คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Date (โอยอิวะ)
ปล. สิ่งนี้ทำขึ้นเพื่อความสุขของคนเขียน ใครที่ไม่สุขตามเราก็ขออภัยค่ะ
เสียงกริ่งบอกว่าถึงเวลาพักเที่ยงช่วยปลุกให้อิวาสึมิตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา มีเหตุผลบางอย่างทำให้เขาแทบไม่ได้นอนเมื่อคืน เขายกมือขึ้นมาปิดปากหาวอยู่หวอดใหญ่ก่อนจะเหยียดแขนทั้งสองข้างขึ้นเพื่อยืดเส้นยืดสาย
นี่เขาเผลอหลับไปหรอเนี่ย ให้ตายสิ..!
"ฮาย~~ " พอลืมตาขึ้น ใบหน้าคมคายที่ติดขี้เล่นอันคุ้นเคยนั่นก็มาอยู่ในระยะประชิด มือของเขาที่เหยียดตรงขึ้นสูงถูกอีกฝ่ายกุมเอาไว้ได้เกือบหมด ไม่คิดเลยว่ามือตัวเองจะเล็กกว่าอีกฝ่ายขนาดนั้น.... "นี่อย่าบอกนะว่าอิวะจังหลับน่ะ" โออิคาวะถามพลางหรี่ตาลงคล้ายจะจับผิด
"อือ ฉันหลับ" อิวาสึมิยอมรับตามตรงก่อนจะหาวขึ้นมาอีกครั้ง "..ปล่อย" น้ำเสียงที่ฟังดูงัวเงียเอ่ยต่ออีกครั้งเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยมือทั้งสองข้างนั่น แถมยังพยายามแกล้งเขาด้วยการดึงมันขึ้นสูงจนแขนเขามันตึงไปหมด
"หน้านายดูยังไม่ตื่นนะอิวะจัง" โออิคาวะพูดต่อ แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือ
"ก็ปล่อยดิ ฉันจะไปล้างหน้า.." อิวาสึมิตอบกลับมาด้วยเสียงงัวเงียเช่นเคย "....เร็ว ๆ คาวะ" เขาย้ำอีกครั้ง โออิคาวะยอมผ่อนแรงดึงลง เขายื่นหน้าลงมาใกล้ ฉวยโอกาสจุมพิตไปที่หน้าผากของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและผละออกทันที
"..." คนที่ยังไม่ตื่นดีเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของตัวเอง แก้มของเขาเปลี่ยนสีเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร "ไปเร็วอิวะจัง จะได้ไปกินข้าวกัน~ "
ตอนนี้อิวาสึเหมือนกับเด็กอนุบาลไม่มีผิด มีทั้งคนมาปลุก แถมยังจะเกือบโดนอุ้มไปส่งที่ห้องน้ำอีก แต่คราวนี้เขาก็ดันร่างสูงออก อีกฝ่ายเดินตามมาถึงในห้องน้ำพร้อมกับขุดเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมาล้อเขาอีกตามประสา
"เหลือเชื่อจังเนอะ ที่อิวะจังน้ำหนักเกินมาตั้งสองโล ฯ แหน่ะ" แม้จะจงใจใช้ระดับเสียงที่เบาเหมือนกระซิบ แต่ทั้งหน้าทั้งตานั่นก็ฉายแววล้อเลียนเขาอยู่เห็น ๆ อิวาสึมิถอนหายใจดังเฮือก พยายามทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินและเดินออกจากห้องน้ำไป
ใบหน้าคมขมวดคิ้วจนหน้าหงิก โออิคาวะที่เห็นแบบนั้นก็หัวเราะเบา ๆ มันก็เป็นเรื่องที่ไม่มีใครคิดจริง ๆ นั่นแหละ เมื่อเช้านี้ที่ชมรมมีการวัดส่วนสูงและชั่งน้ำหนัก ทั้งเขาและโออิคาวะก็ซ้อมด้วยกันปกติ กินอะไรก็กินด้วยกันปกติ แต่ก็มีเขาคนเดียวที่โดนเรียกไปคุย โออิคาวะที่ช่างอยากรู้อยากเห็นก็แอบไปขอดูใบบันทึกจากผู้จัดการชมรม จนได้ทราบว่าอีกฝ่ายมีปัญหาเรื่องน้ำหนัก
"หือ? เบอร์เกอร์ปลาหรอ~ " โออิคาวะถามเสียงใสพลางเดินมาหย่อนตัวนั่งใกล้ ๆ
"เออ" อิวาสึมิตอบเหวี่ยง ๆ ถึงจะรู้ไส้รู้พุงกันไปถึงสันดานแล้ว แต่เขาก็อดหงุดหงิดไม่ได้
"อ่ะ ๆ อิวะจังโกรธใช่ม้าาา" นิ้วเรียวของคนเป็นกัปตันจิ้มแก้มที่กำลังเคี้ยวอาหารตุ้ย ๆ ของคนรัก อิวาสึมิส่งเสียงประท้วงแล้วเขยิบออกห่าง "อิวะจังงอนหรอเนี่ย~ " เจ้ากัปตันยังคงทำหน้าระรื่นได้อยู่ ร่างสูงเขยิบตามมาไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้อยู่ห่าง
"ถ้านายยังล้อฉันอีกก็ไปนั่งฝั่งโน้น" คนผมดำเหลือบหันมาบอกเสียงเรียบพลางชี้นิ้วไปที่ม้านั่งฝั่งตรงข้าม รู้สึกอยากย้อนไปบอกตัวเองในอดีตว่าอย่าไปคบกับมัน
"ไม่เอาหรอก ฉันยังไม่หายข้องใจเลยนะ" โออิคาวะกอดอกเชิดหน้าขึ้นเอ่ยปฏิเสธ แล้วก็ก้มลงมาจ้องคนข้าง ๆ พลางทำหน้าครุ่นคิด "เกินมาสองโล ฯ จริง ๆ หรอเนี่ย" ริมฝีปากขยับพูดต่อ แต่สิ่งที่ทำให้อิวาสึมิโวยวายนั้นไม่ใช่ปาก แต่เป็นมือของอีกฝ่ายที่ถือวิสาสะมาลูบที่หน้าท้องของเขาหน้าตาเฉยนั่น
"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรวะ!?" คนที่ไม่ทันตั้งตัวใช้มือข้างที่ว่างปัดมืออีกฝ่ายออก แต่โออิคาวะไม่ยอมแพ้ ใช้อีกมือหนึ่งมาจับมือเขาไว้อีกที
"อิวะจังเอาสองโล ฯ นั่นไปเก็บไว้ตรงไหนกันเนี่ย~ " ทั้งน้ำเสียงและแววตาของอีกฝ่ายที่เงยหน้าขึ้นมาถาม ทำให้เขาหน้าร้อนฉ่า มือหนานั่นลูบไล้ไปมาที่บริเวณหน้าท้องผ่านสาบเสื้อ "..!!" อิวาสึมิพยายามชักมือคืนแล้วจับเข้าที่ข้อมืออีกฝ่าย เกิดการยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา
"ไอ้คาวะ...!" เขาเริ่มหอบหายใจติดขัด อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเขาง่าย ๆ เลย ไอ้คนที่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่องยกยิ้มที่มุมปาก มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาจับที่ปลายคางของเขาแล้วออกแรงบังคับให้หันมาเผชิญหน้า ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมาฉายแววบางอย่างที่เขาไม่อยากจะรู้ "....หยุดแกล้งได้แล้ว.." เขาบอกเสียงแผ่วพลางหลบตา อีกฝ่ายที่โดนเมินถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์
"งั้นวันนี้ไปเดทกันนะ ฉันจะทำให้เจ้าสองโล ฯ ของอิวะจังมันหายไปเอง~ " โออิคาวะบอกพร้อมยิ้มแฉ่ง ใบหน้าขี้เล่นนั่นดูไม่น่าไว้ใจแปลก ๆ
"ไปไหน?" เขาถาม
"เกมเซนเตอร์~ " คำตอบของร่างสูงทำเอาเขาขมวดคิ้ว "นั่นมันช่วยให้น้ำหนักลงตรงไหน...?"
แล้วนึกยังไงไปเดทที่นั่น??
"ช่วยสิ อิวะจังไม่เชื่อหรอ? " ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะกลับมาส่งยิ้มให้ต่อ "เดี๋ยวรอดูแล้วกัน โออิคาวะคนนี้จะทำให้นายน้ำหนักลงเอง~ " ว่าไปพร้อมกับกอดแขนคนที่คิ้วขมวดกันแน่น
จะว่าไป รู้สึกว่าวันนี้โออิคาวะจะมองเขาบ่อยแปลก ๆ แฮะ....
ตั้งแต่ตอนกินข้าวเช้า
ตอนเดินมาโรงเรียน
ตอนซ้อมที่ชมรมเมื่อเช้าก็ด้วย...
มีอะไรรึเปล่านะ?
"มองหน้าฉันทำไมหรออิวะจังงง" อารมณ์ดีเกินมนุษย์จนเขาสงสัย คนโดนเกาะแกะส่ายหน้าแล้วหันไปมองทางอื่น ปล่อยให้อีกฝ่ายจ้อนู้นจ้อนี่ไปเรื่อย ในขณะที่ในหัวกำลังคิดหาข้อสรุป
"อิวะจัง~ "
"..." สุดท้ายเขาก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว อีกฝ่ายมาดักรอเขาก่อนที่จะได้หนีตามคาด เขาจึงต้องจำยอมโดนอีกฝ่ายลากขึ้นรถไฟฟ้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
"มานี่เร็วอิวะจัง" ในรถไฟคนเยอะประมาณหนึ่ง เพราะเป็นช่วงเลิกเรียน แถมวันนี้บริษัทแถวนั้นก็เลิกงานไวด้วย ทำให้หลายชีวิตต้องมายืนรวมกันอย่างแออัดอยู่ในตู้ขบวน โออิคาวะจูงมือเขาเอาไว้ไม่ปล่อย นั่นเท่ากับว่าหมดโอกาสที่เขาจะได้แอบหนีไประหว่างทาง
"ขอบใจ.." เขาบอกร่างสูงที่ช่วยพาเขามาหาที่ยืนดี ๆ ให้ อีกฝ่ายยิ้มตอบก่อนจะใช้มือหยิบโทรศัพท์ออกมากด ส่วนอีกข้างก็กุมมือเขาเอาไว้ อิวาสึมิก้มมองมือนั่นที่กุมมือของเขา มันให้ความรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยและอบอุ่น เขารับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่อีกฝ่ายนั้นมีให้ "นี่.." อิวาสึมิบีบมือข้างนั้นเบา ๆ เชิงบอกให้ปล่อย แต่ร่างสูงก็ส่ายหัวเหมือนทุกครั้ง แต่เพิ่มเติมคืออ้างว่าเดี๋ยวเขาจะชิ่ง ซึ่งนั่นก็ถูก
ใครจะยอมไปกับมันทั้งที่สงสัยเรื่องนั้นอยู่หละ...
"เล่นอะไรกันดีอิวะจัง?" โออิคาวะหันมาถามเขาหลังจากที่แลกเหรียญกับพนักงานเสร็จแล้ว เครื่องเกมต่าง ๆ อยู่ตรงหน้า สอดแทรกไปด้วยผู้คนที่ต่างก็มากับกลุ่มเพื่อน
"ไม่รู้" คำตอบของเขาทำเอาโออิคาวะโวยวาย
"อะไรกันอิวะจัง อุตส่าห์มาทั้งที อย่าตอบอะไรที่มันดูไร้อารมณ์แบบนั้นสิ..! "
"ก็ฉันไม่ได้อยากมา..." เขาบ่นอุบอิบ
"ใจร้าย.." น้ำเสียงแผ่วเบาทำให้เขาหันไปมองอีกฝ่าย ก็เห็นใบหน้าอันหงิกงอจนบูดบึ้ง ร่างสูงนั่นสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินตึงตังเข้าไปในฝูงชน "อ่า... ให้ตาย"
เขาต้องตามมันเข้าไปใช่ไหม..?
เออ ไปก็ไป
"คาวะ.." เขาตามอีกฝ่ายเข้ามาด้านใน แต่อีกฝ่ายก็ส่งเสียงชิชะกลับมาพลางสะบัดหน้าเชิดขึ้นใส่เขาอีก "....อย่าเยอะ" เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะบอกเสียงต่ำ "จะเล่นไหม?"
"เล่น.." คนตัวสูงตอบมาสั้น ๆ และไม่นานอิวาสึมิก็ถูกลากไปเล่นจนเกือบทั่ว บอกได้เลยว่าทั้งเพลินทั้งเหนื่อย และตอนนี้อิวาสึมิก็ได้มีข้อสงสัยเพิ่มขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
ทำไมมันหายงอนเร็วจังวะ?
เขามองข้ามอะไรไปไหม?
แต่สุดท้ายแล้ว....
แม้จะมีข้อสงสัยเพิ่มขึ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ถูกอีกฝ่ายชักนำออกไปจนลืมคิดถึงสิ่งเหล่านั้นไปอยู่ดี...
"เห้ย!! อิวะจัง!! นี่มันจะสองทุ่มกว่าแล้วนี่!!!" ไอ้คนตัวสูงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก่อนจะหันมาบอกกับอีกคน
"ห้ะ!!" อิวาสึมิเงยหน้าขึ้นจากเครื่องดื่มตรงหน้าทันทีพลางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์จากมืออีกฝ่ายมาดู "งั้นก็รีบกลับเถอะ" อิวาสึมิคืนโทรศัพท์ให้คนตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทิ้งแก้วเครื่องดื่มลงถังขยะ
"เอ้า เร็วสิ..!" เขาบอกอีกฝ่ายอย่างรีบร้อน เพราะรถไฟขบวนต่อไปใกล้ถึงแล้ว แต่โออิคาวะยังทานแซนด์วิชในมือไม่หมด "อือ..!" ร่างสูงพยักหน้าหงึก ๆ รีบจัดการยัดของในมือเข้าปากไปจนหมดในคราวเดียว
"บาย เจอกันพรุ่งนี้" อิวาสึมิบอกลาเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้โออิคาวะไม่ได้โบกมือหรือลาเขากลับ อีกฝ่ายล้วงหาอะไรสักอย่างในกระเป๋ากางเกงพลางหน้าถอดสีแล้วค่อย ๆ หันหน้ามามองเขา "อะไร?" เขาถาม
"ฉันลืมหยิบกุญแจบ้านมาอ่ะอิวะจัง..." ร่างสูงเดินมาเกาะที่ประตูรั้วบ้านเขา "อิวะจัง~ ขอค้างบ้านนายอีกได้ไหมมมม" โออิคาวะถามด้วยน้ำเสียงที่โอดครวญ
"..."
"..."
"สะเพร่า"
"......ค..ครับ"
โออิคาวะหน้าเจือนไป แต่ต่อมาเขาก็ดีใจจนกระโจนใส่อีกฝ่าย "อ้าาา อิวะจังใจดีที่สุดเลย~ " แขนเรียวยาวนั่นกอดก่ายอีกฝ่ายไม่ต่างจากลูกลิงเมื่อแฟนหนุ่มเปิดประตูให้เขา ในขณะที่อิวาสึมิตีหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าบ้านไปทั้งอย่างนั้น (เข้าไปทั้งที่มีไอ้คาวะเกาะเป็นลูกลิงนั่นแหละ)
อีกฝ่ายเดินเข้าไปทักทายคุณนายเจ้าของบ้านอย่างสนิทสนมผิดกับเขาที่ออกจะนิ่ง ๆ แล้วก็เดินหนีขึ้นห้องไป
"อิวะจัง~ " หลังจากอาบน้ำทำอะไรเสร็จ โออิคาวะก็เรียกเขาเป็นรอบที่ล้านแปดของวัน เขาเหลือบสายตาขึ้นไปมองร่างสูงที่กำลังย่างกายขึ้นมาบนเตียงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มลงไปอ่านนิยายในมือต่อ "นี่ อิวะจังยังอยากรู้อยู่ไหม? " เขากระซิบถามอีกฝ่ายใกล้ใบหู ตาคมคู่นั้นจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา
"อืม... ไม่" อิวาสึมิไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาคุยด้วยซ้ำ เขารู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงเรื่องที่จะช่วยให้น้ำหนักเขาลด แต่โออิคาวะก็ยังไม่หยุดถาม "ไม่อยากรู้จริง ๆ หรอ?" ร่างสูงพาตัวเองมานั่งซ้อนหลังอีกฝ่ายก่อนที่มือจะค่อย ๆ เอื้อมไปโอบตัวคนติดนิยายไว้หลวม ๆ
"อือ ไม่อยากแล้ว" อิวาสึมิตอบอีกครั้งพลางเริ่มทิ้งน้ำหนักตัวไปพิงคนข้างหลัง ขยับเปลี่ยนท่าให้เข้าที่อีกเล็กน้อยก่อนจะอ่านนิยายต่ออีกครั้ง
"แต่ฉันอยากบอกนะ" คนข้างหลังพูดพร้อมเอาคางมาเกยที่ไหล่คนข้างหน้า อิวาสึมิไม่ได้ขยับหนี คนผมดำยังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านนิยายต่อไปอย่างมุ่งมั่น
โออิคาวะเริ่มมองสำรวจคนในวงแขนไปเรื่อย เส้นผมสีดำตัดสั้นดูไม่เกะกะ คิ้วเข้มที่เฉียงขึ้นดูโหด ๆ แววตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ สมาธิอันแนวแน่ จมูกโด่งกำลังดี และมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก..
"..." โออิคาวะเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ค่อย ๆ หรี่ตาลงเมื่ออีกฝ่ายละสายตาจากหนังสือแล้วมาสบกัน ริมฝีปากแตะค้างอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะค่อย ๆ บดคลึงอย่างแผ่วเบา รู้สึกได้ใจขึ้นมานิดหน่อยที่อิวะจังของเขาจูบตอบ มือที่ปกติจะใช้เซ็ตลูกตอนนี้กำลังจับอยู่ที่ท้ายทอยของอีกฝ่าย
"อือ...พอ.." อิวะจังของเขาหน้าแดงเถือก พยายามยกแขนขึ้นมากั้นให้เขาออกไป "นี่..!" ราวกับแมวกำลังขู่ เพราะโออิคาวะไม่มีความคิดที่จะปล่อยอีกฝ่ายไปตอนนี้เลยแม้แต่น้อย
"..ไม่" เสียงหอบหายใจดังอยู่ไม่ไกล โออิคาวะเริ่มไซ้จมูกโด่งไปที่ใบหู ลิ้นร้อนที่สัมผัสกับผิวเนื้อทำคนในวงแขนสะดุ้ง อิวาสึมิปล่อยนิยายลงทันทีเมื่อร่างของเขาถูกกดให้นอนลง ใบหน้าคมคายซุกไซ้ไปตามซอกคอและใบหู อิวาสึมิวางมือไว้ที่ลาดไหล่และออกแรงผลัก
".....นายโกหกไม่เนียนนะคาวะ.." คนที่กำลังจะประกบริมฝีปากหยุดชะงัก ตัวชาวาบขึ้นมาดื้อ ๆ ก่อนที่เหงื่อหลายสิบเม็ดจะผุดมาเต็มกรอบหน้า คนที่ตอนนี้นอนอยู่เบื้องล่างยกมือขึ้นมาคล้องคอคนข้างบนไว้ โออิคาวะทำหน้าแปลกใจ "...ฉันเจอกุญแจนายแล้ว"
"อ..เอ่อ...อิวะจัง..." เขากลับมาหน้าถอดสีใหม่ อาการน้ำท่วมปากเข้ามามีบทบาทในจุดนี้
"..ฉันควรไล่นายกลับไปนอนที่บ้าน...." มือของอิวาสึมิกำลังแทรกอยู่ในกลุ่มผมของเขา ".....ใช่ไหม..? " คิ้วเข้มนั่นเลิกขึ้นสูง มือที่ลูบผมเขาอยู่ก็หยุดขยับเช่นกัน
"ต..แต่ฉันไม่อยาก--"
"เห นายมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ? คาวะ? " อิวาสึมิปั้นหน้าโหดพลางจับเข้าที่ปลายคางของอีกฝ่าย โออิคาวะลอบกลืนน้ำลาย สีหน้าที่ปกติจะยิ้มระรื่นตอนนี้กลับทำหน้าอ้ำอึ้ง จนอิวาสึมิหลุดขำออกมาในที่สุด
"อ..อิวะจัง?" สีหน้าของคนข้างบนดูมีสีสันขึ้นมาหน่อย
"ฮ่า..! ฉันน่าจะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายหน้านายเอาไว้จริง ๆ เลยให้ตาย"
"นี่อิวะจังแกล้งฉันหรอ!!!?" โออิคาวะอยากจะจับอีกฝ่ายขึ้นมาเขย่าเป็นเซียมซีซะจริง กล้าดียังไงมาหลอกให้เขาใจแป้ว ฮึ!? ใครสั่งใครสอน!!?
"เออ ก็ทีนายยังแกล้งฉันได้เลย.." มือที่จับคางอีกฝ่ายปล่อยออกพร้อมกับมือที่อยู่บนศีรษะ
"ฮึ..! " โออิคาวะเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวลงไป เล่นเอาอิวาสึแทบจุก "อย่าไล่กลับเลยนะอิวะจังงง"
ลูกอ้อนคือไม้ตายของโออิคาวะ
"..เพื่อ?" อิวาสึมิใช้มือดันใบหน้าที่พยายามขยับมาใกล้นั่นออก โออิคาวะที่ไม่มีอะไรจะเสียจึงซุกหน้ากอดอีกฝ่ายแน่นอย่างกับปลิง "ฮึ้ย......" อิวาสึมิพยายามตะเกียดตะกายให้หลุดจากปลิงตัวใหญ่ แต่มันก็ไม่ง่าย จะใช้มือดันออกก็ถูกอีกฝ่ายรวบไปกอดด้วย จะใช้ขาถีบก็ถูกอีกฝ่ายใช้ขาที่ยาวเหยียดนั่นมาเกี่ยวเอาไว้ ตอนนี้อิวาสึมิแทบจะขยับไม่ได้แม้แต่น้อย
นี่สินะที่มาของหมาจนตรอก....
"โอ้ย! ไอ้คาวะปล่อย..!!"
"ไม่!!" โออิคาวะส่ายหัวดิ๊ก ๆ
"อึก..ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ปล่อยก่อน..." น้ำเสียงของอิวาสึมิแผ่วลงจนเห็นได้ชัด โออิคาวะรีบปล่อยทันที แล้วเสี้ยวอึดใจต่อมาเขาก็ถูกถีบจนตกเตียง
"อั่ก..!" โออิคาวะนิ่วหน้า ความเจ็บที่สะโพกแล่นแปล๊บมาที่สมอง "จ..ใจร้าย" โออิคาวะลูบสะโพกตัวเองปอย ๆ
"ไม่ต้องมาโอดครวญเลย... ฉันไม่ไล่นายกลับก็ดีแค่ไหนแล้ว...." คนบนเตียงบอกทั้งที่ยังหอบหายใจ โออิคาวะจ้องภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ
จินตนาการของเขามันเดินไปไกลเกิดกว่าจะกู่กลับได้ ผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่ ชายเสื้อที่เลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องที่ขยับขึ้นลง สีหน้าที่กำลังกอบโกยเอาอากาศหายใจ ริมฝีปากที่เผยอขึ้น และเสียงเล็ก ๆ ที่ติดหอบนั่น..
เหมือนกับเมื่อคืน...
"อะไร?" อิวาสึมิที่รู้สึกว่าโดนจ้องนานเกินไปถาม ร่างสูงที่เมื่อครู่ร้องโอดครวญนิ่งเงียบ โออิคาวะเดินมาหยุดที่ปลายเตียงและคลานเข้ามาใกล้ในเวลาไม่นาน "คาวะ?"
"อย่าโกรธฉันเลยนะ.. อิวะจัง.." ใบหน้าคมคายนั่นเคลื่อนเข้าไปประกบริมฝีปาก ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายพูดอะไรอีก เขาพาตัวเองขึ้นไปคร่อมร่างอีกฝ่ายแล้วกดให้ลงไปนอนราบอีกครั้งก่อนจะเอี้ยวตัวไปปิดสวิทช์ไฟ ห้องมืดจนเกือบสนิท
ฝ่ามือหนาหายเข้าไปอยู่ใต้สาบเสื้อ ลูบไล้ไปตามหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อนั่นอย่างแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความร้อนที่แผ่ซ่าน จูบอันอ่อนหวานถูกป้อนให้ไม่หยุดหย่อน ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง คอยพะเน้าพะนอออดอ้อนจนคนใต้ร่างเคลิบเคลิ้มหลงละเมอ
ฝ่ามือของทั้งสองสอดผสานกัน ใบหน้าที่คลอเคลียแทบจะไม่ยอมผละออกห่าง ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองกันและกันอย่างกับโดนมนต์สะกด เสียงหอบหายใจ ริมฝีปากที่ขบเม้มจนห้อเลือด...
ไม่มีใครจะสามารถมาแยกพวกเขาออกจากกันได้ในตอนนี้ ไม่มีใครที่จะได้เห็น ไม่มีใครอยู่ในห้องอันมืดมิดนี้ได้ นอกจากพวกเขาทั้งสองที่กอดก่ายหาไออุ่นจากกันและกัน มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกของหน้าต่างเท่านั้น ที่จะอนุญาตให้อยู่กับค่ำคืนนี้ของเขาทั้งสองคนได้..
Fin.
ดีจ้า..! ตอนนี้ไม่มีน้องคาสึมิ หรือว่าคาจังนะคะ แต่ว่าเราจะมาบอกถึงที่มาของชื่อน้องแทนเนอะ อะแฮ่ม! ก่อนอื่นก็ขอท้าวความไปที่ชื่อของพ่อแม่น้องกันก่อนเลย ตัวคุณพ่อชื่อ โออิคาวะ โทรุ ส่วนคุณแม่ชื่อ อิวาสึมิ ฮาจิเมะ ซึ่งเราก็ขีดเส้นใต้ให้เห็นแล้ว ว่าชื่อน้องคือเอาคำจากนามสกุลของพ่อแม่มานั่นเองค่ะ..! เอาจริง ๆ ตอนนี้เราว่ามันหลุดจากคำว่า date ไปหน่อยอ่ะนะ…
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ตอนหน้าของคู่นี้จะได้เจอน้องคาจังของเราอีกครั้งนะคะ บาย~
ความคิดเห็น