คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : (JB x Youngjae) เบื้องหลังความรู้สึกของผู้ชายที่ชื่อว่า อิม แจบอม
มาต่อสักเล็กน้อย กลัวคนอ่านอารมณ์ค้าง ToT
---------------------------------------------------------------
“ มึงมาทำไม ” แจบอมพูดในขนาดที่ยังไม่ยอมปล่อยแขนผม
“ ไหนพูดอย่างนั้นล่ะพี่ชาย เป็นพี่น้องต้องหัดแบ่งปันกันบ้างสิ ” ดวงตาแพรวพราวของจูเนียร์จับจ้องไปที่ร่างของยองแจที่อยู่ในสภาพล่อแหลมอย่างสนใจ
“ ‘ ของ ‘ กู มึงอย่า ‘ เสือก ‘ ” ร่างสูงพูดเสียงเรียบ มือหนาจับข้อมือบางไว้ก่อนจะกระชากให้เดินตามตัวเองเพื่อออกไปจากห้องนั้น แต่จูเนียร์กลับคว้าข้อมือบางเอาไว้อีกข้างหนึ่งก่อนจะให้เสื้อนอกโรงเรียนที่ถือติดมือไว้คลุมร่างของยองแจก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหู
“ !@@#$^&*(()+|+_(*&^%$@!!$% ” ยองแจเบิกตากว้างปากเล็กเหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่างแต่กลับโดนร่างสูงฉุดกระชากเค้าออกไป
“ ไว้โอกาสหน้าค่อยเจอกันใหม่นะ ” จูเนียร์โบกมือไปมาให้ยองแจที่ตอนนี้โดนร่างสูงของอีกคนลากพาไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคงไม่ได้พาไปเดินเล่นแน่
My time is up เนฮืมจอกเอ นุนนึล กัมมา
เวลาของผมหมดแล้ว ผมปิดตาลงเพื่อนึกถึงความทรงจำที่มีแต่คุณ
แน กิออกอวึ โจกักดึลลี ฮึททอจยอกา
มันได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆก็เพราะคุณ
ฮานาชอก นัม นอล จีวอแน
ผมค่อยๆลบคุณไปจากใจ
ติ๊ก!
“ ไอ้พ่อบ้า! กล้าดียังไงมาเปลี่ยนริงโทนผม ห๊า! ” เจ้าตัวพูดออกไปอย่างไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่
“ ลูกรักพ่อเหรอ... สร้างปัญหาเหมือนเคย แต่ผมเจอเรื่องน่าสนใจด้วยแหล่ะ ” น้ำเสียงที่ดูเจ้าเล่ห์เอ่ยออกมา
“ เรื่องอะไรผมต้องบอก ส่วนเรื่องที่เหลือก็จัดการเอาเองนะ ตอนนี้ผมยุ่งอยู่... ท่านผู้อำนวยการโรงเรียน ” มือเรียวกดตัดสายทันทีแล้วนั่งยองๆมองเศษเสื้อผ้านักเรียนที่ถูกฉีกอยู่บนพื้น
“ รุนแรงจังเลยน้า~ พี่ชาย ”
(jaebeom Past )
น่าหงุดหงิดจริงๆ ดันไปเจอมารผจญเข้าซะได้ ผมเหล่ตาไปมองไอ้หน้าจืดที่เดินตามผมมาโดยที่ไม่ได้แหงนหน้าขึ้นมามองผมเลย
หน้า’จืด’ไม่พอ ยังขา’สั่น’อีก
“ เดินเร็วๆ ” …
“ ได้ยินที่กูพูดไหม! ” ผมเดินไปกระชากต้นแขนของมันที่อยู่ห่างผมไม่กี่ก้าว สีหน้าอีกฝ่ายแอบตวัดตามองผมอย่างไม่พอใจ
“ .... ” ยิ่งคนตรงหน้าไม่ตอบอะไรก็ยิ่งทำให้ร่างสูงยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ มึงจะไม่ตอบกูดีๆใช่ไหม!
“ ทำอะไร! เฮ้ย! ปล่อยนะ! ” อยากจะดีดดิ้นก็เชิญ แจบอมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นปากหนาเริ่มบดขยีริมฝีปากฝ่ายอีกรอบ โดยที่ไม่สนว่าใครจะเห็นจะพูดยังไง
ก็กูอยากทำใครจะทำไม!!
“ ว๊ายยย! แกดูสิ! ” เสียงนักศึกษาที่ดังไปทั่วบริเวณนั้นสร้างความอยากรู้อยากเห็นแก่คนที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“ อืม! อืม~ ” เสียงลมหายใจของอีกฝ่ายที่ขาดห้วงยิ่งทำให้มันน่าสนุกเข้าไปใหญ่ ยองแจกระเสือกกระสนผลักดันร่างสูงให้ถอยออกไป
พลั่ก!
“ โอ๊ย! ” เท้าน้อยๆของยองแจกระทืบลงไปที่เท้าของอีกฝ่ายอย่างแรงแล้วยังไม่วายจะเอาหัวตัวเองไปโขกหัวของแจบอมเข้าเต็มแรง เป็นเพราะความเจ็บที่ทำให้ร่างสูงเผลอปล่อยมือทำให้ยองแจรีบเผ่นไปจากตรงนั้น
“ อย่าให้กูจับมึงได้นะ ” ดวงตาแววโรจน์มองแผ่นหลังเล็กๆอย่างขุ่นเคือง
‘ อิม แจบอมกรุณาพบผู้อำนวยการในเวลานี้ด้วยค่ะ ‘
หัวคิ้วร่างสูงขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยิน ก่อนที่มันจะคลายออกเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร คราวนี้จะอะไรอีก เรื่องชกต่อยเหรอ? หรือเรื่องที่เค้าทำอะไรกับนักเรียนใหม่? หรือ... มีหมาตัวไหนคาบข่าวเรื่องเขาไปเป่าหูผู้อำนวยการอีก
ก๊อกๆ
“ เข้ามา ” แจบอมผลักประตูเข้าไป ที่ห้องนี้มันไม่มีหมาตัวไหนอยู่เลยสักตัวเดียว หึ! ก็ดี ผมเดินเข้าไปแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงหน้าที่มีอีกคนที่นั่งมองหน้าผมอยู่อย่างกับอยากจะกินเลือดกินเนื้อผมอยู่ อืม... คุณคิดว่าเป็นใครดีล่ะ
ภารโรงเหรอ... คงไม่มีทางอยู่ห้องนี้แน่
นักการเมืองเหรอ... คงไม่ใช่
ผู้อำนวยการโรงเรียนที่ซังกะบ๊วยห่วยแตกนี่นะเหรอ...
พ่อผมเองต่างหากล่ะ
“ ไม่ทราบว่าผู้อำนวยการปาร์คจินยอง มีธุระอะไรกับลูกนอกคอกคนนี้ไม่ทราบ ” ผมเหยียดยิ้มในขณะที่นั่งมองปฏิกิริยาอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อมองเขาด้วยสายที่ดูเสียใจ แต่สำหรับเขามันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับความรู้สึกที่ดูนิ่งเฉยในตอนนี้ เพราะเขาไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรกับคนนี้
“ แกเลิกทำแบบนี้สักทีได้ไหม ฉันไม่อยากต้องพูดเตือนแกในเรื่องเดิมๆที่มันซ้ำซาก หัดทำตัวเมื่อกับน้องแกบ้าง ” ให้เลิกทำแบบไหนกันละ? ผมเริ่มยิ้มเยาะออกมา จะให้ทำตัวเหมือนมันประเภทด้านเหมือนถนนนั่นน่ะเหรอ?
“ แล้วทำไมผมต้องทำตัวเหมือนมัน ไอ้ลูกเมียน้อยที่มาเกาะคนอื่นกินแบบนั้นน่ะเหรอ? ที่ผมต้องลดตัวไปทำตัวเน่าๆแบบมัน ”
ปัง!
ปาร์คจินยองตบโต๊ะอย่างแรงด้วยอารมณ์โกธร ใบหน้าเริ่มฉายแววโกธรขึ้น ผมก็ยังคงหน้าด้านยิ้มต่อไปเรื่อยๆแบบนั้น จะโกธรเหรอ... จะต่อว่า... จะตบหน้าผมอย่างที่เคยทำเหรอ... จะลองทำดูสักครั้งไหมล่ะ
“ ทำไมแกถึงเป็นแบบนี้ ถ้าแม่แกยังอยู่... แกคงไม่เหลวไหลอย่างนี้!! ”
“ หยุดพูดถึงเรื่องแม่สักที! คนที่ตายไปแล้วคุณยังจะเอาอะไรอีก! คนที่ทำให้แม่และผมต้องแบบนี้มันเป็นเพราะคุณไม่ใช่เหรอ!! ” ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็เดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าที่เฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดวงตาของเค้าเริ่มวูบไหวด้วยความรู้สึกที่คิดว่ามันตายจากเขาไปแล้วก็เริ่มกลับมา ก้อนเนื้อที่ฝังอยู่ในอกนี้ก็บีบคั้นให้รู้สึกเจ็บปวด
ทั้งหมดที่เกิดขึ้น... มันเริ่มมาจากคุณ
ตอนจบฉากสุดท้าย... ทำไมต้องจบลงด้วยชีวิตของผู้หญิงคนนึง
ผู้หญิงที่เป็นแม่ของผมแค่เพียงคนเดียว
คุณก็ยังจะทำมันพังอีก
“ คุณสมควรจะหายไปแทนแม่ของผมซะ มันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก ” แจบอมเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาใบหน้าที่เคยใส่หน้ากาก(ความรู้สึก)เอาไว้ ได้หลุดลอกออกมา แค่ในเวลานี้เท่านั้น... แค่ในเวลานี้ที่เขาจะเป็นตัวเองอย่างที่เคยเป็น
มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะอ่อนแอ
“ กูจะไม่ยอมกลับไปเหมือนกับตอนนั้นแล้ว ไอ้ใครหน้าไหนที่ทำให้กูหงุดหงิด มันต้องไม่อยู่รวมโลกกับกู!! ”
------------------------------------------------------------
สปอยกันซะเล็กน้อย
“ หยุดทำตัวเป็นหมาบ้าเที่ยวอันตพาลไปหาเรื่องคนอื่นได้แล้ว! ”
“ รู้สึกไอ้เด็กใหม่อย่างมึงจะไม่รู้จักเข็ดหลาบเลยนะ... ดี! เดี๋ยวกูจัดให้ ”
“ อย่าเข้ามานะ! ไม่งั้นผมแทงคุณแน่! ”
“ มึงก็ลองดูสิ... เพราะกูจะไม่ปล่อยให้มึงรอดเหมือนอย่างที่มึงเคยทำแน่!!! ”
ไรต์เตอร์รู้สึกว่ายิ่งแต่งเจบีก็ยิ่งเลวยังไงไม่รู้อ่ะค่ะ -_-
ป.ล แอบสปอยเพลงสามีตัวเองหน่อยๆ -///-
Frozen in time – sunmi ft. Jackson got7
ความคิดเห็น