คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : (JB x Youngjae) ทำร้าย
ป.ล ตอนที่ 12 นี้มีของแถมด้วยนะเออ
-----------------------------------------------------------------
แม่มองผมด้วยสายตาที่ดูนิ่งเฉยกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น แม่เดินผ่านแจบอมแล้วก้าวเท้าไปทางโซฟาที่ผมนั่งอยู่
“ มานั่งใกล้ๆสิ ” แม่บอกแจบอมที่ยืนอยู่ตรงประตู ในจังหวะนั้นแม่ก็เหลือบสายตามามองผมเช่นกัน บรรยากาศมันดูอึดอัดจริงๆผมไม่ชอบเลยกับสถานการณ์แบบนี้แต่เป็นเพราะหนอนั่นแท้ๆ ตัวการที่สร้างเรื่องกับยิ้มอย่างสนุก มือหนาเลื่อนไปปิดประตูแล้วมานั่งข้างๆผมโดยไม่ทันรู้ตัวก็กลายเป็นว่าผมนั่งกับเขาจนตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ แต่เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ที่แจบอมได้ทำเรื่องระยำใส่เค้า มันทำให้ยองแจแอบผวาเมื่อมือของเจบีเลื่อนมาโอบกอดตัวเค้าไว้
ทำไมถึงรู้สึกว่าใจตัวเองสั่น?
“ ใครจะเป็นคนเริ่มอธิบายเรื่องนี้ให้แม่ฟังก่อน หืม ? ” ยองแจรู้ว่าแม่ของเค้าพยายามจะสกัดกลั้นอารมณ์ของตัวเอง ผิดกับอิม แจบอมที่ยิ้มร่าอย่างไม่รู้สำนึก
ทำเรื่องแบบนี้กับคนอื่น... ยังจะมีหน้ามายิ้มอีกเหรอ!?
“ แม่ครับ ผม... ” ยองแจทำท่าจะอธิบายแต่ร่างสูงกลับพูดขัดกลบเสียงเค้าไปจนไม่ได้ยินสิ่งที่ยองแจพูดเมื่อกี้
“ คุณน้าครับ คืออย่างนี้... ผมกับยองแจ เราพบกันครั้งแรกตอนที่เขากำลังหาห้องอยู่แล้วผมก็เห็นว่าเขากำลังลำบากก็เลยช่วยเขา แต่เขากลับเดินชน ผมก็เลยช่วยเขาไว้แล้วก็หาห้องเรียนให้เขา ” ยองแจหันไปมองแจบอมอย่างไม่อย่างจะเชื่อ แจบอมเองก็มองเขาแล้วก็ยิ้มออกมา
ช่วย...?
ช่วยผลักเค้าล้มลงพื้นก้นจ้ำเป้าน่ะสิ!
“ จริงเหรอ... ยองแจ ” ร่างเล็กตั้งท่าจะปฎิเสธแต่เค้ากลับโดนคนชั่วบางคนใช้นิ้วบิดที่เอวจนรู้สึกเจ็บจนแทบจะพูดไม่ออก
“ ว่ายังไงล่ะ? ” แม่ของยองแจถามอย่างคาดคั้นคำตอบจากลูกชายตัวดี
“ จะ...จริงครับ ” เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจสำหรับแจบอม(แค่แจบอมคนเดียวอ่ะนะ) ร่างสูงก็กดหัวของยองแจจนเซมาซบที่แผงอกแกร่งของตนเอง
“ แล้วยังไงต่อ ”
“ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา... ผมก็ดูแลเขาดีมาโดยตลอดจนผมกับเค้าคิดว่า... เรารู้สึกกันจนเกินว่าที่เราเป็นกันอยู่ พวกเราก็เลยตอบตกลงเป็น “แฟน” กันครับ คุณน้า ”
ตอแหลชัดๆ!
ยองแจรู้สึกจะหน้ามืดขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ มันเป็นสิ่งที่ยองแจเพิ่งค้นพบและคนอื่นก็คงไม่มีทางรู้แน่ๆ ว่าผู้ชายที่ชื่อว่า อิม แจบอม มีความหน้าด้านเป็นอันดับหนึ่งตั้งแต่ที่เค้ารู้จักผู้ชายคนนี้
“ แต่พวกเธอเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันนะ... ฉันไม่เชื่อหรอกว่าลูกชายฉันจะคบกับ... กับผู้ชาย ” พอพูดถึงเรื่องที่ลูกชายตัวเองคบเพศเดียวกันแล้วเธอรู้สึกอยากจะ...จะอ้วก!
“ ทำไมคุณน้าถึงคิดว่าชายกับชายจะรักกันไม่ได้ล่ะครับ ทั้งที่พวกผู้ชายที่คบกับผู้หญิงก็เลิกกันบ่อยให้เห็นกันเยอะ แต่กับผม... มันไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ๆ” ในขณะนั้นที่ยองแจกำลังจะพยายามดิ้นออกจากแผงอกอีกฝ่าย แต่พอได้ยินประโยคนั้น... มันทำให้ตัวเขาแข็งทื่อ
“ นี่... นี่! เธอเป็นเกย์เหรอ! ” แม่พูดออกมาแล้วทำท่าจะอ้วกออกมาจริงๆ
“ ผมเปล่า... การที่คุณคิดว่าผมที่รักลูกชายคุณที่เป็นเพศเดียวกัน ผมต้องเป็นเกย์ด้วยเหรอไง? ” แม่ผมนิ่งไปสักพักอย่างใช้ความคิด แต่ให้ตายเถอะ! เมื่อไรเขาจะออกไปจากโซฟาที่ผมนั่งสักทีนะ ที่มันแคบเกินไปจนที่นั่งอยู่ตอนนี้มันเป็นอะไรที่อึดอัดมาก
“ อีกอย่างหนึ่ง... ” ผมหันมามองแม่ที่มองผมไม่วางตา
“ ทำไมลูกถึงไม่บอกให้แม่รู้ล่ะ ยองแจ ” หา! ยองแจอ้าปากค้างไปสักพักก่อนที่จะพูดมันด้วยอาการติดขัด
“ คือ... ผมว่า... ” ในหัวสมองเค้านึกอะไรไม่อีกเลย ตอนนี้มันดูว่างเปล่าไปซะหมด จู่ๆแจบอมก็ก้มลงมากระซิบกระซาบที่หูยองแจ
‘ ถ้ามึงพูดอะไรไม่ถูกใจกู มึงรู้ใช่ไหมว่ามันจะเป็นยังไง ’
เผด็จการ!!!
ยองแจก้มด่าอีกฝ่ายอย่างขัดใจ เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมาเค้าก็รู้แล้วมันจะเป็นยังไงถ้าเค้าขัดขืน
“ ผมว่า... แม่อาจจะตกใจ ผมก็เลย...เลือกจะไม่บอกดีกว่า ” ยองแจพูดและหลบสายตาของคนเป็นแม่
“ ถึงไม่บอกแล้วแม่ก็ต้องรู้ด้วยตัวเอง คิดว่าแม่ไม่ตกใจรึไง? ” เธอถอนหายใจอย่างปลงๆ
“ เอาล่ะ! ตอนนี้มันค่ำมากแล้ว ยองแจกลับบ้าน ” เมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นยองแจแทบจะตัวลอยออกจากโซฟาแต่โดยดี แต่ติดที่ว่าเค้าโดนแจบอมจับเอวเอาไว้แน่นจนลุกไม่ได้
“ คุณน้าครับ... ผมขอให้ยองแจมาอยู่กลับผมสักพักได้ไหมครับ? ”
ยองแจเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่เอา… ไม่เอาเด็ดขาด! ให้ตายก็ไม่อยู่! ผมส่ายหน้าไปมาจนคอแทบจะหลุดออกจากบ่า
“ ขอเหตุผล ” แม่ยองแจหันมามองแจบอมที่กำลังกอดลูกชายตัวเองอยู่
“ ตอนนี้เริ่มจะมีการสอบ Test ย่อย ผมก็เลยต้องการจะติวให้เค้า ” หา! เป็นอีกครั้งที่ยองแจต้องอ้าปากค้างไปโดยบริยาย สอบเหรอ... สอบอะไร! สอบอะไรกัน!
“ แล้วทำไมถึงต้องนอนค้างกับเธอ พรุ่งนี้ฉันมาส่งลูกฉันให้เธอติวให้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ? ” ร่างสูงไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับข้อสงสัยของผู้หญิงคนนั้น
“ ผมอยากจะติวให้เค้าให้เร็วที่สุดเพราะเค้าเพิ่งเข้าใหม่ มันทำให้เค้ามีปัญหากับข้อสอบโรงเรียนครับ ได้รึเปล่าครับ? ” ยองแจมองหน้าแม่พร้อมกับอ้าปากโดยไม่ออกเสียงว่า ‘ปฏิเสธเลย! ผมไม่อยากติว ’ เธอเลิกคิ้วก่อนจะพูดด้วยเสียงเด็ดขาดว่า
“ ตกลง ดีเลย...วันนี้แม่ต้องไปต่างประเทศ มินยองก็ไปทำงานที่ปูซาน เพราะงั้น... เราก็อยู่นี้ไปก่อนนะ วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์ด้วย... ” ในขณะที่เธอกำลังพูดก็เห็นรอยแดงๆตรงซอกคอของลูกชายตัวเอง
“ คอลูกไปโดนอะไรมาน่ะ ” มือของยองแจแตะลงที่รอยแดงๆตรงคอแล้วทำอึกอักพูดอะไรไม่ออก ถ้าจะบอกว่าเค้าเกือบจะโดนแจบอมปล้ำ แม่เค้าจะรับได้รึเปล่าล่ะ?
“ สงสัยคงจะโดนยุง กัด น่ะครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูสะใจหน่อยๆที่ได้สร้างรอยแผลไว้กับร่างกายของยองแจ
“ หน้าเราล่ะ...ไปโดนอะไรมา?”
“ มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะครับ ”
“ ก็ดีแล้ว... แม่ไปก่อนนะ ”
หา... เดี๋ยวก่อน! แม่อย่าเพิ่งไปสิ!
ปัง!
โอเค... แม่เปิดประตูออกไปแล้ว ตอนนี้กลับกลายสภาพเป็นว่ามีเพียงยองแจและแจบอมที่อยู่บนห้องนี้
อึดอัด!
ยองแจพยายามจะแกะมือร่างสูงออกไปจากเอวของตัวเอง แต่ไอ้บ้านั้นกลับจับเอวเค้าแน่นกว่าเดิมแถมยังไม่มีท่าทีจะปล่อยผมไปเลย
“ เชื่องเชียวนะ... กลัวว่ากูจะทำอะไรรึไง ” ใบหน้าเจ้าเล่ห์ของผู้ชายที่ชื่อว่าอิม แจบอม ได้ก้มลงมาแล้วใช้ปลายลิ้มเลียรอบกัดสีแดงช้ำเบาๆ จนผมสะดุ้งใช้มือดันหน้าอกเขาออกไปอย่างต่อต้าน
“ ผะ... ผมไม่ได้กลัวคุณ! เอาหน้าคุณออกไปนะ! ” เขาเลิกคิ้วมองผมก่อนจะปล่อยผมออกจากอ้อมแขนเขาอย่างว่าง่าย ยองแจขยับออกห่างจากแจบอมเป็นเท่าตัวเพื่อรักษาชีวิตตัวเอง
“ ไปอาบน้ำซะ ” อะไรนะ? ยองแจมองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจกับอารมณ์ของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
ประจำเดือนมาไม่ปกติรึไง?
“ จะนั่งเอ๋อทำไม! ไปอาบน้ำ ส่วนผ้าขนหนูอยู่หน้าห้องน้ำ เสื้อผ้าก็ไปเอาในตู้เสื้อผ้ากู เข้าใจไหม? ” ไม่! ไม่เข้าใจ! ยองแจได้แต่สั่นหัวในใจ
“ จะไปอาบดีๆหรือให้กูช่วยอาบ ” เพียงเท่านั้นผมแทบจะตกโซฟาเพราะคำพูดอีกฝ่ายที่ทำให้รีบวิ่งไปจากตรงนี้
“ ห้องน้ำอยู่ทางขวาถัดจากห้องรับแขก ” สิ้นเสียงร่างบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“ กลัวว่ากูจะปล้ำมึงจริงๆรึไงวะ ” ใบหน้าที่เจ้าเล่ห์เผยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ยิ้ม... นี่! กูจะยิ้มทำซากอะไรวะ!
สีหน้าของแจบอมเกิดความสับสนขึ้นมาก่อนที่ใบหน้าเขาจะเย็นชาขึ้นมาทันที เหมือนเมื่อกี้มันเป็นเพียงภาพลวงตาหรือมันมาจากใจของเขาจริงๆกันแน่
~ On one lonely night
ในคืนหนึ่งที่แสนโดดเดี่ยว
Drenched in rain
เปียกโชกอยู่ท่ามกลางสายฝน
Oh… what can I see?
โอ้... ฉันจะเห็นอะไรได้บ้างล่ะ?
(ONE OK ROCK – Juvenile)
ติ๊ด!
“ ใคร... ”
“ หวัดดีพี่ชาย จำผมไม่ได้เหรอ? ” เพียงแค่ได้ยินเสียงน้องชายต่างมารดาก็ทำให้แจบอมมีสีหน้าที่นิ่งเฉยจนน่ากลัว
“ กูจำไม่ได้ว่าเคยมีน้องที่เป็นลูกเมียน้อยอย่างมึง ” คำพูดเจ็บแสบถูกตอกกลับไปยังปลายสายแต่เสียงที่ตอบรับกลับเป็นเสียงหัวเราะ ที่ดูจะไม่ยี่หระอะไรกับคำว่า ‘ลูกเมียน้อย’ เลยสักนิด
“ แต่ผมจำได้ว่าเรามี พ่อ คนเดียวกันนะครับ พี่แจบอม ” มือหนากำหมัดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
“ มึงต้องการอะไร! ” ร่างสูงกระชากเสียงขึ้นด้วยอารมณ์โกธร ผิดกลับจูเนียร์ที่ยังพูดด้วยเสียงที่ดูปกติ
“ เราไม่ได้เล่นด้วยกันมานานแล้วนะ... ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่ ”
“ หุบปาก! อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ” ยิ่งพูดถึงหัวใจของแจบอมก็บีบรัดด้วยความเจ็บปวดแต่ก็แค่ชั่ววินาทีหนึ่งเท่านั้น
แม่... ที่ไม่มีวันจะหวนกลับมาหาเขาอีกเป็นครั้งที่สอง
“ ผมอยากเจอพี่นะ... แล้วอีกอย่างยองแจของพี่เนี่ย... ผมรู้สึกอยากได้จังเลย ถ้าพี่ไม่มาก็ไม่เป็นไร ผมก็แค่จะบอกว่า... อะไรที่เป็นของๆพี่ผมจะแย่งเอามันมาให้หมด ” เสียงปลายสายไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่นเหมือนอย่างตอนแรก
“ มึงอยู่ไหน ” ร่างสูงกำโทรศัพท์ไว้แน่นอย่างสกัดกลั้นอารมณ์ที่ใกล้จะปะทุเข้าเต็มที
“ ที่เดิมตอนที่เราเคยพบกันครั้งแรก ผมจะรออยู่ที่นั้นนะ... ถ้าพี่ยังจำมันได้ ”
ติ๊ด!
“ บัดซบ! ” แจบอมถีบโต๊ะรับแขกจนล้มข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ
***********************************************
30 นาทีผ่านไป
แก๊ก!
ร่างบางก้าวขาออกจากประตูห้องน้ำอย่างเงียบๆ ดวงตาเล็กๆค่อยสอดส่องมองหาร่างสูงที่เพิ่งออกไป ก่อนจะก้าวเดินออกมาออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่พบแจบอมบนห้องนี้
“ อะไรเนี่ย! ทำไมโต๊ะถึงเป็นอย่างนี้นะ! ” ยองแจบ่นไปในขณะที่มือเล็กขาวซีดก็เก็บขึ้นตามด้วยข้าวของที่กระจัดกระจายบนพื้นให้เข้าที่ตามเดิม ก่อนจะเดินไปทั่วห้องผ่านห้องรับแขกไปห้องครัว ห้องครัวไปห้องน้ำ เดินต่อไปก็จะเจอห้องครัวขนาดย่อม เท้าเล็กก็เริ่มเดินต่อไปอีกจนเจอห้องนอนของแจบอมเข้า
แอ๊ด!
มือบางเปิดประตูห้องนอนออกแล้วก้าวเท้าเข้าไป ในห้องถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบผิดกับที่ยองแจนึกเอาไว้ลิบลับ นิสัยห่ามๆแบบนั้นเนี่ยนะ? จะทำให้ห้องมันดูสะอาดเป็นระเบียบแบบนี้?
พลั่ก!
ให้ตายเถอะ! ผมเผลอไปเตะโดนอะไรสักอย่าง ใต้เตียงของอีกฝ่ายเข้าเต็มแรง ยองแจก้มตัวลงไปมองลอดใต้เตียงก็พบกล่องนึ่งตั้งเอาไว้อยู่ใต้เตียงก่อนจะหยิบมันขึ้นมาปัดฝุ่นเบาๆ ก่อนจะเปิดมันขึ้นมาอย่างลุ้นๆ
“ อะไรเนี่ย? รูปสมัยเด็กรึไง? ” มือเล็กหยิบแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วพินิจมองก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
มันเป็นรูปของอิม แจบอม!
แถมยังเป็นรูปตอนสมัยเด็กที่โดนเด็กผู้ชายคนหนึ่งแย่งไอติมจนร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร ไม่ยักรู้ว่าจะมีมุมนี้กับชาวบ้านด้วย ทั้งที่ตอนเด็กๆก็ดูจะน่ารักแท้ๆแต่ทำไมพอโตขึ้นมาถึงได้เลวอย่างนี้นะ?
ยองแจวางรูปใบนั้นลงกล่องแล้วก็หยิบรูปอื่นเข้ามาดูอีกเรื่อยๆ มันมีแต่ภาพเด็กผู้ชายที่ว่าอิม แจบอม นั่งร้องไห้เพราะหกล้ม มันทำให้ยองแจขำไม่หยุด ยิ่งดูยองแจก็เริ่มจะขมวดคิ้ว ทำไมมีแต่รูปของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่คอยแกล้งอิม แจบอมจนแทบทุกรูปด้วยนะ... แถมเค้าก็ยังแอบคุ้นหน้าเด็กคนนั้นหน่อยๆด้วย
“ รูปนี้... ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ? ” สายตาของผมดันไปเห็นรูปสุดท้ายที่อยู่ล่างสุด พอหยิบขึ้นมาก็เป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมาก ในขณะที่ตอนนี้ในหัวของยองแจมีแต่คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัวไม่หยุด
แอ๊ด~
ปัง!
“ มึงทำอะไร! ”
เฮือก! ร่างบางสะดุ้งขึ้นมาก่อนที่เค้าจะปล่อยรูปนั้นทิ้งลงบนพื้น สายตาคมกริชจ้องมองรูปที่ยองแจเผลอทำลนลงพื้น ใบหน้าที่ดูมึนๆเพราะร่างสูงซัดเหล้าไปหลายขวดทำให้เกิดอาการเมาค้าง
“ เออ... ” ผมเกิดอาการพูดไม่ออก มือไม้อ่อนปวกเปียกอย่างห้ามไม่อยู่ ผมรู้สึกเหมือนว่ามันจะเกิดเรื่องร้ายๆกับผมอีกครั้ง!
“ กูถามว่ามึงมาสะเออะยุ่งอะไรกับห้องของกู! ” ร่างสูงเดินเข้าหายองแจอย่างคุกคาม มือหนาที่ดูจะมีแรงมากกว่าทุกวันกระชากตัวยองแจเขย่าไปมาด้วยแรงอารมณ์โกธร
“ ผมเจ็บนะ! นะ... นี่! คุณดื่มเหล้ามาเหรอ! ” ผมเอ่ยมันออกมาอย่างตกใจแล้วพยายามจะหาทางหนีจากร่างสูง
ผม-เกลียด-เหล้า-ที่-สุด!
“ ไอ้กล่องบ้าๆนี่! มึงจะเอาออกมาทำไม! ห๊า! กูถามว่ามึงจะเอาออกมาทำไม!! ” คนตรงหน้าผมเมาจนบ้าไปแล้ว เขาตะคอกเสียงดังใส่ผมไม่หยุด มือก็บีบไหล่ผมจนเจ็บระบบไปหมด เขาดูน่ากลัวกว่าทุกทีที่ผมเคยเจอเสียอีก!
“ คุณเมาจนบ้าไปแล้ว! ออกไปห่างๆจากผมเดี๋ยวนี้นะ! ” เพราะคำพูดที่แสดงความรังเกียจออกมาจากปากของยองแจ ก็ทำให้ความ
โกธรของอิม แจบอมลุกโชนขึ้นมาอย่างไม่มีท่าทางจะสงบลงอีกแล้ว
“ ทำไม! รังเกียจกูรึไง! ” ยองแจเริ่มทนไม่ไหวกับนิสัยของคนตรงหน้า
“ ใช่! ผมรังเกลียดคุณ! หมาบ้าอย่าง... อุ๊บ! ” คำพูดทุกอย่างถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากร้อนที่ประกบลงมาด้วยความป่าเถื่อน ร่างบางดิ้นอย่างรุนแรงแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรสำหรับแจบอม ปลายลิ้นพยายามจะดันเข้าไปในโพล่งปากของยองแจ แต่ติดอยู่ที่ว่าริมฝีปากบางซีดปิดสนิทไม่ยอมให้อีกฝ่ายล่วงล้ำเข้าไป
พลั่ก!
ยองแจใช้วิธีเดิมๆในการเอาตัวรอดด้วยการใช้เท้าเหยียบเท้าอีกฝ่ายไม่ยั้ง
“ มึงอยากจะลองดีกับกูใช่ไหม! ” ร่างเล็กถูกโยนล้มลงตรงเตียงสีขาวสะอาดที่เริ่มเกิดรอยหยับมากขึ้น ยองแจหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว... มือทั้งสองข้างถูกมือข้างหนึ่งของแจบอมล็อคไว้แน่น ลำตัวก็ถูกทับด้วยร่างของอิม แจบอมจนไม่อาจจะขยับไปไหนได้
ผมหนีผู้ชายคนนี้ไม่พ้นแล้ว!!
http://www.niyay.com/short_story/short_story.php?short_story_id=6336
( นี่คือฉาก NC นะเออ)
*************************************************************
ฮ่าๆ ฉาก NC ที่ทุกคนรอคอย ไรเตอร์แต่งให้แล้วนะ
แล้วที่ไม่ได้ลงหลายวันเพราะกำลังเขียนฉาก NC อยู่เนี่ยแหล่ะ ToT
ความคิดเห็น