คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Adult (เลฟยาคุ)
ปล. สิ่งนี้ทำขึ้นเพื่อความสุขของคนเขียน ใครที่ไม่สุขตามเราก็ขออภัยค่ะ
ปั้ง!!
เสียงลูกตบของคุโรโอะ เท็ตสึโร่ ดังสนั่นบนพื้นของสนามในโรงยิม เจ้าลูกวอลเล่ย์ลูกนั้นกลิ้งไปหยุดอยู่ที่ขอบสนามก่อนจะถูกมือหนาของเด็กปีหนึ่งอย่าง ไฮบะ เลฟ หยิบขึ้นมา
"นี่~ ตานายมองลูกอยู่จริงป่ะเนี่ย.." ร่างสูงที่อยู่อีกฟากของเน็ตตะโกนถามมา
"...ครับ ขออีกทีครับ!" เด็กปีหนึ่งตอบกลับไปด้วยท่าทีสุขุม ซึ่งเป็นท่าทีที่แปลกจากปกติ ก่อนจะโยนของในมือไปให้อีกฝ่ายแล้วเริ่มซ้อมต่อ
"..." อินุโอกะที่ยืนอยู่ข้างสนามมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ "นายว่าหมอนั่นไม่สบายรึเปล่า..?" เสียงของยาคุถามขึ้น แต่สายตาของลิเบอโร่ก็จ้องแต่คนที่อยู่ในสนาม
"ไม่รู้เหมือนกันครับยาคุซัง... บางทีเขาอาจจะอยากซ้อมแบบจริงจังกว่าทุกทีรึเปล่า"
"..." รุ่นพี่ปีสามไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาจ้องมองร่างสูงของเด็กปีหนึ่งพลางใช้ความคิด
ร่างสูง
ผิวขาว
มีแววเป็นดาวรุ่ง
แต่ข้อเสียอันสำคัญที่ทุกคนรู้นั้นคือ.. งอแงเป็นเด็ก
แต่ว่าตอนี้..
ไม่มีอาการแบบนั้นเลย จะเรียกอีกอย่างก็คือ เหมือนว่าเลฟกำลังควบคุมตัวเอง..
"เหนื่อยไหม?" รุ่นพี่ปีสามถามคนที่กำลังนอนหอบหมดสภาพอยู่ที่พื้น
"..ครับ แต่ว่าน่าจะไหวนะครับ!" เลฟเงยหน้าขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มกว้าง ยาคุมองไปที่ผ้าขนหนูในมือตัวเองอยู่สักพักเหมือนชั่งใจ เขามองผ้าในมือสลับกับอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจได้ ร่างเล็กย่อตัวลงแล้วเอื้อมมือที่มีผ้าขนหนูไปเช็ดเหงื่อตรงใบหน้าให้รุ่นน้องที่กำลังทำหน้าแตกตื่นหลังจากที่เขาทำแบบนั้น
อือ อันนี้ปกติ
"มองแบบนั้นหมายความว่าไง.." ยาคุหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจ
"ก..ก..ก็มันยังไม่ชินอ่ะ!! ค..ครับ" เลฟพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเจอความยิ่งใหญ่ของอะไรสักอย่าง แต่ต่อก็มาร่างสูงก็เหมือนจะชะงักไป
"อ่ะ ลุกไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว" ยาคุเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนแล้วตามด้วยไอ้โย่งปีหนึ่ง แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ไม่ได้ไปพร้อมกันเหมือนที่พี่ปีสามคิด
"..คือ ผมขอไปคุยธุระกับเคนมะซังก่อน.. แล้วจะตามไปนะครับ..!! "
"...อ..อือ..." ดูจากระยะห่างที่ไกลนั่นแล้ว อีกฝ่ายคงไม่ได้ยินเขาแน่ ๆ
ทางด้านเคนมะ
เซ็ตเตอร์ผมสีทองกลอกลูกตาไปมองเจ้าโย่งปีหนึ่งที่กำลังวิ่งเหยาะ ๆ มาทางตน "มีอะไร" แต่คนที่ถามนั้นไม่ใช่เคนมะ "นายควรรีบไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้วนะ" คุโรโอะบอกเสียงเนือย ๆ
"ทราบครับ..! แต่ว่า..." ดวงตาสีไปทางมรกตเหลือบไปที่เคนมะ
"จะถามอะไรอีก เมื่อเช้าก็ตอบไปแล้ว.."
"แต่มันก็น่าจะมีอีกนี่ครับ ไม่น่ามีแค่นั้น! " เลฟบอกด้วยท่าทีอยากรู้จนแทบจะตัวสั่น
"ถามเรื่องอะไรหรอเคนมะ?"
"เรื่องวิธีการเป็นผู้ใหญ่ครับ!! "
"หา...?? วิธีการเป็นผู้ใหญ่??? " คุโรโอะถามกลับไปอีกทีพลางขมวดคิ้วยกใหญ่ "ของแบบนั้นมันต้องรู้กันเองอยู่แล้วไม่ใช่รึไงกัน..? "
"หมอนี่อยากเป็นตอนนี้.." เคนมะบอก
"ตอนนี้? จะรีบตายรึไง.."
"คุโระ.."
"โทษทีเคนมะ แล้วไม่ทราบว่าคุณรุ่นน้องจะรีบโตไปไหนครับ?" คุโรโอะถามอีกครั้ง (แบบสะกดกลั้นอารมณ์)
"..." เลฟนิ่งเงียบไม่พูดอะไรจนเคนมะพูดต่อ
"..เขาไม่ยอมบอก"
"อืม~ " คนผมดำยกมือขึ้นมาเกาที่ปลายคางของตัวพลางมองรุ่นน้องปีหนึ่งตรงหน้าอย่างวิเคราะห์ "ถ้าให้ฉันเดาก็... ยาคุ? " แค่ได้ยินชื่อ ดวงตาของน้องปีหนึ่งก็กระตุกอย่างชัดเจน "...ใช่สินะ"
"ครับ ใช่ก็ใช่...." เลฟบอกด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรจะเสีย เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วถามออกไป
"รุ่นพี่คิดว่าการเป็นผู้ใหญ่มันต้องทำยังไงครับ? "
"เห็นบอกว่าเมื่อเช้าก็ถาม.. นายตอบไปว่าอะไรหรอ?" คุโรโอะยังไม่ตอบคำถามนั่นทันที แต่ก้มลงไปถามร่างเล็กข้าง ๆ แทน
"ก็.. สุขุม และก็อดทน.."
"อืม ๆ ~ งั้นอีกอย่างที่นายต้องทำคือดื่มกาแฟ"
"..." เลฟตาลุกวาวให้กับประโยคนี้ ผิดกับเคนมะที่กลอกตาหันควับไปทางร่างสูงแทบจะทันที
"กาแฟ?"
"ใช่ กาแฟดำนะ ห้ามอย่างอื่น" คุโรโอะย้ำคำพูดตัวเองพลางคลี่ยิ้มเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องดูท่าจะคิดหนักอยู่มาก ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการ..
ใช่ เขาต้องการ
"นายนี่มันจริง ๆ เลยคุโระ.." หลังจากที่แยกย้ายกันเคนมะก็พูดขึ้นทั้งที่มือก็ยังเล่นเกมอยู่ไม่ปล่อย
"หืม~ เรื่องไรหรอเคนมะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยนะ~ " ร่างสูงถามเสียงระรื่น แต่ก็กลบความเสแสร้งนั่นไม่มิด
"....ไปแกล้งเลฟทำไม.."
"แกล้งที่ไหนเล่าเคนมะ ก็เด็กมันอยากรู้ก็ต้องให้มันลองไม่ใช่หรอ ฮึ? "
"ไม่ต้องมาพูดเลย.."
"หึหึ"
หลังเลิกเรียน
"..." ร่างสูงของเด็กปีหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าตู้แช่เครื่องดื่มในร้านสะดวกซื้อแถวโรงเรียน สิ่งที่เขาจ้องย่อมเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก กาแฟดำ...
จากการนั่งคิด นอนคิด ที่ระดมสมองมาคิดตั้งแต่เข้าเรียน เปลี่ยนคาบ พักกลางวัน คาบบ่าย จนกระทั่งตอนนี้เลิกเรียน เขาก็ยังชั่งใจอยู่ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้
"เอาไงดี.. อินุโอกะบอกว่ามันขมมากนี่....." เขาพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงหงอย ๆ ".....แต่ยาคุซังบอกว่าชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่..." ความสับสนกลับเข้ามาในสนามความคิดอีกครั้งหลังจากแหกโค้งไปก่อนหน้าเพราะยาคุซังบอกว่าวันนี้จะแวะไปที่บ้านของเขา
"อย่าบอกนะว่านายจะดื่ม"
"อ้ากก!!!!" เลฟสะดุ้งดีดตัวเองสุดตัวจนเกือบจะไปชนชั้นวางของด้านหลัง "ย..ยาคุซัง ไหนคุณบอกว่ากลับไปแล้วไงครับ?"
"ก็เห็นนายเข้ามาในนี้นานแล้วแต่ไม่ออกมาสักที ฉันก็นึกว่านายแอบมาจิ๊กของกลับบ้านน่ะสิ"
"ผมไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกครับ!!"
"อือ เชื่อ"
"หน้าคุณไม่สอดคล้องเลยสักนิดครับ!!"
"ไหนตอบมาสิ นายจะดื่มไอ้นั่น..? " นิ้วเรียวชี้ไปทางกระป๋องกาแฟที่เลฟยืนจ้องมานานจนมันเหลือกระป๋องเดียวในตอนนี้
"...ผม.. ผมเอ่อ...."
ไอ้โย่งปีหนึ่งหันซ้ายหันขวาจนทิศทางมั่วไปหมด มั่วแม้กระทั้งตอนที่จะหันมาทางยาคุที่ยืนอยู่เฉย ๆ ยังหันไปมองผิดที่ผิดทาง "โอ้ยย!! หยุด! เป็นพัดลมรึไงฮะ!? ส่ายไปมาอยู่ได้! เวียนหัวจะตาย" มือเล็กของพี่ปีสามยกขึ้นไปจับให้ไอ้โย่งตรงหน้าหยุดกลายสภาพตัวเองเป็นพัดลมอย่างสุดจะทน
ใช่ สุดจะทน
เขาทนมองแฟนเด็กคนนี้เป็นแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ...
"นายอยากลองดื่มหรอ? "
"ป..เปล่าครับ! ไม่ได้......ไม่ได้อยาก.." เลฟปัดมือไปมาปฏิเสธเบา ๆ
"แล้วมายืนแช่อะไรตรงนี้ ฉันรอนายมาเกือบชั่วโมงครึ่งแล้วนะ..!" ยาคุโวยวาย
"ครับ? คุณรอผม??"
"เออ รออยู่หน้าร้านเนี่ย" ยาคุถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางท้าวสะเอว "แล้วมายืนทำอะไร? "
"...." เลฟเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนจะพยักหน้าทีนึงแรง ๆ แล้วบอกเหตุผลออกไป
"....."
"....." พอได้ฟังเหตุผล ยาคุก็ทำสีหน้าเหมือนไม่รับรู้รอบข้างใส่เขา เขาที่ได้รับใบหน้าแบบนั้นมาก็กระพริบตาปริบ ๆ ใส่กลับไปแล้วก้มหน้ารอรับมือกับลูกเตะของอีกฝ่ายที่มักจะถูกพระราชทานมาให้เมื่อเขาทำอะไรผิดหรือบ้า ๆ บอ ๆ
"ฮิ.. ฮ่า ๆๆ "
"เห๊ะ? "
แต่ครั้งนี้รู้สึกจะต่างออกไป
ออกไปแบบไกลมากหลายร้อยไมล์เลยด้วย..
"คุณ.. หัวเราะ? "
"เหอะ ร้องไห้มั้ง" ยาคุบอกทั้งที่ยังหยุดหัวเราะไม่ได้
"คุณหัวเราะเรื่องอะไรหรอครับ..? "
"เอ้า! ก็ใครจะรู้ว่าแฟนฉันนี่มันจะซื่อขนาดนี้เล่า"
"..???"
"นายเชื่อเจ้าคุโระลงได้ไงกันเนี่ย.. ตอนโดนให้กินขนมปังขึ้นราครั้งที่แล้วไม่เข็ดรึไง"
"ก็ผมไม่รู้ว่าต้องทำไงนี่!!"
"ก็ไม่ต้องทำสิ แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" ยาคุตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มมุมปาก คนเป็นลิเบอโร่เดินไปหยิบน้ำเกลือแร่ออกมาสองกระป๋องแล้วเดินไปจ่ายเงิน ทิ้งเจ้าโย่งปีหนึ่งที่กำลังนิ่งตาลุกวาวเป็นประกายให้ยืนค้างอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินกลับมาตาม
"โอ่ย~ กลับได้แล้ว"
"ผมรักคุณที่สุดเลยยาคุซังงง!!!!"
"..."
"อั่ก!!" ลูกเตะของยาคุถูกส่งมาที่บั้นเอวของเขาในเวลาต่อมา แต่สิ่งที่ทำให้เขาคิดว่ามันคุ้มก็คงเป็น..
"ที่นี่ร้านสะดวกซื้อเฟ้ย..!" ริ้วสีแดง ๆ ที่แก้มทั้งสองข้างของอีกฝ่ายนั่นแหละ
.
.
.
Fin.
ฮาย สอบกันยังเอ่ย? เราสอบอาทิตย์หน้าแหละนะ ขอให้ตัวเองขยันเหมือนตอนชงคู่นั้นคู่นี้ทีเถอะนะ // กุมใจ
และก็กุมใจอีกครั้ง เพราะโอยอิวะ เลฟยาคุ โบคุอาคา เขารักกัน ขอบคุณค่ะ..!! // กุมใจรอบสอง
ความคิดเห็น