คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : สะสางปัญหา
“ เดี๋ยวสิ ฟังผมพูดก่อน ” เด็กหนุ่มวิ่งมาบังทางแล้วเอ่ยในสิ่งที่ทำอันเดดหนุ่มอยากจะปวดหัว
“ ผมน่ะมีความรู้พิเศษเยอะนะ ไม่ว่าจะการทำอาหารที่เรียกว่าบราวน์นี้หรือทารต์ไช่ ไม่รู้จักใช้ไหมล่ะ แม้แต่ตอนสงครามผมก็มีความรู้ในการเดินทัพนะ เพราะงั้นออกไปผจญภัยกับผมเถอะ ”
“ … ” พลั่ก*- เขาเดินชนไหล่เด็กหนุ่มออกไปให้พ้นทางแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่วายวิ่งมาขวางทางเขาอยู่อีก ด้วยไม่รู้จะสลัดเด็กคนนี้ออกไปยังไงตนจึงเมินอีกฝ่ายไปเสียแล้วหันมาสนใจเรื่องของตัวเอง
“ อะไรกัน นายยังใช้ของตกยุคแบบนั้นอยู่เหรอ? เดี๋ยวผมจะโชว์ของดีให้ดู ” เขาว่าแล้วกางมือออกมาข้างหน้า
“ แสดงแผนที่!!… ” … เด็กนี่ไม่ปกติแน่ๆ คิดดังนั้นแล้วก็ก้มมองแผนที่ต่อ
“ อ้าว?! ใข้ไม่ได้เหรอ เวทย์ตรวจจับ!! ” ก็จริงที่เวทย์มนต์ประเภทนั้นมีจริงแต่คงไม่มีทางใช้ได้โดยไม่ผ่านการฝึกมาก่อนแน่ๆ
“ อะไรกัน? ในเมะยังทำได้เลย ”
“ เนมเลส! ” เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นดึงความสนใจจองอันเดดหนุ่มไป โซอี้ถลาเข้ามาจนตัวเขาเกือบรับอ้อมกอดจากเธอไม่ทัน
“ นึกว่าจะไม่ได้เจอเจ้าแล้วซะอีก! ” เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส เธอเดินทางไปหาเขาที่ปราศาทแต่กลับถูกบอกว่าเขาออกไปแล้ว เพราะโชคดีที่ี่เนมเลสสวมเกราะที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ทำให้เวลาถามจากใครก็รู้กันหมดทำให้เธอสามารถตามตัวเขาได้
“ นั่นใคร? ” เมื่อผละออกเธอก็เบนสายตาขึ้นมองเด็กหนุ่มที่ยังยืนจังก้าอยู่
“ เอ่อ- คือผมเป็นนักผจญภัยครับ ชื่อสุบารุ ” สุบารุได้สติกลับมาก็เอ่ยตอบเสียงเบาพลางยกมือขึ้นเกาหลังคอ ใบหน้าขึ้นสีจางๆนั้นพอทำให่โซอี้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรแต่ก็เลือกจะเมินเฉยไป
“ นักผจญภัย? สังกัดกิลด์ไหนล่ะ ” เด็กหนุ่มชะงัก หืม? เป็นนักผจญภัยต้องสังกัดกิลด์ด้วยเหรอ??
“ คือว่าผมยังไม่ได้สมัครหรอกครับ ตั้งใจว่าจะหาทาสไปด้วยก่อน ” ปึด*- เส้นเลือดปูดขึ้นบนหน้าของเอลฟ์สาว ใบหน้ามืดครึ้มลงหลายส่วนหลังได้ฟังถ้อยคำจากปากของเด็กหนุ่ม
“ เจ้าคนน่ารังเกียจ ” โซอี้กัดฟันเอ่ยอย่างยับยั้งอารมณ์พลางกดดันเด็กหนุ่มอยู่ในที
“ ค-คือ คือผมหมายถึงว่าพาไปเป็นเพื่อนร่วมทางแบบนั้นน่ะครับ ” สุบารุเอ่ยแก้ตัวอย่างเลิกลั่กไม่รู้จะเอามือเอาตาไปไว้ไหน
“ ชิ!- ฟังนะ!! ที่เดียวที่เจ้าจะเจอทาสก็มีแค่ซ่องกับกรงขังเท่านั้นแหละ! ” เอลฟ์สาวลุกยืนเต็มความสูงตะคอกกลับจนเด็กหนุ่มผวา
“ สาเหตุเดียวที่ไอ่สารเลวพวกนั้นอยากเอาทาสไปด้วยก็เพราะเอาไว้เ*็ดระบายอารมณ์หรือไม่ก็ขาย!! บนโลกนี้น่ะไม่มีทาสคนไหนเชื่อใจสิ่งที่เรียกว่านายทาสหรอก! ”
“ ฮึ่ม! ไปเถอะเนมเลส เจ้ามีเรื่องต้องทำหนิ! ” หลังร่ายยาวเธอก็หันมามองอันเดดหนุ่มที่กำลังเก็บของแล้วรีบเอ่ยบอกให้พวกเขารีบออกไปจากตรงนี้เสีย
“ ด-เดี๋ยวครับ! ให้ผมไปด้วยเถอะผมต้องมีประโยชน์แน่ ” โซอี้ที่ได้ฟังก็หันกลับมามองตาเขียว
“ กลับไปหาทาสมาอมไข่ไป!!!! ” เธอตะโกนกลับไปอย่างหัวเสียแล้วหันกลับมาเดินต่อทิ้งเด็กหนุ่มให้สติเลื่อนลอยอยู่ตรงนั้น
หมับ*- เนมเลสจับไหล่ของเอลฟ์สาวหวังให้อีกฝ่ายใจเย็นลง โซอี้สูดหายใจเข้าลึกสงบสติอารมณ์แม้จะยังเหลือริ้วรอยความโกรธอยู่ก็ตาม
เขายื่นกระดาษสีดำกับจดหมายไปให้เธอ โซอี้รับไปอ่านครู่เดียวก่อนเธอจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ
“ นี่มันจดหมายของพวกบูชาจอมมาร? เจ้าจะเอามันไปให้พวกทหารเหรอ? ” คนในชุดเกราะส่ายหน้า เขาตั้งใจจะจัดการเองเพราะทางนั้นมีอีกปัญหาที่ต้องจัดการ
“ หืม~ เจ้าตั้งใจจะบุกไปเองเลยสินะ ” เขาพยักหน้ารับเรียกรอยยิ้มจากเอลฟ์สาว
ทั้งสองเดินเท้าตามเส้นทางมาจนฟ้าใกล้มืดก็เห็นกระท่อมไม้กับกลุ่มคนอยู่ไกลๆ
“ ข้าจะคอยสนับสนุนเอง ” โซอี้กระโดดขึ้นบนกิ่งไม้เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไปตามต้นไม้แต่ละต้น
เนมเลสเปลี่ยนดาบสีนิลขึ้นมาแทนเคลย์มอร์แล้วก้าวเดินตรงไปยังกระท่อมไม้
ฉึก!*- เอลฟ์สาวยิงธนูเจาะทะลุศีรษะของคนที่เฝ้ารอบนอกได้อย่างแม่นยำและเงียบเชียบ
“ ท่านจอมมารว่ายังไงบ้าง ”
“ ท่านบอกว่าการผ่่านเวทย์มนต์ลวงตาเข้าไปในเมืองเอลฟ์ได้จะต้องใช้เครื่องรางบางอย่าง ”
“ มีข่าวว่ามันจะถูกส่งมอบให้ผู้กล้าด้วยนี่ ”
“ ไม่สำคัญหรอก เราแค่ต้องทำงานให้สำเร็จก็พอ ”
แอ๊ด~*- “ หืม? ข้าบอกว่าอย่ามาขัด- เจ้าเป็นใครกัน ” พรึบ!!*- กระท่อมทั้งหลังถูกเพลิงสีดำกลืนกินทำลายจนเหลือแต่ซากในไม่กี่วิ ส่วนพวกบูชาจอมมารที่อยู่ข้างในก็ถูกย่างสดตายอย่างอนาถ
“ เป็นไงบ้าง ได้อะไรไหม? ” บุรุษในชุดเกราะส่ายหน้า เรื่องของเมืองเอลฟ์อะไรนั่นไม่เกี่ยวกับเขา
“ ไปแล้วเหรอ??!!!! ” เสียงของผู้กล้าสาวตะโกนเสียงดัง แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วว่าตัวเองเสียงดังเกินไปจึงรีบสงบท่าที
“ ครับ เขาออกไปหลังการประชุมเริ่มไม่นาน ” ยูริแทบอยากเป็นลมหลังได้ฟังคำตอบจากคนเฝ้าประตูห้องประชุม
“ กระผมไม่แนะนำให้ตามไปครับ อีกหนึ่งวันเราก็จะเริ่มเคลื่อนทัพแล้ว ” หัวหน้าอัศวินเดินเข้ามากลางบทสนทนา เธอก็ไม่ได้คิดจะออกไปตามหาอยู่แล้ว… จริงๆนะ
“ ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ ท่านผู้นั้นไม่พ่ายแพ้ง่ายๆหรอก ” ยูลินที่เป็นผู้ฟังที่ดีมานานก็เปิดปากพูด ดวงตาสีเทาเรียบนิ่งหันมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ ยูริ ไม่เป็นไรใช่ไหม? ช่วงนี้น้องดูพูดอะไรแปลกไปนะ ” ยูริก้มมองน้องสาวตัวเองอย่างเป็นห่วง ท่านผู้นั้นที่เธอพูดหมายถึงเนมเลสเหรอ? หลังกลับมาจากโลเวียน่าเธอก็ดูแปลกไปอย่างชัดเจน
ไม่ใช่แค่เรื่องของคำพูดแต่เป็นรูปลักษณ์ด้วย ดวงตาของเธอเปลี่ยนจากสีดำเป็นเทาไปแล้ว
“ ไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่…- ”
“ เอาเป็นว่าเราไปพักผ่อนเถอะ ” อีกไม่นานพวกเขาคงต้องสู้ศึกหนัก การพักผ่อนจึงจำเป็นมาก
⁂
“ เห็นแบบนี้ก็ชวนให้นึกถึงครั้งแรกที่เดินทางด้วยกันเลยนะ ” เนมเลสที่นั่งอยู่หน้ากองไฟเงยขึ้นมาสบตากับเอลฟ์สาว ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายจ้องมองกลับมาไม่ต่างกัน
“ ตอนนั้นเราถูกหมาป่าโจมตีแล้วเจ้าก็ซัดพวกมันเปรี้ยง! อย่างงี้เลย ” โซอี้ทำทีเหมือนกำบางอย่างยกขึ้นเหนือหัวแล้วทุ่มลงพื้นตามคำบอกเล่าอย่าสนุกสนาน
“ ตอนนั้นเจ้าดูเท่มากเลย ” รอยยิ้มสดใสไม่คลายลงจากใบหน้าอันงดงามขณะนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่วันก่อน แม้เหตุการณ์ที่ว่านั้นอีกฝ่ายดูจะกระทำเกินกว่าเหตุไปหน่อยในความคิดเธอ
“ …นี่! เจ้าพูดได้รึเปล่า? ” โซอี้อดไม่ได้ที่จะไม่ถาม เนมเลสทำเพียงเหลือบมองครู่เดียวแล้วหันไปสนใจกองไฟ การกระทำนั้นเรียกรอยยิ้มนึกสนุกของเธอได้ไม่น้อย
“ แสดงว่าได้สินะ ” เธอยิ้มขำก่อนจะผละออก
“ เดี๋ยวข้านอนแล้ว พรุ่งนี้จะไปไหนก็ปลุกด้วยนะ ” โซอี้ปีนขึ้นต้นไม้แล้วเอนกายนอนพิงกิ่งไม้ใหญ่
หลัเธอหลับไปพักใหญ่ก็มีคนกลุ่มหนุ่งเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ พวกเขาสวมเสื้อคลุมสีดำปกปิดลำตัวมิดชิด มองเห็นใบหูแหลมยาวเป็นเอกลักษณ์ของเผ่าพันธุ์
คนที่วิ่งนำมาขยับมือเป็นสัญญาณให้ทั้งกลุ่มแยกออกไปสองทิศทางล้อมทั้งเนมเลสและโซอี้เอาไว้
พวกเขาเตรียมกริชไว้ในมือขวาก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาบุรุษในชุดเกราะที่ยังคงนั่งอยู่ตรงหน้ากองไฟ
ทว่า… ตึง!*-(parry)…
ความคิดเห็น