Fanfic : SlamDunk..รักร้าย..นายจิ้งจอกกับลิงหัวแดง (YAOI)

ตอนที่ 14 : 12 100%

12

“ปล่อยฉันนะโว้ย!!” เสียงโวยวายว่าพยามดิ้นๆ แต่ก็ไม่สามารถหลุดไปจากพันธนาการแกร่งของอีกคนได้ ร่างสูงกว่าหิ้วคนหัวแดงขึ้นรถ และลากเข้ามาภายในคอนโดฯของตัวเองอย่างง่ายดายแม้จะมีสายตาจากคนรอบข้างมองมาก็ตาม

“เงียบซะ!! ไม่อย่างนั้นฉันจะจูบนายในลิฟต์นี่ล่ะ!!” เสียงเข้มบอก...ไม่มีวี่แววล้อเล่น จนซากุรางิเงียบปากฉับ ได้แต่ส่งสายตาที่เปี่ยมไปด้วยคำถามไปหารุคาว่า

 นี่หมอนี่ต้องการอะไรกันแน่!!

“มานี่!!” พอถึงชั้นที่ต้องการ ร่างโปร่งก็ถูกลากออกมาอย่างรวดเร็ว แรงที่บีบข้อมือนั้นไม่ใช่น้อยๆ...มันแน่นจนเขารู้สึกปวดทีเดียว

 พลั่ก!!

 พอมาถึงรุคาว่าก็เหวี่ยงอีกคนไปยังเตียงใหญ่ทันที ซากุรางิหล่นตุ๊บอย่างไม่ทันตั้งตัว แถมแรงเหวี่ยงนั่นก็มากพอจะทำให้เขาจุกไปเลย...

“อะ...ไอบ้า!!” ค้อนขวับให้ไอ้คนชอบใช้กำลัง แต่ดูเหมือนคนที่อยู่ห้วงความโกรธจะไม่สนใจท่าทางนั้น

เขาโมโหจนอยากขยี้ทุกอย่างที่ขวางหน้า ภาพที่เจ้าหัวแดงสนิทสนมเหลือเกินกับเซนโด รอยยิ้มกว้างที่นายๆทีจะมอบให้เขา...

แต่กับเซนโดนี่ ยิ้มให้มันบ่อยเหลือเกิน!!

แถมยังใส่เสื้อคลุมของเซนโดอีก!! สำหรับนักกีฬา...แจ็คเกตหรือเสื้อคลุมนั้นแม้จะไม่ค่อยสลักสำคัญเท่าไหร่นัก แต่ส่วนมากก็มีเป็นของตัวเอง ไม่ค่อยยกให้ใครกันเท่าไหร่...หรืออีกนัยหนึ่งคือ...

หากไม่ใช่คนสำคัญ...ก็ไม่มีทางได้ใส่

แล้วนี่อะไร!! จะบอกว่าใส่เสื้อของเซนโดโดยที่ไม่รู้อะไรเลยน่ะเหรอเขาไม่เชื่อหรอก!! ยิ่งประโยคที่เซนโดกระซิบให้ฟัง...

คำพูดที่ทำให้เขาเสียการควบคุมนั่น...จะให้เชื่อได้ยังไง

ว่าสองคนนี้ไม่ได้มีอะไรกัน!!

“จะ...ทำอะไร?” เสียงแผ่วเอ่ยถาม เมื่อมองแววตาคมกล้านั่นฉายประกายไม่น่าไว้วางใจ

มันเหมือนไม่ใช่รุคาว่าคนเดิมที่เขารู้จักเลย...น่ากลัว

“หึ! ทำอะไรงั้นเหรอ? ก็ทำสิ่งที่นายกับเซนโดทำกันบ่อยๆไงล่ะ!!” ว่าแล้วก็ผลักร่างโปร่งจมลงกับเตียงอีกครั้ง ก่อนจะขึ้นคร่อมด้วยร่างกายแข็งแรง กักขังทางรอดของคนหัวแดงโดยสิ้นเชิง...

“อะไรของนาย...ปล่อย!!”

“อย่าเล่นตัวหน่อยเลย หืม?” พูดจบก็ก้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอสีน้ำผึ้ง จนร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก

“อ่ะ...ทำ...อะไร...ว่ะ!!” มือแกร่งคว้าแขนทั้งสองข้างก่อนจะไพล่ไว้เหนือหัว ละใบหน้ามามองสบดวงตาสีแดงที่แม้จะงุนงง หวาดกลัว แต่กลับยั่วยวนอย่างน่าประหลาด

หมอนี่เป็นของเขา!! ในเมื่อยอมให้คนอื่น...กับเขาก็ปกตินี่!!

เพราะอย่างนั้นคงไม่จำเป็นต้องถนอมหรอก!!

“อ๊ะ...” เสียงนุ่มหลุดร้องแผ่ว เมื่อเรียวปากสวยถูกกระแทกลงมาจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นของสนิมเหล็ก...

“เจ็บ...” ซากุรางิร้องในใจ...ไม่อาจเอ่ยเอื้อนออกมาเป็นคำพูดได้

เขาไม่เข้าใจ...เขาไปทำอะไรผิด...ทำไมรุคาว่าถึงต้องทำกันแบบนี้...

การกระทำที่ราวกับกำลังฆ่าเขา...ทั้งเป็น...
 

****NC***** 
ทิ้งเมลล์เอาไว้นะค่ะ ^_^

 

แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้คนที่กำลังนอนอย่างหมดแรงบนเตียงปรือตาขึ้น รู้สึกเหมือนร่างกายมันร้าวไปหมด ก้มลงมองสภาพเปลือยเปล่าของตัวเองที่มีแต่น้ำสีขุ่นเปื้อนไปทั้งตัว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววรวดร้าว

...ไม่แม้แต่จะสนใจ...

เขาไม่เห็นร่างสูงที่ทำเรื่องโหดร้ายกับเขาเมื่อคืน แต่นั่นสิ...อีกฝ่ายจะมาสนใจทำไม

เขา...ไม่ได้สำคัญกับมันขนาดนั้น

“อึก!!” แรงจุกเสียดทำให้คนที่กำลังลุกขึ้นยืนทรุดฮวบลงกับพื้น แต่ก็ยังพยาม ซากุรางิคว้าเสื้อคลุมตัวใหญ่ของเซนโดมาสวมทับ เพราะเสื้อผ้าของเขา...ถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือชิ้นดี กวาดสายตามองหากระของในกระเป๋าที่ติดตัวมาด้วย ก่อนจะเห็น...มือถือสีน้ำเงินเข้มนอนนิ่งอยู่ ไม่รอช้าหยิบมันขึ้นมา ตัดสินจะโทรหาใครสักคนให้มารับ แต่พอนึกสภาพตัวเองตอนนี้...อย่าดีกว่า ปิดพับมือถือลง เกาะตามแนวกำแพงเดินออกมาข้างนอก สภาพของร่างโปร่งทำให้ใครต่อใครมองตามด้วยสายตาแง่ลบ ยิ่งพอเดินออกมานอกคอนโด...ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ตอกย้ำความโชคร้ายของวันนี้อย่างไม่สิ้นสุด

 ซากุรางิแค่นยิ้ม นึกสมเพชตัวเองจริงๆ ขอบตาร้อนผ่าวปล่อยให้น้ำตาไหลลงมารวมกับสายในที่โปรยปราย...เมื่อก่อนเขาไม่ชอบฝน เพราะมักอ้างว้างเสมอยามอยู่คนเดียว เดี๋ยวนี้ก็ไม่ชอบ...เพราะฝนที่ตกลงมาราวกับกำลังตอกย้ำ...

ว่าตัวเขาช่างไร้ค่าสำหรับหมอนั่นเหลือเกิน...

“ฮึกๆๆ ฮือ~~~” ปล่อยเสียงร้องออกมา และเดินออกไปช้าๆ ไม่เป็นไรหรอก...ก็ในเมื่ออยู่ตัวคนเดียว

ไม่มีใครรัก...ไม่มีคนสนใจ...จะไป...สนใจตัวเองทำไม

ร่างโปร่งที่ก้าวข้ามถนนโดยไม่สนใจสัญญาณไฟทำให้ไม่เห็นรถที่พุ่งมาด้วยความเร็ว!!

พรึ่บ!!  

เอี๊ยดดดดด!!

คนเหม่อถูกดึงกลับมาซุกอ้อมแขนแข็งแรงของใครบางคนที่เห็นเหตุการณ์พอดี และรถเก๋งสีขาวนั่นก็หักหลบได้ทัน ดีที่เป็นรถเล็กจึงไม่มีปัญหาอะไรมาก เจ้าของรถออกมาโวยวายนิดหน่อย ก่อนจะขับรถออกไป เมื่อร่างสูงที่ดึงซากุรางิออกมาขอโทษขอโพย จากนั้นมือใหญ่ก็ลากคนที่สติไม่อยู่กับตัวไปยัดใส่รถโดยไม่สนใจว่าจะทำให้รถเปียกขนาดไหน

“ทำบ้าอะไรของนาย!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น “เอาชีวิตตัวเองไปทิ้งทำไมหา!!” น้ำเสียงคุ้นเคยนั่นทำให้ดวงตาสีน้ำตาลไร้แววแหงนมอง ก่อนจะประมวลผล

เท่าที่เขาจำได้...เจ้าของน้ำเสียงนี้มักจะเรียบนิ่ง...สุขุม และมีเหตุผลอยู่เสมอ ดังนั้นไม่มีครั้งไหนเลยที่จะเห็นคนๆนี้มาตะโกนเสียงดัง

“ร้องไห้บ้าอะไรของนาย!! แล้วไปให้รถชนทำไม!! ไม่คิดถึงคนที่เขาเป็นห่วงบ้าง!! ไอ้บ้า!!” มือใหญ่ขยี้หัวเปียกชื้นแรงๆ สัมผัสอบอุ่นนั่นทำให้ซากุรางิเริ่มได้สติ ดวงตาที่พร่าด้วยหยาดน้ำกระพริบปริบๆ พอเห็นว่าเป็นใครก็โผเข้าหาอ้อมแขนนั้นแน่น ปล่อยเสียงร้องไห้ดังลั่น

“ตาแก่...”




 

NC ทิ้งเมลล์เอาไว้น้าาาาาา แต่มันค่อนข้างจะเป็น NC ที่มาม่า(?) นิดนึงงงงงง
ป.ล. อัพแล้วน้าาาาา อย่างอนกันน้าาาาาา                
ป.ล. 1 อากาศร้อนจัดมากกกก ระวังป่วยนะค่ะ ดูแลตัวเองด้วยน้าาาาา  
ป.ล. 2 ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะค่ะ  ทุกเมนต์ ทุกกำลังใจ นั่นคือของขวัญที่วิเศษมากๆสำหรับคนหัดเขียนคนนี้^_^ 
ป.ล. 4 ......รักน้าาาาาาาาาาาา..........