{ 4033A } Lost ashes

ลำดับตอนที่ #12 : แก้ปัญหา

“ ได้โปรดช่วยธิดาของข้าด้วย!! ” เสียงใสดุจระฆังแก้วดังมากจากสตรีร่างอรชรที่ยืนเด่นอยู่กลางพื้นที่สีขาวโล่งสุดลูกตา เส้นผมสีฟ้าเป็นประกายเฉกเช่นดวงตากลมโตสีฟ้าราวกับน้ำทะเลของนาง ในแววตานั้นไม่อาจปกปิดความวิตกภายในได้

“ จิ๊ๆ นิสัยไม่ดีเลยนะ ” ร่างงามหันขวับไปทางต้นเสียง เหงื่อเย็นไหลผ่านใบหน้า รู้สึกเหมือนหลอดลมกำลังถูกบีบรัด แผ่นหลังของเธอสั่นสะท้านเมืือเห็นความมืดกำลังแผ่ขยายกลืนกินรอบตัว

เจ้าของเสียงน่าขนลุกนั้นคือสตรีในชุดสีดำทั้งตัว ดวงตาสีแดงคมกริบที่จ้องมองมาราวกับว่าจะสามารถมองทะลุเข้ามาถึงจิตใจได้ รอยยิ้มเย็นเยียบส่งผ่านความหวาดกลัวไปทั่วร่าง

“ เรื่องมันเริ่มมาถึงนี่แล้ว จะเข้าไปแทรกไม่ได้นะ ”  เปรี้ยง!*- สายฟ้าสีแดงผ่าลงบนมือของนาง ราวกับมีเสียงกรีดร้องดังระงมออกมาจากสายฟ้า

ฟุ่ม! ตู้ม!!!!*- หอกสายฟ้าสีชาติถูกขว้างปาออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อมันกระทบกับเป้าหมายจึงเกิดการระเบิดครั้งใหญ่

ฟู่ว*- สายลมหอบใหญ่พัดเอาหมอกควันปลิวหายไปจนปรากฏความว่างเปล่า สตรีสีดำพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นครู่เดียวและได้ข้อสรุปว่า

“ หนีไปได้เหรอ ”

⁂

เพล้ง!*- “ บัดซบ!!! ไอสวะนั่นมันใครกัน แผนการของข้าพังไม่เป็นชิ้นดีเลย! ” สตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งไอโซเมียเขวี้ยงลูกแก้วไพลินลงกับพื้นจนแตกเป็นเสี่ยง

อารมณ์ของเธอคุกรุ่นไปด้วยโทสะ ไม่นานมันก็ถูกกดข่มลงอย่างรวดเร็ว

“ ได้… ได้ เดี๋ยวข้าจัดการเอง ” เธอกัดฟันพูดเมื่อยามนึกถึงบุรุษในชุดเกราะที่ไม่รู้ที่มา นอกจากลูกแก้วจะทำนายไม่เจอมันยังสังหารคนของเธอทั้งหมดอีก คอยดูเถอะถ้าได้เจออีกเมื่อไหร่ข้าจะสังหารมันซะ!

เช้าวันนี้พระราชวังมีเรื่องวุ่นวายตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ข่าวการถูกโจมตีของผู้กล้ากระจายออกไปไวมากจนเป็นที่พูดถึงกันทั่ววัง มีคนเข้าออกห้องของผู้กล้าเป็นว่าเล่น

สองผู้กล้าจึงต้องย้ายมาอยู่อีกห้อง ยูรินอนป่วยพิษอยู่บนเตียงโดยมียูลินเฝ้าอยู่ไม่ห่าง

“ อาการของพวกนางเป็นยังไง?! ” หญิงสาวในชุดกระโปรงสบายตัวเดินฝ่าเข้ามาภายในห้อง บุคคลภายในลุกขึ้นยืนแสดงความเคารพเว้นเสียแต่ยูลินที่ดูจะไม่สนใจเลย

“ พะย่ะค่ะ ท่านผู้กล้าได้รับพิษร้ายแรง กระหม่อมทำการรักษาเท่าที่ทำได้แล้วแต่ก็ได้แค่ชะลออาการลงพะยะค่ะ ” หมอประจำราชวงศ์ค้อมศีรษะเอ่ยบอกรายละเอียดคร่าวๆให้นายเหนือหัวเข้าใจ

“ เช่นนั้นให้นักบวชช่วยสิ ” สตรีศักดิ์สิทธิ์ปรากฏกายมาพร้อมคนคุ้มกัน

“ ถ้าเป็นไปได้เราอยากลงมือโดยเร็ว ” เหล่านักบุญที่ติดตามมาเดินตรงไปหาร่างจองผู้กล้าสาวที่ยังนอนอยู่

“ …เรายังไม่ได้อนุญาตเลยนะ ” แค่ประโยคเดียวกลับทำให้คนทั้งกลุ่มเสียวสันหลังวาบ

“ ท่านพี่ นี่เป็นสถานการณ์เร่งด่วน ให้คนของข้าจัดการเถอะค่ะ ” สตรีสีขาวเอ่ยวาจาด้วยท่าทีเรียบเฉยแต่ในแววตากลับเก็บอารมณ์ที่กำลังเดือดไม่ได้

“ คริสตอเรีย ต่อให้เจ้าจะมีศักดิ์เป็นนักบุญหญิงแห่งศาสนจักรและเป็นผู้อัญเชิญพวกนางมาแต่อำนาจทั้งหมดก็ยังอยู่ที่เราผู้เป็นจักรพรรดินีอยู่ดี ” คนมีฐานะเป็นจักรพรรดินีเอ่ยขณะเดินตรงไปยังสตรีศักดิ์สิทธิ์

คล้ายว่าจะเป็นเช่นนั้น เธอเดินเลยไปต่างหาก ปล่อยให้คนข้างหลังกำหมัดในใจ

“ ข้างนอกวุ่นวายอะไรกัน ” อลันเงี่ยหูฟังเสียงภายนอกเอ่ยขึ้นอย่างนึกสนใจ ไม่นานคำตอบก็มาหา

องค์จักรพรรดินีก้าวเดินเข้ามาด้วยท่าทีสูงสง่าไม่เปลี่ยนแปลง

“ คริสทีน่า… ยังดูดีไม่เปลี่ยนเลยนะ ” อลันแค่นยิ้มเอ่ยทักทายพลางยกมือขึ้นกอดอก

“ อืม ท่านดูแก่กว่าที่เราจำได้ล่าสุดอีกนะ ” ริมฝีปากบางประดับรอยยิ้มบางเบาเอ่ยตอบให้สหายเก่าก่อนที่สายตาจะเลื่อนขึ้นมองอัศวินที่ยังนั่งนิ่งอยู่ในห้องขัง

(( ข้าขอโทษด้วยที่ทำให้ท่านลำบาก  )) เสียงของผู้ที่อัญเชิญตัวเขาเมื่อคืนดังขึ้นอีกครั้ง

(( ข้าอยากจะขอร้องท่านอีกเรื่อง ช่วยนำสิ่งนี้ให้ไปให้พวกเขาที พวกเขาจะหาวิธีจัดการกับมันเอง ))

(( ข้าไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้อีก ไม่เช่นนั้นนางคงรู้ตัว )) ม้วนกระดาษปรากฏขึ้นบนมือของเขา เขาเก็บมันไว้และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบสตรีนางหนึ่งมองเขาที่อีกฟากของลูกกรง

“ เรารู้ว่าเจ้าสามารถช่วยเราได้ ”  พรึบ*- ร่างในชุดเกราะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เนมเลสก้าวออกมาจากห้องขังประจันหน้าเธอ ทั้งหมดเดินตามกันออกมาจนกระทั่งพ้นเขตห้องขังมาอยู่ในทางเดิน

“ ท่านขี้เถ้า? ” ยูลินหลุดปากเอ่ยออกมาจนต้องยกมือขึ้นปิดปากแล้วถอยกรูดไปอยู่อีกมุมหนึ่ง เนมเลสชะงักมองเพ่งดวงตาสีเทาของเธออยู่ครู่เดียวก็ผละออกแล้วหันไปสนใจคนที่นอนสลบอยู่บนเตียง

เขาเลิกผ้าห่มออก ตั้งแต่บริเวณขาขวาไปจนถึงช่วงเอวปรากฏเป็นรอยสีม่วงเข้ม ก้อนมอสสีม่วงปรากฏขึ้นในมือของอันเดดหนุ่ม

เขาแบ่งมันเป็นชิ้นๆใส่ปากเธอ รอยสีม่วงจางลงจนหายไป ถึงแม้ร่างบางจะยังไม่ลืมตาตื่นแต่ก็พ้นอันตรายแล้วแน่นอน

“ ดี ถ้างั้นช่วยจัดการปัญหาให้อีกอย่างสิ ” องค์จักรพรรดิมอบกุญแจสีเงินมาให้เขาแล้วหันหลังเดินกลับไป