คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Will you marry me?
*******************************************
Will you marry me ?
กริ๊งงงง~
“ อืมมมม ” เสียงงัวเงียที่มาพร้อมกับการอ้าปากหาวครบ 360 องศา ก่อนจะจัดการปาหมอนข้างที่อยู่ข้างๆตัวใส่นาฬิกาปลุกเจ้ากรรมที่ได้ตกจากโต๊ะสูงกระแทกลงพื้นห้องจนเจ๊งไม่มีสภาพที่จะใช้งานได้อีกแล้ว มันเครื่องที่ 15 ของเดือนที่พังจนซ้อมไม่ได้ ซึ่งแน่นอนถ้าจะถามแจ็คสันว่าแคร์ไหม
อืม... ก็ไม่คงไม่นะ =_=
“ แจ็คสัน! ” เสียงตะโกนดังมาจากหน้าโดยไม่ต้องเดาว่าใคร อ๊คแทค ผู้ล้อเหลาหน้าตาดีมาตั้งแต่กำเนิดนี่เอง ( มิได้ชมตัวเองแต่อย่างใด )
“ เฮ้ย! ตื่นยังวะ! ” แทคยอนยังคงตะโกนต่อไปจากหน้าประตูห้องแจ็คสันที่ไม่มีที่ท่าว่าจะตอบรับ
แอ๊ค~
“ แจ็คสัน น้องรักลุกขึ้นเร็วๆ ” หลังจากที่เปิดประตูเข้าไปก็ร่างน้องอันแสนบอบบางน่ารักกำลังอยู่ในท่าอ้าขากว้าง เสื้อนอนเลิกขึ้นจนถึงหน้าอก พร้อมมือที่ดูบอบบางอย่างควายถึกที่ตอนนี้เกาตูดแกร๊กๆ ช่างน่ารักจริงๆ น้องกู ไม่เสียแรงที่สอนมาดี ( รึเปล่าวะ =o= )
“ มึงจะลุกไม่ลุก ” แทคยอนพยายามจะปลุกแจ็คสันแต่ผลที่ตอบกลับมาคือหมอนใบใหญ่ฟาดหน้าเต็มๆ
ผัวะ!
“ หมาไหนหอนวะ รำคาญชิบ! คนจะหลับจะนอน ” ว่าแล้วก็ไถหัวตัวเองฝังลงเตียงเหมือนหมาขุยขยะ แทคยอนที่เพิ่งจะหายมึนก็ได้จัดการใช้วิธีที่หม่อนแม่บังเกิดเกล้าเคยใช้กับตัวเองมาตอนเด็กๆ มาใช้ดังนี้
1. สังเกตว่าเป้าหมายหันหน้าไปทางไหน หากหันหน้าเข้าหน้าเราให้เปลี่ยนมุมมาอยู่ข้างหลังเป้าหมาย หรือจะเลือกมุมก็มิผิดแต่อย่างใด
2. เตรียมฝ่าเท้าให้ดีๆลองทดลองเตะกลางอากาศ เป็นต้น แล้วก็ล็อคเป้าหมาย ออกแรงถีบสุดแรงเกิด
3. ผลก็คือมันตกที่นอนโดยที่เราตั้งใจ
4. ถามว่าทำแล้วได้อะไร ได้ความสะใจเป็นเรื่องหลักและความมันส์ในส้นเท้าเป็นเรื่องรอง อ๊คแคทฟันธง
โครม!!
“ เชี่ย! มึงเตะกูทำไมวะ! ” แจ็คสันโวยวายทั้งที่ก็ยังพยายามจะเอาผ้าห่มมาคลุมหน้าตัวเองแต่ก็ยังไม่วายที่แทคยอนจะแย่งผ้าห่มสุดที่รักไป
“ วันนี้มึงต้องแต่งนะเว้ย! ตอนนี้มันเก้าโมงกว่าแล้ว ตื่น! ” มือใหญ่คว้าคอเสื้อด้านหลังแล้วออกแรงยก
“ แต่งอะไรวะ ปล่อยดิ! ” สุดท้ายแจ็คสันก็ยอมยกขึ้นอย่างยอมแพ้ก่อนขยี้หัวตัวเองจนยุ่งไปหมด
“ แต่งงานไง ไอ้ที่จดทะเบียนสมรถไปเมื่อวานนี้ วันนี้มึงต้องแต่ง ”
“ ก็เลื่อนไปวันอื่นสิวะ ” แจ็คสันตอบกลับอย่างขี้เกียจนิดๆ
“ ไม่ได้เว้ย! ไปอาบแต่งตัวเลยไป! เขาจะมากันแล้วนะโว้ย! ” เมื่อยังเห็นแจ็คสันทำท่าจะไม่ฟังก็เลยจัดการผลักมันเข้าห้องน้ำด้วยฝ่าเท้าที่บอบบาง
โครม!
“ โอ็ย! จะถีบตูทำซากอะไรวะ!! ”
ณ หน้าบ้านแทคยอน
“ Hi! เพื่อนรัก วันนี้น้องมึงแต่งตัวมาดีวะ ” แทคยอนเอ่ยทักเพื่อนรักที่พาน้องชายมาด้วยชุดสีขาวสะอาด
“ แน่อยู่แล้ว ไหนน้องมึงอ่ะ ” ชานซองเขย่งเท้ามองหาแจ็คสันอย่างตื่นเต้นแต่ก็ไร้วี่แวว ไม่เหมือนมาร์คที่หน้าเฉยๆแถมยังเซ็งอีกต่างหากจนสุดก็ต้องหยิบเกมส์ขึ้นมาเล่นไม่ได้
“ ลุงคนนั้นอายุเยอะแล้ว สงสัยจะล้มพื้นห้องน้ำตายแล้วมั้ง ” ปากหนอปาก แทคยอนมองหน้ามาร์คแล้วถอนหายใจออกมา
“ มึงว่าใครวะ! ไอ้เด็กปากเสีย! ” ไอ้นี่ก็อีกคนถีบประตูบ้านดัง ‘ปัง ’ แล้วก็เดินกระทืบเท้ามาทางมาร์คด้วยท่าทางหาเรื่อง สรุป... นี่ตูเลี้ยงน้องตัวเองดีเกินไปรึเปล่าอ่ะ? อ๊คไม่เข้าใจ ( *o* )
“ เฮ้อ~ ตายยากจริงๆ เมื่อไรจะตายสักทีนะ ” มาร์คถอนหายใจเหมือนคนปลงตกในชีวิต
“ ว่าไงนะ ” ของขึ้นครับ ของขึ้น ไอ้เด็กเวรนี่เข้ามาก็วอนส้นตีนจุงเบย มาร์คเงยหน้าขึ้นมาเผยรอยยิ้มที่ดูคล้ายกับจะเยาะเย้ยใส่ผม
“ นี่! อย่าทะเลาะกันสิ ” ชานซองเป็นคนห้ามทัพใช้มือดันทั้งสองคนออกจากกัน
“ อย่าทะเลาะกันดิ! ไหนๆก็จะขอยืมนามสกุลใช้แล้ว ทำตัวให้มันดี ” ชานซองพูดแล้วหันหน้ามามองแจ็คสันที่เริ่มจะทำหน้าเอ๋อๆ เดี๋ยวนะ... ไอ้เมื่อกี้นี่ชายหวังเป็นคนผิดใช่ไหม? =…=
“ ผมเปล่าสักหน่อย ” มาร์คยักไหล่เหมือนจะรำคาญหน่อยๆ
“ เมื่อไรจะเริ่มงานสักที ผมอยากจะเล่มเกมใหม่จะแย่อยู่แล้ว ” แทคยอนได้จังหวะก็ดึงตัวผมไปทันที
“ อย่าใจร้อน ใจเย็นๆ ” มันใช้มือพัดให้ผมเพื่อให้ผมทำใจเย็นสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยากจะเตะเด็กแถวๆนี้ให้เย็นลง
“ มึงก็ดูน้องเพื่อนมึงก่อนสิ นี่ถ้ากูไม่เห็นแก่ของรางวัลมึงนะ คงฆ่าไอ้เด็กแถวๆนี้ติดคุกไปแล้ว ” อืม... มันไม่ได้เห็นแก่ตูเลยสินะ แทคยอนได้แต่ฟังแล้วนึกขมขื่นในใจตัวเองเล็กน้อยก่อนจะตบบ่าเบาเชิงให้กำลังใจ แต่...
ผัวะๆ
“ โอ็ย! คุณพี่แทคยอนครับบบบบบ~ นี่มึงจะตบหัวตูทำไม่วะ มันเจ็บ! ” อุ๊ย! แย่จังเลย... ตบผิดที่ =_= อุ๊ยๆ อ๊คแทคไม่ได้ตั้งใจนะแค่เมื่อกี้ยุงกัดเลยปัดไปโดนหัวแจ็คสัน เค้าไม่ผิดใช่ไหมตัวเอง
“ มึงทำท่าอะไรของมึงวะ ” ผมมองพี่ชายตัวเองที่ดูจะสติไม่ดี ใช้มือปิดปากอย่างเนียนอายประหนึ่งสาวคิขุอาโนเนะ หากถามว่ามันน่ารักไหม? ก็น่ารักเหมือนตอนเซล่ามูนเป็นเล็บขบนั้นแหล่ะ
“ ไอ้หมีควาย! น้องมึงพร้อมยังงงงงงง~ ” ขนาดมันอยู่คนละข้างห่างกันก็ไม่ถึงเมตรแล้วมันจะตะโกนเรียกทำไม? อ๊คแทคไม่เข้าใจ
“ เออๆ พร้อมแล้ว ” ไอ้พี่แทคยอนจับไหล่ผมแล้วออกแรงหมุนไปด้านหน้าที่ตอนนี้ผมกำลังประจันหน้าอยู่กับไอ้เด็กนี่ที่ทำหน้าดูคล้ายจะเซ็งเป็ดอยากจะเป็นลมขึ้นมาทันใด
“ อ่ะแฮ่มๆ วันนี้ข้าพเจ้านามว่า ชานซอง ผู้เป็นพี่ชายของมาร์ค ต้วน และ... ” แทคยอนรับพูดช่วงต่อทันที
“ ข้าพเจ้านามว่า แทคยอน ผู้เป็นพี่ชายของ แจ็คสัน จะเป็นสักขีพยานในงานมงคลสมรถครั้งนี้ ”
“ เจ้าบ่าว คุณยินยอมจะรับแจ๊คสันมาเป็นภรรยา... ” ไม่ทันที่ชานซองจะพูดให้จบประโยคก็โดนแจ็คสันพูดขัดอย่างไม่ชอบใจอย่างแรง
“ เดี๋ยวๆ ทำไมกูต้องไปเป็นเมียมันวะ!! ” อ๊ากกกกก~ ชายหวังรับไม่ได้! หน้าตาที่หล่อเหลาน่าซั่มขนาดนี้อ่ะเหรอ! ที่ตูต้องไปยอมเป็นเมียมันอ่ะห๊าาาาา~
“ เออน่า... มึงอย่าเรื่องมากดิ ” แทคยอนพูดปรามก่อนจะหันไปส่งซิกเพื่อนสนิทให้ทำพิธีต่อ
“ เอาใหม่นะ... เจ้าบ่าว คุณยินยอมจะรับแจ๊คสันมาเป็นภรรยาและจะดูแลเขาเป็นอย่างดีตลอดชีวิตใช่หรือไม่ ” มาร์คมองแจ็คสันสีหน้าตายด้านแล้วออกปากตอบรับ
“ รับครับ ”
“ เจ้าสาว คุณยินยอมจะรับมาร์ค ต้วนเป็นสามีและจะดูแลความรักของคุณสองคนให้คงอยู่ตลอดไปใช่หรือไม่ ” ผมกรอกตาไปทางอื่นอย่างเบื่อๆ
“ มั้ง ”
“ แจ็คสัน... ” แทคยอนทำเสียงดุใส่น้องชายตัวแสบ
“ รับ! ”
“ ต่อแต่นี้พวกคุณได้เป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์ มีเรื่องใดที่ขัดแย้งก็ต้องปรับความเข้าใจและจะให้อภัยซึ่งกันและกันเข้าใจหรือไม่ ”
“ เข้าใจครับ / เออ ” ให้ตายสิ... อยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายชะมัด!
“ เพื่อความสมจริงในการแต่ง แทคยอนจัดการ ” คุณพี่ตัวใหญ่ก็เดินมาแล้วยัดอะไรสักอย่างใส่ฝ่ามือพร้อมกับไอ้เด็กเวรนี่ด้วย อ๋อ... นึกว่าอะไร แหวนแต่งงานนี่เอง
เวร! แหวนแต่งงานเหรอวะ!
“ เจ้าบ่าวเชิญใส่แหวนเจ้าสาว ” ในขณะที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมก็โดนไอ้เด็กนี่ฉวยมือขึ้นมาพร้อมกับจัดแจงสวมแหวนในมือใส่นิ้วนางแต่ผมก็พยายามจะปัดออกไป จนมันเงยหน้าขึ้นมามองผมในทำนองที่ว่า ‘ จะใส่ดีๆ หรือจะใช้กำลัง ’ โธ่ๆ พระถังสัมจั๋ง กลัวตายล่ะ(-O-)
พรึ่บ!!
แม่เจ้า! มันกระชากแขนผมไปข้างหน้าจนแอบเซไปหามันเล็กน้อย ส่วนมันน่ะเหรอ ก็สวมแหวนใส่นิ้วผมเสร็จสรรพเรียบร้อย
“ เจ้าสาวเชิญสวมแหวนให้เจ้าบ่าว ” ผมทำทางจะไม่ทำตามที่ชานซองพูดไอ้เด็กนี่มันก็มาจับแขนผมอีกแล้วก็ดันนิ้วที่ผมถือแหวนใส่นิ้วมันเฉยเลย ดูเหมือนมันจะไม่เดือดร้อนอะไรเลยสินะ
“ Ok! เจ้าบ่าวมีอะไรจะพูดกับเจ้าสาวหรือไม่ ” มาร์คมองที่มองแจ็คสันอยู่นานก็เผยรอยยิ้มตรงมุมปากที่ดูยังไงก็ดูเหมือนจะไม่จริงใจขึ้น พร้อมกับพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาที่ทำให้แจ็คสันถึงกับเงิง
“ Will you marry me? ” ชะ! เล่นงี้เลยเหรอ เวร! ทำไงดี กูไปไหนไม่ถูกเลยอ่ะ T_T
“ ตอบรับไปดิ! แจ็คสัน ” โอ็ย! มึงก็เร่งกูจังเลยนะแทคยอน จะมาแต่งแทนกูไหม?
“ Yes, I do ” แจ็คสันพูดเสียงค่อยลงและมีความคิดที่อยากจะเอากระถางต้นไม้หน้าบ้านมาฟาดใส่หัวตัวเองให้ตายไปเลยก็ยิ่งดี
“ อันสุดท้าย มาร์คจูบเจ้าสาว ” ผมหันควับไปหาไอ้คนที่ชื่อว่าชานซองที่พูดมาได้หน้าตาเฉย ยิ่งใบหน้าของแทคยอนดูก็รู้ว่ามันกำลังลุ้นให้กูเสีย First Kiss อยู่เนี่ย!
“ เฮ้ย! อุ๊บ! ” มันทำอะไร... มันทำอารายยยยยยยย~ ในที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวหรืออะไรก็ตามมันก็จับหน้าผมให้หันไปมองมันพร้อมกับจูบผมที่กำลังอ้าปากอยู่
ไม่เอา หนูรับไม่ได้ ToT
ผมพยายามจะดันมันออกไปห่างๆส้น แต่มันก็ดันล็อคคอผมให้รับจูบมันไม่หยุดอย่างเอาแต่ใจ ปลายลิ้นก็เย่าแหย่กับปลายลิ้นผมจนทำอะไรไม่ถูก ใช้เวลาอยู่นานก่อนที่มันจะยอมผละออกจากผม
“ แฮ่ก! แฮ่ก! แค่กๆ ” หอบเลยกู
“ อ่ะ... เออ จะ... เจ้าสาวจูบตอบเจ้าบ่าวด้วย ” ห๊ะ! นี่มึงยังไม่หยุดอีกเหรอ! ผมหันไปมองแทคยอนที่อ้าปากพูดโดยไม่ออกเสียงว่า ‘ จูบๆไปเหอะ จะได้เสร็จสักที ’
ขอบคุณที่มันห่วงใย ถุย! ตรงไหนวะ
ผมรวบรวมความกล้าหันกลับไปมองคนตรงหน้าที่หน้านิ่งไม่มีอารมณ์รวมก่อนจะหลับชดใช้เวรกรรมด้วยการจูบมันตอบ โดยที่ผมเองก็แค่เอาปากชนปากแล้วก็เด่งตัวออกจากมันทันที
“ สมบูรณ์แบบ เออ! แจ็คสันตั้งแต่วันนี้กูจะไม่อยู่บ้านนะ ไปนอนค้างบ้านไอ้ชานสัก 3 เดือน ” นี่มันไปนอนค้างหรือไปตั้งบ้านใหม่วะ
“ แล้วก็จะให้มาร์คมานอนค้างกับมึง 3 เดือน ถือว่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์การใช้ชีวิต แถมตอนที่น้องเค้าอยู่นี้มึงก็ช่วยดูแลไปรับไปส่งที่โรงเรียนด้วย ” What! อะไร! ไม่เข้าใจ หมายความว่าไง?
“ เพราะงั้นกูไปก่อนนะ เมื่อวานขนของไปบ้านมันเรียบร้อยแล้ว แล้วนี้ก็ของมาร์คนะเดี๋ยวกูเอาไปไว้ให้ ” แทคยอนดูดี๊ด๊าทันทีที่ได้ไปค้างบ้านคนอื่นบวกกลับยัดเยียดไอ้เด็กนี่ให้มาอยู่ด้วย แถมมันก็ยังเอาเขาของเด็กนั้นไปกลับเข้าบ้านตัวเองเรียบร้อย
“ เกือบลืม... กูบนไว้ว่าให้พวกมึงแต่งงานกันครบ 3 เดือนก็ถือว่าแก้บนสำเร็จ เพราะงั้นพวกมึงอยู่กันดีๆนะ ” มันทำตรูจุกและพูดไม่ออก
บรื้น!
และมันก็ออกไปจากชีวิตตรูโดยไม่ทันตั้งตัว ดันทิ้งตรูให้อยู่กับไอ้เด็กเวรนี่อีก! นี่มึงจะฆ่ากูทางอ้อมอีกแล้วใช่ไหม!!
“ ร้อนจัง ” มาร์คเดินเข้าบ้านแจ็คสันประดุจดังเปรียบเสมือนเข้าบ้านตัวเองก็ไม่ปาน จนสุดท้ายแจ็คสันก็เดินเข้าบ้านไปอย่างไรเรี่ยวแรง
แอ๊ค!
ปัง!
ผมเดินเข้าบ้านมาพร้อมนั่งตรงโซฟารับแขกก่อนจะเอาหัวตัวเองโขกกับหมอนอิงให้ตายไปเลย ฮื่อๆชายหวังอยากตายยยยยยยยย~
“ หึ! จูบแรกของลุงล่ะสิ ” เสียงของมาร์คดึงความสนใจของแจ็คสันจนหยุดกิจกรรมลง ถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้ว่ามันมาบนโซฟาเดียวกันกับผมตั้งแต่เมื่อไร
“ คะ... ใครบอกมึง! ” เปล่านะ... ชายหวังมิได้ทำเสียงสั่น
“ แค่ผมจูบลุงก็ปากสั่นแล้ว อ่อนชะมัด ” ชะ... ไอ้เด็กเปรต! มึงไปไกล้ๆตีนกูเลยไป๊!!!
ผมปาหมอนอิงใส่มันอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนว่าหมอนที่ผมปาใส่จะไปโดนส่วนไหนของบ้าน กรี๊ดดดดดดดดด~ ชายรับมิได้ T_T
“ เฮ้อ~ เบื่อจัง ไอ้พวกคนแก่ไม่ยอมรับความจริงเนี่ย ” มันปัดหมอนผมได้หมดทุกอันแล้วลุกขึ้นจากโซฟาเข้าห้องครัวซะเฉย
กรี๊ดดดดดดดดดดดด~ กูเกลียดมัน!!! ( ชายหวังได้กล่าวไว้ )
************************************************
ฮ่าๆ เขียนตอนนี้จบไว้แค่นี้เถอะ เดี๋ยวชายหวังจะฆ่ามาร์ค ต้วน ของชั้นจริงๆ 55555555+
ความคิดเห็น