คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จดหมายรัก (โบคุอาคา)
KEYWORD : จดหมายรัก
ปล. สิ่งนี้ทำขึ้นเพื่อความสุขของคนเขียน ใครที่ไม่สุขตามเราก็ขออภัยค่ะ
ตู้ม!
เสียงของลูกวอลเล่ย์ที่ถูกตบลงพื้นในโรงยิมดังสนั่น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสัญญาณนกหวีด และเสียงของกัปตันที่เรียกทุกคนมารวมตัวครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าของเรือนผมสีเทาแซมดำจะบอกแยกย้าย
"อาคาชิ~"
"...?"
โบคุโตะ โคทาโร่ เรียกเซ็ตเตอร์ส่วนตัวของเขาเอาไว้ก่อนที่ชายร่างบางจะได้เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนคนอื่น ๆ "มีอะไรหรอครับ?" เซ็ตเตอร์ของโบคุโตะถามขณะที่มือใช้ผ้าขนหนูซับเหงื่อที่หลังคอ
"เย็นนี้ไปกันนะ" เจ้านกฮูกตัวโตบอกพลางหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้ มันเป็นภาพโฆษณาโปรโมชั่นของร้านเนื้อย่างที่เขากับอีกฝ่ายไปด้วยกันบ่อย ๆ
"แต่โบคุโตะซังครับ.. เย็นนี้คุณต้องไปธุระกับโคมิซังไม่ใช่หรอ?" เซ็ตเตอร์ของทีมถามกลับมาหน้านิ่ง ๆ โบคุโตะที่ลืมเรื่องนี้จนสนิททำหน้าตื่นก่อนจะแหกปากโวยวาย
"เห!!! มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรอ!!?" ถ้าพองตัวได้แบบปลาปักเป้าคงทำไปแล้ว
"อ่า.. เมื่อวานโบคุโตะซังพูดอยู่นะครับ" อาคาอาชิพูดเสียงเบาก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น เขารู้ว่าต่อไปคนตรงหน้าเขาจะทำอะไร
"ไม่เอา ๆๆๆๆๆ ฉันอยากกินเนื้อย่าง!!! ทอยากกิน ๆๆๆ " โบคุโตะโวยวายตามคาด หนึ่งในนิ้วทั้งห้าของญี่ปุ่นหยิบผ้าขนหนูของตัวเองเหวี่ยงไปมาอย่างคนเอาแต่ใจ
".....ผมรู้ครับว่าคุณอยากกิน" เซ็ตเตอร์หนุ่มพูด "แต่คุณก็รู้ว่าหน้าที่ต้องมาก่อน.....ถูกไหมครับ?" อาคาอาชิจัดการคว้าผ้าขนหนูที่อับโชคนั่นเอาไว้เพื่อให้อีกฝ่ายหยุดใช้อารมณ์แล้วนึกถึงเหตุผล "โบคุโตะซังจะจัดการธุระของชมรมให้เรียบร้อย ใช่ไหมครับ..."
"..."
โบคุโตะนิ่งเงียบ คำถามของรุ่นน้องคนนี้ทำให้รู้สึกอยากจะกลั้นใจตาย เพราะจากใจจริงแบบใกล้จะเรียกว่าสันดานของตนเองนั้น เขาตอบได้เลยว่า
เขาเลือกเนื้อย่าง...
แต่ก็นะ... พอมันเป็นคำถามที่มาจากคนตรงหน้าแล้ว
"อือ ฉันจะจัดการเอง" เขาก็ต้องพร้อมที่จะเปลี่ยน
"ดีมากครับ โบคุโตะซัง" รอยยิ้มจากเซ็ตเตอร์หนุ่มคือรางวัลอันเลอค่าของเขา รอยยิ้มที่ชอบเผลอหันมามองโดยไม่รู้ตัวทุกครั้งไป
อาคาอาชิปล่อยมือจากผ้าขนหนูแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา "ไปกันได้แล้วครับ โบคุโตะซัง" เขาเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะหันหลังเพื่อเดินไปที่ห้องล็อกเกอร์
"...?" อาคาอาชิหยุดชะงัก ตอนนี้ร่างของเขาอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของคนผมสีเทาแซมดำ ดวงหน้าขาว นัยตาสีน้ำทะเลค่อย ๆ หันไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม "มีอะไรหรอครับ"
"ฉันรักอาคาชินะ.." โบคุโตะบอกด้วยน้ำเสียงอู้อี้ผสมงอแง วงแขนแกร่งของร่างสูงกอด'คนรัก'ของตัวเองพลางโยกไปโยกมาราวกับจะกล่อมร่างบางให้หลับ "ครับ คุณเคยบอกผมแล้ว" อาคาชิของเขาเองก็ไม่ได้ต่อต้านแต่อย่างใด คนผมดำเอนตัวพิงร่างไปกับแผงอกของคนตัวตบแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายกล่อมเขาจนพอใจ
"อยากไปกินกับนาย" คำพูดที่ดูจะห้วนและสั้นนั่นบอกถึงสาเหตุของการโวยวายเบื้องต้นได้เป็นอย่างดี
"ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ" อาคาชิในอ้อมแขนใช้มือยกขึ้นไปลูบศีรษะเขาเบา ๆ เป็นการปลอบ เจ้านกฮูกตัวโตเอียงใบหน้าไปตามสัมผัสจากฝ่ามือขาวราวกับสัตว์เลี้ยง พออาการน้อยใจหรืออะไรก็ตามแต่นั่นจบลง ทั้งคู่ก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปเข้าห้องเรียน
"เห๊ะ!?" โบคุโตะชักสีหน้า ดวงตาสีทองเจอเข้ากับวัตถุบางอย่างที่ไม่ใช่ของของเขาในลิ้นชักใต้โต๊ะ "...." มือหนาของเขาหยิบมันออกมาพินิจดู
จดหมาย....?
ดูยังไงมันก็จดหมายนี่นะ แต่ว่าของใครกัน
เขาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกพลางพลิกเจ้าซองกระดาษไปมาอย่างสงสัย แน่นอน เขาไม่เจอชื่อคนส่ง ไม่มีอะไรที่จะสามารถบอกได้เลยว่าเจ้าสิ่งนี้ถูกส่งมาจากใคร เขาปล่อยมันลงกับพื้นโต๊ะ กอดอกและพยายามใช้ความคิด
ขอให้ไม่ใช่พวกจดหมายรักหรืออะไรเทือกนั้น..... หรือว่าจดหมายอวยพร? ไม่ วันเกิดเขายังมาไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ... หรือว่าใครมีธุระอะไร?
โคโนฮะ ไม่น่าใช่... ตัดไป
พวกเพื่อนในทีมก็ไม่น่าใช่ เพราะเท่าที่เขารู้ ไม่มีใครในนั้นที่จะอารมณ์ศิลป์พอที่เขียนจดหมายได้.... ตัดไป
ที่น่าจะเขียนเป็นก็......
"เฮ้ย ครูมาแล้วนั่งที่"
"..." จบช่วงของการใช้ความคิดครับ
ตอนกลางวัน
"โบคุโตะซังไม่หิวหรอครับ?" เสียงของคนที่เดินมาหาถึงโต๊ะทำให้เขาสะดุ้งนิดหน่อย เพราะไม่ได้สนใจรอบตัวในขณะนั้น มือหนาจัดการยัดเจ้าซองกระดาษเข้าไปสถิตในโต๊ะดังเดิมเพราะไม่อยากให้อาคาชิของเขาเห็นจนกว่าเขาจะรู้ที่มาของมันเสียก่อน
"อ่อ ปล่าว~ พอดีฉันคิดอะไรเพลิน ๆ น่ะอาคาชิ" เจ้านกฮูกพูดพร้อมเกาหัวแกร่ก ๆ ก่อนจะตัดเข้าไปที่เรื่องอื่นแล้วจบลงด้วยการพาตัวคนรักของเขาให้ออกไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันในที่สุด
พวกเขาทั้งคู่คบกันมาได้สักระยะแล้ว ตอนแรกทั้งเขาและอีกฝ่ายต่างไม่กล้าสารภาพความรู้สึกต่อกัน จนกระทั่งพวกเขาได้บังเอิญไปพบกันที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่งในช่วงใกล้ปีใหม่ ทั้งคู่อยู่ในอาการนิ่งสงบ โบคุโตะรู้สึกประหม่า เขาทำตัวลุกลนประหนึ่งคนที่มีความผิดอะไรสักอย่างติดตัว
แต่แล้วคำพูดของอีกฝ่ายก็ทำให้เขานิ่งงันไป
'ผมชอบคุณครับ...'
'....'
ใบไม้ที่คาอยู่บนต้นร่วงหล่นลงมาอย่างช้า ๆ ทุกอย่างรอบตัวของเราทั้งคู่พากันเคลื่อนไหวช้าลงไปหมด ยกเว้นแต่เสียงหัวใจของเขา ความดีใจจนน้ำตาซึมที่เขาไม่เคยเข้าใจนั้น ตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้ว....
ในฐานะของคนที่สมหวัง....
"โบคุโตะซัง"
"ฮึ? มีอะไรหรออาคาชิ" เจ้านกฮูกตัวโตเลิกคิ้วขึ้นสูง
"คุณมีเรื่องอะไร...รึเปล่า?" อาคาชิของเขาเป็นห่วงดูก็รู้ น้ำเสียงของเซ็ตเตอร์ประจำทีมนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยระคนอยากรู้
"ไม่หรอก อาคาชิไม่ต้องห่วงหรอก ฉันแค่แก้โจทย์เลขอันหนึ่งไม่ได้เฉย ๆ น่ะ" โกหกไปคำโตแล้วไงเจ้านกฮูก
"ให้ผมช่วยดูไหมครับ ถ้าเกิดเป็นโจทย์คล้าย ๆ กับของผมอาจจะช่วยได้"
"ไม่~ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวไปถามเพื่อนในห้องเอาก็ได้" เขาปฏิเสธเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้ามากังวลกับเรื่องโกหกนี้อีก แต่มันก็ได้ผลตรงข้าม "โบคุโตะซังกังวลเรื่องนี้จริง ๆ หรอครับ.." คนรักของเขาถามต่อ
"ฮ..ฮะ?" สมองของเขาหยุดคิดทุกอย่างเมื่อเจอกับสายตาจับผิดของแฟนหนุ่ม แต่จนแล้วจนรอดเขาก็หลบตากับอีกฝ่าย "อาคาชิ... อ๊ะเดี๋ยว!! อาคาชิ!!!" เขาเรียกอีกฝ่ายอย่างรีบร้อน เมื่อเซ็ตเตอร์ของตังเองลุกขึ้นออกไปจากโต๊ะ
อาคาอาชิเดินตรงออกไปจากโรงอาหารโดยไม่เหลียวหลัง พอพ้นเขตโรงอาหารออกมาได้ไม่ไกล ร่างสูงก็ตามเขาทันแล้วดึงไปคุยกันดี ๆ ที่ข้างทางเดิน "มีอะไรจะบอกผมแล้วหรอครับ" เขาถามอย่างตรงประเด็น เจ้านกฮูกตรงหน้าสะดุ้งโหยงจนอยากจะหัวเราะ แต่เขาก็ต้องทำขรึมไว้ก่อน
"คือว่า.. แบบ คือแบบฉัน.....เอ่อ" ร่างสูงตรงหน้าอ้ำอึ้งอยู่สักพัก เหมือนจะพูด แต่สุดท้ายก็เอาแต่บิดไปบิดมา จนอาคาอาชิกอดอกมอง "ถ้าคุณจะขอเลิก ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ" สิ้นคำนั้นโบคุโตะก็คว้าเข้าที่ไหล่เขาทันที
"ไม่!! ไม่มีทางอาคาชิ!!! ฉันไม่ยอมหรอกนะ..!!" น้ำเสียงของเจ้านกฮูกเต็มไปด้วยความร้อนรน
"งั้นคุณอยากจะพูดอะไร?" อาคาอาชิยังคงใจเย็นอยู่ ไม่ได้สะทกสะท้านกับการตะโกนอัดหน้านั่นเลย
"..." ร่างสูงนิ่งไปอีก อาคาอาชิกดความอยากรู้ของตัวเองเอาไว้ เขายกมือขึ้นไปใช้นิ้วเกลี่ยที่บริเวณข้างแก้มของร่างสูง จ้องมองไล่ไปตามสันกรามและลำคอหนา ก่อนจะค่อย ๆ ช้อนตาขึ้นไปสบกับดวงตาสีทองทอประกายนั่นแล้วชักมือกลับ ไม่มีการพูดอะไรต่อ อาคาชิของเขากำลังรอดูอีกฝ่ายต่อไป
"ความจริงแล้ว.." โบคุโตะยอมบอกคนรักในที่สุด เจ้านกฮูกตัวโตพาอีกฝ่ายไปที่ห้องเรียนของตนแล้วหยิบเจ้าซองกระดาษนั่นออกมายื่นให้ อาคาอาชิคิ้วขมวดเล็กน้อย
โกรธแน่เลย เจ้านกฮูกคิด หัวใจของเขาเต้นอย่างลุ้นระทึก อาคาชิของเขาถือเจ้าซองกระดาษนั่นมาสักพักแล้ว พลิกไปพลิกมาตั้งหลายรอบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา "..คุณยังไม่ได้เปิดอ่านนี่ครับ"
"ก..ก็ฉันกลัวอาคาชิโกรธนี่" เขาบอก
"..? ผมจะโกรธคุณเรื่องอะไรล่ะครับ?" อาคาชิของเขาเอียงคอมองก่อนจะยื่นเจ้าซองนั่นกลับมา
"...... ถ้าเกิดมันเป็นจดหมายรักหละอาคาชิ" โบคุโตะที่ลังเลอยู่สักพักเอ่ยถามขึ้นมาอีกอย่างกังวล
"ถ้าใช่ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ" เซ็ตเตอร์หนุ่มบอกแบบสบาย ๆ ไม่ได้คิดมาก ผิดกับคนตัวตบอย่างโบคุโตะที่ใจไม่ดี คิดกังวลไปไกลถึงไหนต่อไหน "ถึงคุณจะอ่านมันดังสักแค่ไหน คุณก็ไม่ได้จะเลิกกับผมสักหน่อย.."
"...อาคาชิ~" เจ้านกฮูกทำท่าจะเข้ามากอดเหมือนที่ชอบทำเวลาจิตตกหรือรู้สึกเหนื่อย แต่อาคาอาชิก็พูดขัดซะก่อน "จะไม่อ่านหรอครับ โบคุโตะซัง?" โบคุโตะถอนหายใจดังเฮือก ทำไมอาคาชิถึงอยากให้เขาอ่านมันนัก
'ไม่ต้องไปสนมันหรอกอาคาชิ~ ' เขาอยากจะบอกกับคนรักแบบนั้น แต่พอเจอกับใบหน้าจริงจังนั่นแล้วเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้
มือหนาแกะปากซองแล้วหยิบจดหมายออกมา
มันเป็นกระดาษแผ่นเดียวอันไม่ใหญ่ แถมสิ่งที่เขียนในนั้นก็ยิ่งทำให้เขาสงสัย
"คำตอบของผมจะรอคุณอยู่ที่ศาลเจ้า..."
"..!?" เจ้านกฮูกพองขนยกใหญ่ อาคาชิของเขาพูดข้อความที่ถูกเขียนไว้ในซองจดหมายได้ตรงเป๊ะจนน่าตกใจ "อ..อาคาชิแอบอ่านแล้วหรอ?" เขาถามอย่างสงสัย
"เปล่าครับ.." เซ็ตเตอร์หนุ่มตอบยิ้ม ๆ โบคุโตะยังคงไม่เข้าใจ อาคาชิของเขารู้ได้ไงว่าจดหมายเขียนว่าอะไร
"แล้วอาคาชิรู้ได้ไง?" เขาถาม เจ้าของเรืนผมสีดำหันหน้ามองออกไปที่นอกหน้าต่าง นัยตาสีน้ำทะเลกระทบกับแสงแดดจนมันทอประกายออกมาชวนมอง
"โบคุโตะซังจำตอนที่มาบอกกับผมตอนนั้นได้ไหมครับ..?" อาคาอาชิหันมาถามร่างสูงที่เดินมาอยู่ใกล้ ๆ "ที่จู่ ๆ คุณก็มาลากผมออกไปจากห้องเรียนตอนพักกลางวันน่ะ..." ดวงตาชวนมองนั้นหรี่ลงเล็กน้อย "ตอนนั้นผมดีใจนะ ที่มีคนที่คิดเหมือนกัน"
"..." โบคุโตะรู้สึกร้อนขึ้นที่แก้ม ใบหน้าของอาคาชิที่หันมายิ้มให้มันกระตุกหัวใจเขา มือบางเอื้อมไปหยิบจดหมายนั่นกลับไป ก่อนจะจัดการเก็บมันเข้าซองให้เรียบร้อย และ.....
"!!!!!!?"
ฟุบ
"อ..อาคาชิ...!?" โบคุโตะใจหายวาบ ก้อนกระดาษที่ถูกขยำจนกลมดิ๊กถูกปล่อยลงสู่พื้นเบื้องล่างของตึก
มันไวมาก ไวกว่าที่เขาจะรู้ตัว เจ้าซองจดหมายนั่นถูกอาคาชิของเขาขยำและโยนทิ้งไปต่อหน้าต่อตาแล้ว
"ตกใจอะไรหรอครับ?" คนผมดำหันกลับมามองเขาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง
"อ..เอ่อ ต้องทิ้งด้วยหรออาคาชิ ??" คำพูดของโบคุโตะดูอึกอัก อาจจะเพราะ ช็อก......
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คนที่เขียนจดหมายเขาไม่โกรธหรอก"
"แล้วนายรู้ได้ไงหละอาคาชิ ทั้งข้อความ ทั้งจดหมาย..?" โบคุโตะเริ่มเรียบเรียงข้อมูลต่าง ๆ "..นายรู้ใช่ไหมว่าจดหมายเป็นของใคร"
"ครับผมรู้" คำตอบของเซ็ตเตอร์ทำให้เขาขมวดคิ้วจนยุ่ง "แล้วโบคุโตะซังก็รู้จักเขาด้วย.."
"ห้ะ!!?" เจ้านกฮูกตกใจจนตัวโก่งพอง "ค..ใคร?" ขมวดคิ้วเข้าไปอีกระรอก
"ก็อยู่ตรงหน้าคุณแล้วนี่ครับ"
"ตรงหน้า....." เขาพูดทวนคำอีกครั้ง ก่อนจะเข้าใจความหมาย "!? ของอาคาชิหรอ!!!!??"
"ครับ นั่นจดหมายผมเอง" อาคาอาชิพยักหน้า "แต่ผมก็แปลกในนะ ผมนึกว่า..." คำพูดของเขาขาดห้วง นัยตาสีน้ำทะเลนั่นมองมาทางเจ้านกฮูกตัวโตที่ตอนนี้รอฟังคำอธิบาย "ผมนึกว่าคุณอ่านจดหมายของผมแล้วซะอีก.."
"ฉันเพิ่งมาเจอมันวันนี้เองนะ ฉันจะอ่านมันได-- เดี๋ยวนะอาคาชิ " เจ้านกฮูกทำหน้าเหมือนจะนึกอะไรได้
"...อาคาชิเคยให้จดหมายฉันด้วยหรอ? ตอนไหนอ่ะ? ทำไมฉันจำไม่ได้เลยสักนิด!???" คำถามมากมายต่าง ๆ นานา พากันวิ่งเข้าใส่ไม่หยุด
"อ่า...โบคุโตะซังไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอกครับ" เซ็ตเตอร์ร่างบางยกมือขึ้นมาจับที่ท้ายทอยตัวเองเล็กน้อย "ก็ผมแอบเอามาใส่เองนี่...."
"..?" โบคุโตะทำหน้าครุ่นคิด "แล้วทำไมต้องแอบเอามาใส่ด้วยหละ?"
"ผมก็... ไม่ได้กล้าอะไรมากมายเหมือนคุณสักหน่อย" อาคาอาชิตอบเสียงแผ่ว "แล้วโบคุโตะซังครับ.." เจ้านกฮูกตัวโตที่ตอนนี้เดินเข้ามาซ้อนหลังอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้วยื่นหน้าออกมา "ถ้าคุณไม่เคยเห็นจดหมายนั่น.. แล้วทำไมตอนนั้นคุณถึงไปอยู่ที่ศาลเจ้าได้หละครับ?"
พอได้ฟังคำถาม โบคุโตะก็ส่งเสียงอืออากลับมาพลางเริ่มโยกตัวเหมือนเมื่อเช้าอีกครั้ง
อาคาชิของเขาที่อยากรู้เต็มประดาเริ่มออกแรงต่อต้านการเห่กล่อมนั่น "ตอบมาสิครับ.." คนที่โดนโยกไปมาเร่งรัดเอาคำตอบ แต่โบคุโตะก็เอาแต่ยกยิ้มเล็ก ๆ ไม่พูดอะไร
"คาบเรียนนายจะหมดแล้วนะ อาคาชิไม่รีบไปหรอ?" โบคุโตะก้มหน้าลงมาถามกลับ ตอนนี้เริ่มคาบบ่ายวิชาแรกไปแล้ว แต่ห้องของโบคุโตะนั้นว่าง ผิดกับรุ่นน้องในอ้อมกอด
"ช่างมันสิครับ ตอบผมมาสักที" พอได้ยินอย่างนั้น โบคุโตะก็หัวเราะพลางประทับริมฝีปากไปที่ขมับของคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู เด็กที่ตั้งใจเรียนอย่างอาคาชิของเขาไม่สนใจที่จะเข้าห้องเรียนเพราะเขาแหละ
เพราะเขาแหละ~~
"อยากรู้ขนาดนั้นเชียวหรอ? ฮึ?" เขาถามย้ำอีกครั้ง
"ครับผมอยากรู้ หยุดโยกแล้วก็ตอบมาได้แล้วด้วย..!" อาคาชิของเขาเริ่มพยายามแกะมือหนาออกจากตัวพลางร้องโวยวายเล็ก ๆ
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก.." โบคุโตะหยุดโยก อาคาอาชิเองก็หยุดฟัง "อาจจะเป็นเพราะพรมลิขิตก็ได้นะ อาาาคาาาชิ~ " เขาบอกอย่างอารมณ์ดีพลางฉีกยิ้มกว้างจนตาปิด ส่วนอาคาชิขมวดคิ้วแล้วประมวณผล
"คิดเยอะทำไมเล่าาา" คนตัวโตพูดเสียงยาน "ก็ไม่ว่าฉันจะได้หรือไม่ได้จดหมายของอาคาชิ ฉันกับอาคาชิก็จะรักกันอยู่ดีไง~ "
คนในอ้อมแขนกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะค่อยพยักหน้าช้า ๆ "มันก็จริงนะครับ.. แต่ตอนนั้นผมเข้าใจว่าคุณได้จดหมายผมแล้วนะ" เขาบ่นเบา ๆ
"แต่ตอนนี้ฉันก็อยู่ตรงนี้นะ ช่างเรื่องนั้นมันเถอะนะอาคาชิ~ " เจ้านกฮูกตัวโตบอกพลางกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นจนอาคาอาชิเริ่มหายใจไม่ออก
"ครับ ๆ ผมรู้แล้ว..." โบคุโตะคลายความแน่นให้ลดลง ก่อนที่อาคาชิของเขาจะหันมากอดเขาตอบ ทั้งคู่กอดกันกลมดิ๊ก ไม่ต่างจากจดหมายที่อาคาอาชิขยำทิ้งไปเลย ใบหน้าขาวซบไปกับอกอุ่นพลางหลับตาพริ้ม แม้ว่าคนในห้องโบคุโตะจะมองอยู่บ้าง แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
สุดท้ายนั่นก็เป็นจดหมายรักสินะ
จดหมายรักที่ถูกส่งไปไม่ถึง...
แต่ถึงอย่างนั้น ความรักของเขาทั้งคู่สามารถส่งไปถึงอีกฝ่ายได้อยู่ดี
Fin. ♡
อ้ากกก แกๆๆๆ มีคนติดตามแล้วอ่า ดีใจมากเลย ขอบคุณน้าาเธอออ อ่า.. จริง ๆ แต่งตอนนี้มา กลับมาอ่านกี่ทีเราก็เขินอ่ะนะ แม่ขาเขารักกันค่ะ!! //ยกมือป้องปาก สุดท้ายนี้ก็ HBD น้องเคนมะนะคะ บาย~
ความคิดเห็น