ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1
| “นี้ของฉัน” “ใครบอกของฉันต่างหาก” “ฉันเห็นมันก่อนนะ” “แต่ฉันหยิบมันก่อนนิ” ถ้าคุณเดินผ่านไปผ่านมาในร้านหนังสือแห่งนี้คุณคงจะได้เห็น วัยรุ่นชายหญิงคู่หนึ่ง แย่งหนังสือกันไปมาแบบเด็กโดยไม่มีท่าทีว่าจะยอมกันเลย “ฉันเห็นก่อนนะนายมาแย่งฉันได้ไง” ตอนนี้ฉันกำลังยืนทะเลาะกับไอ้บ้าที่มันมาแย่งหนังสือที่ฉันกำลังจะซื้อยู่ “ใครแย่งเธอ ฉันหยิบก่อนก็ต้องได้ก่อนสิ” เขาเถียงฉันกลับ “แต่ฉันเห็นมันก่อนนะ” ฉันถียงกลับพยายามแย่งหนังสือในมืออีตานั้น “ก็ฉันหยิบก่อนนิฉันจะเอาเล่มนี้”เขาตอบกลับและยกมันสูงขึ้นเหนือหัว “แต่ฉันก็จะเอาเล่มนี้เหมือนกันนะ” ฉันพยายามเอื้อมมือขึ้นไปแย่งแต่ฉันเตี้ยกว่าอีตานี้เลยไม่ถึง “เธอก็ไปหยิบใหม่สิจะมาแย่งฉันทำไม”เขาโยกหนังสือไปมาหลบมือฉัน “นายนั้นและไปฉันจะเอาเล่มนี้” ฉันพูด “ พี่ครับช่วยหยิบหนังสือเรื่องนี้ให้ยัยเบ๊อะนี้ทีสิครับ” นายนั้นบอกพี่พนักงานก่อนจะหันหน้ามาเผชิญหน้ากับฉันต่อ “พี่หยิบให้ไอ้บ้านี้และค่ะหนูจะเอาเล่มนี้” ฉันหันไปบอกพี่พนักงานและกลับมาเถียงกับไอ้บ้านี้ต่อ “ เอ่อ น้องๆเงียบกันก่อนได้มั้ยแล้วหันมาฟังพี่ก่อนนะ รบกวนคนอื่นเค้า” พี่พนักงานพูด ฉันกับไอ้บ้านั้นเลยหยุดทะเลาะกันและหันมาฟังพี่พนักงานพูด “คือ เอ่อ พี่จะบอกน้องว่าหนังสือเล่มนั้นเหลือเล่มเดียวแล้ว และจะมาส่งอีก 2 วันนะครับ” - - “งั้นเธอก็รอละกันฉันจะเอาเล่มนี้” เขาหันมาบอกฉัน “เรื่องไรอะนายนะรอฉันจะเอาเล่มนี้” ฉันพยายามแย่งหนังสือในมือนายนั้นอีกครั้งแต่ผลก็คือแย่งไม่ได้ “เออ น้องครับถ้าน้องมาวันนั้น พี่จะลดราคาหนังสืออีกเล่มให้ 10% เลยนะครับและจะแถมที่คั้นให้อีก2อันเลยนะครับ” พี่แกพูด อืม น่าสนใจเหมือนกันแฮะแต่ไม่อะฉันจะเอาเล่มนั้น “ไม่อะคะพี่ให้อีตานั้นรอละกัน” ฉันพูดหันมาหน้าไปทางอีตานั้นแต่แล้วเฮ้ยหายไปไหนวะเนี่ย ฉันมองไปทางที่จ่ายตังค์ก็เห็นนายนั้นควักเงินมาวางแล้ววิ่งออกไปนอกร้านทันที ฉันรีบวิ่งตามนายนั้นไปทันที “โอ๊ย” มีลุงแก่คนหนึ่งเดินมาชนฉันและล้มไปนอนกับเพื่อน ทำไมต้องมาล้มตอนนี้นะลุง “เออ ขอโทษนะค่ะ” ฉันพูดยกมือไหว้และรีบเดินตามนายนั้นไปทันที “นี้มาทำฉันล้มแล้วยังจะหนีอีกเหรอ” ลุงคนนั้นพูดฉันเลยชะงักทันที “นิสัยแย่มากใครเป็นพ่อแม่เนี่ยไม่รู้จักสัมมาคารวะชนผู้ใหญ่ล้มแทนที่จะช่วย และ %+!@#$$^&*)()_+(&%&$%$#%” ลุงแกด่าฉันเป็นชุดจนฉันต้องหยุดที่จะตามนายนั้นทันทีว่าแต่ไอ้ ที่เล่นถึงพ่อถึงแม่เนี่ยไม่กลัวตายใช่ไหมไอ้ลุงหัวล้านเนี่ย เวลาใครมาด่าตระกูลฉันจะเลือดขึ้นหน้าทุกที “นี้ลุง ซุ่มซ่ามเองแล้วอย่าโทษคนอื่นได้ไหม ฉันก็ขอโทษแล้วมีอะไรอีกไหมลุงแก่ก็ยังแก่ไม่มากดันทำสำออยอีก และที่เล่นถึงพ่อแม่ฉันเนี่ยไม่เคยตายหรือไงไอ้ล้าน ไอ้หัวดวงอาทิตย์” ฉันด่าทีทำลุงแกสะอึ้กเงียบไปเลย ชิเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉัน “เออไม่เป็นไรครับ”ลุงแกรีบลุกทันทีก่อนจะวิ่งออกจากหน้าร้านหนังสือด้วยความรวดเร็ว เหอ บอกแล้วว่าสำออย ว่าแต่นายนั้นหายไปไหนนะช่างเหอะ คราวหน้าค่อยซื้อก็ได้ ฉันตัดใจจากหนังสือทันทีด้วยความเซง บวกที่วันนี้ดันดวงซวย แล้วก็มีพี่พนักงานคนหนึ่งบอกฉันว่า ลุงแก่นั้นชอบซุ่มซ่ามแล้วโทษคนอื่นชอบด่า อ่านหนังสือจนหยับแล้วก็ไม่ซื้อและอะไรอีกก็ไม่รู้ สาธยายความเลวจนหมดเปลือกหาความดีไม่ได้เลยว่างั้น- - และฉันก็กลับบ้านทันทีหมดอารมณ์เที่ยวเลยเฮ้อ ~ฮัลโหล รับโทรศัพท์หน่อยเพื่อนสุดสวยโทรมา~ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านแล้วและตอนนี้เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นมาพอดี “โหลมีไร” (แกเป็นไรวะเสียงยังกะคนเบื่อโลกแนะ) “พอดีว่าวันนี้ซวยอะ” (เรื่องไรอีกอะเล่ามาดิ- -) และฉันก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เปตอง เพื่อนสุดเลิฟฟังจนหมดไส้หมดพุง (แกนี้ก็ซวยจริงๆนะ ว่าแต่ คนที่แย่งหนังสือแกหล่อมะวะ) เอาแล้วไงเพื่อนฉันไม่พ้นเรื่องผู้ชายเฮ้อ “ก็ดีอะ ไม่ดิต้องบอกว่าหล่อโคตรอะ” ฉันพูด (แล้วสู้ไอ้กัสแฟนแกได้มะ) อ้าวแล้วไงมาเล่นแฟนฉันละเนี่ย “ก็ พอๆกันและแต่ฉันเชียร์กัสยะ” (แหมหวานกันจังนะ เออแกจำได้ปะที่ฉันบอกว่าน้องฉันจะย้ายมาเรียนโรงเรียนเราอะ) ฉันใช้ความคิดสักพัก “เออ จำได้แกเคยเล่าให้ฟังแล้ว” (ไว้ฉันจะพาไปให้แกเห็นนะ เออน้องฉันกลับมาแล้ว ฉันไปเปิดประตูให้มันก่อนแหกปากอยู่หน้าบ้านอะแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ บาย) “บาย” ฉันกดตัดสาย ว่าแต่น้องไอ้เปตองจะน่ารักไหมน่าคงจะ 7-8 ขวบมั้ง ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนบนเตียงที่แสนนิ่ม ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียวพ่อก็ทำงานต่างจังหวัดปีหนึ่งจะกลับมาอาทิตย์เดียว แม่ก็ไปเที่ยวอิตาลี่ 3 เดือนอีก ก็เหลือฉันและป้าหวานแม่บ้านที่มาครึ่งวันเท่านั้น ยิ่งพูดยิ่งเหงาโทรหากัสดีก่า^^ ฉันลุกขึ้นนั่งหยิบโทรศัพท์มากดหากัสทันที ‘ รอแปปน๊าคร๊าบสุดหล่อกำลังจะรับโทรสับ’ นี้คือเสียงรอสายของกัสเสียงน่ารักอะ>.<ฟังแล้วจะละลาย (โหล มีไรจ้ะ ที่รัก) “ที่รักไรละไม่เอาเรียกน้ำข้าวดิ” ฉันพูดก็พอฟังคำนั้นจากกัสทีไรมันเขินอะ>///< (-o-ก็เค้าอยากเรียกอะ...ก็ได้) กัสทำเสียงไม่พอใจนิดๆ “ว่าแต่อยู่ไหนหรอเสียงดังเชียว”ฉันถามก็เพราะในโทรศัพท์เสียงมันดังมากเหมือนอยู่คาราโอเกะ (ออ.....เอ่อ...อยู่บ้านไอ้พอสนะ เนี่ยมันเปิดเพลงซะดังลั่นเลย^_^*) ( ว่าแต่โทรมามีไรหรอ) “ป่าว” (คิด ถึงกัสอะดิ^O^) “ใครคิดถึง อย่าคิดเองเอยเองสิ” -///-รู้ทันอีกแหะ (เหอๆ รู้น่าว่าคิดถึงเจอกันพรุ่งนี้ละกันนะจ๊ะที่รัก จุ๊บๆ) -///- ฉันยังไม่ได้พูดอะไรกัสก็กดสายทิ้งไปก่อน ฉันวางโทรศัพท์ที่หัวเตียงก่อนจะเอนตัวลงนอนอีกครั้ง งืมๆ กี่โมงแล้วเนี่ย ฉันค่อยลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปที่นาฬิกา 6.00 น. 6โมงเช้าแล้วเหรอเนี่ยทำไมฉันยังรู้สึกเหมือนนอนไม่เต็มอิ่มเลยแหะ ฉันค่อยๆลุกจากที่นอนและเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทันที “อ้าว น้ำข้าวจะไปเรียนแล้วหรอลูก” ป้าหวานถามฉันขณะที่ฉันกำลังจะปิดประตูบ้าน “ค่ะ งั้นหนูไม่ปิดประตูนะค่ะ” “จ้ะเดียวป้าปิดเอง^^” ฉันยกมือไหว้ป้าหวานก่อนจะเดินออกไปตรงป้ายรถเมล์ “แหมมาถึงเร็วจังนะ” ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนหลังตึก2 ซึ่งเป็นโต๊ะประจำของกลุ่มฉัน เปตองแซวฉันก่อนจะหย่อนก้นลงมานั่งตรงข้ามฉัน “ไม่ต้องพูดเลยขอยืมการบ้านหน่อยจิ”ฉันทวงการบ้านทันที “-*-ยะมาถึงก็จะเอาอย่างเดียวเลยนะ” เปตองยื่นการบ้านมาให้ฉันแบบไม่พอใจนิดๆ ฉันนั่งปั่นการบ้านยิกๆโดยไม่สนใจยัยเปตองสักนิด “แล้วตากัสละ”เปตองถามฉันมือก็ล้วงไปหยิบขนมขึ้นมากินอย่างอร่อย “ไม่รู้ดิคงยังไม่ตื่นมั้ง” ฉันพูดแบบปัดๆก่อนจะยื่นมือที่ไม่ได้ใช้การไปแย่งขนมจากมือยัยเปตอง “เฮ้ย ! เอามา” เปตองร้องแต่สายไปแล้วฉันเอาเข้าปากไปแล้ว^O^ “ยัยบ้าทำไมออกมาไม่รอฉันบ้างเลยฮะ” เสียงผู้ชายดังขึ้นใครหว่าเสียงเซ็กซี่จัง แถมคุ้นๆด้วย “ก็ไม่ยอมลุกเองนิ” เปตองพูด “เออนิ ฉันจะแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนฉัน นั้นน้ำข้าว น้ำข้าวนี้เชลล์ซี” เปงตองพูดจบ ฉันก็เงยหน้าขึ้นมาดู “เฮ้ยนี้นาย/เธอ” ฉันกับเขาพูดพร้อมกัน “รู้จักกันด้วยหรอ” เปตองถาม “ก็ไอ้บ้านี้ไงที่ฉันบอกแกว่ามันแย่งหนังสือฉันอะ”ฉันพูด “ใครบอกว่าฉันแย่งฉันหยิบก่อนเธอตังหากละ” เขาพูด “เออหยุดๆ” เปตองพูด ฉันขเม็นตาใส่ตานั้นก่อนจะค่อยๆนั่งลง “นั่งสิ” เปตองพูด ตานั้นค่อยๆนั่งลงมาฝั่งตรงข้ามฉัน “น้ำข้าวนี้ไงน้องฉันที่บอกมาว่าย้ายมาไง ” “O__oไอ้นี้เหรอวะน้องแกฉันนึกว่าเด็กตัวเล็กๆซะอีก” “-_- ทำไมฉันแล้วมันเป็นไงเหรอยัยเบ๊อะ” “ฉันไม่ได้ชื่อยัยเบ๊อะฉันชื่อน้ำข้าว” ฉันแว้ดใส่ตาหอยทันที( เชลล์ซี) เชลล์=หอย “อะไรนะน้ำเน่าหรอ” ไอ้หอยพูดยิ้มแบบกวนๆ “ไอ้หอย”ฉันเริ่มเดือดแล้วนะ “ฉันชื่อเชลล์ซีไม่ใช่หอยยัยน้ำเน่า”ตอนนี้มีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านตาฉันกับตาของเชลล์ซี ดัง เปรี๊ยซๆ “เฮ้ยพอๆ ฉันจะไปซื้อน้ำกับหนมพวกแกห้ามทะเลาะกันนะเว้ย” เปตองพูดก่อนจะวิ่งออกไป “ว่าแต่เธอทำไรอยู่นะ” เขาถามฉัน “นั่งส้วมมั้ง” ฉันพูด “ปากเธอนี้จริงๆเลยนะ และอย่างนี้จะมีหมาตัวไหนมาจีบไหมเนี่ย”เขาพูดก่อนจะเก๊กหล่อ หล่อวะ>.< “ฉันมีแฟนแล้วยะ>O<”ฉันพูด “O____O*จริงอะใครมันควายขนาดเอาเธอเป็นแฟนอะเนี่ย” ดูอีตานี้ทำหน้าสิอยากเตะให้ปากห้อยจมูกดั้งหักจังเลยวะ “มีละกันหล่อกว่านายอีกนายหอย” ฉันพูด “เหอะๆ ในโลกนี้ยังมีใครหล่อกว่าฉันอีกหรือไง” ดูๆหลงตัวเองเป็นบ้าเลย - -แต่ก็หล่อจริงๆอะ “แฟนฉันไง” ฉันพูด “ไม่มีทาง” เขาพูด “มีสิ” ฉันพูด “ไม่มี” เขาพูด ฉันขี้เกียจเถียงกับนายแล้วนะตาบ้า” ฉันพูด “ฉันก็ขี้เกียจเถียงกับเธอเหมือนกันและ เออวันนี้ตอนพักเธอจะต้องพาฉันทัวร์โรงเรียนด้วยเข้าใจไหม” เขาพูด “เรื่องไรนายก็ไปเดินเองดิหรือไม่ก็ให้ยัยเปตองไปดิ” ฉันพูด “ไม่อะเธอและถ้าเธอหนีไม่มาฉันฆ่าเธอแน่” เขาพูดก่อนจะแยกเคี้ยวใส่ฉัน “ไม่” ฉันพูด “เธออย่าดื้อหน่า” เขาพูด “ไม่ ไม่ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆO*O” อยู่ๆอีตาเชลล์ซีบ้านั้นมันก็ลุกมาหอมแก้มฉันทันที “คราวนี้จะมาหรือไม่มา”เขาพูดก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่” ฉันพูด “ถ้าเธอบอกไม่อีกฉันจะไม่ให้หอมแก้มเธอแต่ฉันจะจูบเธอ”เขาพูด “มะเอ๊ยมาๆ” เกือบแล้วไงยัยน้ำข้าวฉันเอามือลูบแก้มตัวเบาๆตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนๆที่แก้มจังแฮะ เฮ้ยO_O หรือว่าฉันหน้าแดงอยู่วะเนี่ย “เขินหรอหน้าแดงเลย ว่าแต่แก้มเธอก็ขาวเนียลดีนะนุ่มด้วยเอาอีกซักฟอดมะ” เขาพูด “มะไม่” ฉันพูดแบบขัดๆ “แล้วเจอกันสาวน้อย” เขาพูดก่อนจะลุกเดินออกไป ว่าแต่ใครสาวน้อยยะฉันเกิดก่อนนายอีกนะตาบ้าแล้วยัยเปตองหายไปไหนเนี่ย <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< อาจไม่ดีเท่าไรยังไงก้ฝากด้วยนะค่ะเม้นด้วยน๊า |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น