ตอนที่ 19 : 18 100%
18
“นายจะสู้กับยัยปีศาจเหรอ?” ซากุรางิถามขณะลูบเส้นผมสีดำสนิทของร่างสูงที่ใช้ตักเขาต่างหมอน “ยัยนั่นร้ายกาจมากเลยนะ...”
มุราซาชิ โนะ โกโตะ เป็นหญิงสาวที่เก่งกาจ ฉลาดและเจ้าเล่ห์...
แล้วบางที...ก็เลือดเย็นที่สุด
หากไม่ใช่คนที่เจ้าตัวเอ็นดู...และใครก็ตามที่นับเป็นศัตรู...ถือว่า...ชีวิตลำบากและซวยสุดๆ
“หึ...ไม่ต้องห่วง พอมีตัวช่วย” เสียงทุ้มตอบกลับ ยกมือเกลี่ยแก้มนิ่มเบาๆ
ได้มอง...ได้สัมผัส และอยากมองไม่รู้เบื่อ
เจ้าแมวป่าตัวโตสีแดงของเขา...
“หืม?”
“ช่างเถอะ...แค่นายโอเค...ปัญหาอย่างอื่นก็เคลียร์” ซากุรางิหน้าแดง
เจ้าจิ้งจอกจอมซึนนี่...บทจะพูดขึ้นทีก็ทำเอาเขาเขินไปไม่ถูกเลย
“ท่าทางแบบนี้เลิกงอนกันแล้วสิ?” เสียงทุ้มนุ่มๆเจือด้วยรอยยิ้มบางๆของชายหนุ่มหัวตั้งที่เท้าแขนกับขอบประตูเอ่ยขึ้นเบาๆ เรียกให้คนทั้งสองหันไปมอง
“เซนโด”
“ว่าไงซากุรางิ...หน้าตาสดใสขึ้นนะ”
ดวงตาที่เปล่งประกายชีวิตชีวาแบบนี้...มีแค่คนเดียวที่เป็นเจ้าของ
“มาทำไม!” เจ้าของที่ว่าส่งเสียงขุ่นทันใด ประกายตาคมกริบขึ้นยามมองเจ้าคนที่ไม่เคยทำใจชอบหน้าลง...ถึงเมื่อครู่เพราะหมอนี่ยอมเปิดทางให้เขาเข้ามาก็เถอะ!
“หึๆ...นั่นสิ” เซนโดยักไหล่ เอื้อมมือมาขยี้หัวสีแดงยุ่งๆหนึ่งที “ดีใจที่เห็นนายยิ้ม”
“ขอบคุณนะเซนโด...”
ที่อยู่ข้างๆกัน...เป็นเพื่อนและที่พักพิงให้กัน...
“ไม่เป็นไร...” บรรยากาศที่ประหนึ่งว่ามีกันแค่สองคนทำให้ร่างสูงอีกคนหงุดหงิด ชันตัวขึ้นก่อนจะกอดเอวสอบหมับ ดึงร่างของซากุรางิมานั่งซ้อนบนตักตัวเอง เอาขาก่ายทับขาอีกคนแล้ววางคางลงบนไหล่ แถมยังส่งสายตาเย็นๆให้เซนโดเป็นอันเสร็จขั้นตอน
หนุ่มหัวตั้งหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าอย่างระอา...
หมอนี่...ขี้หวงมากๆ...สุดๆไปเลยด้วย
หึๆ...น่าแหย่เล่นจริงๆนั่นล่ะ
“เฮ้ยๆรุคาว่า...เดี๋ยวยัยปีศาจจะมาแล้ว นายรีบๆไปเลย ก่อนจะเกิดสงคราม” นายน้อยของบ้านที่กำลังสวมยูกาตะซึ่งหลุดลุ่ยเพราะเจ้าตัวขี้เกียจรีบบอก
“คิทสึจัง?”
“ว่าไงฮานะจัง...หน้าตาสดใสขึ้นนะเนี่ย”
“อ่ะ...เอ่อ...>////<” อดจะเขินนิดๆไม่ได้แฮะ
“อย่าแกล้งสิคิทสึเนะ” รุคาว่าบอก โอบเอวแน่นขึ้น ประกาศความเป็นเจ้าของและปกป้องเต็มร้อย
จน...น่าหมั่นไส้นิดๆ
ผู้ถูกกีดกันไปเป็นคนนอกทั้งสองคิดเหมือนกันเป๊ยบๆ
“หึ...เตรียมเจอศึกหนักได้เลย...โชคดีล่ะ” เซนโดหัวเราะ ลุกขึ้นก่อนจะลากคิทสึเนะไปด้วย โดยมีเสียงโวยวายดังมาเป็นระยะๆ
“เป็นอะไร?” รุคาว่าเลิกคิ้วเมื่อเห็นคนในอ้อมแขนทำสีหน้างงๆ ที่สำคัญยังมองไปทางประตูสลับกับมองหน้าเขาอีก
“เอ่อ...คิทสึจังกับเซนโด...แปลกๆ หรือฉัน...คิดไปเอง”
“หึๆ...นั่นสิ...” เสียงทุ้มไม่ตอบคำ แต่กดจมูกลงบนแก้มอีกฝ่ายแรงๆ
เมื่อเป็นเจ้าของก็กลับยิ่งอยากสัมผัส...กลิ่นกายหอมๆ เสียงน่าฟัง
จนบางทีก็รู้สึกว่าตัวเอง...ค่อนข้างประสาท
“ฉันว่า...ฉันออกไปข้างนอกดีกว่า...” เมื่อเห็นแววตาวาววับราวจิ้งจอกจ้องขย้ำเหยื่อ ซากุรางิจึงดิ้นออกจากอ้อมกอด กระโดดพรวดลงบนพื้นก่อนจะวิ่งออกจากห้องทันที
ขืนอยู่ต่อ...มีหวังเขาว่า...อันตราย
ก็ดูเจ้าจิ้งจอกทำหน้าเข้าสิ...ฮึ่ย!!
ดวงตาคมมองร่างที่หลุดไปจากอ้อมแขนอย่างขำๆ
เอาเถอะ...ไว้คราวหน้าจะทำให้ไม่มีแรงผละจากอกเขาได้เลย...คอยดูสิ
เรียวปากยกยิ้มร้ายกาจ และดวงตาก็ทอประกายระยิบ ในที่สุด...ก็พาหัวใจกลับมาจนได้...ในที่สุดก็เป็นเห็นรอยยิ้มเจิดจ้าที่อยากเห็น
แมวป่าแสนดื้อกลับมาอยู่ในอ้อมกอดแล้วเขาก็จะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าแมวตัวนั้นไปไหนอีกเด็กขาด...เขาสาบาน!!!
ต่อจ้าาาา~~~~~
“เป็นยังไงบ้างคาเอะ...อยู่ที่นี่สบายดีหรือเปล่า?” เจ้าบ้านมุราซาชิเอ่ยถามหลานชายของเพื่อนสนิทที่ออกปากว่าอยากมาพักผ่อนบ้านของเขา...
รู้ดีว่าคงมีแผนอะไรสักอย่าง เพราะถึงจะเคยเจอหน้ากันมาหลายปี...แต่หลานชายคนนี้กลับเอาแต่สนใจในสิ่งที่ตัวเองชอบจนไม่สนใจรอบข้าง...
ทั้งๆที่ร้ายกาจไม่แพ้คนเป็นปู่สักเท่าไหร่...โดยเฉพาะไอ้นิสัยที่อยากได้อะไรก็ต้องได้นั่น
“สบายดีครับท่านปู่...” น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลและนอบน้อม จนเหล่าผู้ร่วมโต๊ะมื้อเย็นต่างก็อดมองอย่างสงสัยไม่ได้
นี่มันใช่...เจ้าคนไม่เห็นหัวใครคนนั้นจริงๆหรือเปล่าฟะ!!
“เอ้าๆ เด็กๆกินข้าวได้แล้ว...วันนี้ปู่จะไปพักที่เรือนฮาจิไซ ทำตัวตามสบายเลย”
“เอ๋?...ทำไมอ่าครับ?” คิทสึเนะเลิกคิ้ว ถึงเรือนฮาจิไซจะไว้สำหรับพักผ่อนหย่อนใจ ด้วยบรรยากาศและห้องที่ยื่นออกไปในทะเล... แต่ท่านปู่ของเขาก็ชอบที่จะนอนบ้านใหญ่มากกว่า
“พอดี...โกโตะจะชงชาให้ปู่ดื่มที่นั่นน่ะสิ...นานๆทีก็เลยตกลง” คิทสึเนะมองพี่สาวคนสวยแล้วถอนหายใจ
นี่กะจะเล่นงานรุคาว่าแบบไม่ให้มีคนช่วยใช่ไหมเนี่ย...
“นายท่าน...”
“อืม...ปู่ไปก่อนล่ะ” เจ้าของบ้านออกไปแล้วโดยมีเหล่าเด็กๆโน้มศีรษะส่ง บรรยากาศที่เคยรื่นเริงและครื้นเครงเป็นอันเงียบลงทันใด แถมยังมีรังสีมาคุๆอึมๆ จนแทบจะไม่มีใครกล้าขยับ ชนิดที่หากมีเข็มตกก็คงได้ยิน
“นี่...รุคาว่าคุง...วันนี้ว่างใช่ไหมเอ่ย?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มหวานจับใจ แต่สำหรับคนที่รู้จักดี...นี่มันรอยยิ้มอาบยาพิษชัดๆ
รุคาว่าหรี่ดวงตาคมลง...รู้ว่านี่คือบททดสอบ...แล้วเขาก็มีทางเลือกเดียวด้วย
“ว่าง...ครับ”
“ดีเลย” โกโตะยังคงยิ้มกว้างขวาง “งั้นวันนี้เรามาทำอะไรแก้เบื่อกันดีกว่าเนอะ...อยู่ในบ้านเฉยๆก็เฉาตายกันพอดี เดี๋ยวจะหาว่าตระกูลมุราซาชิดูแลแขกไม่ดี”
คิทสึเนะลูบแขนตัวเองพลางมองเพื่อนร่วมทีมบาสเยาวชนด้วยสายตาไว้อาลัย พี่สาวของเขาไม่ใส่คนอ่อนหวาน...และ...เมื่อใดที่เจ้าตัวยิ้มกว้างมากขึ้นๆ...นั่นก็แสดงว่ากำลังโกรธ...และสะสมความโกรธ...มากๆขึ้นๆ
ตายๆ...งานนี้ตายแน่ๆ
“อืม...เรามีเวลาวันนี้หนึ่งวัน...งั้นอันดับแรกเลย...เอาที่นายถนัดดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่ยุติธรรม” โกโตะแสยะยิ้ม “บาสฯ นี่แหละ”
“หืม?” คิทสึเนะมองพี่สาวตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่พี่จะไม่สืบข้อมูลรุคาว่า และไม่รู้ว่าเจ้าหมอนี่มันเก่งมากๆๆ
“แบบ...สามต่อหนึ่ง ให้มากิ จิน และอุโอมิสึมิแข่ง อาคางิเป็นกรรมการ” แต่ละคนเลิกคิ้ว “กับนาย...คนเดียว”
ยุติธรรมตรงไหนกัน!!
รุคาว่าชะงักไปแป๊บนึงก่อนจะพยักหน้า
“เฮ้ย! เจ้าจิ้งจอก! นี่มันเอาเปรียบเลยนะ พวกตาแก่น่ะฝีมือดีมากๆ แล้วนายคนเดียวเนี่ยนะ นี่มันขี้โกงอ่ะยัยปีศาจ!!” ซากุรางิประท้วงแทน รุคาว่าส่งมือไปกุมมือคนโวยเอาไว้ก่อนจะบีบเบาๆ
“ไม่เป็นไร...เชื่อฉัน”
“แต่...” ทำท่าจะค้าน หากไม่ใช่ดวงตาคมกริบคู่นั้นกำลังทอแววจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็น ประกายตาแน่วแน่ที่บอกให้เชื่อมั่นในคำสัญญา...
คำพูดที่บอกว่า...จะพาเขากลับไป...
อยู่ข้างๆกัน
“แฮ่มๆๆๆ แยกๆๆ ไม่ต้องมาทำตาหวานใส่กันเลย!” โกโตะขัด กอดอกด้วยสีหน้าบึ้งๆ แม้มุมปากจะมีรอยยิ้มจางๆ
ดีใจที่เห็นเจ้าฮานะจังมีความสุข...แววตาที่เคยเศร้าหมอง...เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวาอีกครั้ง...
แต่...บอกแล้วว่าจะไม่ปล่อยไปง่ายๆน่ะ!!
ถือเสียว่าเป็นดอกเบี้ยค่าน้ำตาของฮานะจังแล้วกัน!!
“นี่ยัยปีศาจ...อย่าแกล้งเจ้าจิ้งจอกมากเลยนะ...นะ...” ซากุรางิหันมาทำตาใสใส่ ท่าทางออดอ้อนอย่างน่ารักจนยัยปีศาจเริ่มใจอ่อน สะบัดหน้าไปมาเพื่อเรียกสติ ดีดหน้าผากของเจ้าแมวป่าไปแรงๆหนึ่งที
“มะ...ไม่ต้องอ้อน! ฉัน...”
“น้า...โกโตะน้า...ถ้าเจ้าจิ้งจอกเป็นอะไรไป...ฉันก็จะเสียใจ...นะ...”
“อึก...” รุคาว่าเลิกคิ้ว เขาไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าคนของเขาจะมีความสามารถในการอ้อนได้น่ารักมากๆแบบที่หากปฏิเสธก็นางมารสุดๆ
“เออๆๆๆก็ได้ๆ!!” โกโตะว่า กระทืบเท้าลงพื้น “แข่งบาสฯเสร็จแล้วมาเจอฉันที่ห้องดาบ!! ฉันลดให้เหลือสองด่าน แค่สองด่านนี้นายต้องผ่านให้ได้!! พอใจหรือยัง!” ถลึงตาใส่รุคาว่า
“ขอบคุณนะ...เธอน่ารักที่สุดเลย!! ซากุรางิฉีกยิ้มกว้าง ลุกขึ้นกอดหญิงสาวหมับ จนคนอื่นๆส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนใจ ตอนแรกเห็นวางแผนกลั่นแกล้งรุคาว่าเสียยาวเหยียด นี่แค่ถูกซากุรางิอ้อนก็ใจอ่อนเสียแล้ว...เฮ้อ...
“คุณโกโตะยอม...แต่ฉันไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ” มากิเอ่ยเสียเย็น แม้ใจจะอ่อนลงไปกว่าครึ่ง...เพราะเขารู้...รุคาว่าเป็นคนเดียวที่ทำให้ซากุรางิกลับมาเป็นคนเดิม...ทำให้เจ้าบ้านั่น...มีความสุขแบบนี้ หากเป็นเมื่อหลายวันก่อนไม่มีทางที่ซากุรางิจะอ้อนใคร มักจะยิ้มฝืนๆเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง
แต่ตอนนี้...ไม่ใช่แล้ว
“ตามสบาย” รุคาว่ายักไหล่
เพราะเขาจะไม่มีวันแพ้...
ในเมื่อเดิมพันครั้งนี้คือหัวใจของตัวเอง...ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอากลับมา!!
อีกไม่กี่ตอนเรื่องนี้ก็จะจบแล้วค่ะ ตอนหน้ามาเอาใจช่วย(?) หรือสมน้ำหน้าเจ้าจิ้งจอกกันค่ะ 5555 แต่...เหมือนที่เคยเกริ่นไว้ตอนแรกๆ ว่าเจ้าจิ้งจอกเขามีเหตุผลของเขา ว่าทำไมถึงใจร้ายกับฮานะจัง
ขอบคุณที่มีคนรออ่านนะค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆ หายไปนานก็ยังมีคนรอ ดีใจมากๆเลยค่ะ ทวงนิยายได้เค้าไม่โกรธ....รู้สึกผิดด้วยซ้ำที่ต้องทำให้คนอ่านรอ T_T
ป.ล. ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ ระวังอย่าให้ป่วยน้าาา ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ป.ล. 1 เราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะค่ะ ^_^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นายหลงน้องแล้วสินะเจ้าจิ้กจอกหลงมากๆฮานะจังอ้อนน่ารักมากกกกก
หลงเขามากแล้วนะรุคาว่า แต่ก็อย่างว่าแหละฮานะจังน่ารักขนาดนี้ใครจะไม่ชอบ~
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่า ใคร-ใคร ต่างก็แพ้ให้กับการอ้อนสุดน่ารักของ ฮานะจัง
สู้สู้ นะค่ะ ไรท์ !!! จัดไป เอาให้หนักๆ ให้หลาบจำ ทำให้ ฮานะจัง เสียใจ+ร้องให้
ที่สำคัญ มาต่อด้วยน๊าาาา รออยู่จ้า
รักษาสุขภาพด้วยน๊าไรท์เตอร์
อยู่ทางนี้เจอหมอกอินโดท้้งวัน
วะ555 รอต่อไปคะ สู้ๆ
fic เรื่องนี้ไม่ค่อยมีเลยอ่าาา