{ 4033A } Lost ashes

ลำดับตอนที่ #9 : (ตอนเสริม) หมาป่าหลงฝูง

“ วันนี้อากาศดีจังน้า ” เสียงหวานเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆขณะเหม่อมองทองฟ้าเปิดโล่ง แสงจากดวงตะวันสาดทอลงมาพร้อมสายลมอุ่นสบายทำให้เวลานี้เป็นเช้าที่สดใสเหลือเกิน

เธอกำลังเดินกลับหมู่บ้านหลังการเก็บสมุนไพร หมู่บ้านของเธออยู่ห่างไกลจากเมืองฉะนั้นนานครั้งจะมีคนผ่านมา และวันนี้ก็มีคนที่ไม่คาดคิดมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้า

ร่างสูงโปร่งที่ชุ่มไปด้วยเลือดนอนทอดกายอยู่ริมถนน ผ้าคลุมหลังสีเลือดครอบคลุมร่างแน่นิ่งเอาไว้ หมวกแหลมสูงเป็นเอกลักษณ์ปิดบังใบหน้า ดาบขนาดใหญ่ยิ่งกว่ามนุษย์พาดพิงอยู่บนบ่า

‘ แต่งตัวเหมือนหุ่นไล่กาเลย ’ อาจเพราะอีกฝ่ายตัวสูงมากทั้งยังดูผอมอีกด้วยทำให้เธออดจะคิดว่าเขาเหมือนหุ่นไล่กาไม่ได้

เมื่อได้เข้าไปดูใกล้ๆก็สังเกตุเห็นว่าคนที่กำลังนอนแผ่อยู่กำลังหายใจเข้า-ออกอย่างสม่ำเสมอ ดวงตาเบื้องหลังหน้ากากปิดสนิท

ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรต่อเธอจึงเดินผ่านไปปล่อยให้เขานอนอยู่ตรงนั้นแล้วตรงดิ่งกลับบ้านไป

⁂

ตึง!*- เธอสะดุ้งตื่นจากเตียงหลังได้ยินเสียงดังมาจากส่วนหนึ่งของบ้าน ในตอนที่ย่องออกไปดูเธอก็เห็นบิดาของตนเองร่างล้มลงกองพื้น

ด้วยความตกใจเธอจึงก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงไม้ดังลั่น เพราะถูกจับได้เลยต้องเร่งฝีเท้าออกจากบ้านของตัวเองให้เร็ว คนพวกนั้นเป็นใคร? โจรเหรอ?

ในตอนที่ออกมาข้างนอกไอร้อนก็กระทบร่าง แสงสว่างสีส้มสาดพวยพุ่งท่ามกลางความมืดของยามราตรี บ้านหลายหลังถูกเผาจนวอด เสียงกรีดร้องและกลิ่นเลือดเนื้ออบอวล

ฝ่าเท้าเปลือยเปล่ายังคงวิ่งต่อ หูของเธอยังได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดดังไล่หลังมาไม่ขาด

ตึก-*  “ อึก! ” ด้วยความมืดและความรีบทำให้เธอวิ่งสะดุดบางอย่างเข้าจนล้มลงกระแทกพื้น สาเหตุของการล้มครั้งนี้คือคนในชุดเกราะคนนั้นที่เธอได้พบเมื่อช่วงเช้า

ชึก!*- ระหว่างที่กำลังจะลุกหนีลูกธนูลูกหนึ่งก็พุ่งเจาะขาซ้ายของเธอจนต้องล้มลงอีกครั้ง

“ ได้ตัวแล้ว! วิ่งไวซะจริง ” เสียงหยาบโลนระคายหูดังเข้ามาในโสตประสาท

“ ข้าล่ะชอบจริงๆพวกชอบขัดขืนเนี่ย ” ร่างบางพยายามตะเกียกตะกายหนี

บรู้วววววววว!!⁓*- เสียงหอนของหมาป่าดังขึ้นจากที่ใดสักที่ดังสะท้อนก้องไปทั่วป่าจนคนทั้งหมดถึงกับหยุดชะงัก

“ ห๊ะ หมาป่ามาอยู่แถวนี้ได้ไงวะ? ” ไม่นานความสงสัยก็ถูกปัดทิ้งไป

หมับ!*- หญิงสาวถูกกระชากแขนลากไปตามทาง เพราะขาซ้ายถูกธนูเจาะคาอยู่เธอจึงไม่มีแรงจะต่อต้าน

ตึง!!!!!!!*- เสียงดังเลือนลั่นราวกับระเบิดส่งร่างไร้ชีวิตและเครื่องในกระจัดกระจาย เลือดแดงฉานซาดกระเซ็นไปทั่ว

“ คุณ… ” ร่างสูงโปร่งสะบัดใบดาบเปื้อนเลือดทิ้งไป ดวงตาสีน้ำเงินใต้หน้ากากจ้องมองคนสตรีที่กำลังตกตะลึงด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

“ ไอ่ชั่ว มึงโดน! ” ในตอนที่หนึ่งในพวกมันได้สติความโกรธก็ครอบงำ มันพุ่งปรี่เข้ามาหมายจะฟาดดาบปลิดชีพบุรุษในชุดเกราะ

ทว่าการกระทำไม่คิดหน้าคิดหลังทำให้มันต้องตาย ร่างสูงโปร่งที่เมื่อครู่ยังยืนนิ่งอยู่กลับพุ่งตัวเข้าหาอย่างรวดเร็วในระดับที่มนุษย์ไม่อาจรู้ตัว คมดาบหนาเสียบทะลุร่างก่อนจะถูกเหวี่ยงอย่างแรงจนเอวขวาฉีกขาดเผยอวัยวะภายในออกมาเปรอะเปื้อนพิ้นดิน

“ เหวอ!? ” โจรคนสุดท้ายตัดสินใจหันหลังหนีโดยไม่คิดจะเหลียวหลัง เคียวขนาดเล็กถูกขว้างปักทะลุศรีษะจนมิดด้าม

“ ไป! ลากตัวพวกมันออกมาให้หมด ” คนทั้งหมู่บ้านถูกจับมารวมกันตรงลานโล่ง ไฟตามบ้านเรือนก็มอดดับหมดแล้ว

“ เฮ้ย มีคนมา! ” อันเดดแห่งฟารอนเดินย่ำเท้าเข้ามาอย่างมั่นคง ผ้าคลุมหลังสีแดงเลือดโบกสะบัดตามการเคลื่อนไหว ด้านหลังนั้นคือหญิงสาว

“ คนเดียว? แม่งโง่หรือบ้าวะเนี่ย ” หัวหน้ากลุ่มโจรเอ่ยด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ในมือหยาบกร้านควงหมุนดาบสั้นประจำกาย

พรึบ*- ร่างสูงหยุดนิ่งยืดแขนชี้ใบดาบไปยังเป้าหมายราวกับจะท้าทาย

เขาก้มตัวลงต่ำดีดตัวพุ่งเข้าใส่เป้าหมายจนพื้นดินแตกร้าว ตวัดดาบหมุนตัวตัดขาของหัวหน้ากองโจรให้หน้าจูบพื้น

ตึง! โครม!!*- หนึ่งดาบหนึ่งศพ ราวกับหมาป่าที่กำลังสังหารลูกแกะอย่างบ้าคลั่งแต่ทว่า…

ฉึก*- หอกถูกแทงทะลุท้องของอันเดดก่อนที่อาวุธจะแทงทะลุร่างของเขา

ร่างสูงล้มลงกับพื้น ในมือยังคงกำดาบไว้แน่น

“ ชิ ตายยากตายเย็นจริงๆ ” โจรทั้งหมดหันหลังกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่!

บรู้วววว!!!⁓*- “ แถวนี้มีหมาป่าด้วยเหรอวะ? ”

 “ เฮ้ย มันยังไม่ตาย! ” ขวดเอสทัสที่ว่างเปล่าถูกโยนทิ้งไป ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ราวกับเปลวเพลิงส่องสว่างใต้หน้ากาก เขาผู้สาบานตนจะปกป้องผู้คนจากความมืด ใช่ว่าจะไม่รู้ถึงสาเหตุที่ความมืดแข็งแกร่งขึ้น

“ ย้าาากกกกกกกกก ” เสียงกู่ร้องคำรามลั่นของอันเดดก้องกังวานอย่างน่าพรั่นพรึง ร่างสูงพุ่งตัวเข้าตวัดดาบสังหารกลุ่มโจรอีกครั้ง เพื่อสังหารสิ่งชั่วร้ายที่แท้จริง

คราวนี้ไม่มีอะไรจะได้หยุดเขาได้อีก จะชุดเกราะหรือโล่ที่หนาแค่ไหนก็ถูกตัดผ่านได้ไม่ต่างจากมีดร้อนผ่าเนย

การต่อสู้จบลงแล้ว ศัตรูถูกกำจัดจนสิ้น

ร่างสูงโปร่งล้มลงโดยมีดาบปักไว้เป็นดังป้ายหลุมศพ

ไม่มีกองไฟให้เขาได้กลับ

ไม่มีไฟให้เขาต้องผสานตัวเอง

แต่หมาป่าจะช่วยเหลือสัตว์หลงทางเสมอ…