ตอนที่ 1 : Intro
ชายหนุ่มร่างสูงผมแดงเดินสะพายกระเป๋าเข้ามาในโรงเรียนโชโฮคุท่ามกลางสายตาแทบทุกคู่ที่มองอย่างตกตะลึง พอเห็นหัวแดงๆที่ไมได้เห็นไปนานนี่เท่านั้นล่ะเสียงซุบซิบก็ดังลั่น ทำให้หูคนที่พยามเก๊กสั่นดิ๊กๆอย่างพยามจับใจความว่ามีใครพูดอะไรถึงตนบ้าง
“นั่นซากุรางินี่! ที่ว่าหยุดไปเพราะทำกายภาพบำบัดตั้งเกือบปีนั่นน่ะเหรอ!”
“หมอนั่นดูแปลกๆเนอะ”
“ยังน่ากลัวเหมือนเดิมต่างหาก!!”
ชายหนุ่มได้แต่กลอกตาไปมา บอกกับตัวเองว่าอย่าไปสนใจเสียงซุบซิบ เขาเป็นอัจฉริยะย่อมต้องถูกจับตามอง ฮะๆๆ
ว่าแต่...แวบไปชมรมบาสฯสักแป๊บดีกว่า ได้ข่าวแว่วๆมาว่าพอพวกกอริ แว่นคุง แล้วก็มิจจี้จบออกไป เรียวจินดันมาเป็นกัปตันแทน เหอะ! นี่หากว่าอัจฉริยะคนนี้ไม่บาดเจ็บ ตำแหน่งกัปตันต้องตกเป็นของซากุรางิ ฮานามิจิคนนี้แน่นอน!!
ขายาวพาตัวเองมายังห้อมชมรมที่เมื่อก่อนไม่ค่อยดังเท่าไหร่ แต่เพราะสามารถเข้าแข่งระดับประเทศได้ชื่อเสียงเลยเพิ่มมากยิ่งขึ้น เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังเป็นจังหวะ เรียกรอยยิ้มบนเรียวปากให้ยกสูงขึ้น
คิดถึงเสียงแบบนี้ชะมัด!! ตอนทำกายภาพบำบัดได้เล่นบ้างก็จริงอยู่แต่ห้ามออกแรงเยอะๆ พอได้กลับมาแบบนี้แล้วก็อยากลงเล่นให้เต็มที่
ดวงตาคมกวาดมองสมาชิกที่กำลังซ้อมกันอย่างขยันขันแข็งโดยมีเรียวจินตะโกนสั่ง ตาลุงอันไซก็นั่งจิบชา ข้างๆนั่นมีคุณอายาโกะและคนที่ซากุรางิ ฮานามิจิแอบชอบ...ว่าที่แฟนของเขาเอง คุณฮารุโกะ ^^
“ดีมากรุคาว่า!!!” เสียงปรบมือและเสียงเชียร์พร้อมชื่อใครบางคนดังเข้าหูทำให้คิ้วบนใบหน้าขมวดเข้าหากัน
เชอะ! เจ้าจิ้งจอกนั่นไม่เห็นจะเล่นดีตรงไหนเลย ทำเป็นเท่ห์ กะอีแค่ดังส์เขาก็ทำได้น่า!!
“เอาล่ะ...มารวมกันหน่อย” ซากุรางิละสายตาจากร่างสูงหน้าจิ้งจอก ชอบทำเท่ห์ อวดเก่ง มามองกัปตันทีมตัวเล็กอย่างมิยางิ เรียวตะ พอสมาชิกทุกคนมารวมกันพร้อมเขาก็สังเกตเห็นว่ามีเด็กเข้าใหม่อยู่หลายคน...เออเนอะ ตอนนี้เขาอยู่ ม.ปลาย ปีสองแล้วนี่นา
“ทุกคนวันนี้ช่วงเช้าซ้อมแค่นี้...ตอนเย็นค่อย...เอ๋!! ฮานามิจิ!!” มิยางิเบิกตาโตเมื่อเห็นหัวแดงๆที่หายหน้าไปนานโผล่มา เสียงนั่นทำให้ทุกสายตามองตาม เมื่อถูกจ้องมากๆเข้าคนหัวแดงก็หัวเราะกว้างๆ ฉีกยิ้มเอ่ยปากอย่างไม่มีอาย
“ฮะๆว่าไงเรียวจิน! คิดถึงอัจฉริยะคนนี้ล่ะซี้ ฮ่าๆๆๆ” ซากุรางิวิ่งว่ากอดคอมิยางิทันทีทันใด หลายคนก็มองร่างสูงๆนั้นอย่างสนใจ...ใครจะไม่รู้จักเบอร์ 10 ของโชโฮคุที่โซว์ฟร์อมได้ยอดเยี่ยมในการแข่งอินเตอร์ไฮโดยเฉพาะการรีบาวด์...ที่เรียกได้ว่าเป็นราชารีบาวด์เลยด้วยซ้ำ
“ซากุรางิ ฮานามิจิกลับมาทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ เล่นเอาตกใจหมดเลย ^^” คุณอายาโกะตบบ่าแปะๆ
“เซอร์ไพร์สครับเซอร์ไพร์ส ^_^”
“ดูดีขึ้นกว่าเดิมนะแกเนี่ย” มิจจี้
“นายสบายดีใช่ไหมฮานามิจิ”
“เรียวจินนน เป็นกัปตันแล้วอ่ะดิ นี่หากอัจฉริยะคนนี้อยู่นายไม่มีทางได้ตำแหน่งกัปตันหรอก”
“ฮะๆๆ ยังบ้าไม่เปลี่ยนนี่หว่า =_=” มิยางิส่ายหัว คิดว่ามันหายไปนานจะปกติเหมือนคนอื่นเขาบ้างที่ไหนได้...ยังบ้าเหมือนเดิม!!
“โฮะๆ หายดีแล้วเหรอซากุรางิคุง” ร่างสูงค้อมศีรษะให้โค้ชอันไซไม่เข้าไปดึงแก้มยุ้ยๆนั่นเล่นแบบเมื่อก่อนแล้ว
“ก็ดีบ้างแล้วล่ะลุง คิดถึงอัจฉริยะคนนี้ล่ะสิ ^^” พอเห็นท่าทางที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแม้แต่น้อยของเจ้าบ๊องคนเดิมก็ทำให้คนที่รู้จักนิสัยของเจ้าหัวแดงนี้ดีพากันหัวเราะออกมา โดยมีดวงตาสีดำสนิทคู่คมมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาอ่านไม่ออก
พอทักทายกันจนหายคิดถึงเรียบร้อยต่างคนก็แยกย้ายกันกลับไปเรียน โดยที่ซากุรางิสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่าตอนเย็นจะมาซ้อมบาสฯกับคนอื่นๆในชมรม เขาบอกลากคุณฮารุโกะเสร็จก็เตรียมจะกลับหากไม่ใช่เพรารู้สึกว่าถูกจ้องมานานแล้ว แถมยังเป็นคนที่ไม่ชอบหน้าด้วย!
“แกมีอะไรไอ้จิ้งจอก!! จะหาเรื่องหรือไง?” ซากุรางิเลิกคิ้วทำสีหน้าท้าทาย แถมยังเดินไปหยุดตรงหน้าเจ้ารุคาว่าตัวแสบด้วย พอเทียบกันแล้วก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง...เมื่อก่อนเขาสูงกว่าไอ้จิ้งจอกนี่...แต่เดี๋ยวนี้ดูเหมือนมันจะสูงกว่าแม้จะไม่กี่เซ็นต์แต่อดเจ็บใจไม่ได้จริงๆ ดวงตาสีดำมองกลับอย่างเรียบเฉย...อ่านไม่ออกด้วยซ้ำว่าคิดอะไรอยู่ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ร่างของซากุรางินิ่งไป
“กลับมาทำไม...เจ้าโง่”
............................................
ฝากด้วยฮับ ^_^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อ่าว? เดี๋ยวแม่ตบปากแตกเลยนี่!! มิจังอย่าไปฟังมันค่ะลูก โอ๋เอ๋ ~//กอดปอบ (มองรุคาว่าแบบพร้อมตบปาก)😤😤
เอ๊ะ ทำไมพูดแบบนั้นกันล่ะรุคาว่า! ไม่เป็นไรนะยัยซากุรางิ //กอดปลอบ
Fonny198@gmail.com
เสียดายไม่ทำต่อ ฮื่ออ
แค่ประโยคแรกกน่าน้อยใจล่ะ
คู่นี้หายากเว่อร์ ขอบคุณมากกกกกเลยค่ะ
บันไซๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รุคาวาฮานามิจิ หาอ่านคู่นี้ยากมากค่ะ แต่งเรื่อยๆนะคะจะรออ่าน จะเม้นทุกตอนเลยนะเออ อ่านตอนแรกก้ยิ้มแล้ว ฟินนนนน
ปริ่มฝุด ๆ ที่คุณคนเขียนแต่งเรื่องนี้
ฮึก ฮึก ขอบคุณมากนะคะ TvT ~