OXYTOCIN...ทาสแมว (YAOI, BL) สนพ. B2S
ตอนที่ 6 : หลั่งฮอร์โมนครั้งที่...6
....6....
“นี่น่ะเหรอเพชร?” เสียงถามที่ทำให้เจ้าแมวจ้องมอง ดวงตาคมเรียวของเขายังคงมีประกายง่วงงุนแต่ก็เห็นชัดถึงความสงสัยปนใคร่รู้
“ใคร?” น้องเอ่ยถาม สีหน้ายุ่งๆ ทำให้ผมยกยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ และสุดท้ายก็เป็นทาสอยู่ดี ต้องยื่นมือไปลูบหัวยุ่งๆ นุ่มๆนั้นหนึ่งที ซึ่งร่างสูงกว่าไม่ได้ขัดขืน ซ้ำยังเอียงหน้าให้ผมอีก
ขี้อ้อนเสียจริง…
"อัณณ์…ใคร?"
"เอ่อ…นั่นคือ..."
จอมมารร้ายขี้แกล้ง
"เป็นคนสำคัญของอัณณ์น่ะ สำคัญมากๆ" พี่เพลิงตอบแทนก้าวมายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และใช้ช่วงแขนที่ยาวกว่าปายเอื้อมมากอดคอผมแน่นพร้อมยักคิ้วอย่างน่าหมั่นไส้ ดูได้จากที่ปายกำลังอ้าปากนิดหน่อย ก่อนดวงตากลมโตนั้นจะขึงมองพี่เพลิงทันที
“คน…สำคัญ?” เพชรเอ่ยเสียงง่วงๆ แต่ดูเย็นขึ้น
“อื้ม! ใช่ไหมอัณณ์?” พี่เพลิงกระซิบข้างหูจงใจใช้มือลูบแก้มผมเล่น
สร้างเรื่องอีกแล้ว…ทำไมถึงได้ชอบกลั่นแกล้งคนอื่นขนาดนี้นะ
“เพชรเหรอ?”
“อื้อ” เจ้าแมวพยักหน้า
“ผม…อืม พี่สินะ ชื่อเพลิง”
“เพลิง?” เจ้าแมวเลิกคิ้ว บรรยากาศที่เหมือนจะอึมครึมไปเมื่อครู่ดูสดใสขึ้นมา เพราะแมวหน้าง่วงกำลังยิ้มบางที่มุมปาก รอยยิ้มน้อยๆ แต่ส่งผลให้ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่แล้วดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก
“พี่ชาย?” พี่เพลิงเลิกคิ้วขึ้น ก้้มหน้ามองผมแล้วหัวเราะเบาๆ ในลำคออย่างไม่น่าไว้วางใจ
“รู้เหรอ?”
“อื้อ"
"เห…น่าแปลกนะที่รู้ คนสกุลกุสลาใช่ไหม? เคยเห็นหน้าในสื่อต่างประเทศบ่อยๆ"
“รู้จัก?”
“ไม่ได้อยากรู้จักหรอก แต่เวลาทำงานจะเห็นบ่อยๆ เพื่อนร่วมสายอาชีพคนหนึ่งก็นามสกุลนี้”
“MG?”
“รู้ละเอียดดีนะ” พี่เพลิงเหยียดยิ้ม
“อื้ม”
“สนใจเหรอ?”
“มาก…”
“แค่สนใจเหรอ?”
"ไม่รู้" เจ้าแมวทำหน้าหงอยหน่อยๆ น่าสงสารเสียจนผมอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเขาอีกที
“หึ…เหมือนแมวดีนะ อัณณ์เป็นพวกชอบสงสารเสียด้วยสิ” น้องเพชรเลิกคิ้ว มองพี่เพลิงอย่างไม่เข้าใจ
“คิดว่าจะทำให้อัณณ์เดือดร้อนไหม?”
“ไม่…” แม้จะฟังดูง่วงปรือตามแบบฉบับของเขา แต่มีความหนักแน่นจริงจังเจืออยู่ในน้ำเสียงนั้นจนดวงตาของพี่เพลิงวาบขึ้นด้วยความถูกใจแวบนึง
“งั้นก็ดี พี่ไม่ได้อยู่ที่นี่บ่อยเท่าไหร่นัก หากมีคนคอยช่วยดูแลอัณณ์ก็ดี”
“วางใจ” เจ้าแมวพยักหน้าอย่างแข็งขัน
“เอ่อ…นี่พวกเขาสองคนคุยอะไรกันอยู่อ่ะพี่อัณณ์ ปายฟังไม่เห็นเข้าใจเลย” น้องรหัสเบ้ปาก เงยหน้ามองคนโน้นทีคนนี้ ปายตัวเตี้ย…ตัวเล็กนี่นะ
“อืม…” ผมขมวดคิ้ว พยักหน้าลง “พี่เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนั่นล่ะน่า” ถึงจะรู้ว่าพี่ชายพูดได้หลายภาษาเพราะความจำเป็นทางอาชีพ แต่ผมไม่คิดว่าพี่เพลิงจะคุยกับแมวรู้เรื่องด้วย
ลึกซึ้งเกินไปแล้ว
"พี่เพลิง…ไม่ได้จะไปถ่ายรูปเหรอครับ ถัดจากเกาะเชจูไปก็มีริมบึงมรกตแล้วก็ถนนสีเหลืองข้างโรงพละ สระน้ำกับโรงแรมที่วิวสวยนะครับ”
“อืม…เดี๋ยวพี่ไปเองน่า อัณณ์นี่กลัวพี่ก่อเรื่องหรือไง?” พี่เพลิงมองผมอย่างรู้ทัน “แต่ได้ยินว่าซ้อมบาสฯ นี่ใช่หม?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นนิดๆ หันไปมองเจ้าแมวตัวโตที่เอาหน้ามาซุกไหล่ผมเหมือนกำลังจะหลับ
“อืม…ถูกปลุก ง่วง” ผมหัวเราะ
“เป็นนักกีฬาก็ต้องซ้อมบ่อยๆ นี่ครับ”
“งือออออ” น้องส่งเสียงเหมือนแมวเอาแต่ใจแสนงอแง
ทำยังไงกับแมวดื้อตัวนี้ดีนะ?
“งั้น…เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่ทำไอศกรีมโฮมเมดสตรอว์เบอร์รี่ให้กินเอาไหม?” คราวนี้แมวง่วงหน้าตื่นขึ้นมาทันที ดวงตาคมสวยของเขาเปล่งประกายราวกับกำลังจะยิ้มได้ หูกับหางกระดิกยิกๆ
“อัณณ์ทำ?”
“ครับ…พี่ทำเองได้ ที่บ้านก็มีอุปกรณ์อยู่บ้าง”
“กิน! ชอบ!!”
น่ารักจริงๆ…แมวตัวนี้
ผมยิ้ม…แต่ท่าทางจะหิ้วกลับไปเลี้ยงคงแพงน่าดู เพราะแมวตัวนี้…เป็นแมวคุณชายไฮโซ
“เอาเข้าไป…อัณณ์นี่ใจดีกับแมวจริงๆ” พี่เพลิงส่ายหน้า “ไปซ้อมสิ…เดี๋ยวพี่ไปดูด้วย”
ผมหันมองพี่ชาย “พี่เพลิงจะไปดูเพชรซ้อมบาสฯ เหรอครับ?”
“อืม…ก็น่าสนใจดี แล้วเดี๋ยวพี่ค่อยไปเดินเที่ยวตามที่อัณณ์บอก…แต่…ขอไกด์สักคนได้ไหม?” ตาคมพราวระยับปรายมองยายตัวเล็กที่ยังคงเงยหน้ามองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างเจาะจง
“ทำไมปายต้องไปเป็นไกด์ให้พี่ด้วยล่ะคะ มหาลัยเรามีแต่คนดี ไม่มีใครหลอกลวงพี่แน่นอน”
“จุ๊ๆ ยายตัวเปี๊ยก เธอไม่รู้เหรอว่าความหน้าตาดีนั้นเป็นบาป แค่ฉันเดินก็ย่อมต้องวุ่นวาย”
“แต่ปายไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนท่าทางจ้าเล่ห์ร้ายกาจแบบพี่นี่นา”
“เป็นคำชมที่ฟังแล้วชื่นใจดีจัง”
“พี่อัณณ์ดูเขาสิคะ!”
“อัณณ์…ดูเด็กเปี๊ยกไร้น้ำใจนี่สิ”
นั่น…ทั้งสองคนลากผมมายุ่งด้วยเสียแล้ว ผมถอนหายใจ
คนหนึ่งเป็นเด็กน้อยเกลียดความยุ่งยากและวุ่นวาย ดังนั้นจึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนที่มีรังสีของความยุ่งยากอย่างพี่เพลิง
ส่วนอีกคน…ผู้ใหญ่ร้ายกาจขี้แกล้ง ที่ถูกใจอะไรหรือชอบอะไรจะลงมือรังแกกลั่นแกล้งจนราวกับคนโรคจิต เฮ้อออ!
ตอนพี่เพลิงเจอกับเพชรผมก็ปวดหัว นี่มาเจอกับน้องรหัสผมก็ปวดหัวอีก ชีวิตวันหยุดอันแสนสดใสของอัณณ์ทำไมถึงได้ปวดหัวขนาดนี้นะ
“ยุ่งแล้ว” เจ้าแมวมองสีหน้าของผมก่อนจะเอื้อมมือใหญ่ของเขามาจิ้มแก้มผมเบาๆ แล้วเอียงหน้ามอง ดวงตาคมฉายแววหยอกเย้า ก่อนจะเลื่อนมือไปคลึงตรงหว่างคิ้วผมเบาๆ
ผมถอนหายใจ “ดูสองคนนี้ตีกันสิครับ”
เพชรยิ้มขำน้อยๆ “เหมือนดี…”
“ครับ? เหมือนอะไรเหรอ?”
"ไจแอน อลาสกัน…" ผมขมวดคิ้วนิดๆ นั่นหากจำไม่ผิดเป็นสายพันธ์ของเจ้าน้องหมาที่ตัวโตมาก
“ใครครับ…”
“พี่เพลิง” ผมหลุดยิ้ม นี่เจ้าเหมียวเปรียบพี่ชายผมเป็นอลาสกัน? อืม…ขี้เล่นเป็นมิตร มีความอดทน…
“ตรงไหนที่เหมือนกันครับ?”
“แกล้ง…เจ้าของ” ผมหัวเราะ เพชรบอกว่าพี่เพลิงชอบแกล้ง..นั่นก็จริงน่ะนะ
“ผมเลี้ยง…”
“เอ๋? อย่าบอกพี่นะครับว่าเราเลี้ยงอลาสกันด้วย”
“อื้ม” น้องพยักหน้า
“ไจแอน อลาสกัน” กระพริบตา “ตัวใหญ่ สีน้ำตาล”
“เพิ่งเลี้ยงหรือเลี้ยงมานานแล้วล่ะครับ?”
แมวเลี้ยงน้องหมา? นี่มันมหัศจรรย์เกินไปแล้ว โลกเรานี่มีสิ่งมีชีวิตแปลกๆดีนะครับ ชาร์ล ดาร์วินคงต้องช็อคแน่ๆ ที่รู้ว่าเดี๋ยวนี้แมวเล่นบาสฯได้ ส่วนเจ้าหมาวายร้ายก็เป็นช่างภาพ ซ้ำแมวยังวิวัฒนาการถึงขั้นเลี้ยงหมายักษ์อีก
“นานแล้ว”
“เอาล่ะ…ตกลงกันเรียบร้อยแล้วก็ไปเถอะ” พี่เพลิงสรุปอย่างรวบรัด สีหน้าปายเหมือนถูกบังคับให้กินยาขม
“ไปแกล้งอะไรน้องรหัสอัณณ์อีกล่ะครับ?”
“เปล่าแกล้ง…พี่แค่บอกว่าหากน้องตัวเปี๊ยกเป็นไกด์ให้ พี่จะสอนเทคนิคการถ่ายภาพให้เล็กน้อย” พี่เพลิงยักไหล่ ผมหรี่ตา
เจ้าเล่ห์…
“ปายครับ…มีอะไรโทรหาพี่นะ เดี๋ยวพี่จะโพสต์ลงเฟสให้คนอื่นๆ ช่วยกันดูแล หากมีอะไรเกิดขึ้นตะโกนได้เลยนะครับ” ส่วนมากน้องๆ ในมหาลัยย่อมรู้จักผมดี เพราะผมเป็น TA วิชาที่มีนักศึกษาลงเรียนมากที่สุด
“เฮ้ๆ” พี่เพลิงขมวดคิ้วอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นมือมายีหัวผมแรงๆ หนึ่งที “นี่ยัดเยียดบทตัวร้ายให้พี่ทำไมเนี่ย?”
“หรือไม่จริงล่ะครับ” ผมถอนหายใจเบาๆ
“เดี๋ยวอัณณ์เช็คแปลงผักน้อง กับจัดการเรื่องเสร็จจะไปด้วย แล้วตอนเที่ยงเราค่อยไปทานมื้อเที่ยงกันที่บ้านตกลงนะครับเพชร ปาย”
“อื้อ”
“ก็ได้ค่ะ พี่อัณณ์รีบมานะคะ” ยายตัวเล็กทำตาโตอย่างออดอ้อนอย่างน่าเอ็นดู ผมลูบหัวเธอเบาๆอย่างให้กำลังใจ นี่หากพี่เพลิงไม่เอาเรื่องเทคนิคถ่ายภาพมาอ้าง เด็กดีอย่างปายคงไม่หลงกลจอมมารหรอก
“ดูให้” เพชรบอก ชี้ไปที่ปายกับพี่เพลิง
“เราจะช่วยดูสองคนนี้ให้พี่เหรอครับ? งั้นเดี๋ยวซ้อมเสร็จพี่ฟากเพชรด้วยแล้วกัน” ไม่รู้ว่าจะช่วยปายหรือทำร้ายน้องกันแน่ ให้เลี้ยงเจ้าแมวกับจอมมารสองคนด้วยกัน
“ปายจะกลับหอไปหามิราตอนไหนครับ?” น้องบอกว่ามาเก็บชะอมไปทอดไข่นี่นา
“มิมาตอนเย็นค่ะ เดี๋ยวขับรถกลับมาจากอยุธยา ทักไลน์มาบอกปายเมื่อเช้า”
“งั้นเดี๋ยวพี่เลี้ยงมื้อเที่ยงเราเอง…ฝากแป๊บนึงนะครับ ถ้าก่อกวนมากๆ ก็จัดการได้เลย”
“ทั้งสองคนน่ะเหรอคะ?” น้องเลิกคิ้วขำๆ
“ตามสบายเลยครับ…”
“ปายไม่สู้หรอกค่ะ แต่หากใครก่อเรื่องเดี๋ยวปายจะกรีดร้องให้อายกันไปเลย”
“หึๆ”
“ไปกันได้แล้วแมวนำทางสิ เดี๋ยวไม่ได้ซ้อมนะ” นั่น…สถาปนาให้เสร็จสรรพ “ยายหมีก็มาได้แล้ว”
“ใครเป็นยายหมีคะ?”
“ก็เราไง…เหมือนหมีโคอาล่า ที่อยู่ท่ามกลางต้นยูคาลิปตัส น่าสงสารจริงๆ” พี่เพลิงหัวเราะอย่างชั่วร้าย
“ปายไม่ใช่หมีนะ!”
“พี่เพลิง…ปาย เดิน” เจ้าแมวโบกขาหน้า…เอิ่มมือ…ให้ผมหนึ่งที ก่อนจะเดินนำคนทั้งสองไป พี่เพลิงยิ้มทิ้งท้ายแล้วเดินตามโดยมีน้องรหัสที่น่าสงสารไหว้ผมแล้ววิ่งตามไปอีกคน ผมมองคณะทัวร์เล็กๆ สามคนอันประกอบไปด้วย
แมวหน้ามึน? หมายักษ์จอมมาร? และหมีโคอาล่าผู้น่าสงสาร?
“ช่างเถอะ…ตรวจงานให้เสร็จดีกว่า”
เฮ้อ…
ก๊วนทัวร์สรรพสัตว์หรือเปล่าคะเนี่ย 555 น่างสารพี่อัณณ์...เป็นทาสแมว และมีผู้ปกครองเป็นหมาตัวร้าย ซ้ำน้องรหัสก็คือหมีแคระ? เอาเข้าไป พี่เพลิงกับเพชรนี่ก็คุยกันเข้าใจนะคะ พี่ชายเขาหวง แต่เขาไม่แสดงออกมาก หาคนช่วยดูแลไว้ก่อนไงคะ พอหมดเรื่องหมดราวก็ค่อยขัดขวาง 555
หายไปนานเลย ช่วงนี้ย้ายบ้าน ย้ายที่อยู่ เปลี่ยนงาน และน้องคอมพัง...อาศัยแป้นพิมพ์บลูทูธกับน้องศัพท์ฯเอา ขอโทษที่ไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้านะคะ (โค้งอย่างสำนึกผิด)
ช่วงนี้ฝนตก พายุเขา รักษาสุขภาพด้วยนะคะ อย่าให้ไม่สบายน้าาาา
สำหรับวันนี้...ฝันดีนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
คู่หลักน่ารักมากจริงๆ แต่กูมันใจบาปปปปปป รำปายว้อยยยย ง้องแง้งเกินอะ ถ้ามีรุ่นน้องมาคอยจิ้นยังพอทน ถ้าเพลิงเป็นแฟนอัณณ์จริงแล้วมานั่งห้ามคบนี่บ้าบอ
55555
อิจด้วย พี่ดี มีหนุ่ม(แมว) ดีมาติด