คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หน้าหนาว (เลฟยาคุ)
ปล. สิ่งนี้ทำขึ้นเพื่อความสุขของคนเขียน ใครที่ไม่สุขตามเราก็ขออภัยค่ะ
ในห้องพักย่านใจกลางเมือง บรรยากาศรอบด้านที่คึกคักเพราะงานเทศกาลคริสต์มาสในช่วงฤดูหนาว ประตูห้องนอนที่ยังไม่ถูกปิดดีเพราะเจ้าของห้องไม่อาจใจเย็นพอที่จะทำอะไรแบบนั้น..
"อือ..." ดวงตาอันช่ำวาวปรือขึ้นเล็กน้อย ยาคุที่ตอนนี้อารมณ์อยู่เหนือทุกสิ่ง จ้องมองไปที่ร่างของอดีตรุ่นน้องที่โรงเรียนอย่างเผลอไผล มือหนานั่นกอดก่ายร่างเล็กของเขาอย่างทะนุถนอม ผิดกับบางสิ่งบางอย่างที่สร้างความเจ็บปวดหน่วง ๆ ให้กับเขาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะผ่อนแรง
".....ล..เล-- อึก!" ร่างบางถูกจับให้นอนราบลงไปกับฟูกที่วางไว้กลางห้อง มือเล็กจิกปลายนิ้วลงไปที่หมอนใบน้อยที่อยู่เหนือหัว เผยอปากขึ้นส่งเสียงอันน่าอายออกมาทุกครั้งที่ถูกปลุกเร้า ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วกาย ร้องออกมาเสียงหลงอย่างไม่เกรงกลัวว่าใครจะได้ยิน พยายามใช้เท้าดันร่างสูงให้ออกไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะโถมกายลงมา
"ย..ยาคุซัง.." เสียงแหบพร่านั่นเรียกชื่อเขา ใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อยมองมาด้วยสายตาอ้อนวอน
"ผมอยากกอดคุณ.." หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม เรียวขาถูกมือหนาของอีกฝ่ายจับกางออก ก่อนที่ร่างสูงของรุ่นน้องที่ตอนนี้เลื่อนสถานะมาอีกขั้นจะแทรกกายเข้ามา
ใบหน้าคมคายเคลื่อนเข้ามาใกล้จนอยู่ห่างไม่ถึงคืบ เสียงครางต่ำถูกเปล่งออกมาขณะที่จังหวะนั้นผ่อนแรงลง สีหน้าที่บิดเบี้ยวก้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอ ขบเม้มไปตามลำคอจนเกิดรอยแดงทิ้งไว้ให้เห็น "อ๊ะ..!"
ยาคุยกมือขึ้นไปประคองใบหน้าอีกฝ่ายมาประกบจูบทันที ความต้องการมันพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนทนไม่ไหว แต่เลฟก็ยังไม่ยอมให้เกมนี้จบลงง่าย ๆ ร่างสูงใช้มือจับที่สะโพกของอีกฝ่ายไม่ยอมให้เร่งจังหวะ จนยาคุส่งเสียงออกมาอย่างอ้อนวอน "อื้อ...เลฟ..เลฟ"
มือเล็กเอื้อมไปกุมมือหนาที่ตอนนี้จับสะโพกของเขาไว้พลางออกแรงบีบเบา ๆ เกี่ยวขารอบสะโพกสอบนั่นเอาไว้แน่น "อ่า..." เลฟถอนหายใจออกมาอย่างช้า ๆ มองไปยังดวงหน้าที่กำลังร้องขอแกมบังคับนั่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะใจอ่อนช่วยเร่งส่งให้อีกฝ่ายและตัวเองนั้นถึงที่หมาย..
"ผมรักคุณนะ..." เสียงที่แหบแห้งกระซิบบอกอยู่ที่กกหู แล้วค่อย ๆ ขยับร่างมานอนข้าง ๆ ตาของทั้งคู่ใกล้ปิดเต็มทน ยาคุพลิกตัวหันไปประทับริมฝีปากที่ปลายคางของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนจะหลับตาลง "อือ เหมือนกัน"
.
.
.
เมื่อย....!
ปวดไปหมด..!
อาการข้างต้นคือสิ่งที่มาต้อนรับยามเช้าในวันที่สองของการมาเที่ยวช่วงหน้าหนาวของยาคุ เขานอนอืดอยู่บนเตียงมาตั้งแต่ตอนหกโมงเช้าที่รู้สึกตัว จนกระทั่งตอนนี้เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว
"ไม่ลุกไปอาบน้ำหน่อยหรอครับ?" เลฟที่นั่งเล่นเกมอยู่ที่ข้างเตียงหันมาถาม อันที่จริงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายพาเขามานอนที่เตียงตอนไหน รู้สึกอับอายนิดหน่อยเหมือนกันที่เขาทั้งคู่ใช้ฟูกที่ปูไว้ให้คุโระกับเคนมะที่บอกจะตามมาทีหลัง แต่สุดท้ายพวกนั้นก็ดันติดธุระมาไม่ได้..
ยาคุส่ายหน้าเบา ๆ คนตัวเล็กพลิกร่างที่ยังไม่พร้อมจะขยับไปไหนมาที่ขอบเตียงเพื่อจะดูอีกฝ่ายเล่นเกม
"เล่นถึงด่านนี้แล้วหรอ?" เขาถาม
"ครับ พอดีผมเพิ่งจะเริ่มเล่น" เลฟขยับหน้าจอไปทางคนบนเตียงเพื่อให้เห็นได้ชัด ๆ แต่ยาคุกลับยื่นมือไปเลื่อน ๆ เขี่ย ๆ หน้าจอนั่นจนเลฟผ่านด่านนั้นได้ในเวลาไม่นาน
"เห!! ยาคุซังอ่ะ!!! ให้ผมเล่นเองบ้างสิครับ!" เจ้าของโทรศัพท์โวยวาย
"ก็เห็นเล่นมาตั้งนานแล้ว.." ยาคุพูดเบา ๆ ก่อนจะหันไปคว้าหมอนมากอดไว้ "เมื่อไหร่เลเวลจะถึงสองร้อย"
"แหม่~ ผมก็พยายามเล่นอยู่นี่ไง"
"ฉันก็ช่วยนายเล่นไง" ยาคุตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่ยกยิ้มมุมปาก แต่เลฟกลับมุ่ยหน้า ทำให้ยาคุไม่เข้าใจ
"เป็นไร?"
"ผมรู้ครับว่ายาคุซังเล่นเก่ง.. ผมถึงพยายามเล่นด้วยตัวเอง เพื่อเก็บเลเวลไปหาคุณไง.. พอได้เล่นด้วยกัน คุณจะได้ไม่ต้องมาคอยกันคู่ต่อสู้ให้ผม.." เลฟตอบอุบอิบพลางทำท่าคอตก
".....อืม.." ยาคุหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับปอยผมของอีกฝ่ายให้เข้าที่ "แต่ฉันอยากเล่นกับนายเร็ว ๆ นี่..... ไม่อยากหรอ?" ยาคุถามกลับ เลฟนิ่งไปกับคำตอบแสนน่ารักนั่น เขารีบหันไปหา แต่คนบนเตียงก็มุดตัวเข้าผ้าห่มไปแล้ว
"ยาคุซังพูดจริงหรอ?" เขาพยายามดึงผ้าห่มออก แต่คนตัวเล็กก็ยื้อเอาไว้ "ไม่รู้..." เสียงอู้อี้ดังตอบกลับมาก่อนจะกลายเป็นโวยวายเมื่อคนตัวสูงกระชากผ้าออกแล้วโยนออกไป "เอามานี่!!! ฉันหนาว!!" คนตัวเล็กบอกพลางมองไปทางผ้าที่กองอยู่บนพื้น
แน่นอนว่าเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น แถมเมื่อคืนก็นอนกอดกันแน่นเพราะไม่ได้เปิดฮีตเตอร์อีกต่างหาก เพิ่งจะเปิดตอนเลฟเดินไปอาบน้ำนี่เอง
"ยาคุซังอยากเล่นกับผมจริงอ่ะ!?" ยัง ยังจะถามเรื่องนั้นอยู่อีก เขาหนาวจะตายอยู่แล้ว
"ไม่รู้!! หนาว!! ได้ยินป่ะ!? ฉันหนาว!!"
"อ่ะ งั้นมานี่ครับ เดี๋ยวผมกอดคุณเองนะ~ " เจ้าโย่งตรงหน้าเขากางแขนออกกว้างพลางเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ แต่ยาคุก็ขอปฏิเสธ "ไม่เอาโว้ยย!!!" คนตัวเล็กทำท่าจะก้าวลงจากเตียง แต่ก็ถูกเลฟโผเข้ากอดจนล้มไปนั่งบนเตียงเสียก่อนที่ขาจะพื้น
"ไปเอาผ้ามา"
"ผมเป็นผ้าห่มให้คุณได้นะ"
"ไม่!!" มือเล็กทุบไหล่อีกฝ่ายดังป้าบ "หลบไปเลย! หยิบเองก็ได้" ยาคุตัดสินใจลอดตัวไปตรงช่องว่างระหว่างเรียวแขนของเลฟ ก่อนจะรีบหยิบผ้าห่มมาห่อตัวเองให้หายหนาว "เอ้า!! ไปไหนอ่า~ "
เลฟลุกตามร่างเล็กที่เดินออกจากห้องนอนไปเฉย ๆ นั่น คนตัวเล็กหันมามองเขาแบบเหลือบ ๆ ใบหน้าที่ตอนนี้ถูกห่อด้วยผ้าห่มหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไป "ก็.. นายบอกให้ฉันไปอาบน้ำไม่ใช่หรอ"
"เอ๋ ยังไม่ต้องตอนนี้ก็ได้นี่ครับ" เลฟเดินอ้อมมาดักหน้า "ยาคุซังกลัวผมทำอะไรคุณหรอ?" เอาหละ จู่ ๆ เขาก็อยากกระโดดเสยคางให้ไอ้คนหน้าตาเหมือนลูกแมวนี่ให้มันถอยออกไป
แต่อย่าลืม.. สภาพเขาตอนนี้มันไม่อำนวย
"ใครกลัว!! ไม่ได้กลัว!!!"
"อ่ะ งั้นยาคุซังลองกอดผมหน่อยดิ" ร่างสูงไม่ท้าทายเปล่า สองแขนนั่นกางออกรอให้เขาเข้าไปกอดพลางมองมาด้วยหน้าตาใสซื่อ (ที่ไม่ใสซื่อ) เหมือนกับลูกหมา
"เรื่องไรฉันต้องกอดนายด้วย.." ยาคุเดินหลบออกไปที่โซฟาหน้าทีวี
"คุณกลัวผมทำอะไรคุณใช่ไหม!!"
"มันใช่เรื่องเอามาข่มฉันป่ะ!!" ยาคุหันมาชี้หน้าด่าอย่างเอือมระอา
"ยาคุซังก็ยอมผมสิครับ" เลฟบอกเสียงยียวน พลางย่างก้าวไปหาร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าอยู่จนทำให้เขาดูตัวเล็กลงไปอีก
"ไม่เอา"
"นะครับ~ "
"ไม่โว้ยย! ทำไมฉันต้องยอมนาย!!?" ยาคุขยับหนี แต่เลฟก็ยังตามมาแล้วใช้แขนท้าวไปที่พนักพิงเพื่อกักตัวเขาเอาไว้ "ก็ยาคุซังตอนยอมผมอ่ะ น่ารักสุด ๆ ของสุด ๆ เลยไงครับ"
"....เงียบหน่า" ใบหน้าที่ถูกห่อด้วยผ้าห่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูก่อนที่จะหลบตาหนีไป
"นี่ยาคุซังครับ..."
"อะไร" ปลายจมูกชนกันเล็กน้อยเมื่อเขาหันมา และนั่นก็ทำให้เขาเผลอสบเข้ากับดวงตาของสิงโตตัวนี้จนได้..
ร่างของเขาถูกอุ้มมาอยู่บนตักแกร่งโดยไม่รู้ตัว ยาคุเพิ่งมาได้สติเมื่อตอนที่มีมือแทรกเข้ามาในผ้า เขาขืนตัวพยายามจะลุกออก แต่สุดท้ายเขาก็ต้องรีบผวาตัวเข้าไปกอดร่างสูงเอาไว้แน่น "ล..เลฟ!!" เลฟอุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง ก้มลงไปกัดไหล่เล็กที่โผล่พ้นชายผ้าขึ้นมานั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
"กอดแน่นเชียวนะครับ" เลฟเล่นหูเล่นตาใส่อย่างคนเหนือกว่า ยาคุที่ตอนนี้เส้นความโกรธตึงเปรี๊ยะ ก็ยกมือขึ้นฟาดไปที่ต้นแขนจนหลุดออกมาได้สำเร็จ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป "ยาคุซัง!! อั่ก!"
เสียงของร่างสูงนั้นเงียบลงเมื่อยาคุทำการปิดประตูใส่ ซึ่งแน่นอน เลฟที่พุ่งตามมาย่อมหน้ากระแทกกับบานประตูอย่างจัง "...หาเรื่องเองนะ......" ยาคุแง้บประตูเข้าดูแป๊บหนึ่งก่อนจะพูดทิ้งท้ายเอาไว้แล้วปิดประตูดังเดิม ก่อนจะเดินไปอาบน้ำโดยไม่สนใจเสียงโอดโอยของคนข้างในห้องนั่นอีกจนกระทั่งอาบน้ำเสร็จ..
.
.
.
"โอ๊ย..!"
"อย่าสำออย แค่หัวโนเอง.."
"ก็ยาคุซังปิดประตูใส่ผมอ่ะ!!"
"ก็นายอยากแกล้งฉันทำไมฮะ!!?"
"...ฮือออ ผมเจ็บอ่ะ"
"ไม่ต้องมาอ้อนโว้ย!"
"จะอ้อน!"
Fin. ♡
ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าคาร์หลุดไปมากน้อยแค่ไหน แต่เราชอบคู่นี้นะ หาเสพยากนิสสนึง แต่ก็น่ารักดี.. ใครคิดว่ายังไงก็บอกติชมเราได้นะคะ บาย~ >^<
ความคิดเห็น