ตราบชั่วฟ้าดินสลาย

ตอนที่ 4 : 一 เหมันตฤดู (3)...หุบเขาจื่อเถิงหลัว

แก้ไข : 24 กรกฎาคม 2560

“ท่านหัวหน้า...นี่คือไป๋เห่าเหยินเจินขอรับ” เสียงของไป่เหลียวดังขึ้นเบื้องหลังหลิงซิ่นอวี่  อวิ๋นเจินหยางใช้ดวงตาคมของตนมองสำรวจผู้มาใหม่

เส้นผมสีเงินประหลาด ดวงตาสีอำพัน ราวกับภูตพราย ท่าทางองอาจห้าวหาญ การย่างเท้าแผ่วเบาแม้แต่เขายังจับสัมผัสไม่ได้ แสดงว่าต้องเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์มากเป็นแน่

น่าแปลกที่มาตามคุ้นกันสตรี  

“ไป๋เห่าเหยินเจินของข้าเป็นของชั้นดีอย่างที่สุด หาจากไหนไม่ได้อีกแล้ว” อวิ๋นเจินหยางมองใบหน้าธรรมดาที่กำลังโอ้อวดสรรพคุณชาของตนอยู่อย่างนึกขัน มองถุงชาที่เปิดออกให้เขาตรวจสอบ

หน่อของยอดชาสีเงินนั้นเรียวเหมือนเข็มเย็บผ้า ความยาวของประมาณสองชุ่น ดูสวยงามราวอัญมณีเลยทีเดียว 

แค่มอง...คนไร้ความรู้เรื่องชาแบบอวิ๋นเจินหยางยังรู้ว่านี่คือ...ของชั้นดี

“ราคาหนึ่งร้อยตำลึง”

ถูกกว่าที่พ่อค้าหน้าเลือดขายไว้มากนัก

“ข้าขอบคุณแม่นางหลิงมาก หากไม่ได้ท่านคงมิอาจหาชาชั้นเลิศเช่นนี้ไปมอบให้ท่านยายได้”

“ข้าไม่ได้ทำความดีอะไร...นี่คือการค้าขาย หากสนใจก็ตามหาร้านค้าชาที่มีสัญลักษณ์นี้...” นางส่งป้ายไม้ซึ่งเกะสลักเป็นรูปหยอกน้ำเล็กๆ ลงสีฟ้าสวย มีอักษร ‘อวี่’ สลักอย่างงดงาม เหนือตัวอักษรนั้นฝังด้วยอัญมณีรูปหยดน้ำดูล้ำค่า

“มอบให้ท่าน...”

“ของมีค่าเช่นนี้...” ร่างสูงทำท่าจะค้าน

“ข้ากำลังจะได้ทำการค้ากับองค์ชายสามแห่งแคว้นอวิ้นหยางเชียวนะ ย่อมต้องทำกำไรไว้ให้มากสิ ท่านรับไปเถิด” เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ นั่นทำให้เสี่ยวเจี้ยนหันไปมององค์ชายของตนอย่างแปลกใจ

องค์ชายสุขุมใจดี มีเมตตา แต่ไม่เคยหัวเราะอย่างมีความสุขเช่นนี้มาก่อน

ไม่สิ...ยกเว้นตอนอยู่ต่อหน้าท่านหญิงเยว่หยินด้วยอีกคน

“นี่ข้าถูกหากำไรอยู่ใช่หรือไม่?”

“คิดเช่นนั้นก็ได้ ท่านสนใจชาทั่วทั้งสามแคว้นจะมีร้านอวี่อยู่ เป็นของแท้และของดีอย่างแน่นอน”

นางไม่เพียงยอมรับอย่างหน้าไม่อาย ยังยิ้มแป้นอย่างภูมิใจอีกด้วย

สตรีนางนี้...เคี้ยวยากจริงๆ

“เช่นนั้นจัดชาโบตั๋นหิมะให้ข้าอีกสักชุดเถิด...ข้าชอบ”

“ไป่เหลียวเอาโบตั๋นหิมะที่ข้าเตรียมมาให้องค์ชายอวิ๋น” หลิงซิ่นอวี่ยิ้มเมื่อได้กำไรเพิ่ม หันไปบอกคนสนิท

“เตรียมไว้? แม่นางหลิงคาดไว้แล้วหรอกหรือว่าข้าต้องซื้อชาโบตั๋นหิมะจากเจ้าแน่?” ดวงตาคมฉายแววแปลกใจ

“แน่นอน...ข้าเอาออกมาให้พวกท่านได้ชิม ซ้ำยังลงมือลงด้วยตนเอง...ก็ย่อมต้องมั่นใจว่าจะขายได้...และท่านจะซื้อ”

นางช่างเป็นแม่ค้าที่...หน้าเลือดจริงๆ ทำสิ่งใดไม่ยอมขาดทุนแม้แต่น้อย

อวิ๋นเจินหยางส่ายหน้าแต่เรียวปากก็ยกยิ้ม ได้พานพบสตรีเช่นนี้...นับว่าการมาลี่เซียนคราวนี้ไม่เสียเปล่าแล้ว

“ท่านหัวหน้า...โบตั๋นหิมะขอรับ” ไป่เหลียวยื่นห่อผ้าสีน้ำเงินเข้มให้ผู้เป็นนาย

“ข้าใส่ขวดที่ทำจากหยกขาวไว้...เพื่อรักษาสภาพของชา หากท่านจะชงดื่มข้าเขียนขั้นตอนและสิ่งที่ต้องใช้ทั้งหมดไว้ให้ในถุงแล้ว ทั้งหมดหนึ่งเจ็ดสิบชั่ง...เห็นหรือไม่เล่าถูกกว่าที่พ่อค้าเจ้าเล่ห์คนนั้นขายท่านตั้งมากมาย”

อวิ๋นเจินหยางหัวเราะ นางยังคงเอาความดีเข้าตัวอีกครั้ง

“ยามเซิน^* คงต้องได้เวลากลับสักทีสักที”

“ถูกอย่างที่ท่านกล่าว...หากกลับเลยยามเซิน และพ้นเขตถนนลี่เซียน ท่านอาจจะเป็นอันตรายได้” องค์ชายผู้นี้ดูจะไม่ยี่หระกับอันตรายเลยสินะ...มาเดินเอ้อระเหยลอยชายด้านนอกโดยพกผู้ติดตามมาคนเดียว หากไม่ใช่มั่นใจในฝีมือในตนเอง...ก็ย่อมต้องมีองค์รักษ์เงาคอยอารักขา

“หากคราวหน้ามีโอกาสข้าเองก็อยากจะค้าขายกับท่านอีกครั้ง...ท่านอัครเสนาบดี”

องค์ชายผู้ควบตำแหน่งอัครเสนาบดีหัวเราะในลำคอ

นางยังคงหาเรื่องเอากำไรกับเขาไม่ขาดจริงๆ

“ข้าเองก็อยากเจอแม่นางอีกสักครา” สตรีที่ทำให้เขาจดจำได้เพียงเจอกันครั้งแรก...ไม่ใช่เพาะรูปโฉมงามพิลาสหยาดฟ้ามาดิน หรือยศฐาบรรดาศักดิ์เหนือใคร แต่เป็นเพราะความชาญฉลาดช่างเจรจาของนางเอง...

สตรีที่ทำราวกับเขาเป็นถังเงินก็เพิ่งจะมีนางคนแรก

“ท่านก็ช่างหากำไรนะขอรับ...ท่านนั้นคือองค์ชายสามแห่งอวิ้นหยางมิใช่หรือ?”

“เจ้าก็รู้จักเขาหรือไป่เหลียว...ข้าไปเจอตอนเดินเล่น กำลังถูกโกง เห็นแล้วจรรยาบรรณคนค้าขายค้ำคอจนต้องยื่นมือเข้าไปช่วย”

ไป่เหลียวส่ายหน้า...ทำไมเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าท่านหัวหน้าที่เคารพของเขาเป็นคนดีเช่นนั้น

“หากข้าคาดการณ์ไม่ผิด...เพราะเขาแต่งตัวด้วยผ้าไหมราคาแพง ท่าทางสุภาพราวชนชั้นสูง ท่านจึงยื่นมือโดยคาดหวังผลเช่นนี้อยู่แล้ว”

“ช่างรู้ใจข้านัก” หลิงซิ่นอวี่ยิ้มกว้างขวาง นางคิดว่าอย่างน้อยเขาก็ต้องเป็นคุณชายจากที่ไหนสักแห่ง...แต่เป็นถึงองค์ชายก็ถือว่านางได้กำไรแล้ว

“หิมะหยุดตกมาสักพัก แดดก็ส่องลงมาแล้ว...หิมะบางส่วนคงละลายไปบ้าง ได้เวลาออกเดินทางกันสักทีเจ้าบอกพวกเขาให้เตรียมพร้อมด้วย”

“จื่อลู่จัดการให้เรียบร้อยแล้วขอรับ...พร้อมเคลื่อนขบวนตามคำสั่งทันที แต่นางกำลังโกรธที่ท่านทำอะไรตามอำเภอใจ...อีกแล้ว” เห็นสหายเดินตึงตังเข้ามาในห้องพร้อมบ่นไม่หยุด เขาก็พอจะรู้ว่าท่านหัวหน้าที่เคารพก่อเรื่องเช่นทุกครา

“ข้ารู้ว่านางเป็นห่วง...แต่ข้าไม่เป็นอะไรหรอกน่า พวกเจ้าก็รู้ดี”

“ขอรับ...เข้าใจแล้ว”

ไม่มีใครทำอันตรายสตรีตรงหน้าเขาได้...ทั้งหนามแหลมที่คอยคุ้มกันรอบตัวนางนั้น...ยิ่งใหญ่และอันตรายเกินกว่าที่ผู้ใดจะต่อกร

หลิงซิ่นอวี่เดินมาหน้าโรงเตี๊ยมที่บรรดาคนในขบวนยืนรออยู่อย่างเรียบร้อย “เตรียมตัวพร้อมเดินทาง” ใบหน้าฉายรอยยิ้มบาง “กลับหุบเขาจื่อเถิงหลัวกันเถิด”

“ขอรับ...”

“นายท่าน เหตุใดจึงมานั่งเล่นหมากล้อมท่ามกลางหิมะเล่าขอรับ” ข้ารับใช้มาใหม่ผู้หนึ่งเอ่ยกับนายท่านของเขาอย่างลำบากใจ ร่างสูงในอาภรณ์สีขาวนั่งบนตั่งหินหยก มือขาวเรียวสะอาดจนกลืนไปกับอาภรณ์วางเม็ดหมากสีขาวลงบนกระดาน น่าแปลกที่ควรจะมีเม็ดสีดำเป็นฝ่ายตรงข้าม

แต่กระดานนั้น...เกลื่อนไปด้วยหมากสีขาว แปลกตา

“ข้ามารอคน...” น้ำเสียงตอบกลับนุ่มทุ้มแฝงแววรื่นเริงไปในที

“รอใครเล่าขอรับ? นั่งท่ามกลางหิมะเดี๋ยวท่านจะไม่สบายนะขอรับ” บุรุษผู้ถูกเรียกขายว่านายท่านหยักรอยยิ้มส่งผลให้ใบหน้าที่แต่เดิมงดงามอยู่แล้วคล้ายภูตพรายเข้าไปอีก เส้นผมสีดำถูกปล่อยยาวสยายโดยไม่มัดรวบตัดกับอาภรณ์และหิมะ ดวงตาสีดำสนิทดุจท้องฟ้ายามราตรีกาลนั้นลึกล้ำน่าค้นหา จมูกโด่งรั้น คิ้วโก่งดั่งคันศรเรียวปากบางอวบอิ่มแดงสดตัดกับใบหน้าขาว

หากไม่บอกว่านี่คือบุรุษ...คงกล่าวได้ว่า...งดงามปานล่มเมือง

“นั่นสิ...รอใครกันเล่า” ปลายนิ้วเรียวยาวเคาะกับกระดานหมากเบาๆ แย้มยิ้มเมื่อประสาทหูได้ยินเสียงม้าเดินกุกกักดังมาตลอดทาง “ใต้หล้านี้ผู้เดียวที่ทำให้ข้าต้องรอคอย...”

พลันร่างหนึ่งย่ำเท้ามาท่ามกลางหิมะ ดวงตาสีน้ำเงินส่องประกายงดงามยิ่งกว่าบุปผาใดในหุบเขา เรียวปากบางแย้มยิ้ม ร่างสูงผุดลุกขึ้นย่ำเท้าเข้าใกล้ ก่อนจะเอ่ยอย่างสุขใจ “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน...อวี่เอ๋อร์”

“ข้ากลับมาแล้ว” ปุบผาสีม่วงผลิบานทั่วหุบเขา สั่นไหวตามกระแสลม ส่งกลิ่นหอมกำจาน หิมะโปรยปรายมาอย่างแช่มช้า ก่อเป็นภาพทิวทัศน์ที่งดงามจับตา

###############################################

^* -ยามเซิน- เท่ากับ เวลา 15.00 น. จนถึง 16.59 น.