คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : (JB x Youngjae) แค้น และ อับอาย
----------------------------------------------------------
ร้อน...
ร้อนสุดๆ!
ยองแจขมวดคิ้วอย่างงงงวย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่เหงื่อผุดออกมาทั้งที่ห้องแจบอมเปิดแอร์เอาไว้แต่เค้ากลับรู้สึกร้อนอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นรอยยิ้มเย็นๆกับสายตาของอีกฝ่ายก็ยิ่งทำให้ยองแจรู้สึกร้อนรนเข้าไปอีก
“ คุณ! ” ไม่ไหว... เขาต้องโดนฆ่าตอนนี้แน่เลย
“ เป็นอะไร? มึงกลัวเหรอ ? ” คำพูดของอิม แจบอมไม่ได้กำลังล้อเล่นเหมือนอย่างที่ผ่านมา
“ ใคร! ใครจะไปกลัวหมาบ้าอย่างคุณ! ” ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงแล้ว ชเว ยองแจ กำลังกลัวเข้าขั้นสติแตกจนน้ำในร่างกายจะหมดเพราะเหงื่อที่ไหลไม่หยุดนี่!
“ อยากจะโดนหักคอจริงๆใช่ไหม! ” แจบอมคำรามออกมา
ร่างสูงเข้ามาใกล้ขึ้นจนระยะห่างตอนนี้แค่เอื้อมมือมาก็จะถูกตัวเค้าแล้ว! ร่างเล็กเริ่มหาทางหนีใหม่จนเปิดช่องว่างให้ร่างสูงแย่งอาวุธสำคัญไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ O_o !!! ”
ตาย!
ตาย!!
ตาย!!!
สถานการณ์ตอนนี้มีแต่คำว่า ‘ตาย’ วนเวียนไปมาในหัวสมองยองแจไม่หยุด สวรรค์! เขายังไม่ได้เขียนจดหมายลาตายหรือแม้แต่จะเขียนพินัยกรรมให้กับยัยแม่เผด็จการเลยด้วยซ้ำ เออ! ช่างมันเหอะ
“ ไง! คราวนี้มึงจะทำไง? จะเตะกู... หรือจะเอาของฟาดใส่ ” อีกฝ่ายพูดเหมือนรู้ทันก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งวางตรงบานประตูเฉียดหน้าผมพอดิบพอดี
ฮึก!
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก ทำไปทำมาทำไมผมต้องตกมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกแล้วล่ะ?
กริ๊ง~
เฮือก! ทำไมโทรศัพท์ดันมาดังตอนนี้ด้วยนะ! ผมเลื่อนสายตาตัวเองขึ้นไปมองใบหน้าของ อิม แจบอม ที่กำลังมองผมอยู่เช่นกัน
“ ไม่คิดจะรับเหรอ ” น้ำเสียงอันตรายเริ่มมากระซิบแผ่วเบาแต่แฝงความเจ้าเล่ห์เอาไว้ตรงหูของยองแจจนต้องย่นคอตัวเอง เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดต้นคอตัวเองอย่างแรง
“ อย่า... อย่ามายุ่ง! ” แค่จะพูดเสียงของเค้าก็สั่นแล้ว!
“ เหรอ... ”
กริ๊ง~~
‘ อ๊ากกกกกกกก~~~ ดังขึ้นมาอีกแล้ว ’ ใบหน้าของยองแจเริ่มเปลี่ยนสีจากแดงไปขาวซีดและซีดลงเรื่อยๆจนน่าเป็นห่วง
“ หนวกหูจริง! ” แจบอมก้มลงมาหน้าแทบจะเสยหน้าเค้า มือก็เลื่อนลงไปจัดการกับตัวปัญหาที่ดังไม่หยุดในกระเป๋ากางเกงนักเรียน
“ จะทำอะไร! นี่! นาย! ” เป็นครั้งแรกที่ยองแจจะยอมสลัดคราบคำพูดนักเรียนดีเด่นออกไป
“ โทรศัพท์มึงดัง กูรำคาญ ” มือหนาล่วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงร่างเล็กไปคว้าโทรศัพท์ แต่ปลายนิ้วอีกฝ่ายกลับลูบต้นขายองแจผ่านใยผ้ากางเกง จนเค้าต้องใช้มือจับเอาไว้อย่างทันท่วงทีแต่แจบอมดึงออกมาพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ที่ยังดังต่อไป
“ ว้าววว~ แม่มึงโทรมาแน่ะ”
หา!
ผมเบิกตากว้างมือก็พยายามจะเอาโทรศัพท์คืนแต่ร่างสูงกลับยกมันขึ้นสูงๆจนผมเอื้อมไปคว้ามันไม่ได้
“ เอาคืนมา!!! ”
“ คืนให้มึง? มันไม่สนุกหรอกนะ... ” เขายิ้มอย่างนักล่าก่อนที่จะกดรับสาย ทำให้เหยื่ออย่างผมเข่าแทบทรุด
ติ๊ด!
‘ ฮัลโล่ ยองแจ...ทำอะไรอยู่! ทำไมถึงเพิ่งรับสาย! แม่เป็นห่วงนะ ป่านนี้แล้วลูกยังไม่กลับบ้านอีกแม่จะไปรับลูกแล้วนะ ’ เปิดฉากมาเค้าก็โดนแม่ด่าซะเละ
“ ละ... อุ๊บ! ” ผมไม่ยอมให้เขาพูดอะไรไม่ดีให้แม่ผมฟังแน่ก็เลยใช้มือปิดปากเขา
“ ขอโทษครับแม่... พอดีผมติดธุระก็เลย... โอ๊ย! ” บ้าจริง! เค้าโดนอิม แจบอมกัดมือจนต้องชักมือกลับ
‘ เป็นอะไรรึเปล่า ’ ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง
“ คุณน้าเป็นแม่ของยองแจเหรอครับ ” ยองแจอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็โดนแจบอมใช้มือปิดปาก เค้ามองอีกฝ่ายด้วยความคับแค้นใจสุดๆ แถมเขาดันเปิดเป็นระบบลำโพงอีก
‘ เธอเป็นใคร!? ’
“ ผมเป็นแฟนกับลูกชายคุณน้า ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกันสองคน...ใน ‘ห้อง’ ของ ‘ผม’ ” จะมากไปแล้วนะ! ยองแจพยายามจะเอามือออกจากปากเค้าแล้วอธิบายให้แม่เข้าใจก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้
‘ อย่ามาโกหก! ลูกฉันไม่เคยมีแฟน แล้วยิ่งแฟนที่เป็นผู้ชายอย่างเธอ ลูก-ชาย-ฉัน-ก็-ไม่-เคย-มี!! ’
“ แล้วคุณน้ารู้ได้ไงล่ะ... ว่าลูกชายของคุณน้าไม่ได้มีอะไรปิดบังคุณน้า ” รอยยิ้มชั่วร้ายกระตุกขึ้นมาบนใบหน้าของแจบอมที่ดูจะสนุกกับสิ่งที่เขาทำ
‘ เธอ... ’ แม่ผมเริ่มจะสติแตก
“ ว่าไงครับ ” ปีศาจชัดๆ ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ผมก็ได้แต่ด่าอีกฝ่ายในใจ
‘ เธอชื่ออะไร ’
“ อิม แจบอม ”
‘ โอเค... ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหน ฉันมีเรื่องที่เธอและลูกของฉันต้องมานั่งคุยกัน ’
“ คอนโดXXX สาขา XX รีบมาไวๆนะครับ เพราะตอนนี้ลูกชายของคุณน้าคงจะรอไม่ไหวแล้ว... ”
ติ๊ด!
เมื่อร่างสูงตัดสายไปแล้วมือหนาที่ปิดปากยองแจอยู่ก็ถูกปล่อยไปพร้อมๆกัน ใบหน้าของยองแจมีอาการหอบเล็กน้อยก่อนจะมองใบหน้าคมด้วยอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ นายทำบ้าอะไร ” ยองแจกัดฟันถาม
“ ทำในสิ่งที่กูควรจะทำ... แล้วก็ทำให้มึงรู้ว่า มึงไม่ควรทำให้กูไม่พอใจ ” ผมมองเข้าไปในแววตาเขาแต่กลับเพียงแค่ความว่างเปล่าเหมือนไม่มีความรู้สึกอยู่ในนั้น มันทำให้ความรู้สึกผมเกิดนึกหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
ผัวะ!
ไม่รู้อะไรดลใจที่ทำให้ผมเผลอต่อยหน้าเขากว่าจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อดวงตาคู่นั้นเริ่มมีเปลวไฟฉายขึ้นมา... มากขึ้น... แล้วก็มากขึ้น
“ เลว... นายมันโรคจิต! ” ผมพยายามจะข่มความกลัวตัวเอง บ้าชะมัด! ทั้งเนื้อทั้งตัวกลับสั่นไม่หยุดจนเหมือนลูกหมาตกน้ำเข้าไปทุกที
“ คำก็ เลว สองคำก็ โรคจิต ที่มึงเห็นน่ะ มันยังไม่ได้ครึ่งที่กูเป็น ไม่ต้องห่วงหรอก คนอย่างมึงคงได้เห็นสันดานกูมากกว่านี้!! ” มือทั้งสองข้างจับไหล่ของยองแจไว้แน่นแล้วจับกระแทกมันกับบานประตูจนรู้สึกเจ็บระบมตรงแผ่นหลัง แจบอมเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ซอกคอเล็กแล้วออกแรงกัดแบบแรงๆและเน้นๆ
“ เจ็บ! เจ็บๆ เอาออกไปนะ! ” ยองแจร้องด้วยความเจ็บแต่ต่อให้ร้องจนเสียงแหบแห้งตายไปเขาก็ไม่มีวันปล่อย ตรงรอยกัดเริ่มมีรอยแดงช้ำและเริ่มมีรอยเลือดซึมออกมา แต่ร่างสูงดูเหมือนจะพอใจก่อนจะใช้ปลายลิ้นไล้เลียรอยเลือดอย่างสนุก
“ พอแล้ว... เจ็บ! ” น้ำตาของยองแจเริ่มไหลออกมาเพื่อระบายความเจ็บที่มีอย่างไม่สิ้นสุด ปลายนิ้วก็จิกตรงแผ่นหลังอีกฝ่ายจนเป็นรอยเล็บ
“ มึงพอ... แต่กูยังไม่พอ ” เเจบอมพูดเสียงอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากที่ยังมีเลือดติดอยู่ตรงปากก็ก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากซีดๆของยองแจ กลิ่นคาวเลือดที่อยู่บนริมฝีปากอีกฝ่ายได้ผสมเข้ามาในรสจูบนี้ มันทำให้ยองแจอยากอ้วกและขยะแขยงอีกมากขึ้นไปอีก
กลัว...
ขยะแขยง...
ไม่อยากเข้าใกล้...
ความคิดทุกอย่างถูกแช่แข็งก่อนที่จะกลายเป็นความเกลียดและความอับอายที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ครั้งนี้
เกลียด... เพราะโดนอีกฝ่ายทำเรื่องที่น่าขยะแขยงใส่
อับอาย... เพราะโดนอีกฝ่ายลวนลามร่างกายอย่างป่าเถื่อนและโรคจิต
ตอนนี้เขารู้สึกว่าสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตาก็เริ่มจะพร่ามัวจนมองไม่เห็น อากาศหายใจก็เริ่มจะหมดไป มันรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก เเต่ก่อนที่เค้าจะไม่รับรู้อะไรอีก ถ้าหากเขาต้องตื่นขึ้นมาแล้วพบเจอคนแบบนั้นอีก... ก็ขอให้เค้านอนหลับอยู่อย่างนั้นแล้วไม่มีทางที่จะฟื้นขึ้นมาเลยจะดีกว่า
อิม แจบอม นายยังมีความรู้สึกที่มีเหมือนมนุษย์ทั่วไปอยู่รึเปล่า...
.........................................................................................................................................................
เวลาผ่านไป 30 นาที
“ อืม... ” ยองแจเริ่มรู้สึกตัว เค้าลุกขึ้นมาอย่างทุกลักทุเลก่อนที่สายตาจะมองไปเห็นแจ บอมนั่งสูบบุหรี่อยู่
นี่... นี่เค้ายังไม่ตายใช่ไหม?
“ ไง... ฟื้นแล้วเหรอ ? ” ผมมองเขาด้วยสีหน้าหวาดๆ ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งอยู่ข้างๆผม ก็ยิ่งทำให้ผมอยากวิ่งไปไกลๆ จะเป็นที่ไหนก็ได้ถ้าทำให้ชีวิตผมรอดพ้นจากเขาได้
“ ตัวสั่นเชียวนะมึง แค่โดนจูบแค่นี่ก็เป็นลม นี่ถ้ากูทำอะไรกับมึงมากกว่านี้ กูคงไม่ต้องพามึงส่งโรงพยาบาลใช่ไหม? ” แจบอมพูดเหมือนว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่ชาวบ้านทั่วไปเค้าจะคุยกัน
“ ออกไป... อย่าเข้ามาใกล้ผม... ผมขยะแขยงคุณ ” เขานั่งสูบบุหรี่เหมือนไม่ได้ฟังสิ่งที่ผมพูดก่อนที่จะเป่าควันบุหรี่ใส่หน้าผม
“ แค่กๆ ” ยองแจสำลักบุหรี่จนไอออกมา
“ ผ... ผมเกลียด แค่ก! คุณ ” แม้จะยังไออยู่แต่ยองแจก็ยังไม่วายจะพูดออกมา
“ เหรอ... ก็ดีนี่ ”
“ เพราะสิ่งที่กูทำมา... กูไม่ได้บอกให้มึงชอบกูซะหน่อยนิ ” ยิ้ม... เขายิ้มออกมาอีกแล้ว
อ๊อด!
“ อา... ดูเหมือนแม่มึงจะมาพอดี มึงจะแก้ตัวยังไงก็เชิญ... กูไม่ได้ห้าม ” แจบอมลุกขึ้นไปเดินเปิดประตู แล้วพบผู้หญิงวัยกลางคนคนนึง
ซึ่งคนคนนั้นก็คือแม่เค้าเอง!!
“ ช่วยพูดให้แม่เข้าใจหน่อยสิ ยองแจ ”
-----------------------------------------------------
อิแจบอม! ทำไมแกเลวอย่างนี้!
ฮ่าๆ กลับมาเขียนให้คนอ่านรู้สึกค้างหน่อยๆก่อนจะสะบัดป๊อบเดินหนีไป
อันนี้ล้อเล่นค่ะ เป็นมุกอ่ะคะ
ฝากคอมเมนต์และติดตามด้วยจ้าาาา~~~
ความคิดเห็น