คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 :: Missions 1 - Lovesick tutor (Part 2)
CHAPTER 3
Missions 1 - Lovesick tutor (Part 2)
NEWTON’s
ไงครับ สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน
ผมคิดว่าหลายๆ คนคงเห็นผมในพาร์ทต่างๆ นิดๆ หน่อยๆ กันมากพอสมควร ไหนๆ คนเขียนก็อุตส่าห์ยกพาร์ทนี้ให้ผมตั้ง 2 หน้าทั้งที ก็อยากจะขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นพระเอกที่ดีในใจผู้อ่านกันสักหน่อยนะครับ (ยิ้มละลายใจ)
ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องของนักเรียนวีไอพี คุณหนูแห่งตระกูล ‘อธิพัฒน์เดชากร’ ลูกชายเพียงคนเดียวของ ATP กรุ๊ป ซึ่งเป็นหุ่นส่วนของบริษัทที่ผมได้ดำรงตำแหน่งกรรมการบริหาร สรุปว่าการมาติวครั้งนี้มีผลต่อหน้าที่การงานในอนาคตของผมครับ
..ถึงได้ไม่อยากมาวุ่นวายกับคนใหญ่คนโตไงเล่า ทำอะไรที่ไม่ถูกใจทีนี่วุ่นวายตายชัก! Mr.q นะ Mr.q!!
“เชิญ..ครับ” เสียงแหบแห้งดังขึ้นหลังจากที่ผมกับป้าแม่บ้านยื่นรอกันมาสักพัก ผมแอบได้ยินเสียงกุกกักๆ เหมือนข้างในกำลังเกิดสงคราม??
เฮ้อ.. บางทีอาจเป็นเพราะทำงานหนักเกินไปจนเกิดอาการหูแว่วล่ะมั้ง - -
แกร๊ก..
ทันทีที่คุณป้าแม่บ้านเปิดประตูเข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงเธอแหวราวกับนกหวีด แสบแก้วหู!
“ตายแล้ว! คุณหนูหน้าซีดมากเลย เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!?!” เธอพูดด้วยสีหน้าตกใจ ผมที่เดินตามมาติดๆ ก็พบกับใบหน้าหน้าขาวๆ ร่างบอบบางที่ดูน่าถนุถนอมเหมือนคนขาดสารอาหาร ไหนจะแก้มที่แดงเว่อร์ เหมือนกับลูกตำลึงแก่จัดๆ แบบดูไม่เป็นธรรมชาติ แถมด้วยปากที่ซีดเหมือนศพที่อยู่ในห้องดับจิตตอนที่ผมต้องไปผ่าอาจารย์ใหญ่ครั้งแรกที่มหาลัย
ผมไม่ทราบว่าร่างกายผมเกิดอาการผิดปกติตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆ ที่ผมเป็นคนที่ดูแลสุขภาพดีมากๆ คนหนึ่ง แต่จู่ๆ หัวใจของผมก็มีค่าชีพจรที่เต้นถี่และเร็วจนเกินธรรมชาติ..
ผมกำลังใจสั่นอยู่? บ้าน่า! ผมไม่ได้มีความเครียดขนาดทำให้ใจสั่น หรือบริโภคคาเฟอีนเกินขนาดสักหน่อย! และที่สำคัญ!! ผมรู้สึกหลงใหลใบหน้าร่างบางตรงหน้า
..บางทีผมคงต้องไปปรึกษาอาหมอบ้างแล้วล่ะครับ กับอาการใจสั่น แถมรู้สึกชอบคนหน้าเหมือนศพขึ้นมา หวังว่าผมคงไม่เป็นคนโรคจิตที่ชอบใบหน้าคนตาย - -
“ตัวร้อนจี๋เลย!!” เสียงแหลมของป้าแม่บ้านทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ก่อนจะหันมาสนใจกับเหตุการณ์ปัจจุบัน ป้าแม่บ้านกำลังหันหลังลงไปข้างล่าง คงจะไปรายงานคุณหญิงลัลน์นั่นแหละครับ
“คุณหนูคะ ทำใจดีๆ ไว้ เดี๋ยวป้าแก้วจะไปเรียกเจ้าโก้มาพาไปหาหมอ!” เธอพูดกับร่างบางที่นอนแผ่โดยมีผ้าห่มคลุมนอนอยู่บนเตียง.. ทำให้คนที่นอนอยู่แอบชักสีหน้าเบาๆ เหมือนขัดใจ..
บางทีผมอาจคิดไปเอง - -
“ปะ.. ป้าแก้วครับ! มะ..ไม่ต้องไปเรียกพี่โก้หรอกครับ..” คนไม่สบายพูดขึ้นมาด้วยเสียงแหบแห้ง.. ที่ผมฟังแล้วรู้สึกตะหงิดๆ แถมยังชอบเหลือบมองไปที่ระเบียงบ่อยๆ เหมือนเด็กที่กำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่
“คุณหนูคะ! ห้ามพูดค่ะ นอนพักนะคะ ป้าจะรีบไปรีบมาคะ!” เธอบอกกับคุณหนูแวมไพรซ์ (หน้ามันซีดเกินคนครับ)
“เอ่อ.. คุณชายคะ ฝากดูคุณหนูสักครู่นะคะ!” เธอหันมาบอกกับผมด้วยสีหน้าลำบากใจก่อนจะวิ่งลงไป แต่ก็ไม่วายมีเสียงแว๊ดตามเธอลงไป
“ป้าแก้วววว! ไม่ต้องครับบบบบ!” แวมไพรซ์ตัวน้อยลุกพรวดขึ้นแหกปากเต็มเสียง แล้วแทบจะวิ่งไปเกาะขาป้าแม่บ้านไว้ แต่ไม่ทันแล้ว.. เธอลงไปแล้วครับ - -
เฮ้อ.. ไหนๆ ก็คิดว่าวันนี้คงจะไม่ได้สอน ยังไงก็แนะนำตัวกันไว้ก่อนเพื่อความคุ้นชินแล้วกันครับ คาดว่าคงจะได้เจอกันอีกหลายสัปดาห์พอดู
“...ผมหวังว่าคุณจะรู้ ว่าผมมาที่นี่เพื่ออะไรนะครับ ผมนิวตัน” คิดแล้วผมก็ทักทายอีกฝ่ายไปก่อนเพื่อทำการผูกมิตร ผมยื่นมือไปให้อีกคนเป็นมารยาทการทักทายสากล เพราะคาดว่า อีกคนคงจะลุกมานั่งยกมือไหว้ผมไม่ไหวน่ะนะ...
AMPERE’s
อร๊ากกกกกกกก ป้าแก้ววว! ป้าแก้วลงไปแล้วครับ ผมว่าป้าแก้วต้องลงไปบอกคุณหญิงแม่ชัวร์ๆ ผมต้องโดนจับไปโรงพยาบาลแน่ๆ เลย! T^T
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องสองต่อสองกับติวเตอร์หน้าหล่อ ฮึ้ย! ไม่อยากจะยอมรับว่ามันหล่อเลย เหอะ! ทันทีที่ผมเห็นหน้าและสบตากับคนตรงหน้า ถึงจะมีแว่นตากรอบดำกั้นอยู่ก็เถอะ แต่ดวงตาสีเขียวมรกตเหมือนจะดึงดูดผมเข้าไปในนั้นให้ได้! นั่นตาคนหรือหลุมดำวะ!?! ถึงกูจะโง่วิทย์แต่ก็เรียนมาเว้ย!
“...ผมหวังว่าคุณจะรู้ ว่าผมมาที่นี่เพื่ออะไรนะครับ ผมนิวตัน” ระหว่างที่ผมกำลังเหน็บแนมมันในใจ มันก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ แล้วก็ยืนมือมาตรงหน้า
“อ่า.. ครับ วันนี้ผมต้องขอโทษอาจารย์ด้วยนะครับ ที่เรียนไม่ไหวตั้งแต่วันแรกเชียว” ผมว่าเสียงแหบ หน้าสำออย และรอยยิ้มจริงใจ มาเป็นเซ็ตเว้ย! ก่อนจะยื่นมือไปจับมือคนตรงหน้า
แต่ในใจน่ะเหรอ?
..เออครับ! ไปเถอะ ไปเลย!! ไปลงนรกซะเถอะมึง กร๊ากกกกกกก หึหึ..
โครม!!
เสียงอะไรบางอย่างที่ดังมากๆ ที่ระเบียง.. ที่ไอ้เบรซซ่อนอยู่ !!!
ผมหันไปมองคนข้างๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เราสบตากันครู่นึ่ง อีกฝ่ายขมวดคิ้วส่งมาให้ เหมือนจะสงสัยว่าเสียงอะไร และร่างสูงตรงหน้าก็ทำท่าเหมือนจะเดินไปดูด้วย! งานงอกล่ะครับ!!
“อะ!.. อาจารย์ครับ!! ดะ.. เดี๋ยวผมไปดูเอง!!” ผมโผล่งและลุกพรวดออกไปอย่างคนปากไว ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบผมมาทำเอากูได้ยินเสียงเปรี้ยะที่ใบหน้า..
“คุณไม่สบาย ผมจะให้คนไม่สบายลุกขึ้นมาได้ยังไง คุณผักผ่อนเถอะครับ ผมไปดูเอง” ไม่ว่าเปล่า มันหันมาดันไหล่ให้ผมนอนลงเหมือนเดิมแถมห่มผ้าให้เหมือนเดิมซะดิบดีก่อนจะเดินไปดู
กูขอโทษษษ กูลืมว่ากูป่วย! T^T
ตึก.. ตึก.. ตึก.. ตึก..
ทุกย่างก้าวที่เขาเดินไปเหมือนกับมันเป็นคมมีดที่กำลังเสียดสีอยู่ที่ขั้วหัวใจผม โอ้ยลุ้น! ลุ้นยิ่งกว่า 3 ตัวท้ายสลากกินแบ่งอีก!! หวังว่าไอ้เบรซมันจะหาที่ซ่อนได้แล้วกัน สาธุ! กูขอร้องเลยซาร่า เดี๋ยวพรุ่งนี้! เอาไก่ไปเซ่นที่ศาลเจ้าที่บ้านไอ้เบรซเลย!
อีกด้านหนึ่ง
“คุณหญิงค่ะ! คุณหนูแย่แล้วค่ะ!” ป้าแก้วที่ตอนนี้หน้าซีดน้ำตาคอลรีบเดินเข้ามาหาหญิงสาวในชุดผ้าไหมชั้นดี เป็นไปได้เธอแทบอยากจะวิ่งมาเลยถ้าไม่เกรงใจว่ามันไม่เหมาะสม และเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับเด็กรับใช้ในบ้านคนอื่น ทำไงได้ล่ะ เธอเป็นหัวหน้าคนรับใช้นี่ ต้องสำรวมตัวเองมาที่สุด ถ้าแม้แต่ตัวเองยังแหกกฎ แล้วจะไปว่ากล่าวตักเตือนคนอื่นๆ ได้อย่างไร?
“ว่าไงแก้ว วิ่งมาเสียหน้าตาตื่นเชียว” คุณหญิงลัลน์ลลิตค่อยว่างถ้วยชาเซรามิกอย่างดีที่สลักด้วยลวดลายวิจิตรสวยงามที่บ่งถึงราคาอันแพงแสนแพง แพงขนาดที่ว่าทุกคนไม่คาดคิด.. - -
“คุณหนูค่ะ! คุณหนูตัวร้อนจี๋เลย!!” หญิงแม่บ้านคนสนิทรีบรายงานคุณหญิงด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงสุดใจ
“…” คุณหญิงค่อยๆ วางถ้วยสุดหรูที่บรรจุน้ำชาอังกฤษกลิ่นหอมลงบนจานรองเบาๆ
“ดิฉันจะไปตามเจ้าโก้ให้ไปส่งคุณหนูที่โรงพยาบาลนะคะ” เมื่อเห็นคุณหญิงลัลน์ไม่ปฏิกิริยาอะไร ป้าแก้วก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาเบาๆ นี่ลูกชายทั้งคน ไม่เป็นห่วงเลยรึไงกัน!?! จึงเพียงแค่รายงานโดยไม่รอรับคำสั่งใดๆ และเตรียมจะเดินไปจัดการทุกอย่างเสียเอง
“ไม่ต้องค่ะ” เธอตอบกลับมายิ้มๆ อย่างใจเย็น “ดิฉันจะให้คนของดิฉันจัดการเอง ^^” เธอยิ้มหวานปิดท้ายบทสนทนา และกลับไปจรรโลงกับกลิ่นชาหอมๆ ต่อ
ไหนขอดูฝีมือของเธอนะคะ คุณครูคนเก่ง ^^
เงาของร่างสูงหายเข้าไปหลังประตูเลื่อนกระจกที่มีผ้าม่านสีโอรสกั้นอยู่.. ห้ามด่าว่าสีมันแต๋วแตก ผมผิดเหรอที่ชอบสีนี้อ่ะ!! -^- การที่เราจะชอบสีอะไรสักสีนึ่งมันไม่ได้แปลว่าเราต้องเป็นเกย์สักหน่อย!
ไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมกับเดินเอามือล้วงกระเป๋าอย่างเท่ออกมา.. คิดว่าที่นี่คือแคทวอล์กเหรอครับ ‘จารย์ - - กูล่ะหมั่นไส้สาสสส
“เอ่อ.. มีอะไรผิดปรกติหรือเปล่าครับอาจารย์?” ผมถามเขาทันทีที่เดินเข้ามา.. ถามเพื่อเช็คความเรียบร้อย ว่าแผนแตกรึเปล่า!?! อร๊ากกกก กลัวคำตอบชิบ!
“นี่ คุณ..” เขาเว้นจังหวะการพูดไปนิดเหมือนชั่งใจ.. “ไม่มีอะไร ปรกติดีครับ” เขาตอบผมกลับมา ผมเลยพยักหน้ารับนิ่งๆ ไป.. ก็ไม่รู้จะพูดอะไรไปนี่หว่า พูดมากเดี๋ยวเข้าตัว - - !!
“ผมว่าวันนี้คุณคงเรียนไม่ไหว ยังไงเดี๋ยวผมจะกลับไปเอาชีทมาให้คุณลองทบทวนดูล่ะกัน แล้วผมจะตามคนมาเฝ้าคุณแทน” ว่าจบหมอนั่นก็หันหลังเตรียมจะออกไปทันที เฮ้ย! ไม่ต้อง กูไม่เอา!!
“อะ.. อาจารย์!!” ผมแหกปากตะโกนเรียกอีกฝ่ายเพื่อจะรั้งเขาไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน ไอ้.. โว๊ยย!! ตกลงแผนกูสำเร็จมั้ยเนี่ยะ! นักเรียนไม่สบาย ไม่งดสอน แต่เอาชีทมาให้ทบทวน ไปรับรางวัลอาจารย์ดีเด่นแห่งจักรวาลไป๊!
NEWTON’s
ผมขึ้นมานั่งบนออดี้ลายคิตตี้ของน้องสาวนิ่งๆ ก่อนจะยกมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋าออกมาดูของที่ผมหยิบติดไม้ติดมือมาด้วยจากระเบียงห้องคนเด็กแอมแปร์
..บรัชออน..
ผมมองของในมืออย่างใช้ความคิด ก่อนจะสะบัดหัวสองสามทีไล่ความคิดด้านลบของตัวเอง เพราะผมถือคติว่าจะไม่คิดถึงคนอื่นในแง่ลบจนกว่าจะได้เห็นกับตาว่าเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ
คิดไปก็เท่านั้น ผมยังไม่อยากจะมีปัญหาวุ่นวายมาเพิ่มในชีวิต แค่งานตอนนี้ก็ยุ่งจะตายแล้ว ขอร้องว่าอยากเป็นแบบที่ผมคิดที่เถอะพระผู้เป็นเจ้า..
ผมคิดได้แค่นั้นแล้วสตารท์รถขับออกจากบ้านหรูไปเอาชีททบทวนตามที่สัญญากับนักเรียนของผม แต่ระหว่างทางก็เจอกับเด็กน้อยอีกคนนึ่งข้างทาง ท่าทางโทรมสุดๆ เบรซรุ่นน้องผมเองครับ
ปรี๊นนนนน!
“ไงมึง! จะไปไหนวะ” ผมถามคนข้างทางสภาพเหมือนเพิ่งไปออกศึกมา
“อ่าว พี่นิวหวัดดีครับ! ผมว่าจะไปที่ TP อ่ะพี่ วันนี้มีเรียน” มันยกมือไหว้มึนๆ ก่อนจะตอบผม
“ไปด้วยกันมั้ย? ที่เดียวกัน”
“โห่ไปดิ่พี่ เหนื่อยมาก วันนี้ตื่นตี 4 เนี่ย!” มันว่าก่อนจะกระโดดขึ้นรถมาอย่างรวดเร็ว และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบครับ ไอ้ผมมันก็เป็นคนไม่ค่อยพูดมากอยู่แล้ว
“แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้อ่ะ?” คนข้างกายถามขึ้นทำลายความเงียบที่ผมสร้างขึ้นมา
“มาเป็นติวเตอร์พิเศษ แล้วมึงล่ะ มาทำอะไร โดนรุมโทรมมาเหรอวะ? หึหึ” ผมตอบมันกลับไป ก่อนจะถามปนแซวมันกลับไปบ้าง เบรซมันเป็นเด็กผู้ชายน่าจะอายุ 17-18 หน้าตาดีออกไปทางหน้าหวานติดเหมือนผู้หญิงนิดๆ ด้วยซ้ำ แถมหุ่นมันก็น่าขย้ำไม่เบา..
เฮ้ๆ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันสักหน่อย ผมแค่เป็นห่วงมันในฐานะพี่คนนึง ยังไงมันก็เหมือนน้องแท้ๆ ผมนะครับ!
“ใช้อะไรคิดวะพี่!! หน้าตาแบบนี้ไม่มีใครเขาโทรมหรอก! พึ่งออกมาจากบ้านเพื่อนเนี่ย มาช่วยมันแต่งหน้า” มันตอบกลับมา ประโยคแรกมันแทบจะตะโกนให้คอหอยพังเลยทีเดียว มึงพูดเบาๆ กูก็ได้ยิน ไม่ต้องตะโกนก็ได้ - -
“อ่อ เหรอวะ หึหึ” ผมตอบกวนประสาทมันกลับไป เบรซแทบจะปีนเบาะนั่งมันมางับหัวผม ผมเอ็นดูมันมากเลยนะครับ ปรกติไม่ค่อยเล่นกับเด็กๆ นักหรอก
แล้วเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อยจนไม่นานก็ถึงที่ทำงานผม ตึก MRQ Tower สำนักงาน TP Corporation
Specail Host Tutor [Touch & Blaze]
ออดี้สุดสะดุดตาเคลื่อนมาจอดที่ลานจอดรถหน้าตึก MRQ Tower ทันทีที่ประตูรถเปิดออกเผยให้เห็นคนทั้งสองที่นั่งอยู่บนรถจนถึงบัดนี้
นิวตันและ.. เบรซ
ทัชยืนถือแก้วกาแฟสตาร์บัคส์รอคนบางคนอยู่เป็นเวลานาน นานมาก นานพอที่จะมีซากบุหรี่ที่เกลื่อนพื้นรอบๆ และแก้วกาแฟเปล่าอีก 2-3 แก้ววางทิ้งไว้ เขาตาสว่างแทบจะทันทีที่เห็นร่างคุ้นตาของเบรซลงมาจากรถกับนิวตันลูกพี่ลูกน้องนิสัยสุดต่างของตน ทั้งสองเดินคุยกันยิ้มแย้มจนร่างบางข้างๆ หันมาสบตาเข้ากับแววตาของทัชเพียงเสี่ยววินาที เพียงเสี่ยววินาทีเท่านั้นปฏิกิริยาของเบรซถึงกับเปลี่ยนไปเป็นหน้ามือกับหลังมือทันที จากที่เดินเชื่อยๆ เรื่อยๆ กลายเป็นแทบจะวิ่งเข้าตึกไปให้ได้
นิวตันที่สังเกตเห็นถึงความผิดปรกติจึงหันไปหาต้นต่อสาเหตุของความผิดปรกตินี้ ก็พบกับทัชที่ทำตาวาวโรจน์สุดๆ ส่งมาให้เขา
..นี่เขาผิดอะไร? ทำอะไรให้ทัชโกรธหรือ??
ในขณะที่นิวตันและเบรซกำลังจะเดินเขาไปภายในตึกจู่ๆ ก็มีเสียงทุ่มที่เจือมาด้วยความหงุดหงิดของทัชดังขึ้นมาพร้อมแรงกระชากเบาจากแบรซที่ส่งมถึงนิวตัน
หมับ!
เบรซหันไปตามแรงชากก่อนจะส่งค้อนไปให้จนตาแทบถล้น
“มึงไปทำอะไรมา” ทัชเมินกับสายตาของเบรซและพูดขึ้นโดยเสมองไปทางอื่นแต่มือแกร่งกลับคว้าหมับเข้าที่แขนบางของเบรซก็ยังไม่ถูกปล่อยจากพันธนาการ
“…” ความเงียบคือคำตอบที่เบรซมีให้ทัชท ร่างบางมองหน้าทัชแล้วขมวดคิ้วเบาๆ ด้วยความไม่เข้าใจ เขาไปทำอะไรมาแล้วมันเกี่ยวกับทัชยังไง? ริมฝีบางบางถูกเม้นแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดที่แขน
“ไอ้ทัช เบาๆ หน่อย น้องกูเจ็บ” นิวตันที่ยืนมองเหตุการณ์สักพักทนไม่ไหวที่เห็นแขนขาวๆ ของน้องตัวเองเริ่มขึ้นสีแดง
“บอกไม่บอก..” ทัชเมินกับคำท้วงติงของนิวตันแล้วเค้นถามเบรซอีกรอบ
“...เจ็บ ปล่อย” เบรซนิ่งไปนิดๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องทัชแบบจังๆ แล้วพูดเสียงนิ่ง
“…” นิวตันยืนนิ่งดูการกระทำของทัชกับเบรซอย่างคุมสถานการณ์การ พวกเขากำลังเล่นสงครามประสาทกันอยู่หรือ? นี่คือสิ่งที่นิวตันสงสัย
“บอก” ทัชพูดนิ่งๆ จ้องกลับแบบไม่ยอมแพ้
“ไม่บอก” เบรซตะคอกแล้วยิ้มตอบกลับไป
“กูจูบ!” สิ้นเสียง ทัชกระชากร่างของเบรซเบาๆ ร่างทั้งร่างของเบรซก็ปะทะเข้ากับอกแกร่งก่อนที่ทุกอย่างจะอื้ออึ้งไปหมดทันทีที่ทัชประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากนุ่มนิ่มของเบรซ
“เฮ้ย!!” นิวตันอุทานออกมาอย่างตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยมีเฟิร์สคิสหรืออะไร หรือมากกว่านั้นตัวเขาก็เคยมาแล้ว แต่เพราะคนสองคนที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มคือน้องชายนอกไส้สุดรักสุดหวงกับลูกพี่ลูกน้องคนใกล้ตัวของเขาทั้งสองคนแบบนี้!!
“...!!” สิ้นจูบแสนเร่าร้อนต่อหน้าธารกำนันเป็นร้อยหน้าตึกดังใจกลางกรุงแบบนี้ มีหรือที่คนโดนจะไม่โกรธ แถมยังเป็นจูบแบบเผด็จการด้วยซ้ำ! หมัดเล็กๆ ที่ดูเหมือนไม่เจ็บแต่ถ้าโดนจังๆ ก็ทำให้มีเลือดได้ถูกส่งไปให้ทัช
พลัก!
และไม่พลาดเป้า..
“เออ! กูไปบ้านเเอมเเปร์มา ไปเเต่งหน้าให้มันมา มันจะไล่ติวเตอร์ พอใจมึงรึยังไอสัส!” ด้วยความถึงขีดสุดเบรซตะโกนแบบสุดจะทนไปให้ทัชก่อนจะเดินลากนิวตันลิ่วเข้าไปในตึก
“.....!!” นิวตันที่ได้ยินคำตอบของเบรซก็อึ้งๆ นิดหน่อย และไม่อยากจะเชื่อว่าความคิดของเขาก่อนหน้านี้มันจะถูกเผงอะไรของขนาดนี้! พอนิวตันเริ่มได้สติจึงคิดได้ว่าต้องไปเลียบๆ เคียงๆ หาความจริงจากรุ่นน้องตัวดีเสียแล้ว!
“แอมแปร์นี่เพื่อนมึงเหรอวะ?” หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมา นิวตันก็ฉลาดพอที่จะรอให้เบรซสงบจิตสงบใจได้สักพักก่อนจึงถามเขาประเด็นทันที
“ก็สนิท” เบรซตอบกลับมาเสียงห้วน แต่นิวตันก็ไม่ได้ติดใจโกรธอะไร เพราะถ้าเป็นตัวเขาเองโดนแบบนั้นก็คงไม่จบแค่ชกแบบเบรซแน่..
“แล้วมึงรู้จักติวเตอร์ที่ไปสอนแอมแปร์มั้ย?”
“ไม่รู้สิ่พี่ รู้แต่หมาเสือกทำบันไดทางลงล้ม เลยต้องกระโดดลงมาเนี่ย” เบรซไม่บ่นเปล่าชี้ให้ดูแผลตัวของตัวเองเพื่อยืนยันสิ่งที่พูด
“อ่อ.. แล้วนี่ของมึงรึเปล่า?” นิวตันพูดก่อนจะยื่นกล่องบรัชออนไปให้
“…!!” เบรซชักสีหน้าก่อนปรับตามปรกติ
นิวตันหรี่ดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยมองรุ่นน้องตัวดีพินิจพิเคราะห์จากสีหน้าและการกระทำที่เหมือนกับคนที่มีชนักติดหลัง
เพียงแค่มองก็สามารถรับรู้ถึงเรื่องทั้งหมดได้ทันที ถึงเขาจะเป็นคนเซ้นต่ำ.. อ่าไม่สิ เขามีเซ้นดีเกินคาด เพียงแต่เขาไม่อยากจะเชื่อความรู้สึกอย่างเดียวเท่านั้น เขาต้องการที่จะเห็นความจริงด้วยตาของตัวเอง นิวตันเป็นคนที่ ‘ถ้าไม่เห็นด้วยตา 100 ปากว่าพร้อมหลักฐานก็ไม่เชื่อ’ !!
เฮ้อ.. หลักฐานครบแล้วสินะ..
หึหึ เอาล่ะเจ้าตัวแสบ เราจะได้รู้กัน! ♥
END CHAPTER 3
TO BE CONTINUED
Mr. question | THANK for views.
Music by Love Sick - MILD.
*หมายเหตุ จะเอ๋ ฮ่าๆๆ วันนี้เรามาคุยกันหน่อยดีกว่าครับ
ด้วยเรื่องที่ช่วงนี้อาจอัพเดทช้าหน่อยนะครับ
เพราะว่าไรท์กำลังติดภาระกิจล่าฝันตัวเองอยู่ (ชูกำปั้นขึ้นฟ้าทำหน้าสู้ตาย)
ตอนนี้ก็ทำงานเก็บเงินซื้อ Wacom อยู่ครับ แหะๆ เเล้วก็เอาเวลาไปฝึกฝีมือด้วย
ไรท์พยายามเขียนทุกวันนะครับ วันล่ะนิดวันล่ะหน่อย (หัวเราะหน้าตาย)
ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อ "สาบานว่าไม่ดองเเน่นอน" ครับ ^^
เเล้วก็อีกเรื่องนึ่ง ที่จะออกเเนวแฟนซี ดำเนินเรื่องไปทางอังกฤษช่วงปี 90 นิดหน่อย
กำลังปั่น EP.0 ครับ มันเขียนยากมากเลย (นอนตายอย่างสงบ) ต้องหาข้อมูลอะไรเยอะเเยะมาก
ใครที่ชอบอะไรเกี่ยวกับเเวมไพร์ก็อย่าลืมไปเจิมกันนะครับ >_o จิ้ม
ว่าด้วยช่วงนี้ไรท์กำลังหัดวาด CG ครับ เลยลองวาดตาของนิวตันดู
เลยเอามาลงสร้างเสริมจิตนาการ(?) ถ้าได้ Wacom มาจะลองวาดนิวตันฉบับคอมมิคมาให้นะครับ
ขอให้ทุกคนอ่านอย่างสนุกนะครับ ( -/\- ) ( _ _ ) ( -/\- )
ความคิดเห็น