คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [♥] 04 WONDERFUL __,,* LIFE : CHANGE แปลงโฉมสาวน้อย ลี ซอง มิน !
START : 19/10/52
END : -
Ne' ne
“ เป็นยังไงบ้าง ขุนนางจอง ชายาองค์น้อยของเรา”
“ ก็ทรงสมบูรณ์ดีพะย่ะค่ะ”
“ อ้า~ จริงสิ เจ้าบอกว่าบ้านของชายาเป็นเพียงร้านกาแฟงั้นรึ”
“ พะย่ะค่ะ”
“ เช่นนั้นก็คงขัดสนไม่น้อย”
“ ไม่หรอก พะย่ะค่ะ บ้านชายาไม่มีต้นสน”
“ - -* ขุนนางจอง”
“ พะย่ะค่ะ ? ^ ^”
“....... เอาอย่างงี้ เราตัดสินใจแล้ว ...”
“ ว่าอย่างไรพะย่ะค่ะ”
“ ไปจับตัวชายามา ! เราจะเป็นคนแปลงโฉมเอง!!!!”
คำพูดของสาวใหญ่เล่นเอาทั้งขุนนาง มหาดเล็กหมาดใหญ่สะดุ้งกันเป็นแถว ขุนนางจองยิ้มเจื่อน ๆ ด้วยความเอน็จอนาจใจ
“ ไม่ดีมั๊งพะย่ะค่ะ ..”
“ ทำไมจะไม่ดี !!! ไอ้ขุนนางนี่ ! ฉันบอกให้ทำอะไรก็ทำสิ ! อย่ามาเถียง !” เสียงแหลมตวาดแว้ก ขุนนางจองสะดุ้งอีกเฮือกนึง ก่อนจะขานรับเบา ๆ
จะไม่ให้กลัวได้ยังไง
เมื่อได้เห็นความโหดด้านการแต่งกายของแม่คุณ
ทั้งนางนุ่งนางในหรือซังกุงก็ยังต้องผ่านฝีมือการแต่งตัวของสาวใหญ่คนนี้มาเสียหมด
แต่จะว่าไป
เจ้าตัวก็เป็นคนที่มีรสนิยมดี
แต่งอะไรออกมา ก็จะดูดีไปเสียหมด
เพียงแต่ .....
การแปลงโฉมใครซักคนนึงของคุณเธอนั้น
....
ไม่เลือดตกยางออก ก็น้ำตาซึมกันทุกราย
จะสงสารก็แต่ชายาองค์ใหม่
ขุนนางจอง คิดแล้วก็อนาจใจ แต่ทำยังไงได้ ในเมื่อมันเป็นคำสั่งของราชินีนี่นา
…………………………………………..
[ Mode : Sungmin ]
“ ไม่ ๆ แกจะต้องใส่อย่างงี้ !” แม่พูดพลางทาบเกาะอกสีแดงลายซุปเปอร์แมนที่ตัวผม อ๊าคคคคคค ทุเรศชิบหายยย !!
“ แม่จะเอาฉันไปแสดงลิเกรึไง !!” หากแต่พระมารดาหาได้ฟังผมไม่ - - ยังคงค้นเสื้อผ้าอุจาด ๆ มาทาบตัวผมไม่หยุด
“ คุณคะ ~~~ มาช่วยกันเลือกชุดเร็ว ~” แค่แม่คนเดียวยังไม่พอ เจ้าตัวยังเอ่ยเสียงเรียกหาคุณสามีซึ่งมีรสนิยมแย่พอ ๆ กันมาอีกด้วย
“ ผมกำลังเลือกสร้อยคออยู่จ้ะ ที่รัก ~~~~~~~~~~~~~”
นรกชัด ๆ !!!!!!
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ~~~~~
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมา ทำให้ผมรีบวิ่งออกไปดู
“ อ้าว ลุง - - ยังไม่กลับหลุมอีกเรอะ ?” ผมเอ่ยทักชายชราร่างเดิมที่มาหยุดรออยู่หน้าบ้าน ลุงแก่ยิ้มรับหน่อย ๆ ก่อนจะเอ่ย
“ เป็นคำสั่งของราชินีให้มาพาตัวท่านไปครับ”
ฟู่ววววววววววววววววววว !!!!!!!!!!
ผู้ชายสองคนที่ อยู่ข้างหลังอิตาลุงก็กระโจนเข้าไปในบ้านพร้อมสวมหน้ากากและพ่นยาสลบไปจนทั่ว
อาปาและออมม่าของผมหลังจากได้กลิ่นยาสลบก็นอนสลบคาที่เลย ส่วนผมก็ .....
“ ไอ้แก่ ..... จะทำอะไร .... คร่อกกก”
.
.
.
.
.
อ๊า .... ที่นี่ที่ไหนนะ .... รู้สึกหอม ๆ สบายใจดีจัง เหมือนมีอะไรมากดทับตัวผมอยู่เรื่อย ๆ โอ้ ... สวรรค์ชัด ๆ รู้สึกสบายตัวจังเลย .... นี่ผมยังไม่ตายใช่มั๊ย ??~~~~
แต่ถ้านี่คือสวรรค์ ผมก็ต้องตายแล้วน่ะสิ .....
“ อืม ... ผิวสวยดีนะ แต่เราจะเริ่มจากทำอะไรก่อนดี”
“ ดูดไขมันดีไหม ?”
“ ไม่ ส่วนท้องของเธอเป็นกล้ามเนื้อ ดูดไปก็ไม่ช่วยอะไร”
“ งั้นเราคงต้องเริ่มจากการแว๊กซ์ก่อน”
แว๊กซ์ ..... ?
“ ไม่!!!!!!!!”ผมแหกปากลั่นพร้อมกับลืมตาพรึ่บ เตะทั้งมือเตะทั้งเท้าตะกุยตะกายเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของพวกเหล่าแพทย์ความงาม
“ อยู่นิ่ง ๆ เพคะ ท่านชายา พวกเธอ ! ทำอะไรอยู่ ทายาสิ ” ว่าแล้ว เหล่าพยาบาลก็ทาน้ำยาเหนียว ๆ หนืด ๆ ลงบนหน้าแข้งของผมแล้วแปะกระดาษลงเบา ๆ
“ อย่า ........ อย่า !!!! T^T !” คำโอดครวญร้องขอชีวิตของผมดูเหมือนจะไม่มีผลกับพวกเธอเลยแม้แต่น้อย
“ นับ 1ถึงสามแล้วดึงเลยนะ”
“1”
“2”
“3!!!!”
พรึ่บ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค” ความเจ็บ
แปล๊บซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย ทำกันอย่างงี้ฆ่ากันให้ตายดีกว่า TT_______________________TT!!!!!!!!
“ อีกข้าง!” เมื่อได้ยินคำนี้ผมดิ้นสุดแรงเกิดอย่างไม่อายใคร แต่จะหนีไปไหนได้ ในเมื่อผมล่อนจ้อนอยู่นี่นา !!!
โธ่ ! จับผมแก้ผ้าทำไม ??? ทะลึ่ง !!!!!! ! T________________________T+
“ อีป้า~~~~~~ ปล่อยกรูส์ !!!!!”
“ ใช้คำพูดไม่สุภาพเลยนะเพคะ ท่านชายา” หมอโหดดุผมอย่างเอือม ๆ ก่อนจะตรึงตัวผมให้แน่นขึ้น
“ ปล่อยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ พร้อมนะ”
“1”
“2”
“3!!!”
พรึ่บ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
โธ่ !!!!!!! ทำอย่างงี้ ฆ่ากันให้ตายเหอะ !!!!
น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกระลอกด้วยความเจ็บแสนสาหัส โอ ........ เกิดมาไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อน T^T
“ ฮ้า ~ เสร็จแล้ว ! เอาล่ะค่ะ ท่านชายา ใส่เสื้อคลุมแล้วเดี๋ยวจะมีคนมาพาท่านไปนะเพคะ ~” ว่าแล้วหมอสาวก็เก็บของเดินอารมณ์ดีไปพร้อมกับเหล่าพยาบาลนับสิบคน อะไรวะเนี่ย ???? สรุปตูอยู่โรงพยาบาลหรือว่าราชวังค์กันแน่ !
คิดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา ผมรีบหยิบเสื้อคลุมออกมาใส่อย่างรวดเร็ว .. น่าอายชิบหาย -//////////////-
ต้องโป๊ ( ถึงจะมีผ้าคลุมก็เถอะ ) ต่อหน้าผู้หญิงนับสิบ .....
ถ้าพ่อรู้คงหัวเราะจนฟันหมดปาก - -
“ ชายาทรงเสร็จหรือยังกระหม่อม”
…………………………………………..
[ Mode : Kibum ]
“ แง ~~~~~~~~~~~! ฮืออออออออออออออออออ ~~~~~~~~”
เอ๊ะ .... ทำไมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ....?- -
ท่าทางโซฟามันจะสบายเกินเลยฝันเตลิด - -
นอนต่อดีกว่า .....
“ ฮือออออ ~~~~ ทงเฮคิดถึงบ้านนนนนนนนน~~~~~~~~”
อะไร ๆ ทงเฮ ๆ นะ - -
เสียงก็คุ้น ๆ ว่ะ
ทำไมตูถึงได้ฝันอะไรแปลก ๆ อย่างงี้เนี่ยย ?
ช่วยไม่ได้ แหกตาตื่นหน่อย - -
“ ฮึก .... ฮึก ....... พาทงเฮกลับบ้านที”
เฮ้ยยยย !!!!!!!!!!!!!!
เด็กน้อยทงเฮมานั่งร้องไห้อยู่หน้าโซฟาผม อ๊ากกกกกกกกก ! เกิดอะไรขึ้น ๆ ๆ ~
“ ทงเฮ ? เป็นอะไรไป ! ใจเย็น ๆ สิ! โอ๋ ~~~~ ไม่เอา อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง ~ ” จบคำพูด ร่างบางหยุดร้องไห้หันมากระพริบตาปริบ ๆ ให้กับผม
“ คิบอม พูดจริง ๆ นะ”
“ อืม”
โครม !!!!!!!!!!!!
“ ราชินีเสด็จแล้ววววววววววววววว~~~~~~~”
ไอ้อำมาตย์พูดพร้อมถีบประตูไม้บานใหญ่เดินเข้ามาในห้องของผมพร้อมกับราชีนีผู้สูงศักดิ์ - - แม่ของผมนั่นเองงงง !!!
“ ไงจ๊า~~ ไอ้ลูกชาย ~ จำสัญญาของเราได้มั๊ย ????”
สัญญา?
สัญญาอะไรวะ ??
“ สัญญงสัญญาอะไรของแม่เนี่ย ?”
“ อย่าบอกนะ !!!! ว่าแก ........ ลืม”
“ไม่ลืมหรอกฮะแม่ ^^ แค่จำไม่ได้”
“ แกจะต้องหาเนื้อคู่ของแกให้เจอ ก่อนฟ้าสางวันพรุ่งนี้”
ทันทีที่ประโยคที่แม่พูดขึ้นเมื่อวานดังก้องขึ้นมาในหูผม ... ไอ้คิบอมอ้าปากหวอ แถมยังทำหน้าช็อคอย่างไม่อายในตำแหน่งองค์ชายเลยซักนิด ลืมไปเลยว่าเมื่อวาน เราหนีออกจากบ้านเพราะเรื่องนี้นี่หว่า !
“ แก ...... อยากโดนใช่มั๊ย???” แม่พูดพร้อมกับแกว่งไม้มะยมในมือราวกับนางยักษ์ ทงเฮมองหน้าผมกับราชินีสลับกันไปมาด้วยความ งงงวย
และทันทีที่นัยน์ตาของผมประสานกับทงเฮ
ก่อนที่จะโดนไม้มะยมฟาด ....
“ คนนี้ไงฮะแม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
…………………………………………..
[ Mode : Sungmin ]
“ ชายาทรงเสร็จหรือยังกระหม่อม”
เสียงใหญ่ดังขึ้นมาจากทางประตู ไอ้วังค์ประสาทนี่มันจะมาอิท่าไหนอีกล่ะวะเนี่ย !!!!!
“ เสร็จแล้ว !!” ผมตะโกนตอบกลับไปอย่างติดโมโหนิดหน่อย ก็แหม ได้โปรดดูสภาพชุดที่ผมใส่อยู่ ณ ตอนนี้สิคร๊าบบบบบบ !!!!
เดรสสีขาวซ้อนด้วยกางเกงสีครีมขาสั้น
รองเท้าส้นตึก ...
ต่างหูเพชรแวววับ ....
แอ๊ดด ~ ประตูไม้บานพับอันใหญ่ที่ถูกประดับประดาไปด้วยเพชรพลอยได้ถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นบุคคลร่างสูงโปร่ง อยู่ในชุดสูทสีดำกำลังส่งยิ้มกว้างมาให้ ไอ้ห้านี่ยิ้มทำไมวะ ? - - คนหล่อไม่เคยเห็นหรือไง ?
“ หม่อมฉัน ชเว ซี วอน หัวหน้าองครักษ์ของตำหนักโชซอน” พูดจบ บุคคลที่เรียกตัวเองว่า ชเว ซี วอน ก็โค้งคำนับผม ไอ้บ้านี่ ! เก๊กชิบหาย !
“ ใครถามเอ็งฟะ ? ไอ้หน้าหมึน ” - - เหอะ ! ไม่รู้จัก ลี ซอง มิน คนนี้ซะแล้ว
“ หม่อมฉันมาทำหน้าที่อารักขาชายาลี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มก็ยังคงพูดด้วยสำเนียงเรียบเฉย ดูท่าทางจะไม่สนใจที่ผมด่ามันเลยซักนิด - -
“ พาฉันกลับบ้าน”
“ มิได้หรอกกระหม่อม”
“ ไอ้หูแตก !!! ฉันบอกให้พาฉันกลับบ้านนนน!!!!” ผมเริ่มร้องโวยวายเป็นเด็ก ๆ อีกครั้ง โธ่ !!! ไอ้บ้านี่ สั่งให้พากลับบ้านไม่ฟัง ถ้าต้องอยู่ไอ้วังเฮงซวยอย่างนี้ตลอดชีวิต ลี ซอง มิน ขอตายดีกว่า !!!
“ เด็ก ๆ มัดมือมัดเท้าท่านชายา แล้วส่งไปที่ห้องแต่งตัวขององค์ราชินีซะ” ไอ้องครักษ์หน้าโง่ตวาดสั่งลูกสมุนของมันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไอ้กรากกกก ! แมร่ง ทำเป็นอยู่หน้าเดียว !
“ ไอ้เวรร ! แกจะพาฉันไปไหนน ! แงงงงงงงงงง !!! เอาฉันกลับไปหาแม่ ~~~~~~~” ผมลงไปกองกับพื้นแล้วดิ้นพาด ๆอย่างไม่อายสายตาใคร เผื่อว่าไอ้องครักษ์ซีวงซีวอนนี่มันจะได้เห็นใจไงครับบ TT_____________TT
สายตาอันเย็นชาเป็นคำตอบที่ผมได้รับจากการพยายามดิ้นพาด ๆ เป็นเด็ก ๆ - -
“ อย่าพยายามเลย ชายาลี หม่อมฉันไม่ใจอ่อนง่าย ๆ หรอกกระหม่อม” เสียงทุ้มพูดอย่างเรียบเฉย .... เรียบเฉยจนผมชักหมั่นไส้ -_______-
“ เฮ้ย !! เอ็งใหญ่มาจากไหนวะ ? นี่ แล้วฉันชื่อ ‘ ลีซองมิน’ ไม่ใช่ ‘ ชายาลี’ ไปตามหาไอ้ชายาบ้าบออะไรนั่นของแกสิ อย่าเอาฉันไปเอี่ยว ฉันไม่ใช่ชายาของแกหรอก !!!!!” ผมพูดพลางกระชากเสื้อชายผู้มีศักดิ์เป็นถึงหัวหน้าองครักษ์
“ ท่านไม่ใช่ชายาของหม่อมฉัน แต่เป็นขององค์ชายคยูฮยอนต่างหากกระหม่อม” ไอ้ขี้เก๊กตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจืด ๆ เช่นเดิม
เดี๋ยว ....
ตะกี้บอกว่าองค์ชายอะไรนะ ?
“ องค์ชายอะไรนะ ?”
“ คยูฮยอน กระหม่อม”
“ อะไรนะ ........?”
“ คยู.....”
ก่อนที่ไอ้บ้านี่จะพูดชื่อบุคคลที่ผมเกลียดมากที่สุดในโลกขึ้นมา ฝ่าทรีนสวย ๆ ของลีซองมินก็ได้กระทบเข้ากับใบหน้าขององครักษ์นาม ‘ ชเว ซี วอน ‘ เข้าอย่างจัง
ไอ้องค์ชายห่าเหว.................................
‘ ท่านองคมนตรี อิหน้าแบน อิอ้วน อิดั้งหัก ทั้งหลาย ..... คนคนนี้แหละ ที่ผมจะเลือกเป็นชายา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
…. ใครจะไปรู้ว่ามันจะเอาจริง ......
“ นี่ ! นิ่งอะไรอยู่หา จับชายาสิ !!” เสียงตวาดสั่งของหัวหน้าองครักษ์ทำให้องครักษ์อีกราวยี่สิบคนกรูกันเข้ามาหาผม ....
“ เข้ามา ! อย่าคิดว่าลี ซอง มิน คนนี้จะกลัว!” หลังจากการประกาศศักดาก้องของผมแล้ว ผมถลกไอ้ชุดเดรสสีขาวนี่ขึ้นเตรียมรับศึก
“ ย๊ากกกกกกกกก ~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ เอะอะอะไรกันหา !! คนจะหลับจะนอน!!!”
...................................................................
‘ สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ ...
คงเบื่อขี้หน้าอิไรท์เตอร์จรรไรที่ไม่เคยทำตามสัญญาซักทีเลยสินะคะ TT^TT
แต่มันมีเหตุจำเป็นจริง ๆ ค่ะ
คือตอนนี้ ....
‘ มินเป็นไข้หวัดหมูค่ะ ^O^
ช็อคกันบ้างมั๊ยคะ ????
๕๕๕๕๕+ แต่เป็นอาการไม่รุนแรงเลยค่ะ
เหมือนไข้หวัดธรรมดา
แต่มินต้องออกจากหอมาอยู่บ้าน แถมต้องใส่แมซตลอดเวลา
ไม่กล้าออกไปไหนเลย
‘ พี่สาวมินติดมินไปรายนึงแล้วค่ะ ^__________________________^
จบเรื่องมิน
เข้าเรื่องฟิคกันนะคะ ^^
‘มินเกิดอาการตันค่ะ !!
เริ่มตันแล้วววว !
รู้สึกแย่มาก !
เวลาที่มาอัพให้รีดเดอร์ไม่ทัน
แต่ก็สงสารอิคนป่วยนี่หน่อยนะคะ TT^TT
มินจะพยายามต่อไปค่ะ
ว่าแต่
ช่วยกดโหวตให้ SJ หน่อยนะคะ
ขอบคุณรีดเดอร์ที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ได้ค่ะ !
พลั่กกกกกกก ก ก ก กก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น