คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3
อาการเจ็บปวดเข้าเล่นงานฉันทันทีหลังจากที่ลืมตาตื่นมา ฉันนั่งกุมผ้าห่มตัวเองไว้แน่นอย่างคิดนัก ไม่คิดเลยสักนิดว่าฉันจะมาเสียตัวให้กับผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆนี่
“นี่ฉัน...ทำอะไรลงไปเนี้ย!!”ฉันตะโกนออกมาอย่างสุดจะทน ทั้งๆที่อุส่าห์รักษาเวอร์จิ้นอย่างดีมาตลอด20ปีเต็มแล้วแท้ๆ แต่ทำไมกับหมอนี่...ทุกอย่างมันถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ!!!
ฉันล้มตัวลงนอนหลับตาสนิทลงอีกครั้งอย่างอ่อนเพลีย เพราะเมื่อคืนนั้นพลังงานของฉันหมดไปมากมายมหาศาลเลยล่ะ หมดไปเพราะโดนคนข้างๆสูบเนี้ยแหละ คิดแล้วมันก็นะ..... >////<
เซฮุนตื่นขึ้นมาในเวลาไม่นาน เขานั่งจ้องหน้าหวานด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อคืน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงจดจำทุกสัมผัสของเธอได้แม่นยำ ใบหน้าของเธอในยามที่เรามีอะไรกัน เขาจดจำมันได้ขึ้นใจ ทั้งๆที่กับผู้หญิงคนอื่น เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยแท้ๆ ถ้าเป็นปกติเขาจะรีบตื่นขึ้นมาแล้วขับไล่ไสส่งให้ออกไปพ้นๆ แต่กับเธอคนนี้มันไม่ใช่เลย ไม่รู้ทำไมความรู้สึกลึกๆของเขาถึงอยากให้เธออยู่ต่อ.....
“เธอ…ทำอะไรกับฉันกันแน่(ชื่อคุณ)”เขาพึมพำออกมา ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากของคุณอย่างอ่อนโยน
“ทำไม…ฉันถึงปล่อยเธอไปไม่ได้กันนะ”เขาไล้ริมฝีปากลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะประกบปากจูบกับคุณ และผละออกไปในเวลาไม่นาน
“แต่ก็มีข้อดีอยู่อย่างนึงนะ....เพราะฉันเป็นคนแรกของเธอ...(ชื่อคุณ)”เขายกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างดีใจที่ได้เป็นคนแรกของคุณ ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนข้างๆหญิงสาว และกอดล่างเปลือยเปล่าของเธออย่างอ่อนโยน และหลับตามไปติดๆ
และในเวลาเดียวกัน...
@คฤหาสน์ Seo
“องค์หญิงซอฮยอนค่ะ ท่านเซฮุนกลับมาประเทศเกาหลีแล้วค่ะ”เมทสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ผู้เป็นนายของเธอหันหน้ามามองช้าๆก่อนจะพูดกลับไปว่า...
“ขอบใจ เตรียมเครื่องบินให้ฉัน พรุ่งนี้ฉันจะออกเดินทางไปหาเซฮุน”หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนจะทอดสายตามองออกไปที่ทะเลกว้าง
“รับทราบค่ะ องค์หญิงซอฮยอน”เมทสาวคำนับให้เธอหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ
“เราจะได้เจอกันแล้วสินะค่ะ เซฮุนผู้เป็นที่รักของฉัน”เธอพูด พร้อมกับนึกถึงใบหน้าของคนรักไปพลางๆ ซอฮยอนเป็นเจ้าหญิงของโลกแวมไพร์ส่วนเซฮุนก็เป็นเจ้าชายของโลกแวมไพร์ มันก็ต้องเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่เจ้าชายจะได้คู่ครองกับเจ้าหญิง ไม่มีผู้ใดหรอกที่จะเหมาะสมกับเซฮุนเท่าเธออีกแล้ว(ซอฮยอนคิด) มันเป็นเรื่องที่ทางเบื้องบนกำหนดไว้อยู่แล้วว่าเธอกับเขาต้องคู่กัน ไม่มีใครสามารถขัดคำสั่งได้ แม้เซฮุนจะไม่ต้องการที่จะครองคู่กับเธอก็ตาม
ใช่!! เธอรู้มาตลอดว่าเวลาหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมามันไม่เคยมีความหมายกับเซฮุนเลยสักนิด เธอพยายามทำทุกวิถีทางแล้วเพื่อให้เซฮุนหันมาหลงรักเธอ แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย แต่ตอนนี้เธอไม่คิดแคร์ความรู้สึกของเขาอีกแล้ว เธอปล่อยเขาให้เริงร่ามานานมากพอแล้ว นี่แหละ!! จะเป็นตาเอาคืนของเธอบ้าง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หัวใจของเซฮุนมาครอบครองเธอก็ไม่สน ของแค่ได้เซฮุนมาอยู่ข้างๆกันตลอดไปก็เป็นพอ....!!!
“อืมม หนาวววว”ฉันครางออกมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“มีคนกอดอยู่อย่างนี้ ยังจะหนาวอยู่อีกเหรอ”เสียงกระซิบแผ่วเบาทะลุเข้าสองรูหูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทำให้ฉันลืมตาโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจสุดขีดดดด!!
“เซฮุน!!”
“ก็ใช่น่ะสิ จะเรียกทำไมเสียงดังลั่น กลัวจำชื่อผัวตัวเองไม่ได้หรือไง”เขาตอบสีหน้ายียวน
“พูดอะไรของนาย นายเป็นผัวของฉันตั้งแต่ตอนไหนมิทราบ!!”
“แค่นี้ทำเป็นลืมไปได้ จะให้เตือนความจำอีกสักรอบมั้ยล่ะ”เซฮุนพูด ก่อนจะเริ่มขยับร่างเข้ามาหารื่อยๆ ฉันขยับหนีอย่างหวาดกลัว แต่ก็จนมุมเพราะหลังของฉันชนเข้าที่หัวเตียง ไม่มีช่องทางหลีกหนีอีกต่อไปแล้ว
“ฉันจำได้แล้ว มะ…ไม่ต้องเตือนหรอก!!”
“จริงเหรอ...แต่ฉันว่ามันยังไม่พอนะ”เขายกยิ้มขึ้น ก่อนจะประกบริมฝีปากจูบอย่างเร่าร้อน แต่ในความรู้สึกของคุณมันแตกต่างจากจูบแรกของเมื่อวานนั้นมาก เพราะครั้งนี้มันช่างอ่อนหวาน และนุ่มละมุนซะเหลือเกิน
มือหนาของเขาไม่หยุดทำงาน ยังคงกอบกุมเนื้อนุ่มอย่างหื่นกระหายต่อไปเรื่อยๆ ฉันทำได้แต่นิ่งรับสัมผัสร้อนของเขาอย่างเลื่อนลอยเพราะตอนนี้ ฉันไม่ได้มีสติมากพอที่สามารถจะหยุดการกระทำของเขาได้
“พอนะ...ซะ เซ อื้อออ”เขาไม่ปล่อยให้พูด ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว เขาดันร่างของฉันให้นอนราบลงไปบนเตียงนุ่ม ก่อนจะทำการโลมเลียร่างกายของคุณอย่างหลงใหล ข้อมือของคุณตอนนี้ขยับไปไหนไม่ได้เลยสักนิด เพราะถูกคนร่างหนารั้งตรึงไว้อยู่จนขยับไม่ได้ เขาซุกไซ้ซอกคอขาวก่อนจะไล้ต่ำลงมาถึงทรวงอกอวบ ฉันได้แต่จิกมือของเขาไว้แน่นเพื่อระบายความรู้สึก เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคุณ ก่อนจะจับขาของคุณแยกออก และทันใดนั้น...!!!!
“เซฮุนเว้ยยย มีคนมาหาเว้ยยย”ทุกอย่างเป็นอันยุติลงเมื่อเสียงชาลยอลดังขึ้น
“ไอ้เหี้ยเอ้ยยย ขัดจังหวะกูจริง!!”เซฮุนสบถคำหยาบก่อนจะหันหน้ามาสบตากับฉัน และเอ่ยพูดว่า....
“กลางคืนเมื่อไหร่ค่อยมาต่อแล้วกันนะ”พูดจบเขาก็ก้มลงมาจูบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปหาผ้าคลุมอาบน้ำแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
“คนบ้า...”ฉันเอ่ยออกมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนไปในที่สุด
ทางด้านเซฮุน
หลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็รีบลงมาด้านล่างทันที บอกตรงๆว่าตอนนี้เขาไม่สบอารมณ์อย่างมาก ทั้งๆที่เขากำลังเสพสุขอยู่กับ(ชื่อคุณ)แท้ๆ แต่ก้อดันมีคนมาขัดคอซะนี่ น่าอารมณ์เสียชะมัด และเมื่อรู้ว่าแขกผู้ไม่ได้รับเชิญเป็น ก็ถึงกับอึ้งนิ่งไปชั่วขณะทันที
“องค์หญิงซอฮยอน”เขาพึมพำออกมา จนทำให้อีกฝ่ายหนึ่งที่กำลังนั่งจิบชาอยู่รู้ตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ
“เจ้าชาย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดถึงดิฉันบ้างรึเปล่าค่ะ”พูดจบซอฮยอนก็โน้มคอของเซฮุนลงมาก่อนจะประกบปากจูบอย่างรวดเร็วโดยที่เซฮุนยังไม่ทันตั้งตัว
และเมื่อเขาตั้งสติได้ ก็รีบดันซอฮยอนออกทันที...
“พอเถอะ ถ้าใครเห็นมันจะดูไม่ดีนะซอฮยอน”เขาพูดเสียงเรียบ แววตาบ่งบอกว่าไม่พอใจกับการกระทำของซอฮยอนอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมกัน ทีเมื่อก่อนนั้นเรายังเคยร่วมรักกันเลยไม่ใช่รึไง...”เธอพูดยิ้มเยาะ
“นั่นมันอดีตแล้ว ลืมๆมันไปบ้างเถอะซอ”
“มันเป็นอดีตที่แสนหวานของฉัน จะให้ลืมได้ยังไงกันล่ะ”เธอพูด ก่อนจะไล้แผ่นอกกว้างของเขาอย่างต้องการยอกเย้า แต่เขาก็ปัดมือของเธอออกอย่างรำคาญ
“หยุดการกระทำที่มันเสียศักดิ์ศรีแบบนี้ได้แล้วซอฮยอน เธอทำแบบนี้มันไม่คู่ควรกับการเป็นเจ้าหญิงเลยนะ”เขาตอกกลับเธอจนหน้าหงาย เธอมองเขาอย่างข่มอารมณ์โกรธสุดๆ
“เหอะ! งั้นเหรอ เราสองคนมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกเซฮุน ได้ข่าวว่าเมื่อคืนคั่วสาวมนุษย์อย่างเมามันเลยนี่”
“…”
“นายลืมไปแล้วรึไงว่าพวกมนุษย์มันเคยทำอะไรกับเราเอาไว้ เอาตัวไปเกลือกกลั้วกับสิ่งสกปรกพันนั้น ระวังโดนปลดจากตำแหน่งเจ้าชายก็แล้วกัน”
“ฉันไม่เคยลืมสิ่งที่มนุษย์ทำ ยัยผู้หญิงนั่นก็แค่ของเล่นชั่วคราว อีกสักพักเดี๋ยวฉันก็คงจะเบื่อและเขี่ยทิ้งไปเองนั้นแหละ”เซฮุนพูด้วยใบหน้าเยาะเย้ย แต่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่กำลังพูดออกมานั้น มีใครอีกคนได้ยินอยู่.....
“ของเล่นชั่วคราวยังงั้นเหรอ”ฉันพึมพำออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำๆนี้หลุดออกมาจากปากของเขา มันเจ็บ มันทรมานไปหมด ใช่สินะ อีเรามันก็แค่มนุษย์ผู้ต้อยต่ำไร้ค่า ไม่มีสิทธิ์รักและสมหวังกับเขาผู้เป็นแวมไพร์ที่แสนจะสูงส่งนั่นหรอก
“ได้ยินแล้วสินะ”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น จึงทำให้ฉันหันหลังกลับไปมอง
“คุณ ซูโฮ”
“ไปซะ ที่นี่มันไม่เหมาะกับเธอหรอก”
“หมายความว่ายังไง”
“ตัวจริงเขากลับมาแล้ว ของเล่นชั่วคราวอย่างเธอคงไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไปแล้วล่ะ”
“…”
“ซอฮยอนเป็นคู่หมั้นของเซฮุน ยังไงซะ เธอก็ไม่มีทางได้เซฮุนไปครอบครองหรอก”
“ฉันไม่ได้ต้องการที่จะครอบครองเขา”คุณแย้งกลับ
“…”
“ฉันแค่ต้องการให้เขาเห็นฉันมีค่าบ้าง แค่นั้นเอง”ฉันพูด พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาช้าๆ
“มันไม่เคยเห็นเธอมีค่าหรอก มันคงเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายและอาหารเท่านั้นแหละ ไปซะตอนนี้เธอยังมีโอกาสหนีอยู่ อย่าเอาชีวิตที่แสนจะไร้ค่าของเธอมาทิ้งไว้ที่นี่เลย”
“…”
“เดินออกไปทางซ้าย ก็จะเจอกับประตูหลัง รีบออกไปจากที่นี่ซะ แล้วไม่ต้องหันหลังกลับมามองอีก”ซูโฮพูจบ ก่อนจะเดินลงไปสมทบกับเซฮุนด้านล่าง
“ลาก่อน เซฮุน...”
ความคิดเห็น