คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หงุดหงิด (โอยอิวะ)
KEYWORD : หงุดหงิด
ปล. สิ่งนี้ทำขึ้นเพื่อความสุขของคนเขียน ใครที่ไม่สุขตามเราก็ขออภัยค่ะ
หงุดหงิดชะมัด..
ฮาจิเมะมุ่นคิ้วน้อย ๆ ร่างนอนตะแคงข้างไปทางหน้าต่างที่มีแสงลอดเข้ามา อ้อมกอดที่เพิ่มแรงกระชับจากวงแขนแกร่งของคนที่นอนข้าง ๆ ทำให้เขาเอี้ยวหันไปหา แต่คนที่นอนแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมศีรษะเอาไว้ยังคงอยู่ในห้วงนิทรา เขาจึงหันกลับไปดังเดิม
เขาพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ตามประสาคนที่กำลังเซ็ง ก่อนที่หัวสมองจะจัดภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ เมื่อวานเข้ามาเรียบเรียงให้ได้เห็นทบทวนกันอีกครั้ง..
เมื่อวานที่บริษัท แผนกของเขาโดนหัวหน้างานมาพูดอบรมให้จนหูชาเพราะงานของแผนกเดินช้า เนื่องจากรุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้าแผนกลาป่วยกระทันหัน
แถมตอนเย็นขณะที่เขาหยิบกุญแจขึ้นมาจะไขเข้าห้อง เขาก็เพิ่งมาเห็นว่าพวงกุญแจที่โทรุซื้อให้มันหายไปอีก แน่นอนว่าเขาลองก้มหาในบ้านจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ
หงุดหงิดตัวเองชะมัด
แต่มันก็ยังไม่จบแค่นั้นหรอก สำหรับเหตุการณ์อันไม่คาดคิด เพราะหลังจากที่เข้านอนไปแล้ว โทรุที่ไปงานปาร์ตี้กับเพื่อนร่วมงานก็กลับมา
"อิวะจางงง~ ช้านกลับมาแล้ว....."
ร่างสูงเดินโยงเยงเข้ามาในห้องนอน ทิ้งกระเป๋าวางไว้ที่เก้าอี้โต๊ะคอม ฯ ได้ไม่นานก็ล้มคว่ำลงพื้นไป เสียงตึงตังที่เกิดขึ้นทำให้ฮาจิเมะตื่นขึ้นมาแล้วยกมือขึ้นขยี้ตา
"อืม... คาวะ? ทำไมไม่ล้างหน้าก่อน?" เขาถามคนที่กำลังขยับตัวมาเกาะที่ข้างเตียง
"ม่ายยย..." โออิคาวะส่ายหัวไปมาพลางแกะเนคไทของตัวเองโยนลงพื้น นั่นทำให้ฮาจิเมะถอนหายใจ เพราะเขาต้องเป็นคนไปเก็บ..
"นี่ ไปล้างหน้าหน่อยเถอะ" เขาหันหน้าไปมองคนที่กำลังแหงนหน้าขึ้นเพดานค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนจะจับใบหน้าคมคายนั่นให้หันลงมา "ไปล้างหน้าเร็ว" เขาบอกอีกครั้ง อีกฝ่ายมองมาที่หน้าเขาก่อนที่มือหนาสองข้างจะยกขึ้นมาประคองใบหน้าของเขาเอาไว้
ดวงตาสองคู่จ้องมองกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง ไฟในตาของทั้งคู่ถูกจุดขึ้น โออิคาวะพุ่งหน้าเข้าไปจุมพิตอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากบดคลึงลงไปอย่างแผ่วเบา เขาหลับตาลง..
แล้วภาพต่าง ๆ ก็ตัดไป
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจำอะไรไม่ได้ เพราะทุกอย่างที่อีกฝ่ายทำนั้น เขารับรู้ทุกอย่าง
โอเค เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาหงุดหงิด เพราะยังไงเขาเต็มใจให้อีกฝ่ายอยู่แล้ว แต่การที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อวานมาสไลด์โชว์ให้เห็นต่างหากที่มันน่าหงุดหงิด..
"คิดเรื่องอะไรอยู่หรอ..? " เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากคนข้างหลังพร้อมกับวงแขนที่กระชับอ้อมกอดขึ้น ทำให้เขาหยุดคิดเรื่องเหล่านั้น
"เมื่อวานแผนกฉันโดนเจ้านายบ่น"
"เห เรื่องอะไรอ่ะ? " โทรุถามต่อ
"งานที่แผนกมันเดินช้า เพราะพี่หัวหน้าแผนกลาป่วย"
"งั้นก็ไม่ใช่ความผิดนายหนิ"
"อืม.. แต่ฉันก็โดนบ่นไปแล้ว"
"หน่า ๆ เลิกทำหน้ามุ่ยเถอะน้า~ " อีกฝ่ายใช้นิ้วมาจิ้ม ๆ ที่แก้มของเขา
"แล้วให้ฉันทำหน้ายังไง.." เขาพลิกตัวหันไปหา
"ก็~ .. ทำหน้าแบบเมื่อคืนก็ได้นะ.."
ปั่ก!
ฮาจิเมะจัดการใช้นิ้วดีดไปที่หน้าผากอีกฝ่ายทันที แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายร้องโอดครวญ กลับกันแล้ว เขาได้รับเสียงหัวเราะเบา ๆ กลับมาพร้อมกับจุมพิตที่หน้าผากแทน "นายดีดฉัน ฉันจุ้บนาย หายหงุดหงิดได้แล้วนะ ♡ " โทรุพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพลางบีบที่ปลายจมูกของเขาเบา ๆ
แค่นี้เขายิ้มออกแล้วหละ..
"อือ.." เขาพยักหน้า ก่อนจะใช้ปลายนิ้วสองนิ้วมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองก่อนจะไปแตะที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายแล้วลุกไปหยิบเสื้อที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาสวม
"อ่า.. นายนี่มัน......"
"อย่าแซวนะ"
"เซ็กซี่จังน้า~ "
"เฮ้อ.." รู้สึกว่าการพูดขัดของเขาจะขัดอีกฝ่ายไม่ได้แฮะ โทรุคว้าตัวเขาไปกอดอีกครั้งก่อนจะจัดการหอมแก้มซ้ายขวาข้างละที
"..อือ.." ฮาจิเมะบ่ายเบี่ยงไปบ้างก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ตามอีกฝ่ายไปอย่างเสียไม่ได้
"หม่าม้า"
"..?" เสียงเล็ก ๆ จากตรงประตูทำให้ทั้งคู่หันไปมอง
เด็กชายวัยสามขวบเจ้าของกลุ่มผมสีดำที่ปรกหน้าเล็กน้อยยืนอยู่ตรงนั้น ฮาจิเมะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา "มีอะไรหรอครับ คาสึมิ? " เขาย่อตัวลงตรงหน้าลูกชาย
"ผมให้..!" มือป้อม ๆ สองข้างยื่นมาตรงหน้าก่อนจะวางบางอย่างลงบนมือของเขา
"...? " เขาแอบขมวดคิ้วเล็กน้อยกับของในมือ มันคือเจ้าพวงกุญแจที่เขากำลังตามหา แต่ที่ห่วงของมันมีเชือกสีดำร้อยเอาไว้อีกที
"หม่าม้าใส่สิครับ มันเป็นสร้อยหละ..!" เด็กน้อยบอกเสียงใส
อ่า เข้าใจล่ะ
"คาสึมิใส่ให้หม่าม้าหน่อยสิ"
"ครับ!" เด็กน้อยตาเป็นประกายให้กับประโยคนั้น เส้นเชือกสีดำที่มีพวงกุญแจของเขาห้อยเป็นจี้วางพาดอยู่ที่คอของเขา "ขอบคุณนะ คาสึมิ.. มันสวยมากเลย" เขาคลี่ยิ้มให้เจ้าตัวเล็ก
"ไหน ๆ ขอปะป๊าดูบ้างสิ" โออิคาวะเดินมาร่วมวง เจ้าตัวเล็กพุ่งตัวเข้าใส่ทันใด "คาจังทำเองหรอ? "
"ครับ!" เจ้าตัวเล็กโดนคนเป็นพ่ออุ้มขึ้นไปแนบอกบอกเสียงใส ฮาจิเมะลุกขึ้นตาม
"อืม~ " มือหนาของโทรุแตะอยู่ที่พวงกุญแจที่ตอนนี้รับหน้าที่เป็นจี้ห้อยคอไปแล้ว ก่อนจะย้ายไปแตะที่ปลายคางของตัวคนใส่ "สวยจริงด้วยเนอะ.."
"เหอะ.." ฮาจิเมะหันหน้าหนีก่อนจะยิ้มออกมา เขาหันไปใช้นิ้วจิ้มที่แก้มของร่างสูงทีนึงก่อนจะเดินนำสองพ่อลูกไปที่ห้องครัว
อืม เขาหายหงุดหงิดแล้วหละ
.
.
.
Fin ♡
ฮาย~ เป็นไงกันบ้างเอ่ยกับตอนนี้? สำหรับเรามันเป็นตอนแรกที่เราแต่งแล้วรู้สึกว่าความยาวกระชับสุดอ่ะนะ น้องคาจังเอาสร้อยมาให้ด้วยอ่ะ ฉันเดินไปรับแทนอิวะจังได้ป่ะคะ?? //ปรากฎว่าคาจังวิ่งหนีฉัน…
ความคิดเห็น