Fanfic : SlamDunk..รักร้าย..นายจิ้งจอกกับลิงหัวแดง (YAOI)

ตอนที่ 13 : 11

      
11

“แฮ่กๆๆ” ผมหอบหายใจหนัก หลังการซ้อมแข่งจบ รู้สึกเหมือนว่าอาการปวดล้าจากการออกกำลังกายเกินตัวจะกลับมาอีกแล้ว...ขืนให้คุณโกโตะรู้ว่าผมฝืนร่างกายตัวเองแบบนี้มีหวังโดนตบหัวกระเด็นแน่ๆ

 ผมเดินไปข้างสนามหยิบน้ำดื่มอึกๆ “เรียวจิน...เจ้าจิ้งจอกล่ะ?”

 คนอย่างหมอนั่นเกลียดความพ่ายแพ้จะตาย ไม่รู้ป่านนี้ไปหงุดหงิดที่ไหนแล้วอ่ะสิ

“เอ๋? รุคาว่าเหรอ? เห็นมีคนมาเรียกไปนอกโรงยิมแน่ะ”

“อืมๆ ขอบคุณนะเรียวจิน” ผมยิ้มกว้าง แต่เรียวจินกลับทำหน้าแปลกๆ ก่อนจะโยนผ้าขนหนูสีขาวใส่หัวผม

“เอาไปเช็ดหน้าไป๊!! อ่ะ...ไอ้บ้า!! ไม่ๆ คุณอายาโกะน่ารักที่สุดๆ!!” ผมเห็นเรียวจินส่ายหัวตัวเองไปมา แล้วพึมพำอะไรคนเดียวไม่รู้

อะไรฟะ!!

“เฮ้ยๆ ซากุรางิ”

“หืม? มีอะไรอ่ะมิจจี้” ผมเลิกคิ้วงงๆ มิจจี้ทำหน้าแดงใส่ ก่อนจะบอก

“ไปหาเสื้อใส่ไป แกน่ะ มายืนเป็นเป้าสายตาตรงนี้ทำไมว่ะ!!”

 “เป้าสายตาอ่ะไร...คือ...ไม่เข้าใจ”

“โว๊ะ!! โง่จริง!!” ว่าเสร็จก็ย่ำเท้าปึงปังหนีไปเลย ผมนี่อย่างเอ๋อ ได้แต่กวาดตามองไปรอบๆโรงยิม ก็เห็นคนมองมาที่ตัวผมเนี่ยล่ะ แถมยังหน้าแดงด้วย พอผมสบตาก็หลบตาอย่างรวดเร็ว...

ตกลงนี่มันคือ...อะไรฟะ!!

“มายืนโปรยเสน่ห์อะไรตรงนี้?” เสียงทุ้มพร้อมเสื้อคลุมสีขาวน้ำเงินของเรียวนันก็วางลงบนหัวผม ส่วนสูงที่มีระยะห่างเพิ่มขึ้นนั่นทำให้ผมต้องแหงนหน้ามอง

“เซนโด?”

“เจ็บใจเหรอที่แพ้น่ะ?” ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนมีหลายคนสะดุ้ง

“เอ๋? เปล่าอ่ะ...ไม่ได้เจ็บใจหรอก แค่รู้สึกว่า...พรุ่งนี้ฉันโดนด่าแน่ๆ” ผมทำหน้าแหยๆ

หากคุณโกโตะรู้น่ะนะ

“ขนาดนั้น?”

“อื้อ...ก็ขนาดนั้นล่ะ เออ ว่าแต่นายจะกลับเลยป่าว...เดี๋ยวฉันเดินไปส่งหน้าโรงเรียน”

“ไล่กันหรือไง?”

“ไม่ใช่ล่ะ ไอ้บ้า!!” ผมแยกเขี้ยวใส่

รู้หรอก...ว่าเซนโดมันแกล้งแซวไปงั้น หมอนี่น่ะอารมณ์ดีกับเรื่องแปลกๆ

“หึๆ ล้อเล่นน่า จะไปส่งใช่ไหม มาสิ” เซนโดเดินนำไปก่อน “อ้อ!” หมอนั่นหยุดมองนิ่งๆแวบนึง

“เอาเสื้อนั่นใส่ให้เรียบร้อยด้วย”

“เอ๋? นายไม่เอากลับ” ก็นี่เสื้อของมันนะ

“ค่อยคืน...พรุ่งนี้หรือเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ใส่ซะตอนนี้ล่ะ”

“ฉันมีแต่เหงื่อนะ เดี๋ยวเสื้อนายก็เหม็นไปด้วยหรอก”

“เฮ้อ...นายนี่มันหัวดื้อ ซื่อบื้ออีกต่างหาก” เซนโดถอนหายใจเบาๆ ทำเหมือนผมเป็นเด็กอีกแล้วอ่ะ!! ร่างสูงก้าวเข้ามา บังคับให้ผมยืนใกล้ๆ ก่อนมือใหญ่จะคว้าเอาเสื้อแขนยาวนั่นและจับแขนผมยัดใส่ลงไปอย่างง่ายดาย พอเสร็จก็ผละออกมา ขมวดคิ้วนิดหน่อย

“นายผอมไปแล้วนะ” ผมยกมือขึ้นมองแขนเสื้อที่มันยาวเลยแขนผมไปนิดนึง แล้วก็ดูเหมือนว่าเสื้อของเซนโดจะใหญ่เกินไปสำหรับผม...เพราะมันยาวเกือบจะถึงต้นขา

“นายมันตัวใหญ่เกินไปต่างหาก” ผมเบ้ปากใส่ เลยถูกเซนโดขยี้หัวไปตามระเบียบ ก่อนจะลากผมให้ไปส่งมันหน้าโรงเรียน...

“เฮ้ยๆ ตกลงนี่มันยังไง? เซนโดกับซากุรางิ”

“สองคนนั้นคบกันเหรอว่ะ?”

“ไม่รู้สิครับ...แต่คุณซากุรางิเมื่อกี้เซ็กซี่มากๆ เล่นเอามองตามทั้งโรงยิมเลย”

“เออ! สายตาเซนโดก็น่ากลัวเป็นบ้าเหมือนกัน ตอนที่พวกเรามองคุณซากุรางิ”

“ดูหวานๆจนน่าอิจฉา”

“เซนโดอย่างขี้หวงเลยเนอะ” และอีกหลายเสียงซุบซิบที่คนต้นเรื่องทั้งสองไม่มีทางรู้หรอกว่าก่อความเข้าใจผิดให้คนอื่นมากแค่ไหน...

“เอาล่ะ...กลับดีๆนะ” ผมโบกมือให้เซนโด และสมาชิกคนอื่นๆทีมเรียวนัน

“อืม...เจอกัน” ผมยิ้มกำลังจะเดินกลับเข้าไปเอากระเป๋า...วันนี้ลางานเรียบร้อยแล้ว คงตรงกลับไปนอนเลยทีเดียว...เหนื่อยจะแย่...พอออกแรงมากๆแล้วเป็นอย่างนี้ตลอดเลย...หลังการทำกายภาพบำบัดผมรู้ตัวเองดีว่า...

ร่างกายผม...ไม่เหมือนเมื่อก่อน มันอ่อนแอลงมา...

แต่อย่างน้อยก็อยากฝืนเล่นบาสฯให้ได้อย่างสนุกก่อนจบม.ปลาย

ผมคิดอะไรเพลินๆ พลันดวงตาก็ไปสะดุดกับร่างของใครบางคน นั่นมันเจ้าจิ้งจอกนี่หว่า? มายืนทำอะไรอยู่แถวนี้ ผมกำลังจะส่งเสียงทัก แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงนั้นสวมกอดหญิงสาวคนหนึ่ง...

ผู้หญิงที่ชื่อ...อากิ

แปล๊บ!! ผมยกมือกุมหน้าอกทันที...ทำไมรู้สึกเจ็บ...เหมือนมีอะไรบางอย่างกรีดก้อนเนื้อด้านซ้ายเลย...

“อา...” ผมก้าวยาวๆหนีภาพตรงหน้าทันที...ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...แค่ไม่อาจทนมองได้

คนในอ้อมแขนแกร่งนั่นช่างดูเหมาะสมกับรุคาว่าเหลือเกิน...

เมื่อผมมาถึงโรงยิมก็เข้าไปห้องพัก พวกสมาชิกคนอื่นๆคงกลับไปหมดแล้ว...ไม่เห็นใครสักคน แถมไฟก็ปิดเสียมืดสนิท ผมทรุดตัวลงนั่งก่อนจะเอาผ้าคลุมหัว...รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว...ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

 ความรู้สึกแบบนี้มัน...คืออะไร?...เจ็บจนหายใจแทบไม่ออก

อยากร้องไห้ออกมา...แต่ก็ไม่อยากอ่อนแอ...

พรึ่บ!!

แสงไฟสว่างวาบ ก่อนร่างสูงของคนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าจะเดินเข้ามา ดวงตาคมมองผมนิ่ง เอ่ยเสียงเย็น...

“ทำไมยังไม่กลับ?” ผมยังคงนิ่ง...ไม่ตอบคำถามนั้น ไม่ใช่ไม่อยากตอบ...แต่กำลังประมวลผลอยู่

“อ่ะ...เอ่อ...คือ”

“อึกอักอะไรของนาย...ไปส่งไหม?”

“มะ...ไม่ต้อง ฉัน...กลับเอง”

“เดี๋ยวฉันต้องไปส่งอากิ ไปส่งนายด้วยก็ได้”

 แปล๊บ...

อีกแล้ว...เจ็บอีกแล้ว

รุคาว่าคงชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ ดูเป็นห่วงเป็นใย...ให้ความสำคัญและตามใจเธอมากอย่างที่ไม่เคยทำให้ใคร...

“ไม่...เป็นไร ฉันจะกลับ...” นั่นสิ...ปฏิเสธยังไงดี ผมไม่อยากกลับไปกับเจ้าจิ้งจอกเลย...ไม่งั้นมีหวังผมได้น้ำตาไหลให้มันเยาะเย้ยแน่ๆ

“เดี๋ยวเซนโดจะมารับ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไปส่งผู้หญิงของนายเถอะ...” เอาชื่อคนหัวตั้งมาอ้าง

ปัง!!

เสียงปิดประตูล็อคเกอร์แน่นทำให้ผมสะดุ้ง พอหันไปมองก็เห็นร่างสูงเอามือท้าวขอบตู้ มองมาทางผมด้วยสายตาดุดัน

“หึ! เซนโดอีกแล้ว!! อะไรๆก็เซนโด!! ชอบมันนักหรือไง!!”

“อะไรของนาย?” ผมไม่เข้าใจ จู่ๆทำไมรุคาว่าถึงได้อารมณ์เสียกันล่ะ...ไม่สินี่มันไม่ใช่อารมณ์เสียตามปรกติ

แต่มันคือความโมโห...เป็นความโกรธที่ราวกับกำลังจะบดขยี้ทุกอย่าง

“ในสนามก็พลอดรักกันเสียขนาดนั้น ทำไม? นายกลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่าคบกัน?”

“คบ? ฉันกับเซนโดเนี่ยนะ? ตลกล่ะ” ผมแค่นหัวเราะ

เอาอะไรของมาคิด บ้า!!

“เหรอ?...แล้วที่ใส่เสื้อของมันนี่หมายความว่ายังไง!!!” เสียงเข้มตวาดก้อง ดวงตาสีน้ำเงินมองผมอย่างกับจะขย้ำ

ผมกัดปากแน่น...อย่าไปทะเลาะกับมันตอนนี้เลย เหนื่อยเปล่าๆ กลับไปพักผ่อนดีกว่า ผมคว้ากระเป๋า เตรียมที่จะเดินหนี หากไม่ติดว่ามีมือแกร่งของคนที่ไม่รู้ว่ามาเมื่อไหร่คว้าแขนผมหมับ และบีบแรงจนต้องส่งเสียงร้อง

“โอย...มันเจ็บนะรุคาว่า”

“เจ็บ? สำออยมากกว่า” ผมขึงตาใส่มันทันที...

เรื่องอะไรมาว่ากันว่ะ!!

“ปล่อยฉัน!!” ผมสะบัดออก แต่กลับไม่หลุด มือนั่นราวคีมเหล็ก

“กับฉันนี่หวงเนื้อหวงตัว แต่กับเซนโดนี่มันทำอะไรก็ยอม!!”

“ไปกันใหญ่แล้ว...เซนโดมาเกี่ยวอะไรด้วย?”

“ทำไม? ปกป้องมัน?”

“พอที!! ฉันจะกลับ!!” ผมสะบัดตัวออก เมื่อหลุดจากพันธนาการของมือใหญ่นั่นก็ก้าวไปที่ประตูทันที

ปัง!!

รุคาว่าตามมาผลักผมไปติดประตูพร้อมปิดดังลั่น “คิดว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆงั้นเหรอ!”

“คุยวันนี้คงไม่รู้เรื่อง นายโมโหอะไรฉันนักหนา!!”

“จะรีบไปหาเซนโดหรือไง!!”

“เออ!!!” ผมตัดรำคาญ “นายเองก็รีบไปส่งอากิอะไรนั่นสักทีเถอะ!!”

“เหรอ? เซนโดนี่มันเก่งมากเลยสินะ ไม่ต้องทำอะไรนายก็ยอมนอนรอมันเฉยๆ!!”

“เซนโดเก่งอยู่แล้ว...และอย่างน้อยๆหมอนั่นก็ไม่ใช้แรงบังคับคนอื่นแบบนายหรอก!! ปล่อยฉัน!!”

“เหรอ?...เชื่อมันจังเลยนะ หึ!!” เรียวปากของรุคาว่าฉีกรอยยิ้มน่ากลัว ผมตัวสั่น...ไม่เคยเห็นเจ้าจิ้งจอกเป็นแบบนี้มาก่อนเลย...ท่าทางเหมือนเสือร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ เหมือนมีรังสีทะมึนอยู่รอบๆ

ดวงตาสีเข้มนั่นก็โชนแสงกล้าจนน่ากลัว...

หมอนั่นรวบมือทั้งสองของผมไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ผลักผมไปติดประตู ดันเข่าเข้ามาปิดทางหนีของผมโดยสิ้นเชิง จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมากดหาใครสักคน

“คิทสึ...มารับอากิหน่อยที่โชโฮคุ อืม...ขอบใจ” จากนั้นมันก็วางสาย และแสยะยิ้มเย็นใส่ผม

“หึ! งั้นฉันจะพิสูจน์ให้นายดูว่าใครกันแน่ที่เจ๋งกว่า!!”





 

ป.ล.  อัพแล้วน้าาาาาาาาาาาาา สวัสดีีใหม่ไทยย้อนหลังนะค่ะ ^_^ มี

ความสุขกันมากๆน้า อย่าลืมดูแลตัวเองกันด้วย  ช่วงนี้อากาศร้อนระวังไม่

สบายกันนะค่ะ 

ป.ล. 1 ใครยังไม่ได้ NC อย่าลืมบอกกันด้วยน้าาาาา

ป.ล. 2 เรื่องนี้จะมาม่าไปอีกสองสามตอน แล้วก็จะเข้าสู่สถานการณ์ปกติ

ป.ล. 3 เริ่มอยากเปลี่ยนพระเอก ฮะๆๆๆๆ