คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : มันคงเป็นความรัก MarkBam (100%) The End
มิอยากจิบอกว่าตอนนี้คือตอนจบของมาร์คแบมแล้วคะ แอบเศร้าจิตเล็กน้อย T_T
---------------------------------------------------------------------
แม้ว่าเหมือนไม่มีโอกาส... แม้ว่าฉันต้องพลาดไปกี่สักที
แต่ว่าความรัก... ก็ยังขอให้ฉันทำแบบนี้
ร่างเล็กของแบมแบมกำลังยืนอยู่ตรงตึกอาคาร 3 ในหัวสมองของเค้าตอนนี้ได้มีเสียงของแจ๊คสันที่ตามหลอกหลอนหูเค้าไม่เลิกสักที
‘ อย่างแรกที่มึงจะต้องทำคือ... เปลี่ยนความคิดของมันซะ รุกเข้าไปหามันอย่างเนียนๆยั่วให้มันติดกับมึงจนโงหัวไม่ขึ้น ‘ อยากจะบ้าตาย! ปีนี้ผมเพิ่งจะอายุ 17 ปีเชียวนะ ให้ไปทำอะไรแบบนั้นสักวันต้องโดนแฟนคลับพี่เค้าตามไปรุมกระทืบแน่ๆ มือเล็กจับกล่องที่ข้างในมีขนมที่เค้าอุตสาห์ลงทุนทำเองมาให้มาร์คฮยอง สักพักแบมแบมก็อดกังวลไม่ได้
ถ้าเอาไปให้เขา... เขาจะไม่ทิ้งมันลงไปใช่ไหม ?
แต่ถ้าเขาไม่รับ... แล้วเดินผ่านเขาไปอย่างที่เคยทำล่ะ ?
“ คิดจะเอาไปให้มาร์คฮยองของนายเหรอ... เสียใจด้วยนะ หมอนั่นไม่ชอบของหวานหรอก ” เสียงเจบีที่ดังใกล้ๆหูแบมแบมทำให้เจ้าตัวสะดุ้งจนแทบจะเผลอปล่อยกล่องขนมตกพื้น เกือบไป... เกือบไป
“ เออ... ” พี่คนนี้ชื่ออะไรกันน่ะ ถึงแม้จะเห็นอีกฝ่ายเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่มาร์คก็เถอะ
“พี่ชื่อเจบี อะไรกัน? จะตามจีบเพื่อนพี่แต่กับไม่รู้จักชื่อพี่ ข้อมูลไม่แน่นหนาเลยนะ ” แก้มของแบมแบมก็แดงขึ้นมาอย่างอับอาย หมดกัน! ทั้งๆที่เค้าอุตสาห์เก็บเป็นความลับกับแจ๊คสันแค่สองคนแท้ๆ
“ พะ...พี่รู้ได้ไง! ” เจบีไม่ตกใจกับเสียงตะโกนของแบมแบมเพียงแค่ยิ้มอย่างกวนๆ ร่างสูงขยับเข้าใกล้ร่างเล็กมากขึ้นก่อนจะก้มหน้าไปใกล้แบมแบม ชักอยากเล่นสนุกซะแล้วสิ
“ จะ... จะทำอะไรผมอ่ะ ”
“ เงียบหน่อยน่า เดี๋ยวหมดสนุกนะ ” หัวคิ้วของแบมแบมขมวดติดกันอย่างช่วยไม่ได้ ฮือๆ พี่คนนี้น่ากลัวจังเลย ToT
“ เพราะงั้นช่วยให้ความร่วมมือด้วยนะ ” จู่ๆพี่เจบีก็เอาหน้ามาใกล้ผมกว่าเดิม อีกนิดปากก็จะติดกันอยู่แล้ว แงๆ ไม่เอานะ! เขาอยากจะเก็บ First Kiss ไว้ให้มาร์คฮยองคนเดียวนะ ให้ตายเขาก็ไม่ยอมโดนอีกฝ่ายพรากความบริสุทธิ์ของเขาไปเด็ดขาด!
“ ถ้าพวกนายจะทำกันล่ะก็... ก็ไปทำกันที่อื่น มันเกะกะขวางทางชาวบ้าน ” มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไร้อารมณ์ยิ่งสายตาที่มองมาที่แบมแบมก็ยิ่งทำให้ร่างไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองขึ้นไป
“ มะ... มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ” แบมแบมพยายามจะอธิบายทั้งเขาก็ไม่กล้าจ้องตาอีกฝ่ายเหมือนความกล้าที่เขาเคยมีเริ่มจะหายไปอีกแล้ว...
“ เฮ้ย! อย่าไปดุน้องเขาสิวะ ดูดิตัวสั่นไปหมดแล้ว ” ร่างสูงที่อยู่ใกล้เขาดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย แถมยังไม่วายมาโอบไหล่เขาอีก
“ เรื่องของนาย... ตอนนั้นนายเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอว่าจะเลี้ยงข้าวฉัน ” ประโยคแรกของคนตรงหน้าแทงใจดำของร่างเล็กอย่างจัง
เขาควรจะออกไปจากตรงนี้ดีรึเปล่านะ... ท่าทางขนมที่เขาทำมาคงไม่มีประโยชน์อะไรเลย
“ จริงแฮะ น้องจะไปกินข้าวกับพวกพี่ไหม? ” ร่างเล็กยังไม่ทันได้อะไร เจบีก็พูดขัดขึ้นมา
“ ไม่ต้องตอบหรอก ไปกินข้าวกันเลยดีกว่า ” คุณแม่ครับ... ในชีวิตนี้ผมยังไม่เคยเจอใครน่ากลัวแบบนี้มาก่อน ผมไม่คิดว่าการทำตามสิ่งที่แจ๊คสันแนะนำมามันจะง่ายอย่างที่คิดเลย ตอนนี้มาร์คฮยองก็ยังไม่สนใจผมเหมือนอย่างที่เคยเป็นอีก
.
.
.
ณ สวนโรงเรียน
“ นายจะไปไหน ” มาร์คถามเจบีที่ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ส่วนผมน่ะเหรอ ก็นั่งกินขนมที่ผมทำมาเองโดยครึ่งนึ่งโดนพี่เจบีแย่งกินจนเหลือเพียงเท่านี้ ทั้งที่ทำมาให้มาร์ค ฮยองแท้ แบมแบมกัดคุกกี้ด้วยความรู้สึกเศร้าๆ
“ ลืมหยิบงานมาจากห้องห้องอาจารย์วะ เดี๋ยวมา ” พูดจบร่างสูงก็วิ่งออกไปทิ้งให้เค้านั่งอยู่กับมาร์คฮยองแค่สองคน
ตึกตัก!
ตึกตัก!
ตึกตัก!
ร่างเล็กพยายามจะห้ามไม่ให้หัวใจตัวเองเต้นแรงไปมากกว่านี้ สถานการณ์ช่างดูเงียบเกินไปจนเค้ารู้สึก... อึดอัด
สถานการณ์แบบนี้เค้าควรทำยังไงดีล่ะ? ควรชวนคุยดีไหมนะ?
“ พี่... เอาขนมไหม ? ” ผมเอ่ยถามเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ อีกฝ่ายก็แค่จ้องหน้าเค้านิ่งๆก่อนจะยอมเปิดปากพูด
“ ฉัน- เกลียด-ของ-หวาน ” คำพูดของอีกฝ่ายทำร้ายเขาอีกแล้ว ผมฝืนยิ้มออกมา ไม่เป็นไร ก็เขาไม่ชอบของหวานจริงๆนี่น่า
“ ขอโทษครับ ”
“ นายกับเจบีเป็นอะไรกัน ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเขา นี่เป็นครั้งแรกที่มาร์คฮยองเป็นฝ่ายถามเขาก่อน
“ ผมก็แค่รู้จักพี่เขาเฉยๆน่ะครับ ”
“ เหรอ... แล้วไอ้ที่พวกนายเอาหน้าใกล้กันแบบนี้ หมายความว่าไง ? ” คำถามของมาร์คทำเอาแบมแบมพูดไม่ออก เค้ากำลังโดนเข้าใจผิด
“ ผม...ผม... ” จะพูดยังไงดีล่ะ? จะบอกว่าพี่เค้าก็แค่แหย่เล่นแบบนั้นล่ะก็... มาร์คฮยองจะเชื่อเขาบ้างไหม? คงไม่หรอก...
ในหัวแบมแบมมีความคิดมากมายที่หลั่งไหลเข้าไม่หยุด ทั้งกลัว ทั้งไม่กล้า ไม่อยากที่จะโดนดุหรือถูกเมินเฉยอีก เค้าควรจะบอกมันไปเลยดีรึเปล่านะ
“ หึ! เห็นหน้าซื่อๆไม่คิดว่านายจะแกล้งเข้าหาด้วยวิธีการแบบนี้ ” สีหน้าของมาร์คบ่งบอกว่าดูแคลนเขามาก ทำไม่เขาถึงไม่ยอมเปิดใจมองเห็นสิ่งที่แบมแบมทำมาตลอดบ้างเลย
“ ไม่ใช่แบบนั้นนะ! ” แบมแบมไม่รู้ว่าเสียงของเค้าจะมีใครได้ยินบ้างหรือจะมีใครแอบฟังบ้าง ตอนนี้เค้าเจ็บ เจ็บปวดมากกว่าตอนที่โดนอีกฝ่ายเมินเฉย เจ็บกว่าที่อีกฝ่ายพูดจาเย็นชาใส่เขา แบมแบมไม่อยากจะทนอีกต่อไปแล้ว
“ แล้วมันเป็นแบบไหน! จะบอกว่ามันเข้ามาหานายเองเหรอไง ” ดวงตาคมตวัดมองร่างเล็กอย่างหงุดหงิด
“ อึก... ” แบมแบมกัดปากตัวเองกลั้นน้ำตาเอาไว้ เป็นเพราะน้ำตารึเปล่านะที่ทำให้เขามองคนตรงหน้าไม่ค่อยชัดเลย
“ ผม... ขอตัวก่อน ” แบมแบมรีบลุกออกไปจากบริเวณนั้น อยากรู้จังตอนที่เค้าร้องไห้ออกมา มาร์คฮยองยังจะมองเค้าด้วยสายตาแบบนี้อีกไหม?
ตึก!
ตึก!
ตึก!
“ แจ๊คสัน อึก... ” ผมเรียกชื่อแจ๊คสันทั้งๆที่ตัวเองเหนื่อยและร้องไห้ไปพร้อมๆกัน แจ๊คสันมองผมอย่างตกใจ ร่างสูงเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับสีหน้าที่ไม่สบายใจ
“ เป็นไรวะ ไม่ต้องร้องนะ ” เขากอดปลอบผม มือหนาลูบหลังและเส้นผมเป็นเชิงปลอบใจให้กับร่างเล็กที่ดูแสนจะอ่อนแอกว่าปกติ
“ ไอ้พี่มาร์คนั่นมันทำอะไรมึง ” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างไม่กลัวว่าคอตัวเองจะหลุด
“ โธ่เว้ย! ถ้ามึงไม่บอกแล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงเป็นห่าอะไร!! ” แจ๊คสันไม่สบอารมณ์เลยที่ต้องมาเห็นเพื่อนเขาในสภาพแบบนี้
“ อึก... เราคิดว่า เราจะหยุด อึก… หยุดเรื่องนี้ไว้สักพักนึง ” แบมแบมเค้นเสียงพูดด้วยความยากลำบาก รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เจ็บหน่วงๆตรงหน้าอกอย่างไม่มีสาเหตุ
“ ไหนมึงบอกว่า... มึงจะไม่เสียใจในสิ่งที่มึงทำไง ” แจ๊คสันทำได้เพียงแค่พูดเบาๆกับตัวเอง เขายังไม่อยากให้เพื่อนของเขาต้องร้องไห้ไปมากกว่านี้อีก
หลายวันมานี้แบมแบมเริ่มเปลี่ยนไป ร่างเล็กพยายามจะไม่พบหน้าอีกฝ่าย ไม่ทักทาย พยายามเดินเลี่ยงอีกฝ่ายทุกครั้งที่พบหน้า อย่างเหตุการณ์ตอนนี้ที่กำลังจะเกิดขึ้น…
แบมแบมเกิดนึกอะไรขึ้นมาจึงได้ชวนแจ๊คสันไปเดินเล่นตรงสวนโรงเรียนทั้งที่แบมแบมไม่เคยขอร้องให้ให้มาเดินเป็นเพื่อนด้วยเลยสักครั้งหนึ่ง
‘ ท่าทางจะอาการหนักว่ะ ‘ แจ๊คสันคิด
“ เราไม่ได้มาเดินด้วยกันแบบนี้นานแล้ว เนอะ ” เออสิ! พูดอย่างกับว่ามึงเคยชวนกูมาอย่างนั้นแหล่ะ ถ้าหากไม่ใช่ว่าเพื่อนเขากำลังอยู่ในอาการอกหัก ป่านนี้เขาคงพูดอย่างนั้นออกไปแล้ว
“ แล้วมึงคิดยังไงถึงชวนกูมาเดินเล่นวะ? ” พอพูดอย่างนั้นแบมแบมกลับหยุดเดินทันทีแล้วหันหลังกลับแทบไม่ทัน เพราะอะไรน่ะเหรอ...
“ อ้าว! แจ๊คสันมาทำอะไรแถวนี้วะ ” น้ำเสียงที่ดูกวนตีนไม่ได้ต่างอะไรจากแจ๊คสันดังขึ้น แบมแบมอยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ แต่แจ๊คสันกลับจับข้อมือเขาไว้แน่นไม่ให้ไปไหน
“ มาเดินเล่นกับเพื่อน แล้วไอ้พี่เจบีมาเดินทำซากอะไรตรงนี้ครับ ” แจ๊คสันพูดในขณะที่เหล่ตามองแบมแบมและไอ้ตัวปัญหาที่ยังยืนมองเขม็งมาที่พวกเขา หน้าตากวนตีนชิบหาย!
“ น้องแบมแบม ” เจบีทักร่างเล็กที่ยืนหันหลังอยู่
ทำไงดี? ทักเขากลับดีไหมนะ... ถ้าหันหลังกลับไปก็ต้องพบคนใจร้ายนั้นอีก
ความรู้สึกของผมดูขัดแย้งจนพันกันยุ่งเหยิง ตั้งใจจะตัดใจแล้วเชียวจะมาตอกย้ำให้เจ็บกว่าเดิมรึไง ยิ่งคิดหัวใจน้อยๆของเขาก็ห่อเหี่ยวลงไปอีก
“ แจ๊คสัน เราไปก่อนนะ ” แบมแบมไม่ฟังอะไรทั้งสิ้นเอาแต่วิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ได้ยินเสียงเรียกของแจ๊คสันสักนิด
“ ไปก่อนนะ ” มาร์คพูดเสียงเรียบก่อนที่จะเดินออกไป ทิ้งให้แจ๊คสันกับเจบีที่มองหน้ากันอย่างมีเล่ห์นัยก่อนจะยิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า
“ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้วว่ะ? ”
เย็นวันนี้ที่แสนห่อเหี่ยว
“ เรากลับก่อนนะ ” แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยอ่อน วันนี้ทั้งวันเค้าแต่หลบหน้าอีกฝ่ายแถมยังจะมีหน้าไปคิดถึงรุ่นพี่ใจร้ายคนนั้นอีก ตอนนี้เค้าเริ่มไม่แน่ใจจะตัดใจจากอีกฝ่ายได้รึเปล่า แต่ก็ยังเผลอมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่เดินไปไกลลิบลับอีก
นี่เขาจะตัดใจจากอีกฝ่ายไม่ได้เลย... ใช่ไหม ?
“ ให้กูไปส่งไหม? ” แจ๊คสันในขณะที่กำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋าอยู่
“ ไม่ต้องหรอกเรากลับเองได้ ” ผมยิ้มให้เขาก่อนจะสะพายกระเป๋าตัวเองแล้วออกไปจากห้องเรียน ตลอดระยะทางที่เดินมาจากหน้าโรงเรียนจนถึงหน้าซอยที่ใกล้จะถึงบ้านผมรู้สึกเหมือนจะมีคนแอบเดินตามเลย
ขวับ!
“ ก็ไม่มีนี่น่า คิดไปเองมั้ง ” แบมแบมเริ่มก้าวเท้าอีกครั้ง จู่ๆก็มีมือปริศนามาปิดปากเค้าไว้ มีคนร้ายสองคนพยายามจะพาแบมแบมเข้าไปในรถแต่แบมแบมก็พยายามดิ้นพร้อมกับพยามยามส่งเสียงร้อง
ไม่นะ! แบมแบมยังไม่อยากจะมาตายตอนจบทั้งที่ไม่ได้บอกความในใจกับใครบางคนเลย
น้ำตาของแบมแบมเริ่มร้องไห้ออกมาอาบแก้ม มาร์ค... มาร์คฮยองอยู่ไหน? ใครก็ได้ช่วยเค้าด้วย คนร้ายทำท่าจะจับแบมแบมยัดใส่รถแต่มีมือดีมาจับแขนคนร้ายที่ล็อคตัวแบมแบมออกมา แล้วจัดการต่อยใส่หน้าคนร้ายทันทีส่วนอีกคนก็วิ่งออกไปแล้วตามอีกคนที่ผู้ชายคนนั้นเพิ่งจัดการไป
ใคร... ใครมาช่วยเค้ากันนะ ?
เป็นเพราะน้ำตารึเปล่านะ ที่ทำให้เค้ามองอีกฝ่ายอย่างแสนเลือนราง แบมแบมพยายามเช็ดน้ำตาตัวเองแต่เสียงที่ได้ยินในเวลากลับทำให้ตัวเขาแข็งทื่อ
“ ยังไม่ตายใช่ไหม ? ” มาร์ค! แบมแบมเบิกตากว้างมองคนใจร้ายที่ยืนเหนือหัวเขาอยู่
จริงๆใช่ไหม? มาร์คมาช่วยเค้าจริงๆใช่ไหม ?
“ ยืนไหวไหม ? ” มาร์คยืนมือออกมาให้แบมแบมจับมือเขาไว้
“ ขอบคุณครับ ” แบมแบมหันเหสายตาไปทางอื่น ถ้าเกิดไปมองอีกฝ่ายเข้าขึ้นมาล่ะก็... เผลอเค้าอาจจะตกหลุมรักอีกฝ่ายเข้าก็ได้
“ ทำไมถึงไม่ให้เพื่อนนายมาส่ง ” มาร์คเอ่ยเสียงเรียบ
“ ผม... แค่อยากจะกลับคนเดียว ” แบมแบมไม่ได้พูดโกหก เขาอยากจะกลับคนเดียวจริงๆ
“ หึ! อยากจะกลับคนเดียวจนโดนฉุดน่ะเหรอ ? ” แบมแบมแอบสะอึกเล็กน้อย
“ เมื่อไรพี่จะเลิกพูดจาทำร้ายผมสักทีล่ะ... ” เค้าทนไม่ไหวจริงๆถึงต้องถามอย่างนั้นไป
“ .... ”
แบมแบมสูดลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วตัดสินใจบอกความจริงไป ความจริงที่ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้
“ ผมชอบพี่นะ! ” พูดจบแบมแบมก็ใช้โอกาสที่มาร์คกำลังอึ้งๆอยู่ขโมยจูบอีกฝ่ายไปซะ ก่อนจะรีบถอดริมฝีปากตัวเองออกมาแล้วเตรียมตัวจะวิ่งหนีทันที แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันมือมาร์คที่คว้าแขนของแบมแบมไว้ทัน
“ พูดว่าชอบฉัน แถมนายยังจูบฉัน แต่นายกลับจะวิ่งหนีออกจากฉัน มันหมายความว่ายังไง ” เสียงมาร์คในตอนนี้น่ากลัวมาก อุตส่าห์รอดพ้นจากคนร้ายแต่เขาจะมาตายเพราะโดนพี่มาร์คฆ่าเหรอ? แงๆไม่เอานะ ToT
“ ผม.. ผม ” แบมแบมพูดติดๆขัดๆอย่างน่าสงสาร
จะให้เธอ... จนกว่าเธอจะรัก
จะรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอม
เธอคือความสุขของฉัน
ถ้าเธอไม่รับมัน... ให้ฉันเริ่มต้นอีกกี่ครั้งก็พร้อม
“ ฉันไม่ได้ชอบนาย ” แบมแบมมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มอย่างฝืนๆ เขาเกลียดเราจริงๆสินะ ?
ท่าทางเขาคงไม่มีทางเปลี่ยนใจคนคนนี้ได้เลยใช่ไหม?
หากสุดท้าย... เธอไม่เปลี่ยนใจ
ไม่เป็นไร... ใจฉันก็ไม่ยอม
ถ้าบอกให้ฉันหยุดหัวใจ... คงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อน
“ แต่ฉัน ‘รัก’ นายต่างหาก ” เสียงพูดของมาร์คดูขัดเขินนิดๆ แต่ที่แน่ๆตอนนี้หัวสมองแบมแบมหยุดทำงานไปชั่วขนาด
“ คิดว่าฉันจำคนที่เตะฟุตบอลไปโดนหัวไม่ได้รึไง ? ” เขาจำได้! แบมแบมต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง
“ แต่พี่ชอบทำเย็นชาใส่ผม ”
“ ฉันแค่ไม่อยากให้แฟนคลับของฉันไปยุ่งกับนาย ” มาร์คค่อยๆเดินเข้ามาใกล้แบมแบมเรื่อยๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูร่างเล็ก
“ ถ้านายคิดจะปฏิเสธฉัน... มันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก ” ริมฝีปากพูดใกล้หูแบมแบมก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มแบมแบมทันที
ฮือๆ เค้าคิดไปเองรึเปล่าว่าเผลอๆ มาร์คฮยองดูน่ากลัวกว่าเจบีฮยองเยอะเลย T…T
The End
( ทางด้านเจบีและแจ๊คสัน )
“ โอ็ยๆ เจ็บชะมัด ” เจบีบ่นในขณะที่เอามือมาแตะมุมปากตัวเองที่มีเลือดกลบปากเบาๆ
หมัดหนักชิบหาย!
“ น่าสงสารจัง... ดีนะที่กูไม่โดน ” แจ๊คสันพูดในขณะที่ถอดผ้าคลุมหน้าออก อันที่จริงทั้งเขาและเจบีเป็นญาติกันแต่ไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร
“ ไม่ต้องมาพูดเลย! มึงหนีไปคนแรกเลยนะ ” พวกเขาอุตส่าห์ปลอมเป็นคนร้ายเพื่อดึงให้มาร์คมาช่วยแบมแบมจะได้ปรับความเข้าใจทีเดียว
“ เออน่า! วันนี้กูเลี้ยงมึงก็ได้ที่ทำมึงเจ็บตัว ” แจ๊คสันพูด
“ เออ! ดีมากไอ้น้องรัก! ” เจบีไปล็อคคอแจ๊คสันทันทีที่ได้ยินเรื่องของกินจนเรื่องแผลที่มุมปากตัวเองเสียสนิท
“ กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ ”
---------------------------------------------------------------
จบคู่ของมาร์คแบมแล้ว ต่อไปจะเป็นคู่ของเจบีกับยองแจล่ะค่ะ
ความคิดเห็น