Yesterday

1

“คุณค่าที่แท้จริงของชีวิต ไม่ใช่การเปรียบเทียบกับคนอื่น ชีวิตไม่ใช่การแข่งขัน” นี่คือสิ่งที่ผมคอยบอกตัวเองอยู่เสมอ ถึงมันจะทำให้ผมเป็นคนที่ดูเฉื่อยชาบ้างเล็กน้อย บางครั้งก็นึกขี้เกียจบ่อยๆ แต่มันก็ทำให้ผมไม่ได้เหนื่อยเหมือนกับคนที่คอยแข่งขันกันรอบข้าง ไม่ต้องแข่งขั้นกันได้ดิบได้ดี ใช้ชีวิตไปตามแบบที่ผมชอบ หรือผมอาจจะถูกสอนมาแบบนี้ หรือผมก็ไม่รู้

          ผมเป็นใครนะหรือ? ผมชื่ออุ่นครับ ผมเป็นนักเรียนมัธยมปลายในโรงเรียนประจำจังหวัด บ้านผมไม่ได้มีฐานะอะไรดีมากมาย การเรียนผมไม่ได้เรียนดีอะไรมากมาย อย่างน้อยก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่ในระดับนักเรียนทั่วไป ในโรงเรียนของผมถือเป็นโรงเรียนที่มีการแข่งขันสูงมาก เพราะเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด ผมเรียนที่นี่มาตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น พอจบแล้วได้โควตาต่อมัธยมปลายทันที ก็ผมไม่รู้ไปต่อที่ไหนนี่ ทำไมผมต้องไปด้วยล่ะ? ในเมื่อทีนี่ก็เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดเชียวนะ

          “อุ่น กินอะไรรึยัง นี่ตื่นตอนไหน?” อ่อ แม่นั่นเอง

          “อ๋อ ตื่นนานแล้วแม่ ยังไม่ได้กินอะไรหรอก พอดีไปเดินเล่นแถวนี้มา” ผมตอบแม่ไปพร้อมกับงงเหมือนกันว่า ทำไมวันนี้ตื่นมาต้องไปเดินเล่น ปกตินี่ไม่นะ อ้อ ช่วงนี้คือช่วงปิดเทอมของผมน่ะครับ ผมกำลังจะขึ้น ม.6

          “เออ แล้วนี่ทำไมรีบตื่น ตอนนี้พึ่งแปดโมงเช้าเอง ปกตินี่แกตื่นยันเที่ยง” แม่ผมถามด้วยความสงสัย ครับ ถูกต้องแล้วครับ ผมเป็นคนที่ตื่นสายมากๆ สงสัยวันนี้หิมะจะตกที่บ้าน ผมเลยรีบตื่นมาดู

          “รีบตื่นมาเข้าเฝ้าพระอินทร์ไงแม่ วันนี้หวยออก” ผมพูดเชิงหยอกแม่ แต่กูถูกตอบกลับว่า

          “อ๋อ พระอินทร์ไปพักร้อนลูก แม่ไปเข้าเฝ้ามาก่อนแล้ว ไม่เจอ” เอาน่า อารมณ์ขันวันละนิดจิตแจ่มใส

          ผมชอบบรรยากาศของที่บ้านนะ บ้านผมอยู่ใกล้ๆกับป่า ทิศใต้ ทิศตะวันตก และทิศเหนือของบ้านเป็นทุ่งนา และทิศตะวันออกเป็นป่าครับ บ้านผมหันหน้าเช้าป่า อากาศร้อนๆอย่างนี้ จักจั่นร้องกันระงมเลยทีเดียว ถึงมันจะหนวกหู ผมก็ชอบ เวลาผมอยู่บ้านคนเดียว เสียงพวกนี้ล่ะครับ อยู่เป็นเพื่อน ที่บ้านผมมีหมาสองตัว ซนใช้ได้ มีหมาเหมือนมีน้อง แสนรู้ แต่ไม่กับผม

          ตอนกลางคืนที่นี่น่ากลัวใช้ได้นะ ในป่ามันมืด นกกลางคืนนี่ร้องกันสนั่นป่า แต่ยิ่งมืดยิ่งมองเห็นดาวบนฟ้าชัด ผลไม้ป่านะหรอ? ไม่ต้องพูดถึงครับ ขึ้นชื่อว่าลูกอีสาน กินดีอยู่ดี มีทุกฤดูกาล บางครั้งก็มีสัตว์จากมาเยี่ยมบ้าง ผมก็ไม่ได้รังเกียจที่จะต้อนรับนะ แต่ดูว่าแม่ไม่ค่อยอยากจะต้อนรับสักเท่าไหร่

        ถึงที่นี่จะดูวุ่นวาย น่ากลัว แต่ผมรักที่นี่ ที่นี่คือบ้านของผม ผมเรียกที่นี่ว่า “บ้านกลางป่า”