การผจญภัยของแพดดี้

ลำดับตอนที่ #1 : ต้องจากกัน

            แพดดี้มานี่เร็ว    แม็กเด็กผู้ชายอายุ  5  ปี  เรียกสุนัขของตน    ทั้งสองวิ่งเล่นกันที่สนามหน้าบ้านอย่างมีความสุข  

" แม็ก"   ไปอาบน้ำได้แล้วลูกผู้เป็นแม่เรียกลูกชายของตน

" ครับแม่ " 

แม็กตอบพร้อมกับวิ่งไปหาแม่พร้อมกับมีเจ้า แพดดี้  วิ่งตามไปติดๆ

" โอโห  พอๆกันทั้งคนทั้งหมาเลยนะ  "

" ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ"

" มานี่มาแพนดี้  มาอาบน้ำเร็ว "

เจ้าสุนัขตัวน้อยวิ่งตามเจ้านายของมันเพื่อที่จะไปอาบน้ำ

              แพดดี้  รักทุกคนในบ้านและมันก็มีความสุขที่สุดเมื่อได้อยู่กับแม็ก

และแล้ววันหนึ่งก็มีเรื่องที่เจ้าแพดดี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อน   นั้นก็คือการที่จะต้องจากกันกับแม็ก

วันนั้นแพดดี้ออกไปวิ่งเล่นที่ถนนโดยลำพังเพราะนึกอยากสนุก    แต่แล้วก็มีรถสีดำคันใหญ่ขับตรงมาที่แพดดี้    มันรู้สึกกลัวและเริ่มออกตัววิ่งหนี   มันวิ่ง  และวิ่ง     

ในที่สุดมันก็สลบไป   เนื่องจากถูกยาสลบของคนพวกนั้น

โฮ้ง   โฮ้ง   บ๊อก   บ๊อก  "            เสียงสุนัขดังลั้นจนทำให้แพดดี้  รู้สึกตัวตื่นขึ้น

" ที่นี่ที่ใหน "  ประโยคแรกที่แพดดี้พูดเมื่อมันรู้สึกตัว

" ก็ที่ๆเจ้าพวกคนใจร้ายจะนำพวกเราไปขายไง "  เจ้าสุนัขสีขาวตัวเล็กตอบ

"ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็มาช่วยกันหาวิธีหนีกันเถอะ" 

" โถ่เอย  เจ้าหมาโง   ถ้าขืนหนีออกไปและพวกคนพวกนั้นจับได้  คิดเรอะว่าจะได้อยู่ในที่แบบนี้"  เจ้าสุนักสีดำตัวโตกล่าวขึ้นด้วยความหงุดหงิด   เพราะมันไม่ชอบให้ใครมาออกความคิดเห็น   และยิ่งมาออกความคิดเห็นในเรื่องที่มันคิดว่าไม่ใช่แล้วยิ่งทำให้มันไม่พอใจ

แต่ถึงอย่างไรแพดดี้ก็ยังมีความคิดที่จะหนีอยู่ดี

ในคืนวันนั้นแพดดี้นอนไม่หลับเลย    มันคิดถึงแม็ก  คิดถึงทุกคนในครอบครัว

      เราไม่น่าหนีไปวิ่งเล่นเลย    แล้วแม็กจะเป็นห่วงเรามั้ย   แล้วตอนนี้ทุกคนกำลัง

ตามหาเราอยู่รึเปล่า    แต่ตอนนี้ฉันคิดถึงทุกคนมากเลย    เจ้าสุนัขตัวน้อยคิดอะไรไปต่างๆนาๆ   และน้ำตาของมันก็เริ่มไหล   มันมองดูเพื่อนๆตัวอื่นๆ  บางตัวก็หลับแล้ว   แต่บางตัวก็ดูซึมเศร้า   เพราะความคิดถึงบ้าน   คิดถึงเจ้านายของตน  

         ในคืนเดียวกันนั้นเองครอบครัวของแม็กก็ย้ายที่อยู่ใหม่

"แม่ครับพวกเราจะไม่รอให้แพดดี้กลับมาก่อนหรือครับ"

"ไม่ได้แล้วหละลูกพวกเรารอแพดดี้มานานแล้ว"

"โถ่  แม่ครับรออีกหน่อยไม่ได้เหรอครับ   ถ้าพวกเราย้ายบ้านแล้วแพดดี้กลับมาไม่เจอพวกเราแล้วมันจะอยู่กับใคร   ใครจะหาข้าวให้มันกิน  ใครจะดูแล   ใครจะอาบน้ำให้มัน"

"โถแม็ก  ไม่ต้องห่วงหลอกลูกแพดดี้เป็นสุนัขที่น่ารักเหดียวก็มีคนเอาไปเลียง"

พอทุกคนเอาของใส่รถเสร็จเรียบร้อย    แม็กก็ยังไม่อยากไป

"แม็กขึ้นรถเถอะลูก"

แม็กนั่งเงียบตลอดทาง  เขานั่งคิดเรื่องต่างๆที่เกี่ยวกับแพดดี้และในที่สุดเขาก็พูดขึ้น

"แม่ครับถ้ามีอันตรายกับแพดดี้หละครับ"

"คงจะเป็นไปไม่ได้หลอกลูก"

เก็ก   เก็ก    เจ้าหมาน้อยแพดดี้เงิยหน้าขึ้นพร้อมด้วยความสงสัยว่านั่นมันเสียงอะไรกัน

และในที่สุดปริศนานั้นก็ทำให้มันหายสงสัยเมื่อมันเห็นสุนัขสีน้ำตาล  กำลังทำอะไรกับผนังไม้     มันจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาสุนัขตัวนั้น

"ทำอะไรอยู่น่ะ"

"ก็หาทางหนีไง"

"งั้นเหดียวฉั้นช่วย"  ทั้งสองตัวช่วยกันหาวิธีที่จะทำให้พวกมันหลุดพ้นจากที่บ้าๆนั้น

แต่สิ่งที่พวกมันพยายามที่จะทำต่างก็ล้มเหลว

" ดูนั่นสิ  ไม้ตรงนั้นมันมีรูด้วย"เจ้าสุนัขสีน้ำตาลพูดอย่างมีความหวัง

" แต่มันเล็กกว่าตัวพวกเราอีกนะ"

"ก็ใช่  แต่ดูเหมือนไม้นั้นกำลังจะหัก   ถ้าพวกเราเอาอะไรไปทุบๆเหดียวมันก็จะเป็นรูใหญ่  หลังจากนั้น   เราก็ปีนกระสอบทรายตรงนั้นเพื่อข้ามออกไป"

"เจ้าหมาน้อยคอยยืนดูอยู่นิ่งๆนะ"

"อะไรกันเนี่ยมาเรียกเราว่าหมาน้อยตัวก็พอๆกันนั่นแหละ"  แพดดี้คิดอยู่ในใจ

และแพดดี้ก็ทำตามคำสั่งอย่างดี มันยืนดูเจ้าสุนัขสีน้ำตาลทำอะไรซักอย่าง   ลากกระสอบทรายมาวางไว้    และเอาไม้กระดานทาบลงข้างบน   หลังจากนั้นก็ดันก้อนกินมาวางไว้บนปลายไม้ด้านหนึ่งของไม้กระดาน

" เสร็จแล้ว  คอยดูนะเจ้าหมาน้อย"

พอมันพูดจบก็วิ่งขึ้นไปกระโดดทับปลายไม้กระดานอีกด้านที่ตรงข้ามกับก้อนหิน    แต่แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

"  เจ้าหมาน้อยช่วยอะไรหน่อยสิ   ช่วยมายืนข้างฉันหน่อย"

แล้วแพดดี้ก็กระโดดไปยืนข้างๆเจ้าสุนัขสีน้ำตาล    และแล้วไม้ก็กระดกลงก้อนหินลอยไปกระทบกับแผ่นไม้อย่างแรงทำให้แผ่นไม้เป็นรูใหญ่ขั้น  แต่ก็ยังเล็กกว่าทั้งสองอยู่ดี

พวกมันช่วยกันทำอยู่หลายครั้ง    จนในที่สุดก็สำเร็จ    

แต่ก้อนหินก้อนนั้นดันไปโดนหัวของคนที่คุมอยู่ข้างนอก

"โอ้ย "  ชายที่อยู่ข้างนอกร้อง    พร้อมกับมองยอนตามทางที่ก้อนหินปาไปโดนหัวของเค้า

" เจ้าพวกหมาบ้า"  เขาพูดพร้อมกับเดินจ้ำอ้าวไปทางประตู  

" ซวยแน่เลยพวกเรา" 

" เอาไงดีเจ้าสีน้ำตาล"

"ไม่ต้องเอายังไงหรอก  รีบวิ่งออกทางรูนั้นกันเถอะ"

ทั้งสองรีบออกไปทางรูส่วนสุนัขตัวอื่นๆกลัวจนไม่กล้าทำอะไร    ทั้งสองต้องวิ่งอย่างระมัดระวัง   เหดียวหลบหลังกล่องโน้นที  กล่องนั้นที  บ้างก็หลบหลังเสา   และในที่สุดมันก็เห็นประตูไม้เก่าๆ

“ ฉันว่านั่นมันต้องเป็นทางออกแน่ ๆ ”  เจ้าสุนัขตัวนั้นกล่าว

“แต่พวกเราจะออกไปกันยังไงพวกมันเล่นถือปืนเฝ้าอยู่แบบนั้นนะ”

“มันก็จริงอะนะ  งันพวกเราต้องหาทางออกทางอื่นแล้วหละ”  

แล้วทั้งสองก็สอดสองสายตามองไปรอบๆ 

“เฮ้  ตรงนั้นมีรูด้วย” 

“ใช่จริงด้วยพวกเราน่าจะรอดออกไปได้ ”  ทั้งสองวิ่งออกไปอย่างมีความหวัง  แต่แล้วก็ต้องหมดหวังเพราะพวกมันจะต้องเสียเวลาขุดดิน  เพื่อที่จะให้หลอดผ่านออกไปได้

“ขุดเร็วๆหน่อยสิเจ้าหมาน้อย”  ในที่สุดพวกมันก็หลุดออกจากที่แห่งนั้นได้

ทั้งสองรีบวิ่งออกจากหนทางแคบๆ  ที่เป็นเหมือนซอย   ออกสู่ถนนที่ดูจะกว้างกว่า   ตอนนี้ทุกตัวมอมแมมเต็มไปด้วยโครน  เพราะถนนที่พวกมันวิ่งอยู่นั้นเป็นดินสีแดงที่ทั่งเป็นหลุมเป็นบ่อ   เป็นโครนเต็มไปหมด   และข้างทางก็เต็มไปด้วยป่าไม้ที่ทั้งรกและดูน่ากลัว

“เจ้าหมาน้อย  รีบไปหลบในป่าเร็วฉันได้ยินเสียงรถกำลังขับมา” ทั้งสองวิ่งเข้าไปในป่า   และรถของพวกนั้นก็ขับผ่านไป    เมื่อแพดดี้เห็นเช่นนั้นก็รีบกระโดดออกมาจากที่ซ่อน

แต่การกระทำของแพดดี้  มันเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเลย   และแล้วชายทั้งสองที่อยู่ในรถก็เห็นแพดดี้   ในกระจก

“นั้นไงเจ้าหมาตัวแสบ”  ชายผู้หนึ่งกล่าว  และทั้งสองก็ช่วยกันเตรียมอุปกรณ์

“เจ้าหมาน้อยรีบเข้ามาเร็วเด๋ยวพวกนั้นก็เห็นหรอก” เจ้าหมาสีน้ำตาลส่งเสียงร้องเรียก

“เจ้าจะบ้างั้ย  พวกนั้นมันไม่ไต้มีตาข้างหลังนะ”

“แต่รถของมันมี”  เมื่อแพดดี้ได้ยินเช่นนั้นจึงทำให้มันคิดได้  และรีบกระวิ่งกลับไปในป่า   ทั้งสองวิ่งเขาไป  พวกมันวิ่งลึกเข้าไปเรื่อยๆ  

     ส่วนพวกนั้นเมื่อ  เงยหน้าขึ้นจากการเตรียมของก็ไม่เห็นแพดดี้อยู่ในกระจกแล้ว

“แกตาฝาดรึเปล่าไอ้แก่” ชายร่างท้วมที่มีหนวดเครายาวหันไปถามชายแก่ที่มีรูปร่างผอม

“ ถ้าข้าตาฝาดแล้วแกจะช่วยข้าเตรียมของทำไม”

“ก็ใครจะไปรู้หละ  ช่างมันเถอะ  ไปๆ”  แล้วพวกนั้นก็ออกรถไปโดยไม่สนใจแพดดี้

      “พวกเราจะเอายังไงกันต่อหละ  นี่ก็เริ่มจะมืดแล้วด้วยทางออกพวกเราก็ยังหาไม่เจอ”

“งั้นพวกเราก็พักกันตรงนี้หละ   แต่ฉันว่าฝนมันก็เริ่มตั้งเค้ามาแล้วนะ  ก่อนที่พวกเราจะนอก็ช่วกันจะดสถานที่กันก่อนเถอะ”

ทั้งสองช่วยกันเอากิ่งไม้มาวางทับกันกับขอนไม้ที่ตายแล้วและหาใบไม้มาวางกันฝน

เมื่อเสร็จเรียบร้อยพวกมันก็เข้าไปนอน