คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความลำบากใจของชายหวัง
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ความลำบากใจของชายหวัง
ผ่านไปสองวัน
“ เฮ้ย! มึงออกไปจากเตียงกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ” หลังจากที่ผมออกมาจากห้องน้ำก็พบว่ามันมานอนบนเตียงผมอย่างหน้าด้าน แถมมันยังเล่นเกมแบบสบายๆโดยไม่สนใจว่าตลอดที่มันมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ผมได้ออกปากไล่มันไปเป็นร้อยครั้งแล้ว
“ แล้วทำไมผมถึงนอนบนเตียงลุงไม่ได้ล่ะ ” มันเลิกเล่นเกมแล้วหันมามองหน้าผมแทน
“ บอกมึงกี่ครั้งแล้ว... ว่ากูไม่ใช่ลุง!! ” อะไรวะ! นี่ตูห่างจากมันแค่ 5 ปี แต่มันล่อตูซะแก่เลยนะ =_=
“ ลุงตอบไม่ตรงคำถาม ทำไมผมถึงนอนบนเตียงลุงไม่ได้ ” มันก็ยังคงย้ำคำถามประโยคเดิมใส่ผม แต่ผมทำท่าจะไม่ตอบคำถามมันแกล้งทำไปหยิบเสื้อในตู้เสื้อผ้ามาใส่เพราะตอนนี้ผมกำลังเปลือยท่อนบน และอีกสาเหตุคือถ้าผมตอบมันไปเดี๋ยวมันก็จะถามซอกแซกต่อไปเรื่อยๆ เหมือนอย่างทุกวันที่ผมไล่มันออกจากเตียง
“ เฮ้ย! มึงทำอะไรวะ!! ” มันจับข้อมือผมแล้วออกแรงกระซากจนผมล้มลงเตียงเดียวกับมัน เด็กผีอะไรวะ แรงเยอะชะมัด =_=
“ ผมไม่ชอบให้มันค้างคา พูดมาสิทำไมลุงต้องให้ผมไปนอนนอกห้อง แถมยังไม่ให้นอนบนเตียงลุง ห้ามเข้าห้องลุงทั้งที่ข้าวของทั้งหมดของผมมันอยู่ที่ห้องลุงหมดเลย ” แหม... พูดซะกูรู้สึกผิดเลยนะ เหอะๆ แล้วไงวะ
“ ก็กูเป็นเจ้าของบ้าน ” มาร์คเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะนิ่งเงียบไป เหอะ! เป็นไงล่ะ... สำนึกแล้วสินะว่าบ้านนี้ใครใหญ่ แจ็คสันแอบยิ้มเยาะเย้ยอยู่ในใจอย่างเก็บอาการด้วยการยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆเหมือนกับคนโรคจิต ( นี่ขนาดมันเก็บอาการแล้วนะ )
“ แต่ผมสามีลุงนะ ” ชะ! แจ็คสันอ้าปากค้าง เวร! มันทำซะกูเถียงไม่ออกเลยนะ ก่อนที่เจ้าตัวจะเป็นโรคติดอ่างไปมากนี้แจ็คสันเลยตัดสิ้นใจลุกออกจากเตียงโดยที่มีเด็กนั่นมองหน้าตายอยู่
“ ถ้ามึงอยากห้องกูก็นอนไปเลย กูจะไปนอนข้างนอก ” ผมเดินไปหยิบที่ตั้งอยู่ตรงตู้กระจกขึ้นมาใส่แล้วเดินออกจากห้องไป
“ อะไรเนี่ย... ไม่เห็นจะสนุกเลย ประจำเดือนมาไม่ปกติรึไง ” มาร์คที่ดูเหมือนจะเซ็งๆก่อนจะนอนเล่นเกมอีกตามเคย
ทางด้านแจ็คสัน
‘ ฮาโหล คนส่งพิซซ่าเหรอครับ ’ เสียงงัวเงียจากปลายสายก็บ่งบอกว่ามันเพิ่งจะตื่นเมื่อกี้นี่เอง แต่แล้วไงชายหวังไม่สน ฮุๆ
“ คนส่งพิซซ่า พ่องสิ! กูน้องมึงนะ ” พอผมด่าเสร็จมันก็โวยวายใส่ผมใหญ่
‘ อะไรวะ! กูแค่แหย่มึงแค่นี้ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่กระผมด้วย ห๊าาาา~ ’ เฮ้อ... ผมไม่ได้อารมณ์เสียใส่ซะหน่อย
‘ เป็นไร... อยู่กับมาร์คแล้วมันทำให้มึงไม่สบายใจรึไง ’ แทคยอนถามผมด้วยน้ำเสียงทะเล้นใส่
“ เปล่า... แค่มันอึดอัด ” ปลายสายดูจะเงียบๆสักพักก่อนจะหัวเราะออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องน่าขำ
“ มึงขำอะไรวะ ” กูเครียดจะตายแต่มันดันหัวเราะเนี่ยนะ
‘ คนอย่างมึงอึดอัดเป็นกะเค้าด้วยเหรอวะ ’ พอพูดจบมันก็กลับหัวเราะหนักขึ้นกว่าเดิม
‘ น่า... อึดอัดอะไรก็พูดมาดิ ’
“ มึงจะฟังจริงนะ ” ผมถามลองเชิงมันเล่นๆ
‘ ก็เล่ามาดิ ’
1. แย่งเตียง
“ มึงมานอนเตียงกูทำไมวะ ลงไปดิ ” ผมใช้เท้ายันมันให้ตกเตียงแต่มันก็ดันหลบได้ก่อนจะพูดว่า
“ ถ้าไม่ให้ผมนอนนี่ แล้วจะให้ผมไปนอนไหนล่ะ ”
“ มึงก็ไปนอนห้องไอ้แทคมันดิ ” ผมพยายามจะลากมันออกจากเตียงอย่างยากลำบาก
“ ไม่เอา สกปรก ” มันสะบัดมือผมให้ออกไปจากข้อมือมันสักที โทษทีเหอะ! เรื่องอะไรผมจะปล่อยมันล่ะ
“ เลิกดึงแขนผมจะได้ไหม ” มันมองหน้าผมอย่างหา แถมตามันก็ยังจ้องผมตาเขม็งด้วย กลัวตายล่ะ
“ กูไม่เลิก ทำไม? จะต่อยหน้ากูหรือไง ” ผมแกล้งทำเป็นเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆมันอย่างยั่วโมโห พร้อมกับเอียงแก้มให้มันต่อยถนัดๆ
“ ถ้าลุงยังไม่เลิกเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมล่ะก็... ” ทำไม... จะต่อยรึไง ผมยังคงลอยหน้าลอยตาต่อไป
“ ถ้าผมทำอะไรลุงลงไปก็อย่ามาว่านะ ” มันหมายว่าไงวะ แจ็คสันงง ก่อนที่ผมจะเข้าใจอะไรอย่างถ่องแท้มันก็ใช้แขนข้างที่ผมจับมันอยู่กระชากเข้าหาตัวมันก่อนที่ผมจะล้มทับมันเต็มตัว
“ อะไรเนี่ย... ที่แท้ลุงก็อยากนี่เอง ” มาร์คกระตุกรอยยิ้มขึ้นพร้อมกับเอาหน้าตัวเองเข้าใกล้ ผิดกับแจ็คสันที่พยายามจะเอาหน้าตัวเองออกห่างๆ
“ อยากอะไรของมึงวะ ” ไอ้เด็กนี่มันต้องคิดอะไรชั่วแน่ๆ
“ แล้วตอนนี้ลุงกำลังอยากอะไรกับผมอยู่ล่ะ ” โว้ย! ชายหวังไม่ทนแล้ว! ผมรีบลุกออกจากมันก่อนจะเดินออกจากห้องมีหวังผมต้องประสาทกินกับคำพูดที่ชวนคิดของไอ้เด็กนั่นแน่
2. เสื้อของมันในตู้เสื้อผ้าผม
“ อ่า~ ค่อนยังชั่วหน่อยโชคดีนะที่อาบน้ำ ” แจ็คสันเดินออกจากห้องด้วยสภาพที่เพิ่งอาบน้ำมาเสร็จๆใหม่ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยวันนี้ไอ้เด็กผีนั้นก็ไม่อยู่บ้านค่อยยังชั่วหน่อย
แอ๊ค~
“ เชี่ย! อะไรวะ! ” ทำไมในตู้เสื้อผ้าตูกลับมีเสื้อของไอ้เด็กนี่วางอยู่ในตู้ตูล่ะฟ่ะ!
“ โว้ย! ไอ้เด็กผี! ”
3. ส่งมันไปโรงเรียน
“ ยืนทำอะไรอยู่วะ ขึ้นรถมาดิ ” ผมบอกมันที่ยืนมองผมด้วยหางหางตาเหยียดๆ ในขณะที่ผมกำลังนั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซต์
“ ลุงก็ออกไปสิ ผมจะขับเอง ” ผมมองหน้ามันอย่างไม่อยากจะเชื่อ มันขับรถเป็นด้วยเหรอวะ
“ มองหน้าผมทำไม ผมอายุ15นะ ไม่ใช่ 5 ขวบ ” ชิ! ทำกูซะจุกเลยนะ
“ เออๆ ” ผมลุกออกจากเบาะแล้วนั่งซ้อนท้ายมันเพื่อตัดรำคาญ
ฟิ้ว~
“ เฮ้ย! มึงอย่าขับเร็วสิเว้ย! ว๊ากๆ จะชนแล้ว ” ฮื่อๆ ไอ้เด็กผีนี่มันจะฆ่าตูใช่ไหมมมมมมม~
“ อย่าร้องเหมือนควายจะออกลูกได้ไหม รำคาญ ” มึงก็หยุดขับเร็วก่อนสิ! ผมด่ามันในใจอย่างแค้นเคือง ฮื่อๆ ต่อไปนี่กระผมจะไม่ให้มันขับอีกแล้ว ToT
‘ เออน่า คนเรามันต้องมีการผิดพลาดในปรับตัวกันทั้งนั่นแหล่ะ อีกอย่างน้องเค้าก็อายุ 15 เองนะเว้ย มึงก็เป็นผู้ใหญ่ก็ต้องดูแลพูดคุยกันบ้าง ถึงมึงจะไม่ชอบน้องเค้าก็เถอะ ’
“ สรุปนี่กูผิดใช่ไหมวะ ” ผมเริ่มพูดเสียงเคืองๆ
‘ ไม่ได้หมายความอย่างนั้นเว้ย แค่นี้ก่อนนะ ไอ้ชานมันเรียก ’
ตู๊ดๆ
“ พี่ประสาอะไรวะ เห็นเพื่อนดีกว่าน้อง ” แจ็คสันโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปนอนห้องอ๊คแทคแทน
อยากนอนห้องกูก็เชิญนอนไปคนเดียวเลยไป๊!
*************************************************
ฮ่าๆน่าสงสารชายหวังจังเลย
ตอนต่อไปก็จะเป็นความคิดของมาร์คที่มีต่อแจ็คสันล่ะค่ะ
ความคิดเห็น