คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO :: TP Corporation !
INTRO
TP Corporation !
"หัวใจที่หยุดนิ่ง จะพยายามหยุดนิ่งอยู่กับที่
ตราบที่ไม่มีแรงจากภายนอกมากระทำ
ส่วน หัวใจที่เคลื่อนที่นั้น
จะเคลื่อนที่เป็น 'ความรัก' ด้วยความเร็วคงที่
ตราบที่ไม่มีเเรงจากภายนอกมากระทำเช่นกัน"
‘วัตถุที่หยุดนิ่งจะพยายามหยุดนิ่งอยู่กับที่ ตราบที่ไม่มีแรงภายนอกมากระทำ ส่วนวัตถุที่เคลื่อนที่จะเคลื่อนที่เป็นเส้นตรงด้วยความเร็วคงที่ ตราบที่ไม่มีแรงภายนอกมากระทำเช่นกัน’
ข้อความข้างต้นถูกบรรจง(?)เขียนด้วยลายมืดหวัดๆ ที่สุดแสนจะอ่านยาก ..เป็นไปได้ อยากจะจ้างนักโบราณคดีมาแกะมันชะมัด.. เด็กหลายๆ คนที่นั่งมองกระดานสีขาวคงจะคิดเช่นนี้อยู่ไม่น้อย
ปุ๊บ!
เสียงปากกาไวท์บอร์ดถูกโยนกลับเข้าไปในที่ของมัน
ร่างสูงสมส่วนกับเส้นผมสีดำสนิทยาวประบ่าที่ตอนนี้มันถูกมัดอย่างลวกๆ เป็นกระจุกเล็กๆ ที่ต้นคอค่อยๆ พาดวงตาสีเขียวมรกตภายใต้กรอบแว่นสายตาสีดำทรงสี่เหลี่ยมหันกลับมามองเด็กหลายๆ คนที่เขาเรียกคนเหล่านั้นว่า ‘นักเรียน’ พร้อมกับเอ่ยเสียงทุ้มไพเพราะบรรยายสิ่งที่เขียนอยู่บนกระดานอย่างเสียงดังฟังชัด
“ยกตัวอย่างง่าย ๆ อย่างตอนที่รถกำลังจะออกตัว รถที่อยู่นิ่งจะเคลื่อนที่ไปข้างหน้าแต่ตัวของเราพยายามที่จะคงสภาพนิ่งเอาไว้ ทำให้เกิดแรงกระทำต่อกัน เป็นผลให้ตัวของเราเอนไปข้างหลังนั่นเอง กลับกันกับตอนเบรกรถ รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วคงที่พยายามจะหยุดตัวลง ตัวเราที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วพร้อมกับรถ ก็จะเคลื่อนที่มาข้างหน้า”
เมื่อสิ้นสุดคำอธิบาย ชายหนุ่มหันไปสบตากับนักเรียนในชั้นซึ่งสื่อได้ความหมายว่า ‘เข้าใจกันใช่มั้ย?’ ก่อนจะหันกลับไปหากระดานไวท์บอร์ดคู่กายแล้ววาดตัวอย่างประกอบการอธิบายเรื่อง ’กฎของความเฉื่อย’ ซึ่งเป็นบทเรียนในวันนี้..
ชีทสีขาวที่มีตัวอักษรมากมายพร้อมกับภาพประกอบประมาณ 5-6 แผ่นถูกแจกให้ทุกคนภายในห้อง
หลังจากที่ชีทถูกแจกจนครบ ก็เป็นการประกาศเริ่มเข้าสู่สมรภูมิการเรียนการสอนหลักสูตรพิศษกับ ‘ครูพิเศษนอกเวลา’ หรือ ‘ติวเตอร์’ นั่นเอง
TP Corporation ขอนำเสนอทางเลือกใหม่ให้กับความสุขในอนาคตของพวกท่าน J
Tutor Project Corporation
จากการสำรวจจากองค์กร MRQ ในหัวข้อ ‘การประสบความสำเร็จในชีวิต’
ทาง TP Corporation ได้ข้อสรุปว่า ‘การเรียนรู้’ จะเป็นตัวชี้วัดชีวิตในอนาคตของคุณ
ไม่ว่าจะเรื่องของหน้าที่การงาน ครอบครัว การตัดสินใจ การเข้าสังคม
สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่มีรากฐานมาจากการศึกษาหาความรู้หรือการเรียนรู้นั่นเอง
ชีวิตวัยเรียนไม่ใช่เรื่องล้อเล่นที่จะเรียนไปวันๆ อย่าขอแค่ให้มันผ่านๆ ไม่ได้แล้ว
เพื่ออนาคตของประเทศชาติ และ บุตรหลานของท่าน
สถาบันเสริมความรู้นอกเวลาที่จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง
ด้วยบุคลากรชั้นเยี่ยมที่จะให้ความรู้คุณได้อย่างเต็มที่
ทาง TP Corporation มีสาขาให้เลือกเรียนมากมาย
คณิตศาสตร์, วิทย์ศาสตร์, English, French, Japanese, Chinese
ร้องเพลง, เต้น, มารยาท, การเข้าสังคม, ฯลฯ หรือแม้แต่เรื่อง SEX J
สนใจติดต่อมาที่ 08X XXX XXXX หรือ ที่ MRQ Tower ชั้นที่ 21
Fb :: https://www.facebook.com/TutorProjectCorporation.fanpage
ข้อความข้างบนถูกตีพิมพ์ลงบนกระดาษมันอย่างดี มันถูกแปะอยู่ทั่วตามผนังภายในสำนักงาน TP (Tutor Project) ทุกที่ที่ผู้คนสัญจรไปมาต่างพบเจอกับโปสเตอร์โฆษณาหน้าตาและคำพูดแบบนนี้เหมือนกัน แทบจะทุกๆ 1 เมตรที่เดินผ่านก็ว่าได้
ตัวสำนักงานตั้งอยู่บนอาคารสูงในชั้นที่ 21 ที่มีมากกว่า 100 ชั้นของ MRQ กรุ๊ป
บริษัทปริศนาที่อยู่ๆ ก็เกิดดังเปรี้ยง! กลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ภายใน 3 เดือน ซึ่งก็เกิดเป็นกระแสฮือฮาไม่เบา แน่นอน เมื่อบริษัทปริศนาที่อยู่ดีๆ ก็เกิดอาการดังเป็นพลุแตกแบบนี้ ย่อมต้องมีคนเกิดอาการอยากทำความรู้จักกับผู้บริหารคนเก่งแน่ๆ ‘ใครกัน? ใครที่เป็นคนทำ?’ ไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่คนโต คนวงในเบื้องลึกของวงการธุรกิจ นักข่าวจอมจุ้นทั้งหลาย หรือแม้แต่นักสืบฝีมือดีที่ถูกจ้างวาน จนบัดนี้ ก็ยังไม่มีใครสืบประวัติหรือตัวตนของประธาน MRQ ได้สักคนเดียว
แต่! ในเมื่อคิดจะทำธุรกิจ มันก็ต้องมีใบแจ้งเกิดดีๆ สักอย่างสิจริงมั้ย? จนในที่สุด เงื่อนงำก็ถูกเปิดเผยออกสู่สาธารณะชนอย่างเป็นทางการด้วยแฟล็กซ์จาก MRQ กรุ๊ปที่ส่งไปยังสำนักพิมพ์ข่าวชื่อดัง
เนื้อหาในแฟล็กซ์มีเพียง..
‘สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก นักธุรกิจทั้งหลาย กระผม Mister Question ยินดีที่ได้รับการต้อนรับอันอบอุ่นจากวงการธุรกิจ MRQ กรุ๊ปทางบริษัทยินดีให้บริการพวกท่านเสมอ J’
และเมื่อวันเวลาผ่านไป ต่างก็มีประเด็นใหม่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้เรื่องนี้เงียบหายไป และก่อนที่ผู้คนจะยอมรับในการมีอยู่ของ MRQ กรุ๊ป ก็ได้ตั้งฉายาให้กับประธานคนเก่งว่า ‘Mr.q’
ก็เป็นอันจบการแจ้งเกิดอย่างเป็นทางการและชีวประวัติของ MRQ กรุ๊ป!
เอวังด้วยประการฉะนี้แล
และด้วยข้อความโฆษณาที่เว่อร์เกินความเป็นจริงจนถึงขั้นล่อลวง? ไม่สิ หลอกลวงประชาชน? แต่พอมาลองคิดอีกที ข้อกล่าวหาที่กล่าวไปเมื่อครู่เหล่านั้นอาจดูธรรมดาจนเกินไป นักต้มตุ๋นแบบถูกฎหมายน่าจะดูเข้าใกล้ความจริงของสถาบันหลอกลวงนี่มากกว่า เพราะคำพูดสวยหรูบ้าๆ นั้นเลยทำให้มีเด็กมากมายถูกส่งมาเรียนที่นี่อย่างรวดเร็วหลังจากเปิดตัวสถาบันติวเตอร์มาได้เพียง 2 สัปดาห์
เด็กส่วนหนึ่งที่ถูกส่งมาเรียน คือ เด็กที่ถูกทางบ้านส่งมาเรียนเพื่อนเตรียมตัวสำหรับการเป็นบุคลากรที่ดีในอานาคต แต่ ในเมื่อมีสีขาว มันก็ต้องมีสีขาวหม่นๆ เข้ามา ด้วยจุดประสงค์แอบแฝงบางอย่างกับข่าวลือที่ว่า ‘ติวเตอร์ที่นี่หล่อมาก แถมเขาว่า โสด ทุก คน!’ ทำให้ไม่ว่าจะสาวน้อย หรือ หนุ่มน้อยต่างก็มาลงทะเบียนเรียนกันอย่างไม่ขาดสาย
..เฮ้อ.. นี่มันโรงเรียนสอนพิเศษหรือว่าโฮสต์คลับกันแน่เนี่ย..
ชายหนุ่มผมยาวประบ่าตอนนี้ผมที่ถูกมัดรวบในคาบเรียนกลับถูกปล่อยออกมาและแว่นสายตาก็ถูกเก็บเข้าที่เป็นที่เรียบร้อยกำลังก่นด่าหน้าที่การงานของตนเองแบบไม่เต็มใจ
เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำดีไซน์เรียบหรูบ่งบอกถึงราคาที่ไม่สามารถหาซื้อตามตลาดนัดแถวบ้านได้แน่ๆ ขายาวๆ ถูกกางเกงสแล็คที่ราคาก็คาดว่าไม่น้อยหน้าจากเสื้อเชิ้ตด้านบน เบื้องล่างถูกสวมใส่ด้วยรองเท้าหนังราคาแพงสีดำสนิทกำลังเดินตรงไปยังลิฟต์เพื่อหนีกลับบ้านให้ไวที่สุดก่อนที่..!!
พรึ่บ!!
จู่ๆ แขนขวาของเขาก็รู้สึกเหมือนถูกพลังบางอย่างมาดึงรั้ง ทำให้สายตาสีเขียวมรกตนั้นหันกลับไปมองอย่างเฉยชากับการกระทำของหญิงสาวข้างกาย ในดวงตาของชายหนุ่มฉายแววไม่พอใจปานกลางถึงมาก
“มีอะไรครับ?”
ชายหนุ่มหันไปสบตากับอีกฝ่ายทันที เป็นการสื่อนัยๆ ว่า ‘ถ้าไม่มีธุระสำคัญ กรุณาปล่อยแขนผมด้วยครับ’
หญิงสาวส่งยิ้มกลับมา เธอทำทีเป็นเมินกับสายตาที่เขาส่งไปให้
“คือว่า.. อาจารย์นิวตันค่ะ.. เอ่อ..”
“มีอะไรครับ? ผมรีบ”
ร่างสูงที่ถูกเรียกด้วยชื่อเต็มๆ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับทำหน้าเฉยเมย
“คือว่า.. แพร์ไม่ค่อยเข้าใจกับบทเรียนที่อาจารย์สอนวันนี้น่ะคะ”
เธอพูดบอกด้วยน้ำเสียงยานคางก่อนจะช้อนสายตาหวานๆ มาสบตาเข้ากับนิวตัน
“...”
ร่างสูงไม่ตอบอะไรกลับไป แต่กลับนิ่งเงียบรอฟังสิ่งต่อจากนี้
“ถ้าไม่รังเกียจ.. อาจารย์ช่วยไปติวพิเศษส่วนตัวกับลูกแพร์ได้มั้ยคะ?”
“...ไม่ทราบว่าจะนัดกี่โมงครับ?”
ผู้เป็นอาจารย์นิ่งเงียบเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างนิดหน่อย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบไม่ไหวติง
“เอ.. เดี๋ยวลูกแพร์ต้องไปเรียนเปียโนต่อน่ะคะ เลิกอีกทีก็ประมาณ 3 ทุ่ม..”
ลูกแพร์เอานิ้วชี้ไปแตะทีริมฝีปากบางนิดหน่อยให้ดูมีจริต แต่หารู้ไม่ ว่าฝ่ายชายไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารักเลยสักนิด!
นิวตันค่อยๆ เนียนยกมือที่ลูกแพร์เกาะอยู่แล้วทอดสายตามองนาฬิกาบนข้อมือของตน
“อา.. ขอโทษทีนะครับ พอดีอาจารย์มีนัดทานข้าวกับน้องน่ะครับ”
นิวตันตอบกลับไป ทำให้ลูกแพร์หน้าเหวอเล็กน้อยก่อนจะกลับมาปั้นหน้ายิ้มแย้มดั่งเดิม
“เอ๋.. จะไปกับใครเหรอคะ?”
ลูกแพร์ถามกลับมาอย่างสงสัยใคร่รู้ แต่ก่อนที่นิวตันจะตอบกลับไปนั้น..
ติ๊ง!
“วี๊ดวิ้ววว~~ เดี๋ยวนี้หัดหิ้วสาวเหรอว้า”
เสียงลิฟต์ถูกเปิดออกพร้อมเสียวแซวแบบไม่ได้เข้าใกล้ความเป็นจริงเลยซักนิด นิวตันหันไปมองโฉมหน้าของตัวประกอบที่เหมือนสวรรค์มาโปรด.. อย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่เขาคิด.. แต่สำหรับลูกแพร์ผู้มาใหม่คงจะเป็นซาตานตัวร้ายเสียมากกว่า
“อ่าว!?! ไง! มาได้จังหวะพอดีเลยทัช! รีบไปบ้านแกดีกว่า ฉันนัดกับคุณน้าไว้!”
นิวตันทักชายหนุ่มหน้าตาดีออกไปทางลูกครึ่งตะวันตกนิดหน่อยกลับไป ‘ทัช’ เดินตรงออกมาจากลิฟต์ แล้วมาสมทบกับนิวตันที่ยืนคุยกับหญิงสาวอยู่
“นัดเหี้ยอะไรของมึงวะ?”
ทัชหันหน้าไปมองนิวตันพร้อมกับขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัยส่งไปให้แล้วพ่นประโยคที่เหมือนกับสายฟ้าผ่าลงมากลางวงสนทนา
“อ้าว!? สรุปพี่ทัชกับอาจารย์ไม่ได้มีนัดกันนี่คะ?” หญิงสาวถามขึ้นอย่างระแคะระคายในใจ
“ก็.. ไม่มีนะครับ”
ทัชทำหน้าเซ่อๆ ตอบกลับหญิงสาวตรงหน้าในขณะที่นิวตันกลับทำหน้าจะเป็นลมเหมือนจะล้มทั้งยืนเสียให้ได้
..ไอ้น้องเวร ถ้าหลุดไปจากตรงนี้เมื่อไหร่นะมึง!!
นิวตันได้แต่คิดในใจก่อนจะชกไปที่สีข้างอย่างเต็มแรงไปให้หนึ่งที
“โอ้ย!!!! ทำ..!?!”
จากแรงชกของนิวตันทำเอาทัชเซไปก้าวใหญ่ๆ ในขณะที่ทัชกำลังจะหันมาด่า ทำให้นิวตันรีบเอามือมาปิดปากลูกพี่ลูกน้องตรงหน้าทันทีก่อนจะตะโกนเสียงดังและทำทีเหมือนตกใจ
“เฮ้ย! โรคกระเพาะกำเริบเหรอวะ!?”
“อู้อื้ออื้อ”
“เห้ยๆ!! อย่าเพิ่งอ้วกนะเว้ย เดี๋ยวกูพาไปโรงบาล!”
หลังจากเล่นละครโง่ๆ ตบตาเสร็จ นิวตันก็หันมาบอกกับหญิงสาวเป็นเชิงขอโทษว่าคงไปติวพิเศษให้กับเธอไม่ได้แล้วยื่นชีทที่ถือติดมือมาด้วยให้เธอกลับไปอ่านทบทวนเอาเองที่บ้าน ก่อนจะลากลูกพี่ลูกน้องตัวแสบลงมาลานจอดรถส่วนตัวติวเตอร์อย่างรวดเร็ว
ปึ่ก!
ทันทีที่ลงมาถึงลานจอดรถทัชเปิดประเด็นผลักนิวตันทีก่อนจะโวยวายใส่ไม่ยั้ง
“มึงมาบอกว่ากูเป็นโรคกระเพาะทำเหี้ยไรเนี่ย!?! ไหนจะอ้วก!?! ไหนจะไปกินข้าวกับยัยแก่ที่บ้านกูอีก??”
ทัชพูดสิ่งที่ค้างคาใจออกมาเสียงดังลั่น โชคดีที่นี่เป็นที่จอดรถส่วนตัวของติวเตอร์ ทำให้ดูเป็นส่วนตัว
“…ไอ้เซ่อ!! โตเป็นควายจนเรียนจบแล้วยังอ่านสถานการณ์ไม่ออกอีก!?!”
นิวตันหายใจเข้าลึกๆ ปรับสภาพอารมณ์ให้เย็นลงและคงที่นิดหน่อยก่อนจะโวยใส่กลับไปบ้าง เพราะถ้าหากเขาไม่ทำแบบนี้ มีหวัง ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ต้องโดนเขากระทืบเละแน่.. - -‘’
“อ๋ออออ!! ที่แท้มึงหนีสาวเหรอวะ? มึงหนียัยเด็กลูกแพร์เหรอวะ? หึๆ”
ทัชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยๆ ก่อนจะแสยะยิ้มดูถูกส่งมาให้
“..เฮ้อ.. เออ กูเลือก ไม่ได้เอามั่วแบบแก ถ้าเป็นเอดส์ขึ้นมาฉันจะไม่คิดวัคซีนรักษาแกแน่ไอ้น้อง”
นิวตันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายออกมา ยืนพิงประตูพอร์ชสีขาวของตัวเองส่วนมือขวาก็คลึงขมับตัวเองไปมา ในหัวคิดวิธีแก้ปัญหาเรื่องพวกนี้ที่เกิดขึ้นทุกวันให้รำคาญใจยังไงดี
“เฮ้ย!!!! กูเลทนัดน้องเปรี้ยวแล้วเนี่ย!”
จบประโยคที่ดูจะไร้สาระของทัช หนุ่มลูกครึ่งก็เดินไปขึ้นรถสปอร์ตสีแดงเปิดประทุนของตนเองแล้วเร่งเครื่องยนต์ให้มันผลาญเงินในกระเป๋าเล่น ก่อนจะปล่อยควันรถไว้ให้คนข้างหลังดมเล่นเพื่อเพิ่มความหงุดหงิดให้มากขึ้นไปกว่าเดิม
“เด็กเปรตเอ๊ย!!”
เมื่อลูกพี่ลูกน้องของนิวตันขับรถออกไป ชายหนุ่มก็หันไปขึ้นรถของตัวเองก่อนจะนั่งนิ่งคิดถึงวังวนแห่งความเหนื่อยหน่ายที่ต้องมาเจอทุกวัน..
ชิส์.. ให้ตายเถอะ จะสลัดยัยเด็กแก่แดดพวกนี้ออกยังไงเนี่ย น่ารำคาญชะมัดเลยให้ตาย ต้องมาทำงานในที่ที่มีแต่พวกมาอ่อย โธ่เว้ยยย!! นี่มันติวเตอร์เสริมสร้างความรู้ หรือว่าสถานที่บันเทิงยามค่ำคืนกันแน่วะ? ไอ้ประธานบ้าเอ๊ย! ถ้าไม่ติดว่ามีเรื่องนั้นมาเอี่ยว ฉันจะไม่มีทางทำงานให้แกเด็ดขาด!!
END INTRO
TO BE CONTINUED
Mr. question | THANK for views.
Music by อาทิตย์ล่ะครั้ง - illslick.
ความคิดเห็น