คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รับผิดชอบ
***********************************************
รับผิดชอบ
“ ฮุ! ฮ่าๆ ” แจ็คสันที่กำลังกินข้าวก็แทบจะสำลักอาหารที่ตัวเองกินอยู่ เมื่อเห็นมาร์คกำลังทำหน้านิ่งเหมือนไปโกรธใครมาก่อนที่ตอนนี้ส่งสายตาหงุดหงิดใส่แจ็คสันที่พยายามจะกลั้นหัวเราะ
“ หัวเราะอะไร ” มาร์คกัดกรอดที่เห็นอีกฝ่ายทำหน้ากลั้นขำจนหน้าดำหน้าแดงแถมยังสำลักอาหารอีกต่างหาก
“ แค่กๆ ปากไปโดนอะไรมาวะ? หรือโดนหมาฟัด ” เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากแจ็คสันก็ถึงกับทำให้คิ้วมาร์คกระตุก มุมปากร่างสูงกระตุกรอยยิ้มขึ้นพร้อมกับพูดตอบกลับไป
“ ใช่... โดนหมาฟัดแถมยังเป็นผู้ชายซะด้วย ” มาร์คลุกออกจากโต๊ะทานข้าวแล้วกระแทกส้นเท้าก้าวออกจากบ้านโดยไม่แม้แต่จะหันมามองคนกระทำผิดที่ยังไม่รู้ตัวว่าได้ก่อกรรมอะไรเอาไว้
“ อะไรของมันของมันว่ะ? ข้าวก็กินไม่หมดเสียดายของจะตาย กูกินให้มึงก็แล้วกันนะ ” หลังจากขออนุญาตเจ้าของจานที่ออกไปจากบ้านสักพักก็จัดการเขมือบข้าวที่อยู่ในจานของมาร์คจนหมดเกลี้ยง
“ เอิกกก~ ” แจ็คสันเรอเสียงดังมือก็ถือจานไปล้างก่อนจะกลับออกมาจากห้องครัว จะว่ายังไงดีล่ะ? ผมจำได้ว่าเมื่อวานผมไปดื่มเหล้าเพราะโดนผู้หญิงหักอกมาสดๆใหม่ๆ แล้วก็ลากไอ้เด็กนั้นไปนั่งกินเหล้าด้วย ต่อจากนั้นผมก็เมา ตื่นขึ้นมาอีกทีบนเตียงก็เห็นไอ้เด็กนั้นส่งสายตาจิกๆใส่ผม พอเดินเข้าห้องน้ำชายหวังผู้นี้ก็แทบจะร้องจ๊ากกกกกกก~ ให้มันดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อพบว่าปากของกระผมผู้นี้มันช้ำแล้วรู้สึกเจ็บแปลกๆ
เอ๊ะ! ปากไอ้เด็กนั้นมันก็มีแผลด้วยนี่หวา
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ปากชายที่ช้ำล่ะเนี่ย? แจ็คสันนั่งขมวดคิ้วทบทวนเหตุการณ์ต่างๆจนแล้วจนรอดก็จำไม่ได้เลยสักอย่างเดียว แต่ทำไมไอ้เด็กนั้นถึงไม่กลับมาสักทีวะ? นี่มันออกไปตั้งสองชั่วโมงแล้วนะโว้ย! แจ็คสันคิดในใจอย่างหงุดหงิด ไม่รู้สิ? จู่ๆแม่งก็เสือกหงุดหงิดขึ้นมา
“ ออกไปข้างนอกดีกว่าวะ ” ผมถอนหายใจกับความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ตอนนี้ผมอยู่กับมันมาได้ก็เกือบๆ 2 อาทิตย์ได้แล้วมั้ง? ตามจริงผมคิดว่านิสัยเสียๆของมันเดี๋ยวก็หายเองถ้าผมกับมันมาอยู่ด้วยกันนานๆ สงสัยผมจะคิดผิดไปถนัดที่นอกจากมันจะไม่ทำตัวเคารพผมแล้วยังกวนส้นเท้าหนักกว่าเดิมอีก
“ พี่แจ็คสัน! พี่แจ็คสัน! ” ผมหันใบหน้าหล่อเหลาไปทางต้นเสียงอย่างมีสเต็ปตามประสาคนหล่อ ชะแว๊บ! ผมหันไปก็เจอเด็กคนหนึ่งที่มากอดผมถ้าเป็นผู้หญิงผมก็ไม่ว่าอ่ะ แต่มันเสือกเป็นผู้ชาย! กูขนลุกโว้ย!
ผลั่ก!
ถีบแม่ง! เสือกกอดกูซะขนลุกเลยนะ ( =_= ) ผมยืนกอดอกมองไอ้เด็กนั่นที่กำลังทำหน้าเลื่อมใสใส่ผม สงสัยคงอยากจะโดนถีบอีกรอบใช่ไหม? แจ็คสันยกเท้าขึ้นหมายจะกระทืบให้จมดินแต่ก็โดนไอ้เวรโผล่เข้ามากอดขาด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
ตูจะกระทืบมัน แต่มันดันมายิ้มให้ตูนี้นะ?
“ พี่ครับ... ผมปลื้มพี่มากๆเลย ” มันเอาหน้ามาถูๆไถๆตรงกางเกงผมจนขนลุกไปหมด
“ ปล่อยกู! ” ผมพยายามจะดันหน้ามันออกไปจากขากางเกงผมให้จงได้ แต่มันก็ยังจะเอาหน้ามาแนบกับขากางเกงผมไม่ยอมปล่อย อ๊ากกกก~ เอามันออกไปจากขากางเกงกูที!!
“ พี่รู้ไหมว่าผมชอบพี่มาก! พี่เป็นไอดอลของผมเลยอ่ะ ” อ๊ากกกกก~ กูไม่อยากรู้โว้ย! ผมใช้มือจับมือมันแล้วสะบัดไปทางอื่นเมื่อเห็นว่ามือมันเกือบจะโดนช้างน้อยผมแล้ว
“ พี่โคตรเลวได้ใจผมเลยอ่ะ! ผมชอบๆ พี่ครับ! ผมขอลายเซ็นพี่หน่อยดิ! ” อืม... เหมือนมันจะชมนะ เฮ้ย! ไม่ใช่เว้ย! ในเมื่อมันไม่ยอมปล่อยออกไปง่ายๆผมก็จัดการที่จะอัดมันให้เละ แต่ก็มีมือใครสักคนหยุดหมันผมเอาไว้
“ ยูคยอม ปล่อยมือจากขากางเกงลุงเค้าได้แล้ว ” ผมหันไปมองไอ้คนที่ห้ามผมไว้ อ้าว... ไอ้เด็กเวรนั้นนี่หวา
“ เฮ้ย! ทำไมนายเพิ่งมาวะ มาร์ค! ” ไอ้เด็กที่ชื่อยูคยอมรีบกระเด้งออกจากขาเกงผมทันทีที่มาร์คสั่ง
“ รู้จักกันเหรอวะ ” ผมถามมาร์คที่ส่งสายตาโกรธๆใส่ผม อะไรของมันวะ! นี่กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะโว้ย!!
“ ว้าว! พี่แจ็คสันรู้จักมาร์ค เพื่อนผมด้วยเหรอ? ” ยูคยอมแทรกกลางระหว่างแจ็คสันกับมาร์คด้วยอาการที่ระริกระรี้
“ จะไม่รู้จักได้ไง ก็มันอยู่บ้านเดียวกับกู ” พูดจบยูคยอมก็เปลี่ยนเป้าหมายไปทางมาร์คที่ยืนทำหน้านิ่ง
“ เฮ้ย! มาร์ค ทำไมไม่บอกกูวะ ”
“ ก็นายไม่ได้ถาม ” มาร์คตอบในขณะที่สายตาก็มองไปยังแจ็คสันที่ทำหน้างงๆ กับอาการของมาร์ค
“ เฮ้ย! กูขอไปนอนค้างบ้านมึงหน่อยดิ! ” ผมเบิกตากว้างเมื่อได้ฟังเพื่อนของมันพูด แหม... พูดเหมือนบ้านกูเป็นสถานสงเคราะห์เลยนะ =o=
“ ถามเจ้าของบ้านก่อนสิ ว่าเค้าจะให้อยู่ไหม ” มาร์คพูดน้ำเสียงเรียบอย่างไม่มีอารมณ์
“ พี่แจ็คสันครับ! ให้ผมไปค้างด้วยนะครับ แค่คืนเดียวเองนะครับ ” อ้าว... ไงมันโยนให้ตูอย่างนี้วะ
“ เอ่อๆ เอามือมึงออกไปจากหน้าอกกูซะทีดิ! ” ผมบัดมือมันให้ออกจากหน้าอกอย่างรำคาญส่วนมันก็ดีใจดี๊ด๊า
“ แล้วบ้านพี่อยู่ไหนอ่ะ ”
ณ บ้านแจ็คสัน
“ อ้าว! บ้านพี่อยู่นี่เหรอ? พอดีเลยบ้านผมเลยไปจากบ้านแค่สิบกว่าหลัง งั้นผมไปเก็บมาค้างวันหนึ่งก่อนนะ ” เฮ้ย! ผมอ้าปากห้ามมันไม่ทัน ชิบ! ถ้าบ้านมันห่างจากผมแค่สิบกว่าหลังทุกวันมันต้องมาบ้านผมแน่! เวร!ย้ายบ้านทันป่าววะ
“ นี่มึงทำอะไรวะ ” ผมหันไประบายอารมณ์ใส่ไอ้ตัวต้นเรื่องที่ยังตีหน้านิ่ง ไม่เมื่อยบ้างรึไงวะ?
“ ผมทำอะไร ” มุมปากมาร์คกระตุกขึ้นเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“ มึงเป็นไรวะ โกรธอะไรกู ” ไหนๆก็พูดเรื่องที่ทำให้ผมหงุดหงิดออกไปแล้วกัน
“ ลุงถามผมว่าโกรธอะไร ” มาร์คพูดกระแทกทุกคำในประโยคพร้อมกับก้าวขาไปใกล้ตัวต้นเหตุที่ทำให้มาร์คเองก็หงุดหงิดเช่นกัน
“ นี่ลุงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ว่าทำไมผมถึงปากแตก!! ” มาร์คตะโกนใส่แจ็คสันอย่างห้ามอารมณ์โกรธของตัวเองไม่อยู่ แต่ถามว่าชายหวังกลัวไหม? บอกได้เลยคำเดียวว่า... กลัวดิ! ไม่น่าถาม
“ ล่ะ... แล้วกูไปทำอะไรเล่า! ” เงิบเลยครับพี่น้อง ปกติเวลาผมกวนส้นใส่มันก็ไม่เคยตะโกนแบบนี้ใส่ผมอ่ะ
“ ลุงปล้นจูบผมไปอย่างหน้าด้านๆ ” หา! งั้น... ไอ้ที่ปากกูเจ็บๆหลังจากที่เมาก็เพราะว่า...
“ มึงอย่ามาตอแหลดิ ” ม่ายยยยยยย~ กูไม่ยอม กูไม่รับ ToT
“ อย่างนั้นให้ผมทำให้ดูไหมล่ะ! ” มาร์คพูดด้วยอารมณ์โกรธอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น มือหนากระชากหน้าแจ็คสันให้รับจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธและการความอดทนต่างๆที่ขาดออกจากกัน แจ็คสันตัวแข็งทื่อก่อนจะเปลี่ยนเป็นพยายามจะผลักไอ้เด็กเวรออกไปไกลๆ ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้แจ็คสันก็เริ่มจะเวียนหัวมันไม่อาการให้เขาได้หายใจเลย ก่อนที่มาร์คจะผละออกจากริมฝีปากที่บวมขึ้นมานิดหน่อยก็ได้จัดการกัดปากแจ็คสันจนแตกเหมือนอย่างที่ตัวเองเป็น
“ เฮ้ย! มึงทำอะไรพี่แจ็คสันของกูอ่ะ! ” ยูคยอมที่มาอย่างไม่รู้จังหวะตะโกนออกมาอย่างตกใจ อย่าว่าแต่มันเลยแม้แต่กูยังตกใจเลย!!
ToT
************************************************
งานนี้น้องมาร์ครุกเขาอย่างเดียว จ๊ากกกกกกกกกก~
อย่างฮ่า ขอคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค้าาาา
ความคิดเห็น