คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SCARLET ROSE ❀ EPISODE 00
EPISODE 00
กุหลาบสีแดง.. สการ์เล็ตโรส
แต่โบราณ.. หากให้ว่ากล่าวถึงตำนานสการ์เล็ตโรส เดิมทีกุหลาบนั้นมีเพียงสีขาวบริสุทธิ์เพียงสีเดียว แต่เมื่อ ‘อีฟ’ ได้ตั้งชื่อดอกไม้ที่เธอโปรดปรานชนิดนี้ว่า ‘Rose’ และเมื่ออดัมกับอีฟถูกไล่ออกจากสวนอีเดน กุหลาบจึงเปลี่ยนเป็นสีแดง และกลายเป็น ‘สการ์เล็ตโรส’
มันสื่อความหมายถึง การแปดเปื้อนด้วยกิเลส และตัณหา
นี่คือสิ่งแต่โบราณ
เมื่อยุคสมัยเปลี่ยน ความเชื่อต่างๆ นาๆ ก็เปลี่ยนไปตามกระแสแห่งกาลเวลา ปัจจุบัน ด้วยเสียงลือเสียงเล่าอ้างถูกแพร่สะพัดกระจายไปอย่างลวดเร็วในเวลาไม่นานมากนัก ข้อความที่จะถูกกล่าวต่อไปนี้ ถูกบอกต่อกันมาอย่างไม่ขาดสาย จนมันกลายเป็นคำติดหูของใครหลายๆ คน โดยเฉพาะผู้คนที่ต้องการพบเจอกับมัน..
‘ยามออโพลหลับไหล
อาร์เทสกลับเริงรื่น
เพชรล้ำค่าถูกบดบังยามตื่น
อีฟฝื้นคืนจากนิทราอันยาวนาน’
สการ์เล็ตโรส สิ่งที่ข้อความข้างตนกำลังบอกใบทิศทางในการตามหา มันเป็นสิ่งที่ผู้คนมากมายต่างผลิกแผ่นดินเพื่อตามหามัน บ้างว่ามันสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยได้ทุกโรค บ้างว่ามันสามารถนำพาความร่ำรวยมาสู่ผู้พบเห็น บ้างว่าจะทำให้รักนั้นสมหวังดั่งใจปรารถนา บ้างว่าทำให้พบเจอกับหายนะครั้งใหญ่อย่างเกิดโรคระบาด..
อาร์โนลด์ หนุ่มร่างกำยำแข็งแรง เขาเป็นทหารที่เข้าประจำหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แถบกอสโซวา ในขณะที่เขากำลังเดินทางกลับมายังบ้าน ระหว่างทางเขาได้พบเจอกับดอกไม้สีแดง และอีกหกปีต่อมาที่หมู่บ้านของเขาก็ประสบกับเหตุการณ์ที่หาสาเหตุไม่ได้ เมื่อมีชาวบ้านหลายคนเสียชีวิต หากตรวจสอบศพของผู้เสียชีวิตกลับพบว่าร่างกายนั้นซีดขาวไร้เลือด และไม่พบล่องรอยของการถูกทำร้ายหรือรอยเลือดอยู่รอบตัวศพ
จากคำให้การของชาวบ้านในหมู่บ้าน อาการของพวกเขาร่างกายจะมีเนื้องอกขึ้นมาตามเนื้อตัว ลักษณะคล้ายกลีบดอกไม้ขึ้นจนทั่วร่าง ในครั้งแรกพวกมันมีสีขาว และเพียงไม่นานเนื้อที่งอกออกมาจะค่อยๆ กลายเป็นสีแดงทั่วร่างราวกับดื่มกินเลือดจากตัวคนป่วย ก่อนที่กลีบเหล่านั้นจะค่อยๆ ร่วงโรยเหี่ยวเฉาเหมือนกับดอกกุหลายที่ขาดน้ำ และสิ้นใจในที่สุด
เหตุการณ์ในครั้งสร้างความสยดสยองให้กับสการ์เล็ตโรสพอสมควร ทำให้มีผู้คนที่ปรารถนามันลดลงไปไม่น้อยเลยทีเดียว
และหลังจากนั้นไม่นานก็มีการสะพัดข่าวใหม่ขึ้นมาว่ากันว่า..
..สการ์เล็ตโรส มันสามารถมอบความเป็นนิรันด์ให้แก่ผู้ที่ดื่มกิน..
ฟึ่บ!
หนังสือเล่มหนาถูกปิดลง เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาตัวประจำเอามันไปเก็บที่ตู้หนังสือและกลับมานั่งที่ เขาหยิบซองจดหมายขาวสะอาดขอบซองถูกขลิบด้วยเส้นสีเเดงมันวาว ด้านหน้ามีแว็กซ์สีเเดงลายกุหลาบปิดผนึกอยู่ บัดนี้มันถูกตัดด้วยของมีคม กระดาษแข็งอย่างดีที่ซ่อนอยู่ภายในถูกดึงออกจากมา กลิ่นหอมของกุหลาบโชยคละคลุ้งจากกระดาษแข็งสีแดงชาด ตัวกระดาษเเข็งถูกระบุด้วยข้อความสีทองเด่นอร่ามสะท้อนเเวววาวอย่างวิจิตรสวยงาม
เขาอ่านข้อความเหล่านั้นก่อนจะดับไฟในตะเกียง..
จ้อกแจ้กๆ
เสียงพูดคุยดังเซ็งแส่ไปทั่วบริเวรโรงเรียน วันนี้เป็นวันที่นักเรียนทุกคนต้องทำการย้ายเข้าหอพัก สการ์เล็ตโรสโรงเรียนประจำชายล้วนชื่อดังแห่งนี้ล้วนแต่มีบุคคลระดับชั้นลูกหลานเหล่าขุนนางและสามัญชนผู้มีความสุดยอดดั่งเพชรในตมทั้งสิ้น
เด็กหนุ่มหน้าหวานเดินไปยังบอร์ดไม้สุดหรูที่มีเด็กคนอื่นๆ มุงดูอยู่ไม่น้อย เขาค่อยๆ ไล่สายตาหาชื่อของตัวเองเพื่อดูรายชื่อหอพักเเละหมายเลขห้องของตนเอง
ปึ่บ!
เสียงบางอย่างเกิดขึ้นที่ข้างหูของเด็กหนุ่ม เขาสะดุ้งนิดๆ กับน้ำหนักของไหล่ขวาที่จู่ๆ ก็เพิ่มขึ้นมา
“เฮ้! นายคอร์เนลใช่มั้ย?” เจ้าของมือปริศนาถามขึ้น
“ฮะ!? ครับ..” เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกชื่อตอบกลับไปแบบจับต้นชนปลายไม่ถูก
“อ๊า~ ฉันคือ เอิร์ล เลคเตอร์ เบล อเล็กซ์! ฉันเป็นรูมเมทของนาย” อเล็กซ์ตอบกลับมาพร้อมกับยื่นมือและส่งยิ้มมาให้เขา
อเล็กซ์.. เพียงครู่เดียวที่ได้สบตากัน เด็กหนุ่มรู้สึกว่าเขาช่างดูดีเกินที่จะเป็นมนุษย์ธรรมดา นี่แหละน้า รัศมีพวกขุนนาง ดูมีออร่ากันจริงๆ
“ยินดีที่ได้รู้จัก ผมคอร์เนล อีวาน” อีวานมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย เขาค่อยๆ จับมือที่ยื่นมาเพื่อเป็นการทักทายและตอบกลับไปอย่างเขอะเขินกับใบหน้าของเพื่อนใหม่ ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ว่านี่มันโรงเรียนชายล้วนนะ ให้ตายซิ! เขาจะเบี่ยงเบนตั้งแต่วันแรกเลยหรือ !?
โอ้.. พระเจ้าโปรดคลุ้มครองความเป็นชายของลูกด้วยเถอะ! ตั้งแต่ได้สบตากับเพื่อนคนนี้ลูกรู้สึกว่าจิตใจของลูกมันช่างสั่นคลอนเสียจริง!!
“อีวาน ฉันว่าเราเอาของไปเก็บกันเถอะ เดี๋ยวคนจะเยอะ” ร่างของอเล็กซ์ที่อยู่ข้างๆ เอาแขนยาวเรียวภายใต้ยูนิฟอร์มของโรงเรียนมากอดคอของอีวานไว้แน่น แถมไม่กอดเปล่า ยังทิ้งน้ำหนักตัวมาที่เขาอีกด้วย ทำให้หนุ่มน้อยสามัญชนที่ก่อนหน้านี้แอบเกร็งกับการวางตัวรู้สึกผ่อนคลายไปไม่น้อยกับความเป็นกันเองของอเล็กซ์
เฮ้อ.. ถึงจะดูตัวไม่ใหญ่แต่ก็หนักใช่เล่นนะท่านเอิร์ล!
“ครับ” อีวานยิ้มรับก่อนจะตอบรับ แล้วเดินไปยังหอพักของทั้งคู่
จุดหมายปลายทางคือหอพักนักเรียนที่อยู่ทาง ด้านข้างเส้นทางเต็มไปด้วยกุหลายสีขาวหลายพันต้นขนาบข้างเป็นทางยาว พวกมันส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย ระหว่างเดินทางพวกเขาทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบไปตลอดทางเดิน อีวานที่อัดอั้นกับความสงสัยในจิตของตัวเองไม่ได้จึงเอ่ยประโยคที่ทำให้อีกคนยิ้มกลับมาอย่างเอ็นดู
“เอ่อ.. มิสเตอร์เลคเตอร์.. คุณรู้ชื่อของผมได้ยังไงกันครับ? ทั้งๆ ที่ผมมั่นใจว่าเราไม่เคยเจอกันมาก่อน”
“หา? อีวานนายไม่รู้หรือไง ทั้งที่ๆ เป็นชุดที่ตัวเองใส่อยู่แท้ๆ ถ้าเกิดมีเข็มปักอยู่คงจะไม่ได้เลือดไปแล้วหรือไงกัน?” เอล็กซ์ว่าพร้อมกับที่ก่อนนิ้วเรียวสวยของเขาจะจิ้มไปที่ปกเสื้อเชิ้ตชั้นในภายใต้เสื้อสูทเนื้อดีของอีวาน
เมื่อลากสายตาไปตามตำแหน่งที่ถูกชี้จะพบกับไหมสีแดงเส้นสวยเรียงตัวกันเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่าวิจิตรสวยงามถูกปกไว้ที่ปกเสื้อเชิ้ตด้านซ้ายว่า ‘Evan Corneal’
“เอ๋!? ผมไม่ทันได้สังเกตเลย แบบนี้ทุกคนก็รู้ชื่อผมง่ายๆ เลยสิครับ” อีวานเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองไปที่อเล็กซ์อย่างพินิจพิเคราะห์ “แล้วทำไมของมิสเตอร์เลคเตอร์ไม่เห็นจะมีแบบผมเลยล่ะ?” อีวานพูดพร้อมกับทำหน้าหงุดหงิดใจเล็กน้อย
“อะไรกัน อย่ามาพูดเหมือนฉันผิดซิ ฉันก็มีนะ” เขาพูดพร้อมกับชี้ไปที่ชายแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นของตัวเอง ก่อนที่เขาจะหยุดเดินเสียเฉยๆ มือทั้งสองของเขาจะจับเขาที่ไหล่บางของอีวานแล้วเอ่ยเสียงจริงจัง “อีวาน นายเรียกฉันว่าอเล็กซ์ได้ไหม เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”
“ผมว่ามันไม่ควรนะครับ คุณเป็นขุนนาง ส่วนผมมัน.. อึก” ยังไม่ทันที่จะค้านจบ อีวานก็ต้องสะอึกคำพูดของตัวเองให้กับสายตาที่จ้องมองมาของอเล็กซ์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาให้ได้ “..งั้น คุณอเล็กซ์”
“อเล็กซ์”
“คุณอเล็กซ์”
…
“เฮ้อ.. นายนี่ก็ดื้อไม่เบานะ คุณอเล็กซ์ก็คุณอเล็กซ์”
40%
..DOWNLOND NOW..
แอบไปรีพล็อตให้มันลงตัวอีกนิดนึ่ง เงื่อนมันเยอะมากจนปวดหัวเลย 5555
ความคิดเห็น