คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : (JB x Youngjae) วันเลวร้ายของยองแจ!!!
-------------------------------------------------------
แฮ่ก!
แฮ่ก!
แฮ่ก!
รอดแล้วใช่ไหม? ผมหนีรอดจาก ‘เขา’ แล้วใช่ไหม?
ผมก้มตัวนั่งลงตรงพื้นหญ้าที่มีต้นไม้บังแดดเอาไว้ ให้ตายสิ! ทำไมการที่จะหนีใครสักคนให้พ้นๆหน้าพ้นๆตามันถึงได้ยากแบบนี้นะ
‘ ระวังเขาจะ ‘กัด’ คุณไม่ปล่อยนะ พี่ผมดูจะ ‘สนใจ’ คุณมากเลย คุณเด็กใหม่ ’
ผมกำหน้าอกตัวเองไว้แน่นเหมือนหัวใจตัวเองจะเต้นแรงขึ้นมา คำพูดของจูเนียร์ดูเหมือนจะตามหลอกหลอนผมเอามากๆเลยที่เดียว ยองแจก้มมองเสื้อของจูเนียร์ที่คลุมให้เค้าตอนที่เสื้อของเค้าขาดเพราะหมาบางตัว
เห็นทีคงต้องใส่เสื้อนี่ไปเรียนล่ะมั้ง ?
แล้วกลับไปที่ห้องจะเจอหมอนั้นรึเปล่านะ ?
คงไม่มั้ง?
ร่างเล็กได้แต่นั่งชั่งใจอยู่นานสักพักก่อนที่ออดโรงเรียนจะดังขึ้นมา ยองแจถอดหายใจอีกรอบแล้วลุกขึ้นมา ตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแต่น่าแปลกที่เค้าไม่อยากจะกินมัน
ถ้าแม่รู้ว่าผมมีปัญหาที่โรงเรียนจะย้ายพาผมไปเรียนที่อื่นอีกไหมเนี่ย?
หน้าห้องเรียน
ครืน~
ยองแจก้าวเข้ามาในห้องด้วยอาการเหนื่อยอ่อน ตั้งแต่ที่เข้ามาเค้าก็แอบดีใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นอิม แจบอม ที่นั่งโต๊ะข้างๆเหมือนเมื่อตอนเช้า
“ นักเรียน อาจารย์จะเช็คชื่อนะใครมีธุระด่วนหรือไม่ได้เข้าห้องก็บอกอาจารย์ด้วยเข้าใจไหม ? ” ทุกคนในห้องพยักหน้าก่อนจะพูดคุยกันเสียงดัง
“ อย่าพูดกันเสียงดังสิ! ปาร์ค ชอนมี ”
“ มาค่ะ ” เสียงเจ้าของชื่อขานรับ
ตลอดเวลาที่อาจารย์เรียกชื่อมันเป็นอะไรที่ทำให้ผมแอบเบื่อหน่อยๆ แต่ก็ยังดีกว่าต้องมานั่งเกร็งเพราะโดนใครบางคนมาจ้องเขม็งก็แล้วกันแหล่ะ -__- +
“ อิม แจบอม ”
เมื่อได้ยินชื่อเขาก็ทำให้ผมขมวดคิ้ว เหอะ! สงสัยเจ้าของชื่อคงจะไปตายอยู่ตรงหน้าถนนโรงเรียนแล้วมั้ง!!
“ เขา... เขาบอกว่าจะไม่เข้าเรียนตั้งแต่คาบเที่ยงเป็นต้นไปค่ะ อาจารย์ ” ผู้หญิงที่ชื่อว่าซูซี่ยกมือแล้วพูดออกมา
“ เขาบอกรึเปล่าว่าไปไหน? ” อาจารย์พูดไซร้ถามผู้หญิงคนนั้น
“ ปะ... เปล่าค่ะ ” ตอนที่พูดคุณเธอแอบเหล่ตามามองผมเล็กน้อย ผมก็เลยยักคิ้วใส่ประมาณว่า ‘ จะมองหน้าผมทำไมครับ รู้ว่าหน้าตาดีแต่ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้ ’ ขืนพูดออกไปมีหวังโดนเจ้าหล่อนประทับรอยฝ่ามือใส่หน้าแน่
“ งั้นเหรอ ? ” อาจารย์ถามแค่นั้นแล้วก็เช็คชื่อต่อไปเหมือนกับไม่สนใจแล้วปล่อยละเลยไปอย่างนั้น
แปลก….
ผู้ชายที่ชื่อว่าอิม แจบอม คนนั้นเป็นใครกันแน่!
วันที่ 2
วันนี้ทั้งวันไม่เห็นหน้านายอันตพาลข้างโต๊ะจะเข้ามาเรียนเลยสักนิด เหอะ! ก็ดี ไม่มาก็ไม่ต้องมาจะไปตายตรงไหนก็ไปเถอะ!
วันที่ 3
เหมือนเคย... ไม่เห็นอีกฝ่ายจะเข้าเรียน แถมตอนเที่ยงก็ยังมีเด็กเรียนมาจับกลุ่มเมาส์ในห้องอีก
“ วันนี้อิม แจบอมไม่มาโรงเรียนอีกแล้วอ่ะ ”
“ ฉันว่าต้องมีปัญหากับผ.อ คนนั้นแน่ ”
“ ไม่นะ! แต่ฉันได้ยินว่าอิม แจบอม ไปทะเลาะกับเด็กโรงเรียน SM ด้วย ”
ดูท่าทางข้อมูลของหมอนั้นจะไม่มีเรื่องดีๆอยู่ในหัวเลยใช่ไหม
วันที่ 4
โอเค มันเป็นอะไรที่ดีมาก(ย้ำว่าดีมาก!) ที่เค้าจะใช่ชีวิตในโรงเรียนอย่างสบายๆ ไม่มีพวกที่หาเรื่องหรือพวกอันตพาลที่ค่อยตามกวนใจ
โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อว่า ‘ อิม แจบอม ’
“ นักเรียนทำความเคารพ ” ผมลุกตัวขึ้นมาแล้วโค้งตัวทำความเคารพ
“ กลับบ้านได้ ” สิ้นเสียงนั้นนักเรียนทุกคนในห้องก็ตะโกนโวกเวกเสียงดังไปหมด ผมกำลังเก็บหนังสือเรียนเข้ากระเป๋าตัวเองเพื่อที่จะกลับบ้าน
“ อย่าเสียงดังสิ! ” อาจารย์ตีหน้าและทำเสียงดุใส่ คุณรู้ไหมว่าตั้งแต่อยู่ห้องนี้ไม่กี่วันผมก็รู้นิสัย(สันดาน) โดยไม่จำต้องกระเสือกกระสนเพราะมันออกมาทั้งคำพูดจนถึงการกระทำ -_-
“ ยองแจ ” ร่างเล็กเงยขึ้นมามองอีกฝ่าย
“ มีอะไรรึเปล่า? ”
“ ช่วยทำความสะอาดห้องให้หน่อยได้ไหม พอดีฉันกับคนอื่นๆต้องรีบไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา นาย... ไม่โกธรใช่ไหม? ” เธอถามผมอย่างกล้าๆกลัว
“ อืม ” ยองแจพยักหน้าแทนคำพูด
“ รีบไปเถอะ... เดี๋ยวอาจารย์จะว่าเอา ” คุณเธอยิ้มร่าออกมาแล้วพุดขอบคุณผมไม่หยุดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องที่มีผมเพียงคนเดียวในห้อง
“ ทำความสะอาดดีกว่า ”
.
.
.
..
...
.....
“ เสร็จแล้วโว๊ย! ” ยองแจตะโกนลั่นห้องอย่างดีใจ ร่างบางสะพายกระเป๋าขึ้นมาแล้วออกนอกห้องก่อนที่จะจัดการปิดห้องให้สนิท
ยองแจเดินออกมาเท้าเล็กๆเดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุขแค่ไม่มีไอ้หมอนั่นทุกอย่างก็ดูเหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ต้องมีแต่เรื่องดีๆแน่ๆ เค้ายิ้มออกมาไม่หยุดก่อนจะหุบรอยยิ้มของตัวเองแทบจะไม่ทัน เมื่อก้าวออกมาหน้าโรงเรียนจะกลับบ้านก็ดันเจอปีศาจตัวปัญหาที่ยืนข้างทางกลับของผมอยู่
ยังมีชีวิตอยู่อีกหรือเนี่ย ?
คำถามนี้ผุดขึ้นมาใจใน แต่สภาพที่เห็นตอนนี้ก็คือ... ‘ เละ ’ ร่างสูงของแจบอมยืนมองผมอยู่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ใบหน้าที่มีรอยแผลตรงมุมปากและแก้มที่มีเลือดออกนิดๆ ชุดนักเรียนก็มีรอยขาดตรงแขนเสื้อตลอดจนรอยหยับต่างๆ
เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูดแฮะ ?
ผมแกล้งทำเป็นไม่มองอีกฝ่ายเผลอๆก็มองไปทางอื่น เพราะไอ้ความอารมณ์ดีที่มีอย่างดิบดี พอเจอหน้าไอ้บ้านี่! มันก็หายไปชนิดกู่ไม่กลับ
ผัวะ!
โอเค!(กัดฟันพูด) พอเดินผ่านก็โดนขัดขาหน้าแทบจะแปะเป็นประติมากรรมปูนซีเมนต์หน้าโรงเรียนอยู่แล้วเนี่ย!
“ เมื่อไรจะตายๆไปซะทีนะ ” ผมบ่นพึมพำเบาๆแล้วเดินต่อไปโดยไม่มองหน้าอิม แจบอม
ควับ!
“ มึงพูดอะไรนะ ” ผมมองเขาอย่างไม่พอใจที่มาทำท่าทางหาเรื่องแล้วยังมาจับแขนผมไม่ให้ไปไหนอีกต่างหาก
“ ... ” ผมเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไร มือก็พยายามจะสลัดมือหนาที่จับไว้แน่น
“ หูตึงเหรอ ! กูถามว่ามึงพูดอะไร!! ” มือหนาออกแรงบีบมากขึ้น ใบหน้าเล็กเริ่มจะหงุดหงิด ปากบางยังคงปิดปากไว้แน่นไม่ยอมพูดอะไรออกมา
ไม่มาโรงเรียนตั้งหลายวัน ทำไมนิสัยเสียๆแบบนี้ถึงไม่หายไปซะทีวะ!
“ มึงจะ‘พูด’ หรือไม่ ‘พูด’ ”
“ หึ! ดี! มึงเงียบแบบนี้ให้ตลอดก็แล้วกัน!! ”
เฮือก!
จู่ๆไอ้บ้านี่ก็แบกผมขึ้นบ่าก่อนจะเดินตรงไปที่รถของตัวเองแล้วพยายามจะยัดผมเข้าไปในรถอย่างทุลักทุเล
“ ไอ้บ้า! ปล่อยผมนะ! เป็นบ้าอะไรเนี่ย! ” มือเล็กทุบแผ่นหลังกว้างอย่างแรงจนกระดูกแทบจะทรุด แต่อิม แจบอมกลับไม่สะทกสะท้านแถมยังปฏิบัติการยัดผมเข้าไปในรถ แถมดันสำเร็จอีกด้วย
“ จะพาผมไปไหนน่ะ! ” ผมมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ เมื่อร่างสูงเริ่มขับรถออกไปจากหน้าโรงเรียน
“ มึงไม่ต้องห่วงหรอกว่ากูจะ ’ทำอะไร ’มึง แค่เห็นหน้าจืดๆอย่างมึง กูก็ ’หมดอารมณ์’ จะทำอะไรกับมึงแล้ว ”
!!!!
ณ คอนโดของอิม แจบอม
ร่างบางเริ่มเหนื่อยหอบๆ เหงื่อเริ่มผุดออกมาจากใบหน้าเล็กที่กลายเป็นสีชมพูระรื่น เขารู้สึกปวดตามเนื้อตามตัวอย่างบอกไม่ถูก เพราะ...
เพราะ... โดนไอ้แจบอมกระชากลากถูจากรถขึ้นมาจนถึงที่ห้องอีกฝ่าย แรงที่ขัดขืนเริ่มจะลดน้อยลงไปจนเป็นอาการหอบออกมา
พลั่ก!!
มาถึงก็โดนผลักล้มลงไปตรงเก้าอี้โซฟา ยองแจพยายามจะตัวไม่ให้ล้มลงไป ในใจก็ก้มด่าสาปแช่งไม่หยุด
“ ไง หมดแรงแล้วล่ะสิมึง ” อิม แจบอมเดินเข้ามาใกล้ๆ แต่ร่างบางกลับถอยหลังไปทางอื่นต่อให้ตกเก้าอี้โซฟาตายก็ยังดีกว่าต้องมาใช้อาการหายใจกับไอ้หมาบ้าบางตัวล่ะน่ะ
“ จะไปไหน! ” แจบอมคว้าตัวผมไว้
“ ผมไม่เคยไปสร้างความแค้นส่วนตัวกับคุณ เพราะงั้นก็ปล่อยผมกลับบ้านไปซะ ” ผมพูดบังคับเขาหน่อยๆ ผลที่แน่ๆ เขาไม่ยอมทำตามแถมยังทำท่าจะหาเรื่องผมหนักเข้าไปอีก
“ มึงแน่ใจเหรอ! กูกับมึงเราไม่เคยมีความแค้นส่วนตัว ” คำพูดของเขาทำให้ผมสงสัยเพิ่งหน้ากันไม่กี่วัน เขาจะไปสร้างศัตรูได้ยังไงกัน
“ แต่ผมไม่รู้จักคุณจริงๆ” อีกฝ่ายมองหน้าผมแล้วเผยยิ้มที่ดูหน้ากลัวออกมา มืออีกข้างก็บีบคางผมไว้ไม่ให้หันหน้าหนีไปไหน
“ เหรอ! แล้วกูจะทำยังไงให้มึงนึกออกดีล่ะ ” ดวงตาผมเบิกกว้างเมื่อเขาโน้มหน้าเข้ามา ความทรงจำร้ายๆก็ผุดขึ้นมา
ผัวะ!
ผมใช้เข่าศอกท้องเค้าอย่างแรงแล้วรีบลุกขึ้นมา ต้องรีบหนีตอนนี้ซะ! ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ผมอาจจะกลายเป็นศพก็ได้!
“ โอ๊ย! มึงจะไปไหน ห๊า! ” หมอนั่นสติแตกไปแล้ว! ผมวิ่งไปทางประตูแล้วรีบหมุนลูกบิดแต่...
มันเปิดไม่ออก!!
เวรล่ะ สายตาผมไปสะดุดที่โต๊ะข้างๆประตูที่มีไม้ยาวๆแหลมๆตั้งอยู่ ผมคว้ามันขึ้นมาโดยไม่ลังเล
“ อย่าเข้ามานะ ” มือผมจับไม้ชี้ไปทางเขาอย่างสั่นๆ
“ อะไร? จะแทงกูเหรอ? ” อีกฝ่ายพูดอย่างเยาะเย้ย
“ ใช่! เผื่อเลือดชั่วๆจะได้ออกมา แล้วเลือดดีๆจะได้อยู่ในตัวซะบ้าง! ”
“ มึงอยากตายใช่ไหม! ” แจบอมก้าวเข้ามาเรื่อยๆ ใบหน้าอีกฝ่ายดูเหมือนจะฆ่าเค้าให้ได้
“ หยุดทำตัวเป็นหมาบ้าเที่ยวอันตพาลไปหาเรื่องคนอื่นได้แล้ว! ” ผมพูดอย่างหมดความอดทน
“ รู้สึกไอ้เด็กใหม่อย่างมึงจะไม่รู้จักเข็ดหลาบเลยนะ... ดี! เดี๋ยวกูจัดให้ ” ร่างสูงเข้ามาอีกนิดก็จะถึงตัวเค้าแล้ว!!
“ อย่าเข้ามานะ! ไม่งั้นผมแทงคุณแน่! ”
“ มึงก็ลองดูสิ... เพราะกูจะไม่ปล่อยให้มึงรอดเหมือนอย่างที่มึงเคยทำแน่!!! ”
อา... คราวนี้ผมยังจะมีชีวิตหายใจอยู่ถึงวันพรุ่งนี้... ใช่ไหม?
----------------------------------------------------------
อ๊ากกกกกกกก~
แต่งมาถึงตอนนี้แล้ว!
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปก็ฝากติดตาม
และ comment น่ารักๆเป็นกำลังใจให้ด้วยจ้าาาา
ความคิดเห็น