คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2 :: Missions 1 - Lovesick tutor (Part 1)
CHAPTER 2
Missions 1 - Lovesick tutor (Part 1)
@ คฤหาสน์ตระกูลอธิพัฒน์เดชากร
TIME :: 06.10 A.M.
เพล้ง!!
เสียงกระเบื้องชั้นดีที่อยู่ริมระเบียงห้องของผมถูกขาของไอ้เบรซเขี่ยตกลงไปตามแรงดึงดูดของโลก..
“ไอ้เบรซ!! ขึ้นดีๆ ดิ๊! เดี๋ยวเขาก็ลุกกันมาทั้งบ้านหรอก!”
ผมตะโกนด่าไอ้เบรซเสียงดังอย่างตกใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า.. บางทีกูเองเนี่ยแหละ ที่จะทำเขาตื่นกันทั้งบ้าน - - อาเมน.. ไว้อาลัยให้ตัวเอง 10 วิครับ
“มึงตะโกนนั่นแหละเขายิ่งตื่น ฟรายเยอร์..”
ไอ้เบรซสบถออกมาเบาๆ แต่ขอโทษที กูหูทิพย์ครับสาสสส คิดแล้วก็หมั่นไส้ เลยตบกะโหลกคู่กรณีไปหนึ่งที
หลังจากที่ตบมันเสร็จผมก็หันหลังมาเปิดประตูระเบียงห้องตัวเอง แล้วก็เชิญลูกหลานของแวนโก๊ะที่หายสาบสูญไปกว่า 100 ปี(?) เข้ามาในห้อง..
กูจะโดนวิญญาณแวนโก๊ะเข้ามาหักคอมั้ยวะ.. เอาชื่อเขามาอ้างเนี่ย บรึ๋ยย~
“ไหนล่ะ เครื่องมือประทินโฉม??”
ไอ้เบรซถามถึง ‘อุปกรณ์เชือดติวเตอร์’ ที่ผมเตรียมมาก่อนหน้านี้ ผมเลยหันไปหาไขควงจิ๋วที่เก็บไว้ที่โต๊ะทำงานของผม แล้วปีนขึ้นไปยืนบนเตียงขนาดคิงไซส์ ก่อนจะเดินจากหัวเตียงไปข้างหน้า 2 ก้าว เราก็จะสามารถสังเกตเห็นรูเล็กๆ 4 รู ตั้งฉากเป็นมุมสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดใส่ลังมาม่าพอดิบพอดี ผมเอาไขควงที่ถือมาด้วยไขมุมทั้งสี่มุมออก แล้วหยิบของข้างในนั้นออกมา
เป็นไงล่ะที่เก็บของกู หึหึ บอกแล้ว FBI ยังหาไม่เจอ!?!
“เก็บลึกชิบ.. เอามาเร็วๆ กูง่วง - -”
ลูกหลานของแวนโก๊ะบ่นผมแล้วทำหน้าเอือมใส่แถมมันยังแผ่ออร่าความตายออกมารอบๆ ตัวอีก ไอ้ผมล่ะเห็นแล้วกลั๊ว~ กลัว!
“เอ้า!”
บอกเป็นสัญญานสั้นๆ ก่อนจะโยนถุง ‘อุปกรณ์เชือดติวเตอร์’ 3-4 ใบใส่มัน
ฟึ่บ!
“เฮ้ย.. ส่งดีๆ มาได้มั้ยวะ เดี๋ยวแต่งเป็นงิ้วแม่งเลย”
มันรับของที่ผมโยนไปให้อย่างสวยงาม.. ชิส์! น่าจะหัวแตกซะ - -
“รีบๆ แต่งสักที อ้อยอิ่งชิบหาย จะแต่งมั้ยหน้าน่ะ!”
ผมบ่นมันกลับไปอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะนั่งหลับตารอมันบนเตียง ส่วนมันก็เดินไปลากเก้าอีกมานั่งข้างหน้าแล้วหยิบ ‘อุปกรณ์เชือดติวเตอร์’ ขึ้นมาทีล่ะชิ้น..
ใช่แล้วครับ เครื่องมือเชือดติวเตอร์ที่ว่านั่นก็คือเครื่องสำอางนั่นเอง!! งงอ่ะดิ่ๆ! ว่าจะเอามาเชือดยังได้ไง ง่ายๆ เลยครับ เหลาดินสอเขียนคิ้วให้แหลมๆ แล้วแทงที่คอหอยมันนั่นเองครับ.. กำๆ ผิดส์ เขินจุง -//-
กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า แผนที่ว่าในวันนี้ก็คือ ‘ปฏิบัติการป่วยด้วยใจไล่นายติวเตอร์ที่รัก(?)’ ชื่อนี้ผมคิดเองครับ ไม่ต้องชม ผมเขิน กร๊ากกกกกก! อุปกรณ์ที่เอามาใช้ในวันนี้ก็มีแค่เครื่องสำอางครับ ง่ายๆ แล้วก็มีถุงน้ำแอร์พอร์ตจากเจแปนครับ ของแท้ไม่มีเก๋แน่นอน! ได้รับความร้อนกันทุกอณูรูขุมขน และไฮไลต์ของภารกิจนี้ที่ขาดไม่ได้เลย พระเอกของภารกิจ ความสำออยของผมนั่นเอง!!! ฮาาาาา -..-
“เสร็จยังวะ?”
เวิ่นเว้อในหัวไปสักพักใหญ่ๆ ก็ถามความคืบหน้าในการแต่งหน้าให้เหมือนกับคนป่วย
“เออๆ เสร็จแล้ว” มันว่าแบบมึนๆ แล้วส่งกระจกมาให้.. มึงมึนแล้วหน้ากูจะเป็นยังไงวะ บอกแล้วว่าอย่าดอทเอหนักก็ไม่เชื่อ !
ผมมองหน้าตัวเองในกระจก.. คิ้วหนาสีดำปื้ด เหมือนมีปลิงยักษ์มาเกาะอยู่.. คิดว่าหน้ากูเป็นโขดหินให้ปลิงมาเกาะเหรอวะ!?!
“เบรซ! แต่งใหม่!!”
....
....
....
....
TIME :: 07.30 A.M.
ตอนนี้ผมกำลังส่องกระจกครับ.. หน้าผมเหมือนหน้าลิงที่เขาเอามาโชว์ในสวนสัตว์..
แก้มแดงอมชมพู.. เปรียบเสมือนลูกตำลึกสุก
ปากสีส้มดั่งจงอยนกเงือก.. น่าภูมิใจจริงๆ ปากกูเหมือนสัตว์สงวน
“ไอ้คุณเบรซซซซ!! กูไม่ใช่นักแสดงตลก กูแกล้งป่วยครับแกล้งป่วย! แต่งใหม่!!”
....
....
....
....
....
....
TIME :: 09.50 A.M.
ผมส่องกระจกอยู่ครับ.. รอบที่ 100 กว่าก็คงไม่เกินไป..
กระจกวิเศษ.. บอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี..
ไปตายซะ!! นังปีศาจอัปลักษณ์!!!!
ถ้ากระจกมันตอบได้มันคงทำนะครับ.. เหอะๆ
“ไอ้เบรซ.. แต่งใหม่..”
ผมว่ามันอย่างอ่อนแรง แล้วนั่งให้มันเอาสำลีชุบโทนเนอร์ที่ตอนนี้มีซากของมันล้นกระป๋องขยะเกลื่อนอยู่เต็มห้องของผม
ผมนั่งเหม่อให้มันเช็ดไปเรื่อยๆ จนสายตาเจ้ากรรมมันไปหยุดอยู่ที่นาฬิกา.. ทันทีที่ผมโฟกัสสายตาให้ซูมไปที่ตัวเข็ม อาการเซ็งๆ หายไปทันทีเลยครับ!!!
.. 09.55 A.M. ..
ไอ้เบรซ กูขอกราบมึงทีดิ๊! มึงแต่งหน้ากูมา 3 ชั่วโมง! แต่แต่งเสร็จแม่งทุเรศทุกหน้า!! มีคนเคยบอกมั้ยว่าพรสวรรค์ด้านศิลปะมึง -10000000 !!
“ไอ้ฟายฟ็อกซ์!! มึงถอยไปเลยๆๆๆ จะ 10 โมงแล้ว ติวเตอร์จะมาแล้วไอ้ฟรายเยอร์!!”
ผมด่ามันแบบที่มันเคยด่าผมบ้าง เป็นไง? จุกสิมึง กร๊ากกกก
“มึงเก็บซากที่ทำเกลื่อนไปเลยครับเพื่อน น่งหน้าไม่ต้องแล้ว กูทำเอง!”
ผมว่าแล้วดันไอ้เบรซไปเก็บซากของมันแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเอาโทนเนอร์กระซวกหน้าล้างเครื่องสำอางออก.. โธ่! หน้าแก่ไป 10 ปีเลยคิดดู!
ผมล้างเสร็จก็ออกมาเอาอุปกรณ์แต่งหน้าที่วางเกลื่อนไว้แล้วกลับมาถ่างตาแต่งหน้าคนป่วยในห้องน้ำคนเดียวอย่างรวดเร็ว ก่อนเข้ามาก็ไม่ลืมสั่งให้ไอ้เบรซต้มน้ำร้อนแล้วเอาใส่ถุงน้ำร้อนมาโป๊ะหน้าผาก
...บางที มึงดอทเอหนักๆ ทุกวันก็ดีนะ ใช้ง่ายดี ฮ่าๆๆๆ
NEWTON’s
“คุณชายคะ วันนี้รับอะไรดีคะ”
หญิงสาววัยกลางคนเคาะที่ประตูห้องของผม 2-3 ที ก่อนจะถามถึงอาหารเช้าวันนี้ที่ผมต้องการ
“วันนี้ขอ Smoked Salmon and Avocado on Toasted.. กับ espresso เบาๆ แก้วนึงครับ”
หญิงคนใช้รับคำก่อนจะออกไปเตรียมอาหาร
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนนอกบ้านครับ แสงแดดยามเช้าจะช่วยให้ป้องกันมะเร็งเต้านม หากร่างกายได้รับแสงแดดไม่เพียงพอ จะทำให้เป็นมะเร็งเต้านมได้ง่ายขึ้น เพราะฉะนั้นร่างกายควรได้รับแสงแดดยามเช้า 15 นาทีต่อวัน เพื่อให้มีการสร้างวิตามิน D ได้อย่างเพียงพอ
หลังจากที่ออกมานั่งอ่านหนังสือเพื่อมารับแสงแดดยามเช้า 15 นาที ผมก็กลับเข้าไปรับประทานอาหารเช้าในบ้านสักพัก ก่อนจะขึ้นไปที่ห้องทำงานส่งเมล์เอกสารให้กับบริษัทที่ผมกำลังเป็นกรรมการบริหารอยู่ของคุณพ่อ แล้วก็ไม่ลืม ที่จะส่งอีเมล์ยืนยันไปทาง TP ว่าผมจะไปสอนพิเศษนอกเวลาให้กับเจ้าเด็กวีไอพีนั่น..
ถามว่าทำไมผมถึงเรียกเด็กนั่นว่าวีไอพี? ก็เพราะว่าปกติผมไม่รับสอนนอกสถาบัน ออกมาสอนตามบ้านนักเรียนแบบนี้ไม่มีไงล่ะ ชิส์ น่ารำคาญชะมัด เสียเวลาเล่นกับออสก้าไป 1 วันเชียว!
เเละเเล้วผมก็มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่.. ไม่สิ ประตูคฤหาสน์หลังใหญ่เสียมากกว่า หึ.. สมแล้วที่เป็นเด็กวีไอพี ผมค่อยๆ ขับออดี้สีชมพูหวานเเหว๋ว ข้างในตกเเต่งด้วยอุปกรณ์คิตตี้ต่างๆ นาๆ เข้ามาในตัวบ้าน แล้วจอดมันไว้ที่ประตู
ถามว่าผมมีรสนิยมเเบบนี้เหรอ?
ตอบได้เลยว่าไม่ครับ ผมยืมรถของน้องสาวมาใช้ก่อน เพราะเมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งโดนพวกไร้สมองขับรถชนเเล้วนี้ครับ - - คิดเเล้วโมโห!
“คุณหญิงให้มาเชิญไปพบค่ะ”
สาวแก่ที่สวมชุดแม่บ้านที่ดูแตกต่างไปจากสาวใช้คนอื่นๆ และป้ายชื่อสีทองอร่ามที่ติดอยู่บนหน้าอกข้างซ้ายของท่าน ทำให้ผมรู้ว่าเธอคือหัวหน้าคนรับใช้ของคฤหาสน์หลังนี้ เธอพูดกับผมก่อนที่จะผายมือเข้าไปในตัวบ้านอย่างมีมารยาท
ผมเดินตามเธอไปยังใจกลางตัวบ้านก็พบกับหญิงสาววัยกลางคนสวมชุดผ้าไหมราคาแพง หน้าตาสวยงามเหมือนกับรูปถ่ายที่แนบมากับข้อมูลผู้ว่าจ้าง..
“สวัสดีครับคุณหญิงลัลน์ นิวตันครับ” ผมกล่าวทักทายเธอก่อนจะแนะนำตัวอย่างที่รู้ๆกัน เธอรับไหว้ผมอย่างสง่างาม
“ยังไงก็ขอฝากลูกของดิฉันด้วยนะคะ” เธอกล่าวฝากฝังลูกของเธอกับผม เป็นประโยคที่ผมฟังจนชิน.. เอาเถอะ ยังไงก็เป็นมารยาทล่ะนะ
“น้องแอมแปร์อาจจะดื้อนิดหน่อยนะคะ ตอนนี้น่าจะเตรียมตัวอยู่ในห้องแล้ว” กล่าวจบ เธอก็ส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะหันไปเรียกคุณป้าคนเดิมให้ท่านพาผมไปยังห้อง ‘น้องแอมแปร์’ ที่ว่านั่น
คุณป้าพาผมขึ้นมาที่ชั้นสองของตัวบ้าน เดินตามโถงทางเดินมาเรื่อยๆ ก็มาเจอกับประตูบานใหญ่สี.. ฟ้าอ่อนๆ ป้ายไม้หน้าถูกสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษ 5 ตัวที่อ่านออกเสียงได้ว่า แอมแปร์..
หืม หน่วยวัดไฟฟ้า?
“ผาก.. %$@%(+@(@+% โอ้ยย!”
ระหว่างที่คิดถึงคนที่จะเป็นนักเรียนของผมในวันนี้ เสียงแหบแห้งที่จู่ๆ ก็ดังเล็ดลอดประตูบานสีฟ้าออกมา จับใจความได้ว่า ‘ผาก’ กับ ‘โอ้ย’ เลยส่งสายตาไปถามคุณป้าว่า ข้างในมันเล่นอะไรกัน? บ้านนี้ไม่ได้มีลูกคนเดียวเหรอ? หรือเด็กบ้านั่นเป็นโรคโฮลิค?
..ซึ่งป้าคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่ผมต้องการสื่อออกมาจากจากตาของผม ป้าเลยทำหน้าแบบยิ้มมึนๆ ส่งมาให้ สงสัยป้าเขาคงจะไม่ได้ยินล่ะมั้ง - -
“ถึงแล้วค่ะคุณผู้ชาย ^^”
เธอหันมาบอกผมแล้วจะหันไปเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก!
ส่วนตัวผมก็ยังงงอยู่คนเดียวกับเสียงเจ้าปัญหา.. หรือบางทีอาจจะมีคลื่นเสียงบางอย่างมากระทบกับเยื่อแก้วหูของผม หรือว่าอาจเกิดจากการที่สารเคมีในสมองเกิดเสียสมดุลก็เป็นได้..
AMPRER’s
“ไอ้เชี่ยเบรซซซซซซ!! พอยังวะร้อนหน้าผากชิบหายเลย โอ้ยย!”
ผมแหกปากลั่นทั้งที่ตัวเองยังนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางสำออยสุดชีวิต ทำไมถึงแหกปากน่ะเหรอ? เพราะบนหน้าผากผมมีถุงน้ำร้อนวางแหมะอยู่อ่ะเด่ะ! มันร้อนโว๊ยยยยยย!
“ก็เอาออกดิ่ - -” มันส่งหน้าอึนๆ เอือมๆ ตอบผมกลับมา..
เออว่ะ.. ทำไมกูไม่เอาออกวะ ปล่อยให้มันลวกหน้าผากอยู่ได้ โง่จริงๆ กูนี่ คิดได้แล้วผมหยิบออกมาวางข้างๆ เตียง
“เออ แล้วนี่เมื่อไหร่ติวเตอร์จะมาเนี่ย หน้าผากหายร้อนหมดทำไง” ผมนอนมองเพดานบ่นกับไอ้เบรซถึงตัวเอกสำคัญของ ‘ปฏิบัติการป่วยด้วยใจไล่นายติวเตอร์ที่รัก(?)’ ที่ผมนอนทำหน้าสำออยแล้วสำออยอีก นางก็ยังไม่มา - - เป็นครูหัดตรงเวลาหน่อยดิ่!
“…มึงก็แปะใหม่ดิ่” เบรซตอบผมมา หน้ามันบอกผมว่าไม่ต้องคุยกับมัน มันจะนอน แหม๋ หมั่นไส้ ขอเลิกสำออยแล้วลุกไปตบหนึ่งที
คิดแล้วก็สะบัดผ้าห่มออกแล้วเดินไปยืนข้างๆ ไอ้เบรซที่นั่งสัปหงกอยู่ มือขวาง้างสุดองศา กะฟาดแม่งให้สมองไหล พอได้องศาพอดีก็เบ่งกล้ามแขนแล้วเหวี่ยงลงเต็มแรง!!
ย๊ากกกกก ตายแน่ไอ้เบรซ!!!
ก๊อก ก๊อก!
มือของผมหยุดชะงักกลางอากาศในมุม 45 องศาเป็นมุมแหลมกำลังงามด้วยเสียงคนเคาะประตู.. ใคร!!! ใครกล้ามาขัดความสุขกูวะ! - -
ไหนครับไหน!?! กูขอไปดูหน้าตัวขัดความสุขกูหน่อย ไอ้เก้าหรือไอ้เก่ง ถ้าแม่งเป็นสองตัวนี้กูจะเตะให้กลิ้งเลย เคาะประตูไม่ดูเวล่ำเวลา! คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม!!
ผมสบถในใจประมาณสามหน้ากระดาษเอสี่ได้(?) แล้วเดินไปส่องพ่อของแม่ที่เป็นผัวของยายเนโกะ.. ตาแมวไงครับแหม๋
หลังจากที่เอาตาขวาแนบไปกับพ่อของแม่ที่เป็นผัวของยายเนโกะ? ผมก็เริ่มทำการสแกนผู้ที่มาขัดขวางผม เป็นผู้ชาย ตัวสูง.. ไม่ใช่ไอ้เก้ากับไอ้เก่งแล้วครับงานนี้ เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกับกางเกงสแลคเรียบๆ.. ชายแปลกหน้ายืนหันหลังให้กับประตู ใจไม่ดีแล้วครับกู.. ตะ.. แต่ว่านะ! เขาอาจเป็นเซลล์ขายประกันก็ได้นะเว้ย!!
ถรุ้ยยยย ไอ้แอมแปร์ เซลล์ขายประกันบ้านมึงแต่ตัวดีขนาดนั้นเชียว! แค่เสื้อดูก็รู้ว่าแบรนด์หรูแล้ว ไหนจะป้าแก้วเดินมาส่งอีก เลิกหลอกตัวเองได้แล้วล่ะ!
ติวเตอร์ชัวร์ๆ !!!!!
ทันทีที่สมองประมวลผลและด่าตัวเองเรียบร้อย ผมรีบถลาไปหาเพื้อนซี้คนแรกเลยครับ
“ไอ้เบรซตื่น!!!” ผมตะคอกแบบเก็บเสียงแล้วเขย่ามันแรงๆ จนคอมันโยกไปโยกมา เกรงว่าคอมันจะหักเสียจริง แต่กูไม่มีมีเวลามากลัวมึงจะตาย ถ้ามึงมานอนอยู่ในห้องแบบนี้กูกับมึงจะตายหมู่ ตื่นดิ๊สาสส!!
“ตื่นหาพ่อมึงดิ่ นี่กูตื่นตี 4 นะโว๊ย” มันพูดงืมงำๆ แถมยังปัดมือที่ผมเขย่ามันออกไปอีก เฮ้ยยยยยยตื่น!! ผมปลุกมันแบบมือข้างซ้ายเขย่าคอมันส่วนมือข้างขวาก็เอาถุงน้ำร้อนแปะหน้าผากเพราะกลัวว่าหน้าผากจะหายร้อนอ่ะดิ่! อนาถจิตสุดๆ!
“ไอ้เบรซตื่น! ติวเตอร์มา!!”
“ติวเตอร์อารายยยย” มันว่ากลับมาด้วยน้ำเสียงยานคางหนักกว่าเก่า ไอ้เบรซซซซซ มึงมาถ่วงแข้งถ่วงขากูชัดๆ เลยแม่ง แต่งหน้าก็เหี้ย ทำได้แค่ต้มน้ำร้อน ไอ้สาสสส!
“ไอ้เบรซ....!!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“คุณหนูคะ ป้าแก้วพาติวเตอร์มาแล้ว เปิดประตูให้ป้าแก้วหน่อย”
ผมที่กำลังจะปลุกไปเบรซรอบที่สามชะงักกึกทันทีที่เสียงเคาะประตูดังมาอีกครั้ง แถมยังมีเสียงป้าแก้วมาเร่งอีก ทำให้ผมลนลานไปใหญ่
โหยยยยย ป้าแก้วครับ ไม่ต้องย้ำ ผมรู้แล้ว อร๊ากกกกกกก! ประสาทจะกินแล้วเว้ย!
“ไอ้เบรซซซซ! มึงจะตื่นมั้ยวะ!?! ไม่ตื่นกูถีบตกโต๊ะนะเว้ย!!”
พูดจบผมง้างบาทาเต็มที่ กะจะถีบมันแล้ว แต่เหมือนมันจะรู้ตัว ตื่นพรวดขึ้นมาทันทีเหมือนตั้งเวลาไว้ แม่ง รู้งี้ถีบตั้งแต่แรกก็ดี!!
“เห้ย! ติวเตอร์มาแล้วเหรอวะ!?!” มันถามหน้าตาตื่น
“เออดิ่! มึงออกไป! กลับไปตรงระเบียงไปเลย!!!” ผมเร่งมัน ส่วนตัวเองก็เดินมานอนที่เตียงแล้วเตี๊ยมหน้าสำออย ใส่วิญาณนักแสดงทันที จากนั้นผมก็มองไปรอบๆห้องเช็คความเรียบร้อยให้รอบคอบ
“เชิญ..ครับ” ผมทำเสียงแหบๆ ส่งไปบอกเป็นสัญญาณให้เข้ามาในห้องได้ เอาล่ะ แล้วเราจะได้รู้กันครับ!
โอเค! Missions Start!!! J
END CHAPTER 2
TO BE CONTINUED
Mr. question | THANK for views.
Music by Love Sick - MILD.
ความคิดเห็น