แสบนัก...รักนายปากดี

ลำดับตอนที่ #4 : ได้เผชิญหน้า

ในที่สุดเรียวอุคก้อได้เจอกับยูชอน เปนสถานการณ์ที่ไม่อยากเจอ แต่ก้อหลีกเลี่ยงไม่ได้จิงๆ  ยูชอนมองเรียวอุคด้วยสายตาที่ทำให้เรียวอุคอยากจะร้องไห้
"อธิบายมาสิ" ยูชอนเริ่มบทสนทนา  อธิบายหรอหรอ...อธิบายอะไรล่ะ..ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้วนี่นา  "ฮะ" เรียวอุคตอบ
 "มันเกิดขึ้นได้ยังไง"ยูชอนตวาดเสียงดังลั่น
"ขะ...ขะ...ขอโทษฮะ"
"อย่าบอกนะว่าเปนความจิง"
"ความจิงอะไร"
"นายกับไอ้เยซองน่ะ"  เรียวอุคกระพริบตาปริบๆมองยูชอนอย่างกล้าๆกลัวๆ
"อะ..อะไรหรอฮะ"
"อย่ามาทำไก๋หน่อยเลยน่า"
"เปล่าไก๋นี่ฮะ"
"มีคนมาฟ้องพี่หมดแล้ว"ยูชอนเเยกเขี้ยว
คัยกันนะที่ชอบยุหั้ยคนอื่นเค้าแตกคอกัน
"งั้นก้อคงไม่มีอะไรต้องพูด"  ยูชอนทุบโต๊ะดังปัง  (เจ็บไหมยูชอน...ผู้เขียน)
"มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอไง"
เรียวอุคเงยน่ามองเยซองด้วยสายตาแห่งความปวดร้าว
"พี่จะหั้ยผมทำยังไง"
"นายไปคบกับไอ้หมอนั่นได้ไง"
"ก็เพราะผมไม่มีทางเลือก"
"ว่าไงนะ" เรียวอุคพยายามกลืนก้อนสะอื้นเอาไว้  ก่อนลุกขึ้นยืน 
"นี่พี่อย่ามาหาเรื่องผมดีกว่า..ยังไงพี่ก้อช่วยผมไม่ได้" ยูชอนฉวยมือเรียวอุค เพื่อไม่หั้ยผละออกไปง่ายๆ "ทำไม..นายจะบอกว่าไอ้หมอนั่นมันรังแกนายงั้นหรอ"
"เปล่า"  ขืนผมพูดอะไรมากกว่านี้ต้องมีการนองเลือดแน่ๆ สู้หั้ยยูชอนคิดว่าผมหลายจัยซะยังดีกว่า  "นี่นายพูดอะไร  พูดหั้ยพี่เข้าใจหน่อยได้มั้ย"
"ไม่มีอะไรที่ต้องทำความเข้าจัยกันทั้งนั้น"
"นายหมายความว่าไง"
"ผมขอโทษ" ผมพูดได้แค่นั่นจิงๆ ก่อนจะวิ่งออกมา  เฮ้อ...เศร้ามากๆเลย ผมกับพี่ยูชอนคบกันมาตั้งหลายปี ถึงว่าผมจะไม่ได้รักพี่เค้าแบบแฟนก้อเถอะ  แต่เราก้อไปกันได้ดีเปนเพราะไอ้ซาลาเปาแท้ๆที่ทำหั้นเราต้องแตกคอกันแบบนี้

                    ************************************************************
เฮ้อ...เสร็จไปอีก 1 ตอน ช่วยคอมเมนท์ด้วยน้าค่ะ