ???
ผมเดินไปปิดไฟและเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนตามด้วยครูปาร์คที่ตามลงมา นอนสามคนมันก็ค่อนข้างจะเเออัดนิดนึงอะนะ ครูปาร์คกับพี่เทาก็ใช่ว่าจะตัวเล็ก
แต่บางทีมันก็ใกล้ชิดเกินไปนะ
ตึกตัก ตึกตัก อือรือรอง ตึกตัก
ไม่ต้องสงสัยครับ มันคือเรียกหัวใจผมเอง
"ครูปาร์คครับ เเบคฮยอนอยากไปเที่ยวจัง"
"หืม อยากไปเที่ยวที่ไหนล่ะครับ" หลังจากที่เงียบรอเสียงตอบรับของครูปาร์ค ครูเขาก็เอ่ยขึ้นมา
"ไม่สิฮะ เเค่รู้ว่าอยากไปเที่ยว.." ผมหันไปยิ้มให้ครูปาร์คจนตาหยี แม้วันนี้จะมืดจนมองไม่ค่อยเห็นหน้าอีกคน แต่ผมก็สามาถใช้จมูกของดมกลิ่นได้ กลิ่นตัวครูปาร์คคือบับๆ ฟหดดฟฟหกอะเธอว์ ;____; กลิ่นนี้เเมนแฮนซั่มเซ็กซี่โคตรร ตายแปป
"งั้นพรุ่งนี้.. ไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ"
TBC
มาอัพเเล้วนะ ตามสัญญา ^__^ เราเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นจ้า #หราา
ว่าเเต่ตอนนี้ไม่ค่อยสนุกเลยเนอะ ทนๆอ่านไปก่อนน้า T__T ตอนหน้าก็ไปเที่ยวสวนหนุกกันเเว้ววว
ปล.สปอยตอนนี้ทำให้เราได้รู้ว่า คนอ่านคิดลึกเเค่ไหน #จ๊ะ......... #อย่าคิดไปไกลซี่ตัวเธอ 5555555555
ความคิดเห็น