คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ผมผิดอะไรอ่ะ! ( บรรยายโดยยูคยอม )
************************************************
ผมผิดอะไรอ่ะ! ( บรรยายโดยยูคยอม )
“ เฮ้ย! มึงทำอะไรพี่แจ็คสันของกูอ่ะ! ” ม่ายยยยย~ ยูคน้อยรับบ่ได๋! ทำไมริมฝีปากอันแสนจะบอบบางของพี่แจ็คสันต้องโดนไอ้หัวพริกหยวกแดงช่วงชิงไปด้วย! ไอ้มาร์ค! มึงมันไอ้มารหัวจายยยยยย~ ToT
“ ใครเป็นของมึงวะ! ” แจ็คสันกัดฟันเดินหนีไอ้เวรที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว หน้ามันด้านซะไม่มี ( ประโยคนี้ยูคยอมได้กล่าวไว้ )
“ เพราะมึง! กูก็เลยโดนพี่แจ็คสันด่าเลยอ่ะ! ” เมื่อเห็นว่าแจ็คสันชิงเดินหนีเข้าครัวทำให้ยูคน้อยของแม่หันไประบายใส่มาร์คที่เดินหน้าตายไปนั่งเล่นเกมตรงโซฟาห้องรับแขก
“ เฮ้ย! กูพูดอะไรมึงก็หัดตอบมั้งดิ! ” ผมเดินไปนั่งโซฟาเดียวกับมันเพื่อดูปฏิกิริยาตอบสนอง แต่มันก็ยังนิ่งมือก็กดปุ่มเกมไม่ยอมหยุด ตกลงกูไม่คุณค่าอะไรให้มันสนใจเลยใช่ไหมเนี่ย =_=
“ แล้วจะให้ตอบอะไร ” แหม... ถามได้เนอะว่าจะให้ตอบอะไร
“ ทำไมมึงถึงจูบพี่แจ็คสันของกูอ่ะ ” ผมยิงคำถามใส่มันอย่างตรงๆ มาร์คหยุดเล่นเกมไปชั่วขณะหนึ่งมันเงยหน้าขึ้นมามองตาผมนิ่งๆ เป็นไง... ช็อกเลยอ่ะดิ! ช็อกเลยอ่ะดิ๊~
“ อยากจูบก็จูบ แล้วนายมีปัญหาอะไรล่ะ? ” มีดิ! มีดิโว้ย! แม่จ๋าตั้งแต่ยูคน้อยเกิดมาจนอายุ 15 ปี ยังไม่เคยเห็นใครหน้าหนาเท่ากับเพื่อนตัวเองเลยอ่ะ กรรม... กลายเป็นกูช็อกซะเอง =.=
“ ... ” มันเล่นผมไปต่อไม่ถูกเลยอ่ะ เมื่อเห็นว่าผมเกิดอาการติดอ่างไปโดยปริยายมันก็หันมาเล่นเกมเหมือนเมื่อกี้มันไม่ได้พูดอะไรเลยสักนิด
“ ให้ตายเถอะ! กูเป็นเพื่อนมึงมา 5 ปี กูยังเดานิสัยมึงไม่ออกเลย ” ผมแกล้งพูดลอยแต่มันก็ยังไม่สนใจนอกจากเกมที่มันเล่นอยู่ ชิ! ไม่ยุ่งด้วยก็ได้วะ!
ยูคยอมทำแก้มป่องใส่มาร์คก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นแจ็คสันที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว ยูคน้อยค่อยๆย่องเข้าไปทางด้านหลังของแจ็คสัน อย่างช้าๆในขณะที่แจ็คสันทอดปลาอยู่อย่างไม่ระวังก็โดนยูคยอมสวมกอดเข้ากับร่างกายด้วยความตกใจทำให้แจ็คสันเผลอกระแทกข้อศอกไปโดนหน้าท้องยูคยอมเต็มๆ
ผัวะ!
“ โอ๊ย! พี่ทำร้ายร่างกายผมทำไมอ่า! ” ถึงแม้จะโดนข้อศอกอีกฝ่ายกระแทกหน้าท้องตัวเองจนจุกแต่ยูคน้อยก็ยังยิ้มแป้นพร้อมกับบอกว่า
“ หมัดหนักกว่าที่ผมคิดซะอีก นี่แหล่ะแม่ของลูก ” เมื่อพูดจบยูคยอมก็โดนเตะโด่งออกจากห้องครัวอย่างไม่ใยดี แจ็คสันที่ยืนผิงกอดหน้าอกตัวเองมองยูคยอมที่ทำหน้าเหมือนลูกหมาโดน
“ แม่ของลูก พ่อง!! อยู่ข้างนอกไม่ต้องเข้ามาในครัว เข้าใจ๋ ” แจ็คสันชี้หน้าผมก่อนจะเดินเข้าครัวไป ถามว่าผมโกรธไหม? ที่โดนเตะออกจากห้องครัว บอกตามตรงไม่โกธรเลยอ่ะ! ขนาดหน้าตอนอารมณ์ยังเท่เลยอ่ะ... ว๊ายยยยย~ ยูคชอบ!
จึกๆ
อะไรจิ้มหลังตูว่ะ? ผมหันไปมองปรากฏว่าเป็นไอ้มาร์คที่ทำหน้านิ่งกว่าปกติมันใช้ปลายเท้าสะกิดหลังผมในมือก็ถือเกมกดไว้ รู้สึกเป็นบุญที่สะสมมานานที่โดนมันสะกิดด้วยนิ้วเท้า โถ่ๆ ตูล่ะโคตรปลื้มเลยล่ะสัส!
“ อะไร ” ผมถามก่อนจะใช้มือบัดปลายเท้าให้ไปไกลๆหน้าผม
“ หลบไปหน่อยจะเข้าครัว ” ผมกระเถิบทางให้มันเข้าครัวไปอย่างรำคาญ แหมๆ อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะว่าตอนที่มันจูบกับพี่แจ็คสันมันแอบทำหน้าเคลิ้มด้วยอ่ะ พอทีนี่ก็บอกว่า ‘ หลบไปหน่อยจะเข้าครัว ’ หาข้ออ้างจังเลยพ่อคุณ ถึงผมจะเป็นเพื่อนมันมา 5 ปี นิสัยนิ่งๆแบบนั้นผมเดาทางมันไม่เคยออกเลยสักครั้งยกเว้นเมื่อตอนที่มันมาอยู่กับพี่แจ็คสัน มันทำให้ผมรับรู้ว่าการเป็นเพื่อนกับมันมา 5 ปี มันกำลังมี Something กับพี่แจ็คสันชัวร์!
“ มานั่งเกะกะอะไรตรงนี้วะ ไปนั่งตรงโต๊ะกินข้าวไป๊! ” แจ็คสันที่ถือกับข้าวเต็มสองมือไม่ว่างจะสะกิดเลยใช้เท้าแทน ผมยืนขึ้นด้วยความเป็นสุภาพบุรุษที่แม่สอนมาตั้งแต่เลยอาสาจะช่วยถือให้แต่ก็โดนไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมถือตัดหน้าผมไปเฉยเลย
“ วันนี้ผีเข้ารึไงวะ ” แจ็คสันเกาหัวแกรกๆก่อนจะเดินไปนั่งบนโต๊ะ ยูคน้อยก็ไม่รอช้าที่จะไปนั่งข้างแจ็คสันแต่ก็โดนมาร์คนั่งตัดหน้าอีกแล้ว อะไรอ่ะ! ทำไมอ่ะ! แม่ง!ชอบขัดการทำมาหากินจังเลยนะ
“ เฮ้ย! ตรงนั้นกูจองแล้วนะโว้ย! ” ไม่ยอมอ่ะ! เค้าจะนั่ง! เค้าจะนั่ง!
“ ตอนไหน ” มันพูดไม่แม้แต่จะมองหน้าผม มือมันเอาแต่ตั้งแกงและปลาทอดใส่จานมันกินโดยไม่สนใจผมอีกแน่ะ เมื่อมันไม่สนใจยูคน้อยก็หันไปงอแงใส่แจ็คสันที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากอยู่รอนรอม
“ พี่แจ็คสันผมอยากนั่งกับพี่อ่ะ *o* ” ผมกระพริบตาปริบๆอย่างน่าสงสารเผื่อพี่แกอาจจะติดกับ ฮุๆ
“ อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ป่าววะ ” เป็นไง! นึกสงสารผมแล้วล่ะสิ เอาเลยๆ ไล่มันออกไปจากเก้าอี้นั้นผมจะได้เสียบแทนเลย
“ เห็นหน้ามึงทำแบบนั้น... กูกระเดือกข้าวไม่ลงเลยวะ ” เพล้ง! หน้าแตกไม่มีชิ้นดี ฮื่อๆ ใจร้าย เค้าจะฟ้องแม่!
“ เออๆ ถ้าอยากนั่ง มานี่ ” แจ็คสันลุกขึ้นจับยูคยอมยัดใส่เก้าของตัวเอง ส่วนแจ็คสันก็นั่งฝั่งตรงกันข้ามพร้อมกับจานข้าวที่ถูกย้ายมาอยู่ฝั่งตัวเองเสร็จสรรพ อา... ผิดแผนชะมัด! ยูคยอมตักข้าวเข้าปากอย่างหมดอย่างหมดอารมณ์ที่จะแกล้งเพื่อนตัวเอง
ณ ห้องของแจ็คสัน
“ ม่ายเอาอ่ะ! ผมจะนอนเตียงเดียวกับพี่ ” ตายเป็นตายวะ! คราวนี้ตูต้องไม่แพ้มันเด็ดขาด ฮุๆ
“ เปิดไฟซะที! แล้วก็อย่าเสียงดังผม-จะ-นอน ” มาร์คกระโดดขึ้นเตียงแจ็คสันก่อนจะเอาตัวมุดลงไปในผ้าห่มเตรียมตัวจะนอน แต่อย่าได้หวังว่ายูคน้อยจะยอม เหอะ!
“ ออกมาเลย! คราวนี้กูจะไม่ยอมแล้ว! ” ผมกระโดดขึ้นบนเตียงพยายามจะแย่งผ้าห่มจากมันและวางแผนจะบรรจงรอยเท้าถีบมันลงจากเตียงไปให้จงได้!
“ จะนอน ปล่อยซะ... ” มาร์คกัดฟันจ้องมองผมอย่างอาฆาต แต่ไม่สนครับ เพื่อที่จะได้นอนกับพี่แจ็คสัน ตูยอมตาย!!
“ อย่าคิดจะขู่ กูไม่กลัวไม่กลัวหรอกโว้ย! ” เอาดิ! ผมไม่กลัวมันอยู่แล้ว ถ้ามันเกิดโมโหหน้ามืดขึ้นมาเดี๋ยวค่อยเผ่น
“ ยูคยอม!!! ” เวรล่ะ! มันโกรธแล้ว ในจังหวะนั้นที่ผมตั้งท่าจะวิ่งหนีจู่ๆก็มีขวดน้ำยาสระผมปาใส่ผมกับมาร์คคนละขวด ส่วนคนที่ปาก็ทำหน้าไม่รับแขก
“ แม่ง! จะโวยวายอะไรนักหนาวะ! ” อา... น่ากลัวจังเลย ทำไมพี่แกต้องโวยวายมาทางผมอ่ะ ไอ้มาร์คมันเริ่มก่อนนะ ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ =*=
“ ก็ไอ้มาร์คแย่งที่นอนที่ผมจะนอนกับพี่อ่ะ ” ได้โอกาสฟ้องแม่งเลยครับ
“ หนวกหู... ” มาร์คพูดอย่างรำคาญ
“ อะไรวะ! มันจะ.... ” ยูคยอมยังพูดไม่จบประโยคความอดทนของแจ็คสันก็ขาดออกเป็นเสี่ยงๆ
“ รำคาญโว้ย!! ”
ปัง!
อา...โหดร้ายชะมัด ทำไมต้องเตะผมออกมาจากห้องพร้อมกับมาร์คด้วยล่ะ ผมกะว่าจะนอนเป็นเพื่อนนะเนี่ย เซ็ง!
“ ไปไหนอ่ะ ” ผมทักมาร์คที่เปิดประตูอีกห้องหนึ่งก่อนจะก้าวเท้าเข้าไป
“ ไปนอน ” มันตอบผมเสร็จก็จัดการปิดประตูล็อคกลอนประตูเรียบร้อย แล้ว...
ผมจะไปนอนที่ไหนอ่ะ! ToT
************************************************
ฮ่าๆ สงสารยูคน้อยจังเลย
ความคิดเห็น