คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (JB x Youngjae) วันเริ่มต้นแห่งหายนะ
------------------------------------------------------------
เกลียด! เกลียด! เกลียด!
ผมเกลียดผู้ชายคนนั้น หลังจากที่อีกฝ่ายจากไปผมก็พยายามจะลุกขึ้นความรู้สึกปวดๆตรงข้อแขนกับก้นก็ยังอยู่ ตอนนี้มันเป็นอะไรที่ทุเรศสุดๆ มีนักเรียนในบริเวณต่างพูดเสียงซุบซิบดังไปทั่ว
นี่ถ้าไม่ซุบซิบเสียงดังเค้าคงจะคิดว่าตัวเองกำลังเป็นที่น่าสนใจในตอนนี้แน่ -.-
คนที่ผมเกลียดมีอยู่ 3 ประเภท
1. พูดคำหยาบอย่างไม่มีมารยาท (ถึงแม้ว่าผมจะพูดบ้างแต่ไม่ใช่ว่าจะพูดอะไรอย่างไม่มีหัวคิด)
2. พวกที่ทำตัวอันตพาลไปวันๆ (อันนี้ยอมรับว่าโครตจะไม่ชอบแต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดนะ)
3. พวกตัวปัญหาและดูถูกชาวบ้าน (อันนี้เกลียดสุด)
สรุปของที่สรุปก็คือ... ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นทุกข้อที่ผมกล่าวมานะสิ!
“ เธอจ๊ะ นี่ ” สงสัยผมกำลังระลึกถึงไอ้พวกที่ผมไม่ชอบมากไปหน่อยก็เลยไม่ได้ยินเสียงอาจารย์คนนั้น
“ คะ... ครับ ? ”
“ เธอเป็นเด็กใหม่ชื่อ ชเว ยองแจ ใช่ไหม? ” ผมพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงตอบคำถามอีกฝ่าย ว่าแต่อาจารย์รู้ชื่อเราด้วยแฮะ ฮอตใช่ได้นะเนี่ย
“ ดีเลย! ครูหาเธอตั้งนาน... ว่าแต่ว่านะ... หน้าตาจืดใช่ได้นะเนี่ย ” อาจารย์คนนั้นมองผมอย่างวิพากษ์วิจารณ์ไปตามประสา แต่อาจารย์รู้ไหมครับ ? คำพูดของอาจารย์เมื่อกี้เนี่ย มันทำผมจุกจนแทบพูดไม่ออกเลยนะ ToT
“ ไม่ทราบว่ามีอะไรเหรอครับ ” ผมพูดอย่างแอบเคืองเจ๊แกนิดๆ
“ ยินดีด้วยนะ! ฉันเป็นอาจารย์ประจำห้องของเธอ ฉันชื่อ เฟย ประจำห้อง 4-c ” เจ๊เฟยพูดรัวใส่ผมพร้อมกับจับข้อมือผมที่ไอ้ผู้ชายคนนั้นจับไว้แดงเถือก จนผมแอบนิ่วหน้าเจ็บปวดนิดๆ
“ ไปเข้าห้องกันดีกว่า! ครูอยากจะแนะนำเธอให้เพื่อนๆรู้จักแทบจะแย่แล้ว ” ดูท่าทางคุณเธอจะตื่นเต้นกว่าผมซะอีก
ห้องเรียน 4-C
ผมเดินตามหลังอาจารย์เฟยเข้าห้องที่น่าจะเป็นห้องที่ต้องเรียนในวันนี้ เสียงเด็กในห้องเป็นอะไรที่ทำให้ผมปวดรูหูสุดๆ คนพวกนั้นเอาแต่พูดเสียงดังโดยไม่ฟังอาจารย์เฟยที่ตะโกนบอกให้หยุด
“ นี่! หยุดพูดกันได้แล้ว! วันนี้มีนักเรียนเข้าใหม่นะ! เอ้ย! ฟังมั้งดิ! ” ยิ่งเธอพูดนักเรียนพวกนั้นก็ยิ่งพูดดังเข้าไปใหญ่
“ เฮ้อ~ ยอมแพ้แล้ว... ยอมแพ้แล้ว ” เธอพูดเหมือนกับคนที่ปลงตก
“ แนะนำตัวได้แล้วจ๊ะ ”
“ สวัสดีครับ ผมชื่อชเว ยองแจ ยินดีที่ได้รู้จัก ” เมื่อผมแนะนำเสร็จจากที่คนพวกนั้นเอาแต่พูดเสียงดังไม่ฟังคนอื่นกลายเป็นเอาเรื่องผมไปเป็นประเด็นซะงั้น
“ โห! หน้าจืดจังเลยอ่ะ ไม่ใช่สเป็คเลย ”
“ หน้าตากวนตีนใช่ได้นะเนี่ย ”
“ ไม่เห็นจะหล่อเลยอ่ะ ”
และอีกสารพัดเสียงวิจารณ์ที่ทำให้ผมเริ่มจะห่อเหี่ยวลงเรื่อยๆ นินทาในใจบ้างก็ได้นะ -.- +
ในขณะที่ผมกำลังเริ่มเซ็งกับคนในห้องก็เกิดเสียงดังจากทางประตูดัง ’ปัง’ จากที่เคยมีแต่เสียงดังกลับกลายเป็นว่าเสียงนั้นเงียบซะจนหายใจไม่ทั่วท้อง ผมหันไปทางประตูเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาของผมจะเบิกตากว้างออกมา
ผู้ชายคนนั้น...
ไอ้คนที่ทำผมต้องเจ็บตัวไปเมื่อเช้านี้...
มัน-มา-อยู่-ตรง-หน้า-ผม-ได้-ยัง-ไง!!!!!!!
“ อิม แจบอม เธอเข้าห้องสายอีกแล้วนะ ” ผู้ชายคนนั้นเหล่มองหน้าอาจารย์ก่อนจะเลื่อนมามองที่ผมแล้วกระตุกรอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายออกมา
“ ผมจะเข้าห้องสาย... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับอาจารย์ อีกอย่างถ้าอาจารย์ไม่พอใจจะไปฟ้องผู้อำนวยการอย่างที่อาจารย์คนอื่นทำก็ได้นะ ” เขาเดินเข้ามาแล้วกระแทกไหล่ผมจนเซไปด้านหลัง บ้ารึเปล่า! ทางอื่นมีตั้งหลายทางแล้วทำไมต้องมาเดินกระแทกไหล่ผมด้วย!
“ เกะกะจริงๆ ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามอย่างปิดไม่มิด ทำให้ยองแจแอบกัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจ
ชาติที่แล้วเขาแอบเอาปืนไปไล่จี้ไอ้บ้านี่รึไง!? ถึงได้ทำตัวหาเรื่องกันแบบนี้
“ เออ... ยองแจจ๊ะ ” หลังจากที่อึ้งไปอยู่นานอาจารย์ก็เริ่มเรียกชื่อผม
“ ครับ ”
“ ที่นั่งของเธออยู่ตรงข้างหน้าต่างโต๊ะที่หก ” ผมพยักแล้วเดินไปตามที่คุณเธอบอก แต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นดันยืนขวางทางผมทำให้ผ่านเข้าไปไม่ได้
“ ช่วยหลีกไปหน่อยได้ไหม? ” ผมมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆโดยไม่หลบสายตา สิ่งที่ตอบกลับมาก็คือ... ความเงียบ
“ นี่! ” ความหงุดหงิดเมื่อเช้าก็เริ่มกลับมาอีกรอบ ผมก็เลยกระแทกส้นเท้าลงบนรองเท้าอีกฝ่ายอย่างแรงและมันก็ได้ผล
“ โอ๊ย! Shit ! ” สะใจชะมัด! ถือว่าเป็นค่าที่นายทำให้ให้ผมเจ็บตัวแล้วกันนะ (^.^)
ยองแจเดินผ่านอีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดีไปที่โต๊ะของตัวเอง ร่างบางล้มตัวนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับเอาสมุดจดขึ้นมาเพราะเขาไม่มีหนังสือเรียน ในขณะที่ร่างสูงก็เดินมาทางยองแจ แต่เขาก็ไม่สนใจอะไรมากก็แค่เก็บปากกาในกระเป๋าขึ้นมา จู่ๆผู้ชายคนนั้นก็ถีบโต๊ะผมแล้วนั่งลงที่โต๊ะตัวเองอย่างไม่สำนึกผิดและไม่มีคำขอโทษสักคำ
โครม!
“ อย่าคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงอยู่เฉยๆ เพราะไอ้คนที่กล้ากับกู... ไม่มีใครรอดชีวิตสักคน ” ร่างสูงเว้นวรรคก่อนจะพูดต่อ
“ รวมถึงไอ้เด็กใหม่อย่างมึง... ระวังตัวเอาไว้ให้ดีล่ะ ” วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหน้าซีด หัวใจเต้นแรง และมีเหงื่อไหลออกมาตามใบหน้าและมือขึ้นมา เพราะเมื่อกี้... ผมเห็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมและดวงตาที่ฉายแววอันตรายออกมาอย่างเห็นได้ชัด
นี่ผม... ทำอะไรบ้างอย่างพลาดไปรึเปล่า?
------------------------------------------------------
มาต่อแล้วนะ
ขอโทษด้วยค่ะที่พึ่งมาลงเอาตอนนี้ อีกอย่างไรต์เตอร์ก็กำลังคิดว่าเรื่องนี้ควรจะแต่ง NC ดีรึเปล่ายังไงก็ช่วยบอกด้วยนะค่ะ ^_^
ป.ล อย่าลืม comment ให้กำลังใจด้วยค่ะ
ความคิดเห็น