คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความคิดเห็นของมาร์ค
************************************************
ความคิดเห็นของมาร์ค
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ดีที่สุดที่มาร์คจะนั่งเล่นเกมอย่างมีความสุขที่สุด การบ้านก็ไม่มี เขียนรายงานก็ไม่มี เพื่อนก็ไม่มีใครว่างจะไปเล่นเกมด้วยเลยสักคน แต่ถึงจะมีหรือไม่มีมันก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไรเลยสำหรับเค้า
มาร์ค ต้วน ย้ายมาอยู่เกาหลีตั้งแต่ 10 ขวบ บินไปบินมาระหว่างเกาหลีและอเมริกา เขาเป็นเด็กต่างชาติก็ไม่แปลกที่จะไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไรในเกาหลี มีแต่เกมเท่านั้นแหล่ะที่ทำให้เขาสนุกมากกว่าที่จะอยู่กับเพื่อน ตอนนี้เค้ากำลังอยู่บ้านของลุงที่ชื่อว่าแจ็คสัน ที่ผมแต่งงานปลอมๆกับเขาก็แค่อยากที่มีอะไรที่น่าเล่นมากกว่าที่จะต้องนั่งเล่นเกมอยู่เฉยๆ
“ เฮ้ย! หยุดเล่นเกมแล้วมาแดกข้าวได้แล้ว ” มาร์คหันมามองแค่เพียงหางตาก่อนจะหันไปเล่นเกมเหมือนเดิน อืม... เหมือนผมจะเข้าใจผิดนะ แค่เห็นหน้าก็ไม่อยากจะหันไปมองแล้ว
“ เฮ้ย! ได้ยินกูพูดไหมเนี่ย! ” ผมไม่ชอบเลยที่ตาลุงนั่นพูดคำหยาบใส่ผมแบบนี้
แจ็คสันวางจานอาหารลงบนโต๊ะแล้วก้าวขาไปฉกเครื่องเกมออกจากมือหนาพร้อมกับยักคิ้วกวนส้นไปในตัวก่อนจะเอาไปวางตรงโต๊ะอาหาร
“ เอาเกมผมคืนมา ” สายตานิ่งๆที่มีเปลวไฟขุ่นๆขึ้นบวกกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของมาร์ค คงมีแต่คนโง่เท่านั้นแหล่ะที่จะมองไม่เห็นความผิดปกติของมาร์ค
“ เกมเอาไว้ที่หลัง มากินข้าวได้แล้ว ” แจ็คสันที่นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะลงมือกินของที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่สนใจ
“ ผมไม่กิน ” มาร์คเดินมาหยิบเกมกดพร้อมกับพูดใส่อีกฝ่ายอย่างหยิ่งๆว่า
“ หึ! แม้แต่ปลายังทอดไหม้จนดำแบบนี้ แถมเนื้อหมูก็ยังทำไม่สุก อย่างนี้ใครจะไปกินลงมีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นแหล่ะที่จะกินลง ” หลังจากฝากคำพูดแสบๆคันๆไว้มาร์คก็ขึ้นไปข้างบนพร้อมกับเปิดประตูซะดัง ‘ ปัง ’
“ ไอ้เด็กเวร! แน่จริงก็อย่าหนีขึ้นบนดิวะ! ” แจ็คสันตบโต๊ะโวยวายดังสนั่นไปทั่วบ้าน ทำให้คนที่อยู่แถวนั้นพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายตั้งแต่เด็กนั้นเข้ามาก็เกิดเรื่องเอะอะโวยวายนับไม่ถ้วนจนบ้านข้างๆต้องทำใจรับชะตากรรมอย่างข่มขื่น
ห้องแจ็คสัน
“ ฮาโหล... ว่าไงครับพี่ชานซอง ” ตอนนี้ผมกำลังพูดกับพี่ชานซองที่ผลักไสผมออกจากบ้านมาอยู่ที่บ้านตาลุงสติไม่ดีคนนี้
‘ เป็นไง... อยู่กับแจ็คสันสบายดีไหม? ’ ผมขมวดคิ้วกับคำถามของคนปลายสาย
“ ถ้าผมบอกว่าไม่สบายล่ะ ” แค่คำตอบของมาร์คก็ทำให้ชานซองหัวเราะออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ
‘ ชั้นนึกว่านายจะสนใจแค่เกมซะอีก แจ็คสันนี่ก็ไม่เบานะ ’ น้ำเสียงของชานซองดูจะดี๊ด๊าขึ้นมาหน่อยๆ
“ เลิกพูดเรื่องที่ทำให้ผมขนลุกได้แล้ว ” มาร์คตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด
“ ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า อย่าจริงจังสิ ” ชานซองพยายามจะกลั้นหัวเราะแทบเป็นแทบตาย
“ แค่นี้นะ ” มาร์คทำท่าจะวางสายแต่ก็โดนชานซองห้ามไว้
“ อะไรกัน... พี่ชายอุตสาห์โทรมา ” ไม่ทันพูดจบมาร์คก็ตัดสายทันทีอย่างไม่ใยดีใดๆ
“ น่าเบื่อจัง ” ผมได้แต่นอนเล่นเกมอยู่แบบนั้นจนเวลาเลยไปเที่ยงกว่าๆ ตอนนี้ผมไม่รู้สึกหิวแค่เซ็งที่เกมตัวนี้ผมทำมันผ่านด่านไปไม่ได้ จนแล้วจนรอดผมก็เลยตัดสินใจที่จะลงไปข้างล่างอีกครั้ง ข้างล่างมันเงียบมากท่าทางลุงนั้นจะออกไปข้างนอก ในเมื่อไม่มีอะไรทำแล้วผมก็ควรจะออกไปข้างนอกเหมือนกัน
“ ฉันบอกแล้วไง? ว่าฉันไม่ได้ชอบนาย ” ผมขมวดคิ้วเมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกับเสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ผมแอบคุ้นๆ
“ ทำไมล่ะ? ” อา... จะไม่คุ้นได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อเสียงนั้นเป็นของตาลุงประสาทกลับนั้นต่างหาก มาร์คนั่งมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างสนใจพลางกินขนมไปพร้อมๆกัน
“ ฉันมีคนที่ชอบแล้ว ” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างติดจะรำคาญอยู่หน่อยๆ
“ หา... ” แจ็คสันอ้าปากกว้างก่อนที่จะพูดอะไรก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาตัดหน้าเสียก่อน เธอรับโทรศัพท์สักพักก่อนจะ say goodbye แล้วก็เดินจากไป
“ โธ่เว้ย! ” แจ็คสันเหมือนจะสติแตกที่โดนเจ้าหล่อนปฎิเสธ เขาหันซ้ายหันขวาจนไปเจอผมที่นั่งกินขนมมองดูสถานการณ์ต่อไปเรื่อยๆอย่างสบายใจ
“ มึงมาทำอะไรที่นี้วะ ” ผมมองหน้าเขาโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำเดียว แต่น่าแปลกที่คราวนี้เขาไม่ได้โวยวายอย่างที่ปกติชอบทำ
“ ช่างมันเหอะ... มึงมานี่กับกูหน่อยดิ ” เขาจับข้อมือผมแล้วออกแรงลากผมให้ไปด้วย เขาพาผมเข้ามาที่ร้านอะไรสักอย่างที่ผมเองก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆตาลุงนั้นสั่งเหล้ามากินย้อมใจซะเพียบ
“ อาการหนักกว่าที่คิด ” ผมบ่นกับตัวเองไปเรื่อยอย่างนั้น ตาลุงนั้นหลังจากเมาได้ที่ก็เอาแต่ถามคำถามที่น่ารำคาญใส่ผมไม่หยุด
“ มึงบอกกูดิ! กูไม่ดีตรงไหนวะ ” พอผมไม่ตอบเขาก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆผมแถมยังเอาตัวเองมาเบียดผมอีก
“ ไปไกลๆ เหม็นเหล้า ” ผมใช้ฝ่ามือดันหน้าอีกฝ่ายให้ไปห่างๆ พอเป็นอย่างนั้นแจ็คสันก็ใช้มือทั้งสองข้างโอบตัวมาร์คไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เพราะกินเหล้าเข้าไปแจ็คสันถึงได้มีอาการแบบนี้ ถ้าเป็นอย่างปกติล่ะก็...
“ บอกมาดิ! มึงบอกมาดิ! เชี่ย! ทำไมมันไม่รักกู ” แล้วผมจะรู้ไหมล่ะเนี่ย! มาร์คกรอกสายตาไปมาอย่างเซ็งๆ ยิ่งแจ็คสันออกแรงกอดและขยับตัวเข้ามาใกล้ก็ยิ่งทำให้มาร์คมีที่นั่งน้อยลงไปเรื่อยๆ
“ แจ็คสัน... เอาหน้าออกไปห่างๆผมซะ ” เป็นครั้งแรกที่มาร์คเรียกชื่อจริงๆอีกฝ่ายออกมาเพราะตอนนี้เค้าเริ่มจะอารมณ์ขึ้นมากับกิริยาท่าทางอีกฝ่ายที่กำลังทำอยู่
“ หรือว่ากูยังดูดีไม่พอ ห๊ะ! กูมันเชี่ยมากเลยใช่ไหม... อืม... ” จู่ๆแจ็คสันก็ก้มลงไปจูบมาร์คอย่างไม่ทันตั้งตัว ปลายลิ้นที่สอดเข้าไปในโพล่งปากมาร์คดูไม่ได้เรื่องเอาซะเลยจนมาร์คต้องเป็นฝ่ายลุกเข้าไป แจ็คสันที่เริ่มจะไม่มีอาการหายใจในการจูบก็ได้แต่ดิ้นพล่านสุดท้ายก็เผลอกัดปากมาร์คจนเลือดออกแล้วสลบล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
“ ให้ตายสิ ” มาร์คเช็ดเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดก่อนจะใช้ปลายเท้าเตะเบาๆตรงเอวอีกฝ่าย
บ้าจริง! สลบไปแล้ว
มาร์คแทบอยากจะกระทืบอีกฝ่ายแต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ เพราะเขายังไม่อยากเสียการควบคุมอารมณ์ของตัวเองตอนนี้
“ ลุงครับ! เก็บตังค์ด้วยครับ! ” เอาเถอะ! ไว้ให้ตาลุงนี้ตื่นมาก่อนแล้วค่อยชำระหนี้สินความโกรธของเขาให้สะใจไปเลย มาร์คกัดฟันตัวเองอย่างพยายามจะห้ามอารมณ์ใจตัวเองตอนนี้
# มาร์คใสใส ไม่มีอยู่จริง 555555+
****************************************************
แจ็คสันแซบเวอร์ 55555555+
ช่วยคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยคะ ^ ^
ความคิดเห็น