ตอนที่ 3 : หลั่งฮอร์โมนครั้งที่...3
แก้ไขครั้งที่ 1 : 15 กันยายน 2561
หลั่งฮอร์โมนครั้งที่...3
“ชื่อเสียง ชื่อเสียง เลื่องลือระบือนาม~ใครมาหยามเกียรติของเรา เราเข้าสู้!เลือด ENVI ENVI ของเรา เราเชิดชู!เราจะสู้เพื่อนำเอาชัยมา~...” เสียงร้องเพลง เสียงปรบมืออึกทึกครึกโครม และดังลั่นจากสแตนด์เชียร์ ผมยิ้มขำเอามือซุกในกระเปาเสื้อช็อปของตัวเอง...สาขาสิ่งแวดล้อมของผมก็มีช็อปนะครับ ไม่ได้มีแค่วิศวะหรือพาณิชยนาวี เพราะเราต้องทำแล็บและออกพื้นที่บ่อยมาก เป็นช็อปสีน้ำตาลอ่อนมีตราโลกสีเขียวที่เด็กสิ่งแวดล้อมทุกคนเรียกว่า...
ช็อปศรีดิน...
“ดังอีกค่ะน้อง! ดังอีก! แข่งที่สนามฝุ่นนะคะ!! ไม่ได้แข่งในห้อง!ร้องเสียงเบาขนาดนี้กรรมการจะได้ยินไหม! เริ่มใหม่!!” เสียงสั่งจากรุ่นพี่ดังกลับไม่แพ้กัน
ผมยิ้มขำ ตอนปีหนึ่งตัวเองก็เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ ก็ไม่ชอบหรอกครับและไม่ได้เกลียดด้วย แต่เพราะเรื่องราวต่างๆ ทำให้ความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ ในสาขาสนิทกันมากขึ้น
อย่างน้อยก็ทำให้ผมเป็นคน...ใจเย็น
“ให้ปีหนึ่งพักสักหน่อยเถอะครับน้องปาย”
“พี่อัณณ์! สวัสดีค่ะ” น้องตัวเล็กที่คุมสแตนด์เชียร์อยู่หันมามองผมก่อนจะยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะ/ ครับ พี่อัณณ์!!”
“สวัสดีครับปีหนึ่ง ไม่ได้เจอกันหลายวันเลย” ผมยิ้มเมื่อเห็นน้องๆ มองผมอย่างเทวดาลงมาโปรด
นี่คงซ้อมกันมาสักพักแล้วสิ แต่พอกวาดมองรอบๆ ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมปายถึงให้น้องซ้อมเยอะ...ปกติจะขึ้นสแตนด์เชียร์จะใช้คนประมาณ 40 คนแต่ที่ผมเห็นนี่คือครึ่งต่อครึ่งเลยด้วยซ้ำ
“นัดน้องมาตั้งแต่กี่โมงหรือปาย?”
“สองทุ่มค่ะพี่อัณณ์ วันนี้วันศุกร์ด้วยน้องเลยกลับบ้านกันเยอะ ปายจะปล่อยแล้วเหมือนกัน แล้วนี่พี่เวกับพี่ตำลึงไม่มาด้วยเหรอคะ?”
“เห็นพี่แล้วต้องเห็นสองคนนั้นหรือไงหือ?”
ปายหัวเราะ “ไม่ใช่ค่ะ น้องๆ คะพี่ให้พักยี่สิบนาทีนะ เดี๋ยวมาต่อกันอีกสองรอบ หากทำดีพี่จะปล่อยให้กลับ แต่หากไม่โอเคก็ซ้อมต่อเรื่อยๆ นะคะ!”
“โหยยย! พี่ปายใจร้าย!” น้องๆโอดครวญ แต่ปายแค่แยกเขี้ยวใส่ เห็นดุแบบนี้แต่จริงๆ แล้วน้องเขาใจดีมาก...
“พี่อัณณ์เพิ่งกลับมาจากเกาะเชจูเหรอคะ?”
“ครับ ไปดูแปลงพืชลอยน้ำของปีสามนั่นล่ะ”
“เห...หนูยังไม่ได้ทำเลย ตั้งใจว่าจะทำเป็นคอนโดพืชลอยน้ำเลยค่ะ เอาให้อลังการ ให้คะแนนหนูเยอะๆ นะคะ”
“จะปลูกอะไรคิดไว้ก่อนนะเราน่ะ” ผมบอก...ปายเป็นน้องรหัสของผมเอง
“แล้วเพื่อนซี้เราไปไหน?”
“มิรา? มิกลับบ้านค่ะ เพิ่งขับรถกลับไปตอนเรียนพื้นที่ชุ่มน้ำ (Wetland) เสร็จ”
“อยู่คนเดียวล่ะสิ?”
“ใช่เลยค่ะ...มาซ้อมน้องคนเดียวด้วย เหง้าเหงา ดีนะที่พี่อัณณ์มา เลี้ยงขนมน้องรหัสสักหน่อยไหมคะ?” ยายตัวเล็กทำหน้าทะเล้นอย่างน่าเอ็นดูจนผมอดไม่ได้ต้องยื่นมือไปขยี้หัวยุ่งเหยิงให้ยุ่งขึ้นไปอีก
“ที่มาก็เอาขนมมาให้นี่ล่ะ” ผมส่งถุงกระดาษสีดำที่ถือมาด้วยให้ปาย “ไวท์ช็อกโกแลตกับอวายูกิ4จากคิวชู”
ดวงตากลมโตมองผมอย่างขอบคุณ “ของดีเลยนะคะเนี่ย”
“พี่ชายพี่เพิ่งส่งมาให้น่ะ เราน่าจะชอบ”
“แหมๆ...พี่ชายพี่อัณณ์มีแฟนหรือยังคะ? สนใจรับปายเป็นน้องสะใภ้ไหมคุณพี่รหัส?”
ผมหัวเราะ “พี่เพลิงเป็นจอมวายร้าย น่าสงสารเรานะ อย่าเลย”
“งั้นปายไม่ยุ่งดีกว่าค่ะ” ปายเป็นเด็กรักความสงบดังนั้นจึงไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับคนที่มีแต่เรื่อง...และพี่เพลิงก็เป็นคนประเภทนั้นเสียด้วย
“อยากได้...”
“อัณณ์!!” ร่างสูงที่โผล่พรวดมาตรงหน้าเรียกเสียงกรี๊ดสนั่นจากน้องๆ ที่นั่งพักบนสแตนด์เชียร์และสแตนด์ข้างๆได้เป็นอย่างดี
“เพชร? ทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะครับ?” ผมถามเจ้าแมวหน้าง่วงอย่างงงๆ
“ซ้อมบาส...อัณณ์?”
“เอาของฝากมาให้น้องรหัสครับ...น้องปาย แล้วก็แวะมาดูน้องๆ ซ้อมสแตนด์ด้วย”
“น้องรหัส...” ดวงตาคมปรายตามองปาย นิดๆ ยายตัวเล็กทำตาพราวระยับจ้องผม
“สวัสดีค่ะว่าที่พี่เขย...อ้ะ แต่เราปีเดียวกันนี่นา ชื่อปายนะน้องรหัสพี่อัณณ์ รู้ทุกเรื่องของพี่อัณณ์ข้องใจอะไรถามได้นะคะ...ว่าที่พี่เขย”
“ปาย!” ผมดุยายตัวแสบ
“แหมๆ เขินเหรอคะ? แหม...หน้าแดงแล้ว เอ้าปีหนึ่ง!...สวัสดีว่าที่พี่เขยของสาขาเราหน่อย!”
“สวัสดีค่ะ/ครับ!!” เห็นน้องๆ ปีหนึ่งตอบรับอย่างพร้อมเพรียงผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
เด็กพวกนี้นี่!
ส่วนเจ้าแมว...
ดวงตาคมสวยทอประกายระยิบขำๆ ทำให้ใบหน้านิ่งๆ อึนๆ ของเขาดูดีมากกว่าเดิมอีก
“ซ้อมบาสฯ เสร็จแล้วเหรอครับ?”
“อือ...หิว” หางฟูๆ ด้านหลังกระดิกดิ๊กๆ จนผมอดไม่ได้ที่จะ...
“ไปทานข้าวกันไหมครับ?”
“ไป...อัณณ์รอ”
“ครับ...” ผมรับคำน้อง เห็นร่างสูงวิ่งกลับไปที่สนามพูดคุยกับเพื่อนๆ เขาแล้วเป้าสายตาเหล่านั้นก็หันควับมามองผมกันทุกคน ผมทำได้แค่ยิ้มน้อยๆ
“ดินเนอร์ใต้แสงเทียนริมอ่างเก็บน้ำ ฟังเสียงคลื่นก็โรแมนติกดีนะคะพี่อัณณ์” ยายน้องรหัสตัวแสบเสนอความคิดขึ้นมา ผมหันไปส่งสายตาดุๆ ใส่
“ไม่ซ้อมน้องต่อเหรอครับปาย?”
“ไม่อ่ะค่ะ” ส่ายหน้า “รอดูฉากสวีทให้กระชุ่มกระชวยหัวใจดีกว่าค่ะ หุๆ” พูดไม่พอแม่ตัวดียักยกกล้องถ่ายรูปตัวโปรดมาเตรียมกดถ่ายด้วย ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างระอา
“อัณณ์...ไปกัน” เจ้าเหมียวตัวโตกลับมาพร้อมเหงื่อเต็มหน้าแล้วทำตาอ้อนๆ “หิว...”
“อยากกินอะไรครับ?” ผมบอกเดินเข้าไปใกล้เอาผ้าขนหนูที่น้องคล้องคออยู่เช็ดเหงื่อให้ตามใบหน้าขาว “ปล่อยให้เหงื่อออกขนาดนี้เดี๋ยวจะมีกลิ่นติดตัวเอานะครับ”
“ไม่เหม็น...หอม” เจ้าแมวเถียง
“ไม่หอมแล้ว”
“ฮื่อ...อัณณ์ดม” ร่างสูงกว่าโน้มมาใกล้จนใบหน้าเราห่างกันเพียงนิดเดียว กลิ่นมินท์เย็นๆ แตะจมูกผสานกับกลิ่นเหงื่อเล็กน้อย ทำให้รู้สึกถึงความเซ็กซี่เร่าร้อน
“หอมใช่ไหม?”
“หอมก็ได้ครับ” ผมขำ เป็นเจ้าเหมียวที่ไม่ชอบยอมแพ้เลยจริงๆ ผมผละออกแต่น้องยังกุมข้อมือผมไว้
“ครับ?”
“หอมจริงๆ ใช่ไหม?”
“หึ...” เห็นหูของเจ้าเมียวกระดิกอีกครั้ง ผมยื่นหน้าไปใกล้ซอกคอของร่างสูงกว่ากระซิบเบาๆ “หอมแล้วครับ...”
“อือ...อัณณ์ขี้แกล้ง” เจ้าแมวบ่นด้วยใบหน้าขึ้นสีนิดๆ
“ไปกันเถอะครับ...อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?”
“พี่เขยคะ พี่อัณณ์ทำอาหารอร่อยนะ แต่หากให้แนะนำไปกินข้างอ่างเก็บน้ำนะคะ อากาศดีโรแมนติก จุ๊บๆ”
“ปาย!”
“น้องอัณณ์...แสบ” เจ้าแมวบ่นเมื่อเดินมายังลานจอดรถข้างสนามบาสฯ เห็นมีแต่คนมองกันตลอด
“ความจริงปายก็อยู่ชั้นปีเดียวกับเพชรล่ะครับ แต่ยายนั่นตัวเล็กแถมยังซนอีก”
“อือ...น่าเอ็นดู เหมือนแมว”
“หือ” ผมยิ้มขำ
เจ้าแมวไม่ดูตัวเองเลย...ว่าตัวเองนั่นล่ะ...แมว...
แล้วผมที่เป็นทาสแมวทำอะไรได้ล่ะครับ
นอกจากเป็นทาสต่อไป
“ผมเอารถมา...อัณณ์ไปรถผมนะ”
“แต่พี่ก็เอารถมานะ” ผมเลิกคิ้ว
“อยากขับให้อัณณ์นั่ง” ทำตาโตออดอ้อนเสียขนาดนี้
“เฮ้อ...ก็ได้ครับ” จอดรถไว้ที่มหาลัยก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยโทรฯ บอกให้เพื่อนพี่เพลิงมาเอารถให้
“ตกลงเราจะกินอะไรครับ?” เมื่อเข้าไปในรถน้องก็เปิดแอร์เสียเต็มที่ทำให้คนรักษ์โลกอย่างผมขมวดคิ้วนิดๆ แต่เห็นแก่สภาพเหงื่อโทรมกายของน้องผมก็ไม่คิดอะไร
“ไปกินข้างอ่างเก็บน้ำ”
“หือ?” ผมเลิกคิ้ว เห็นรอยยิ้มนิดๆ บนใบหน้าน้อง
ยั่วเย้า...กลั่นแกล้งแปลกๆ
“โรแมนติกดี”
นี่เชื่อคำพูดยายปายตัวแสบนั่นหรือไง! เฮ้อ...
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องโชคดีหรือโชคร้ายของผมที่สองคนนี้ได้เจอกัน
“แล้วคราวหลัง...อัณณ์...”
“ครับ?”
“ต้องทำให้ผมกิน...นะ” ดวงตาคมมองผมใกล้ๆ มือแกร่งเอื้อมมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ผม แล้วผละออกพร้อมรอยยิ้มทั้งปากทั้งตา
“จะรอนะครับ...ว่าที่เชฟ...ส่วนตัว”
แมวขี้แกล้ง แมวขี้อ่อย น่าหมั่นไส้อ่ะ :X
ความจริงว่าจะมาอัพพรุ่งนี้ แต่ไหนๆ ก็พิมพ์เสร็จแล้วเลยอัพให้เลยดีกว่า ^_^ ยังไงก็ฝากแมวหน้ามึนไว้หนึ่งตัวนะคะ ^_^
วันนี้...ฝันดีค่า...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่รู้เป็นอะไรแต่ไม่ชอบให้ชงมากอะ แบบมันแปลกๆ555555 เห็นเรื่องไหนก็ชอบอ่านข้ามทุกที ไม่รู้มีใครเป็นแบบนี้บ้าง หรือ อาจเป็นคนเดียว