ตอนที่ 10 : 9
9
“ขอบใจที่มาส่งนะเซนโด” ซากุรางิยิ้มกว้าง โบกมือให้คนที่เลื่อนกระจกรถลงแล้วโผล่หน้าออกมา ให้ยืมทั้งร่มทั้งเสื้อกันหนาว
“ไม่เป็นไร...จะให้มารับไหมล่ะ?”
“ไม่ต้องหรอก...นายบอกว่าต้องรีบกลับบ้านไม่ใช่หรือไง?” ”
“ก็ได้...ดูแลตัวเองดีๆล่ะ เจอกันวันพุธ ตอนซ้อมแข่ง” ว่าแล้วก็ส่งถุงขนมใบโตที่คุณอุโอสึมิฝากไว้ให้คนขี้ลืม ซึ่งยิ้มกว้างก่อนจะคว้าหมับอย่างไร้ความเกรงใจ
“แหะๆ จ้าๆ เออเซนโด หากซ้อมแข่งกันแล้วเรียวนันแพ้นี่ไม่ใช่ว่านายจะไม่พาฉันไปตรวจร่างกายหรอกนะ” ได้ฟังแล้วก็อดจะหมั่นไส้กับความมั่นใจเกินเหตุและรอยยิ้มระรื่นนั่นไม่ได้ ร่างสูงขึงตาดุๆใส่แต่มีหรือที่คนกวนประสาทมันจะกลัวยังยิ้มทะเล้นได้อย่างน่าเตะ
“ให้ชนะก่อนเถอะเจ้าบ้า!” ส่ายหัวอย่างระอาและออกรถไป หันมองกระจกหลังก็เห็นร่างนั้นโบกมือบ๊ายบายพร้อมรอยยิ้ม
ให้ตายสิน่า....หมอนี่มันน่าเอ็นดูจริงๆ...เหมือนลูกแมวผสมลูกหมาบวกลูกลิงนั่นล่ะ
“หึๆๆ ฮะๆ” ซากุรางิยิ้มกว้าง เซนโดนี่มันฮาดีจริงๆ พอหน้านิ่งๆหล่อๆนั่นทำตาดุๆ แล้วน่าแกล้งเล่นชะมัด เหมือนตาแก่มากิอ่ะที่ชอบทำตัวสุขุม พอหลุดเก๊กแล้วโคตรฮา ร่างโปร่งเดินฮัมเพลงในลำคอเข้าที่ทำงานไปอย่างอารมณ์ดี แต่พอเดินไปเรื่อยๆเห็นใครบางคนยืนถือร่มพิงรถสีแดงเพลิงโดยไม่สนใจสายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาแล้วก็ต้องตกใจจนอ้าปากค้าง...ยิ่งสบกับแววตาสีน้ำเงินโชนแสงซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหนยิ่งรู้สึกกังวล
แล้วนี่จะไปเครียดทำไมเล่า!! เขาไม่ใช่คนผิดสักหน่อย!!
“รุ...คาว่า?”
ไหงหมอนี่มาอยู่ที่นี่หว่า?...เอิ่ม...ไม่สินี่คอนโดมัน
“หายไปไหนมา!!” เสียงเข้มถาม แววตาคมดุดัน “ฉันตามหานายแทบแย่!!”
ตามหาเขางั้นเหรอ? นั่นหมายความว่า...รุคาว่าไม่ได้ตั้งใจจะผิดสัญญา...ใช่ไหม?
“ติดต่อก็ไม่ได้ กลับก็ไม่อีก!! บ๊าเอ๊ย!!” มองเห็นคนที่เงียบๆที่สนใจแต่บาสระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนี้มันแปลกๆเหมือนกันนะ
“ทำไมไปกับเซนโด!”
“ก็...ก็...ฉันรอนายอยู่ แต่นานแล้วนายไม่มาสักที จะมาทำงานเซนโดผ่านมาพอดี เลยไปด้วยกัน” ทำไมต้องมายืนแก้ตัวเหมือนคนผิดด้วยฟะเนี่ย!! ได้แต่คิดในใจไม่อาจพูดออกไปได้...เพราะสีหน้ารุคาว่าตอนนี้...โคตรจะน่ากลัวเลยอ่า T_T
คนตัวสูงนิ่งไปนิดนึง พยามสงบสติอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงของตัวเอง...เขาเป็นฝ่ายผิด...อันนี้รู้ดี แต่พอเห็นรอยยิ้มและแววตาสดใสที่มอบให้เซนโดแล้วก็ไม่ชอบใจ ไม่พอใจมากๆ จนแทบจะระเบิดอารมณ์ฉุดเฉียวออกมา
“เอ่อ...รุคาว่า ไปคุยกันในร้านได้ไหมอ่า...ฉัน...ไม่ชอบ...ฝน” ร่างโปร่งยกแขนขึ้นมากอดตัวเองเพราะความเย็นของละอองฝน แม้จะมีร่มคันโตและเสื้ออุ่นของเซนโดคลายความหนาว
ดวงตาคมจ้องมองเสื้อตัวใหญ่ที่ร่างตรงหน้าใส่ คิ้วเข้มขมวดฉับอย่างไม่พอใจ เสื้อขนมิ้งค์สีดำราคาแพงและตัวใหญ่เกินกว่าที่จะเป็นของซากุรางิ...ดังนั้นเจ้าของมันต้องไม่ใช่ใครอื่น...นอกจากหมอนั่น...เซนโด อากินะ!!
“รอนี่!” บอกสั้นๆแล้วเปิดประตูรถคว้าเสื้อโค้ชตัวหนามาถือ ก่อนจะลากคนที่ทำหน้างงๆไปหาที่นั่งหน้าซุปเปอร์ฯ
“ถอดเสื้อออก”
หา? งงสิครับ...จู่ๆให้ถอดเสื้อ หนาวจะตาย
“เร็ว!!” เอ่ยเร่งอีกจนซากุรางิทำหน้ายู่
ชอบสั่งจริงโว๊ย!! ในใจน่ะว่ามันนะแต่ก็ทำตามที่อีกฝ่ายสั่ง ถอดเสื้อตัวใหญ่ออก ความเย็นของสายลมและหยาดฝนกรีดผิวทันทีที่ความอุ่นนั้นออกไป จนได้แต่กัดฟัน หันไปส่งสายตาค้อนควับให้คนตัวโตซึ่งหยักรอยยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะเอาเสื้อโค้ชที่ถือมาสวมทับให้ แล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดใบหน้าที่เปรอะเปื้อนละอองฝนออก กริยานุ่มนวล...อ่อนโยน ทำให้ซากุรางิสงบ กระชับเสื้อตัวใหญ่ให้แน่นขึ้นและพบว่า...มันอุ่นมาก...กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นจมูก มือใหญ่ลงน้ำหนักแต่ละครั้งนั้นราวกำกลัวว่าจะทำให้เจ็บ...แผ่วเบาจนเคลิบเคลิ้ม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มก็จริงจังตั้งใจเหมือนเวลามุ่งมั่นในสนามไม่มีผิด เห็นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“ยิ้มอะไร” เสียงเข้มเอ่ยเหมือนดุ แต่มือก็ยังทำหน้าที่ต่อไป
“เปล่า...” รุคาว่าเงียบ...
“ทำไมตอนเย็น...นายถึงไม่มา?”
ถามตรงเสียเขาไปไม่ถูก คนตัวสูงย่นคิ้วนิดๆ
เจ้าลิงนี่...ไม่คิดจะอ้อมค้อมหน่อยหรือไงนะ ถามออกมาโต้งๆแบบนี้ไม่คิดว่าเขาจะลำบากใจหรือไงกัน
แต่นั่นล่ะ...นิสัยตรงไปตรงมา ใสซื่อและไร้เล่ห์เหลี่ยม...ก็เป็นเสน่ห์หนึ่งของหมอนี่เหมือนกัน
“โกรธ...ไหม?” น้ำเสียงนั้นไม่ได้เฉื่อยชาและส่อแววเสียดสีเหมือนทุกครั้ง...มันคล้ายการเว้าวอนและออดอ้อนไปในที จนรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้า “ปล่อยให้รอจนตัวเย็น...แบบนี้” มือแกร่งแตะใบหน้าแผ่วเบา
“ฉันไม่ได้โกรธนายหรอกนะรุคาว่า”
เพราะเขาไม่มีสิทธิ์นั้น...
“แต่ยอมรับว่าเสียใจ...ที่นายไม่มา” สีหน้าและแววตาหงอยเหงา จนร่างสูงกระชับมือเรียวแน่น
“ไม่รู้สิ...บอกไม่ถูก ฮะๆ ฉันว่าตัวเองแปลกๆไปแล้วจริงๆ เอ่อ...นายอย่าไปใส่ใจเลย” ส่ายหัวให้อย่างไม่รู้จะทำยังไงดี
ชักไม่แน่ใจตัวเองแล้วจริงว่ารู้สึกยังไงกับเจ้าจิ้งจอกนี้กันแน่...สงสัยต้องได้เวลาทบทวนตัวเองเร่งด่วนแล้วล่ะ...ว่าเขาน่ะยังชอบคุณฮารุโกะอยู่จริงๆ
ไม่ใส่ใจไม่ได้หรอก รุคาว่าบอกตัวเองในใจ
“กินข้าวหรือยัง?”
“กินแล้วเซนโดพาไปเลี้ยง” ไม่สิ ความจริงตาลิงไม่คิดเงินต่างหาก นี่ถ้ารู้แบบนี้นะจะสั่งอีกเยอะๆเลย ตอบซื่อๆตามนิสัย แต่คำตอบนั้นทำให้ประกายในดวงตาคมแวววับครู่นึงก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะคนตาใสฉีกยิ้มกว้าง
“นายจะเลี้ยงไถ่โทษไหมรุคาว่า ยังมีมื้อดึกรออยู่ ปล่อยให้รอตั้งเกือบห้าชั่วโมง” ซากุรางิว่า ตัวเองใช่คนที่จะมาโกรธกับเรื่องแบบนี้ ยอมรับว่าหงุดหงิด หากเป็นเขาเมื่อก่อนมีหวังต่อยมันอาบเลือดไปแล้ว แต่ไม่ใช่ความผิดเจ้าจิ้งจอกมันทั้งหมด
แค่น้อยใจล่ะมั้ง...ที่อีกฝ่ายไม่รักษาสัญญา...สัญญาแรกที่มันมีให้เขา
พอเห็นดวงตาใสแป๋วนั้นไร้วี่แววคำว่าโกรธ และคำเรียกร้องราวเด็กๆ รอยยิ้มเอ็นดูก็ผุดขึ้นมาทั้งบนเรียวปากและดวงตา น่ามองเสียเจ้าหัวแดงใจเต้นแรง มือแกร่งโยกหัวร่างโปร่งไปมา
“แค่มื้อดึกเหรอ?...ตั้งใจจะเลี้ยงข้าวสักอาทิตย์...”
“เอา!! นายตกลงแล้วนะ ถ้าผิดคำพูดอีกคราวนี้ฉันจะ...จะ” ไม่ทันพูดจบเจ้าตัวป่วนก็แทรกขึ้นมาแถมมีการขู่ตบท้ายด้วย?
“จะ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างรอฟัง
“จะ...จะต่อยให้หน้าหงายเลยคอยดู เจ้าจิ้งจอก!!” คนที่อาจถูกต่อยหน้าหงายกลับหัวเราะ ตาคมหยีไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น ไม่สิ นี่เป็นครั้งแรกที่ซากุรางิเห็นเจ้าคู่แข่งมันหัวเราะแบบนี้...
อย่างหล่ออ่า~~~ นี่หากมันทำหน้าแบบนี้บ่อยๆนะมีหวังสาวตรึมทั้งโรงเรียนแน่ๆ!!
“ฮะๆ น่ากลัวจริงๆ” นิ้วเรียวดีดหน้าผากคนที่กำลังจ้องเขาไปทันที...ไม่ใช่อะไรหรอก ไอ้ดวงตาใสซื่อนั่นทำเอาเขาไปถูกเหมือนกัน
“อ๊ะ! เลยเวลาเข้างานไปสิบนาทีแล้ว!! T_T” ซากุรางิที่เหลือบไปมองนาฬิกาตรงสวนสาธารณะของคอนโดตาโต กระวีกระวาดลุกขึ้นเตรียมเข้าไปทำงานทันที แต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือแกร่งเสียก่อน
“จะรออยู่ตรงนี้...”
“เอ๋?” รุคาว่ายกมืออีกฝ่ายขึ้นมา จับนิ้วก้อยเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขา ยิ้มบางๆ เอ่ยคำพูดที่ทำให้คนหัวแดงนั้นแดงไปทั้งหน้า รีบสะบัดมือออกแล้ววิ่งปรื๋อเข้าข้างใน ทิ้งให้คนตัวสูงมองตามด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
“สัญญา...ถ้าผิดคำพูดจะยอมเป็นหมอนข้างให้เหมือนเช้าวันนี้อีก...ดีไหม?”
( : ซากุรางิ : )
ผมว่าวันนี้ตัวเองคงตกเป็นข่าวลือไปทั้งวันแหงๆ แน่นอน...ไม่ใช่เพราะความอัจฉริยะหรือโด่งดังอะไรจนใครๆเอาไปพูดถึงหรอก...แต่เพราะว่าผมดันกลายมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถเฟอร์รารี่สีเพลงิซึ่งเจ้าของมันก็คือจิ้งจอกความดันต่ำอย่าเจ้ารุคาว่า เมื่อรถคันหรูหาที่จอดได้เรียบร้อยผมก็ก้าวลงมา เท่านั้นแหละสายตาแทบทุกคู่ก็พุ่งตรงมาที่ผมทันที!! ยิ่งเมื่อรุคาว่าเอากระเป๋าที่ผมลืมทิ้งไว้บนรถมาวางแหมะบนหัวเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นราวกับดารามาเยือน!!
บ้าชะมัด!!
“ฉันจะไม่มาโรงเรียนกับนายอีกแล้ว!!” ผมพึมพำจ้ำเดินหนีร่างสูงนั้นไปเขาห้องเรียน แต่ไอ้คนขายาวกว่ามันก็เดินตามมาทันอยู่ดี แถมยังส่งเสียงหัวเราะกวนประสาทด้วย =_=
เพราะวันเสาร์ที่มันปล่อยให้ผมรอเก้อ รุคาว่าเลยบอกว่าจะชดเชยให้ วันอาทิตย์มันเลยบังคับให้ผมซ้อมบาสเป็นเพื่อน แถมพอทำไมได้ดั่งใจก็โหดสุดๆด้วย น่ากลัวยิ่งกว่ากอริกับตาแก่มากิอีก T_T ไอ้ผมก็ขี้เกียจจะถ่อสังขารกลับหอ อาศัยคอนโดรุคาว่ามันสิงสถิต เช้าวันจันทร์เลยว่าโรงเรียนด้วยกันอย่างที่เห็น
“ไปเดินทางอื่นเลยเจ้าจิ้งจอก” ผมหันไปว่าไอ้คนที่ยักไหล่ สองมือล้วงประเป๋ากางเกง
“ไม่มีใครห้ามเดิน ห้องเรียนฉันก็ไปทางนี้” ผมเถียงไม่ออก ใช่ห้องเรียนมันก็อยู่ข้างห้องผมนี่ล่ะ
“ตอนเย็นไปซ้อมด้วย” ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูเมื่อผมเดินมาถึงห้องเรียน แต่ถึงมันจะขวางทางเดินของหลายๆคน...ก็ไม่มีใครกล้าว่าอะไร ทำเพียงแค่มองด้วยสายตานับถือหรือไม่ก็ชวนฝันทั้งนั้น!!
“อืม...ไม่ลืมหรอกน่า อย่าแอบหลังนะรุคาว่า” ผมบอก ใบหน้าหล่อๆนั้นจุดรอยยิ้มบนเรียวปาก เลยได้เสียงกรี๊ดเบาๆตามมาด้วย
“หึๆ ไม่ใช่นายสักหน่อย”
“โว๊ะ! ใส่ร้ายว่ะ” ผมไม่เคยหลับในห้องเลยนะ ไม่เค้ยยยย ไม่เคย “ฉันออกจะเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน”
“หึๆ ตอนเที่ยงรอกินข้าวด้วย”
“เอ๋? อ๋ออออออออ ที่บอกว่าเลี้ยงใช่ป่ะ?แหม... ได้อยู่แล้วของฟรีมีหรือฉันจะพลาด ^_^” ผมว่าเจ้าจิ้งจอกมันคงหมั่นไส้ผมเต็มแก่ล่ะ ดวงตาคมถึงได้วาววับเหมือนหมาป่าจะขย้ำเหยื่อ มือก็ยกเหมือนเตรียมจะขยี้หัวใครสักคน
“ไอ้บ้า...” มันดีดหน้าผากผมแรงๆด่าตบท้ายแล้วเดินยิ้มกลับห้องเรียนตัวเอง พอลับหลังร่างสูงนั้นแป๊บเดียวผมก็ถูกรุมล้อมด้วยบรรดาสาวๆและหนุ่มๆทั้งหลายทันที!!
“ซากุรางิ! นายไปสนิทกับรุคาว่าไอ้ยังไง!!”
“พวกนายเกลียดกันจะตายไม่ใช่เหรอ!! ทำไมเขาถึงยิ้มให้นายล่ะ!!”
“รุคาว่าคุงยิ้มหล่อมาก อร๊ายย~”
“เห็นแล้วใจจะละลาย”
“นี่ๆๆๆๆ”
แล้วก็อะไรต่อมิอะไรมากมาย =_= จนผมปวดหัว
ทำไมพวกมันไม่กลัวผมว่ะ!! เมื่อก่อนนี่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แค่ผมปรายตาอย่างหงุดหงิดก็กลัวหัวหด ทำไมตอนนี้มันไม่มีใครกลัวฟะ!!
“โว๊ยยยยย!! ปล่อยฉันนะพวกนาย!”
“ม่ายยยยยย”
ดูพวกมัน
! อ๊ากกกก!! เพราะไอ้จิ้งจอกคนเดียวเลยยยยย
มันสั้นอ่า T_T ขอโทษนะค่ะช่วงนี้กำลังย่างเข้าเทศกาลสอบ
อาจจะหายไปน๊านนานเลยล่ะค่ะ T_T
ป.ล. ขอให้สนุกกับการอ่านนะค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เป็นไอ่เด่กที่ล่อได้ด้วยของกินสินะ
รุคาว่า นายมันแน่ แน่จริงๆ ทำให้เขินได้ขนาดนี้ อบอุ่นมากT///T ว่าแต่ลูกแมวผสมลูกหมาบวกลูกลิงนี่ชมใช่ไหมอะเซนโด555555
//ไล่ตบมดกัดรอบจอ