คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [♥] 02 WONDERFUL __,,* LIFE : BECAUSE OF CHANCE เหตุเกิดจากความบังเอิญ !
START : 15/08/52
END : 22/08/52
02
CHANCE
“ ท่านองคมนตรี ยัยหน้าแบน ป้าอ้วน ยัยดั้งหัก ทั้งหลาย ..... คนคนนี้แหละ ที่ผมจะเลือกเป็นชายา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผัวะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
" อีกสิบชาติฉันก็ไม่เอาแกเว้ย !!!!"
หลังจากคำประกาศก้องที่แสนจะห้าวหาญของบุคคลที่ต่อยหน้าไอ้องค์ชายคยูฮยอน เจ้าของหมัดก็รีบวิ่งหนีไปท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายที่มองอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมนั่งมองเหตุการ์ณชุลมุนที่เกิดขึ้นข้างหน้าผมอย่างตื่นเต้น โฮ้ย ~ ตอนนี้ไอ้คยูฮยอนน็อคไปซะแล้วล่ะครับทุกท่าน ... ! ไม่อยากจะบอกว่าเคยเห็นน้องชายผมโดนน็อคอย่างนี้ครั้งแรกในชีวิต ! มันก็สมควรแล้วล่ะครับ - -* ก็ดูปากไม่อยู่สุขของมันสิ ถ้าเป็นผม มันอาจจะอยู่ที่โรงพยาบาลไปแล้วก็ได้ -___,-
“ องค์ชายคยูฮยอน ~~!!!!!” เสียงร้องปานจะขาดใจขององคมนตรีหน้าเหลี่ยมดังขึ้น ก่อนที่จะมีองคมนตรีอีกหลายคนวิ่งโร่ไปที่ร่างเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ที่นอนสลบเหมือดด้วยหมัดหนักของสาวงาม(?)
แกควรภูมิใจนะ คยูฮยอน ~ อย่างน้อยก็มีสาวงามคนนึงเค้าต่อยหน้าแก ~~
และแล้ว เหตุการ์ณชุลมุนข้างหน้าผมก็ถูกสะสางได้ไปด้วยดี เหลือเพียงคราบเลือดจากพระโอษฐ์ของไอ้องค์ชายคยูฮยอนติดไว้ที่พื้น
“ เราจะมาเริ่มพิธีดูตัวกันต่อ !” เสียงองคมนตรีหน้าเหลี่ยมคนเดิมพูดขึ้นมา ไอ้บ้าเอ๊ย ! น้องผมพระโอษฐ์แตกมันยังจะมาดูตงดูตัวอะไรกันต่อเนี่ย !?
“ คนแรก ......”
.
.
.
.
.
.
“ คนที่ 30 ...”
.
.
.
.
“ คนที่ 60. ...”
.
.
.
“ คนที่ 200 ...”
ปาไปสองร้อยคนแล้วครับทุกท่าน ! แต่ก็เอาเถอะ ผมแรงไม่แคร์สื่อ คผมเริ่มเข้าใจไอ้คยูฮยอนซะแล้วล่ะครับว่าทำไมมันถึงได้ด่าได้ด่าดีขนาดนั้น
ก็ดูแต่ละคนสิครับ !!
ทั้งสิว ทั้งอ้วน ทั้งฟันเหยิน ทั้งดำ ทั้ง .........
จนกระทั่งคนดูตัวหมดแล้ว ผมก็ยังไม่เลือกใคร จะให้เลือกเรอะ !? ต่อให้โลกนี้ไม่มีผู้หญิง ผมก็ไม่มีวันเอาพวกนี้ !!!!
………………………………..
ตำหนักหลวง ..
“ ลูกคยูฮยอนได้คู่แล้วสินะ ท่านองคมนตรี ~~~~~~~” เสียงแหลมของสาวสูงวัยดังขึ้นอย่างดีใจ
“ ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ~”
“ แล้วเป็นไง สวยมั๊ย ๆ ~” มเหสีถามองคมนตรีจองอย่างกระตือรือร้น ทำให้องคมนตรีจองยิ้มแหะ ๆ ก่อนจะตอบไป
“ ก็ ... สวยพ่ะย่ะค่ะ ... งามโอษฐ์ งามแก้ม งามขนง งามเนตร งามอุไร งามผิว งาม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ งามไปหมด ... แถมยังหมัดหนักเสียด้วย ........ แต่ว่า .............”
“?”
“ เป็นผู้ชายพ่ะย่ะค่ะ”
“ อืม ไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นอย่างที่ท่านพูดจริงล่ะก็ ~ อะไรจะงามขนาดนั้น ท่าทางเจ้าคยูฮยอนจะตาถึงแฮะ ~ เป็นผู้ชายรึ ? ~~~ ฉันเชื่อในพรหมลิขิตรักแรกพบ นี่แหละ คู่แท้ ~~~~ ท่าทางฉันจะได้ลูกสะใภ้สวยไม่เบา” พูดจบมเหสีก็ยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ อ๊า ~~~ ตื่นเต้น ~ อยากเห็นหน้าลูกสะใภ้จริง ๆ เลย~ พรุ่งนี้ใช่มั๊ย ท่านองคมนตรีจอง~”
“ ใช่ พ่ะย่ะค่ะ~”
“ ดีเลย แต่ว่า เจ้าคิบอมยังไม่เจอเนื้อคู่ใช่รึเปล่า ถึงยังไม่ได้เลือกใครเลย”
“ ใช่แล้ว พ่ะย่ะค่ะ”
“ ไม่เป็นไร ~ ไม่ต้องรีบ ฉันให้เวลาเจ้าคิบอมจนถึงวันพรุ่งนี้ ~” พูดจบท่านมเหสีผู้ทรงศักดิ์ก็ขึ้นเสียงหัวเราะสูงปรี๊ดเล่นเอาองคมนตรีคนโปรดอุดหูไม่ทันกันเลยทีเดียว
………………………………..
[ Mode : Kibum ]
ทุกคนครับ ..... หลังจากจบไอ้พิธีเฮงซวยนั่น แม่ก็บอกว่าให้หาเนื้อคู่ให้เจอภายในวันพรุ่งนี้ ...
และ ทุกคนครับ .... ผมกำลังจะหนีออกจากพระราชวังค๊าบบบบ ~~~~~~~
มันเป็นแผนการที่ดีใช่มั๊ยล่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ~~~~ อย่างน้อย ๆ ผมก็ไม่ต้องมีเมีย ไม่ต้องโดนแม่ด่า และอย่างมาก ๆ ก็แค่ไปเป็นขอทานเท่านั้นเองแหละค๊าบบบ ~~
แต่มันคงไม่มีอิหน้าไหนเอาคนหล่อขนาดนี้ไปเป็นขอทานหรอกนะ ~?
ตอนนี้ผมเตรียมข้าวของเสื้อผ้าเครื่องใช้ใส่กระเป๋าใบใหญ่เตรียมอพยพย้ายจากตำหนักมินจีอันเป็นที่รัก ลาก่อนนะ ไอ้ลัคกี้หมาลูกพ่อ ~ ลาก่อนนะ ไอ้น้องไม่รักดี ลาก่อนนะครับ แม่ พ่อ ~ ตั้งแต่นี้ไป ... ผมจะเดินตามทางของตัวเอง ! เพื่อค้นพบสัจธรรมอันแท้จริง ฮิยะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ~~~~~~~~~
ผมมองซ้ายมองขวา ไอ้องครักษ์หน้าโง่มันหลับกันไปหมดแล้วล่ะครับ ! ได้เวลาตรีนเบาออกปฏิบัติการ์ณ ~!!!
เนื่องจากตำหนักของผมอยู่ใกล้กับประตูลับของวังหลวง ทำให้การหนีออกจากบ้านเป็นไปได้ไม่ยากนัก .. กระโดดหลบ เงี่ยหูฟังเสียงหน่อยก็รู้แล้ว ~
และในที่สุด ยุทธการหลบหนีจากพระราชวังก็สำเร็จ !
ทันทีที่ขาของผมย่างเท้าออกนองประตูวังค์ ผมก็วิ่งโร่อย่างมีความสุขทันที
อ๊ากกกกก ~~~~~ เป็นอิสระแล้ว เป็นอิสระแล้ววววว ~~~ทุกคนคร๊าบบบ ~~~ ผมเป็นอิสระแล้วว ~~~~~~
เป็นอิสระ~~~~~~~ .........
โครม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้ว ?
ตะกี้มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ....ผมชนกับใครเหรอ ?
ทันทีที่ผมมองเห็นคู่กรณี ที่กำลังพยายามเก็บเศษข้าวที่กระจายออกจากกล่องอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็ชักตงิดใจ ... จะเก็บขึ้นมาทำไมวะนั่น ?
“ ฮึก ..... ฮึก ..... ฮือออ ~~~~~ มันเปื้อนทรายหมดเลย !!!!!!” เสียงสั่นเล็กตะโกนขึ้นอย่างเศร้าใจ ก่อนจะหันมามองผมพร้อมกับปาดน้ำตาป้อย ๆ
“ คุณรู้มั๊ย !!?!! กล่องนี้น่ะ มันเป็นข้าวของผมจนถึงพรุ่งนี้เย็นเลยนะ !!!! … ฮือออ .... แล้วผมจะกินอะไร ?? ฮึก ๆ ๆ แง ~~~~~~~~ ”ทันทีที่ร่างเล็กเริ่มแผดเสียงร้องราวกับเด็ก ๆ ผมก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปปลอบ
“ โอ๋ ๆ ~ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยววันนี้ฉันจะพาเธอไปเลี้ยงข้าวเอง ~ ไม่เอา ๆ อย่าร้องไห้นะ !” จบคำพูดของผม ร่างเล็กปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันมาจ้องผมตาแป๋ว
อย่าทำอย่างนี้เส้ !! มันน่ารักนะ รู้มั๊ย ???
“ จริงเหรอ ? จริงเหรอ ? คุณจะเลี้ยงข้าวผมจริง ๆ เหรอ ?” เสียงหวานคาดคั้นราวกับเป็นเรื่องที่ถึงแก่ชีวิตยังไงอย่างงั้น กะอีแค่ข้าวมื้อเดียวเนี่ยนะ?
“ อืม! ปะ ! ไปเดี๋ยวนี้เลย!” ผมพูดพลางจูงมือร่างเล็กให้เดินตาม
อืม ... แต่ว่า
ทำไมเสื้อของเด็กคนนี้ถึงดูแปลก ๆ ล่ะ .... ดูมีขี้ฝุ่นเยอะ มอมแมม แถมยังมีรอยขาดเต็มไปหมด ไม่ว่าจะกระเป๋า เสื้อ หรือรวมไปถึงกางเกงที่สุดแสนจะโทรมนั้น
“ เธอชื่ออะไรเหรอ?” ผมเอ่ยถามร่างเล็กที่เดิมตามต้อย ๆ นั้นอย่างเอ็นดู
“ ชื่อ ลี ทง เฮ ครับ คุณล่ะ ? ” ว่าแล้วก็ส่งรอยยิ้มหวานมาให้ผม น่ารักจริง ๆ เลย~~
“ อ๋อ ฉันชื่อ คิม คิ บอม เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยคยองฮี คณะรัฐศาสตร์” ผมตอบก่อนจะยิ้มจาง ๆ กลับ
ทงเฮหัวเราะเขิน ๆ นิดหน่อย
“ เรียนอยู่ไหนล่ะ ทำไมดึกขนาดนี้แล้วยังไม่กลับบ้าน?”
“ ผมเรียนอยู่คยองฮีเหมือนกันครับ แต่เรียนคณะมนุษย์ศาสตร์ ปีสองเท่ากัน ~ มาทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารใกล้ ๆ ที่นี่น่ะครับ ที่นั่นจะให้มาทำงานวันเว้นวัน ค่าตอบแทนของแต่ละวันก็คือ ข้าวกล่องที่แสนจะอร่อยของคุณเจ้าของร้าน~” โอโห ..... เป็นเด็กคยองฮี แถมยังเรียนอยู่ปีเดียวกับผมซะด้วย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะเนี่ย ? ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็น !!
“ แล้ว ... เอ่อ ... พาร์ทไทม์มันคืออะไรเหรอ?” ผมเอ่ยปากถามอย่างใคร่รู้ อย่าด่าผมโง่เลยนะ ก็คนมันไม่รู้จริง ๆ นี่นา !!!!
ทงเฮมองผมอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
“ เอ๋ ? คุณไม่รู้จักเหรอครับ พาร์ทไทม์ก็คืองานพิเศษที่ทำนอกเวลาเรียน เพื่อให้ผมมีค่าเทอมจ่ายแล้วก็มีค่าการดำเนินชีวิตอยู่ไง แถมจะต้องแบ่งเงินส่วนที่ได้มานี้ ส่งให้แม่ที่มกโพด้วยครับ”
“ อ่า ... แล้วทำไมต้องแบ่งให้แม่ด้วยล่ะ ?”
“ ก็........คุณแม่ผมทำงานลำบากอยู่บ้านนอกซะขนาดนั้น คุณพ่อก็จากผมไปตอนผมเข้าปีหนึ่งที่นี่ครับ ทำให้แม่ของผมงานหนักมาก ๆ จะให้มางอมืองอเท้ารอเงินจากท่าน ผมทำไม่ได้หรอกครับ”
ผมมองทงเฮอย่างอึ้ง ๆ นิดหน่อย ยอมรับว่าไม่เคยทำ ไม่เคยได้ยินว่ามีเด็กคยองฮีที่กตัญญูขนาดนี้เลย ทุก ๆ ทีเห็นเป็นพวกรวย พวกอวดตัวในสังคม อย่างที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
แต่การที่จะได้เจอคนอย่างนี้ มันก็น่าสนใจดีนะ ~?
………………………………..
ร้านอาหารหลังมหาวิทยาลัยคยองฮี
“ กินได้ไม่อั้น ฉันเลี้ยงนายเองนะ ทงเฮ ~” ผมพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ทงเฮ
“ จริงเหรอครับ !? งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ~” ทงเฮพูดก่อนจะยิ้มแป้นอย่างมีความสุข
“ เฮ้ บ๋อย! เอาเมนูมาหน่อยสิ ! ” ผมกวักมือเรียกบ๋อยคนที่อยู่ใกล้ที่สุดให้เดินมารับเมนูตามแบบฉบับเก๊กแดกกบาลของเจ้าชาย
คุณบ๋อยหน้ายาวคนนึงก็ยื่นเมนูให้ผมกับทงเฮ ทงเฮรับมันมาแบบหวาด ๆ นิดหน่อย ก่อนจะค่อย ๆ เปิดดูอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ นี่ บ๋อย ! ฉันเอา สปาเกตตี้ราดครีมซอสเห็ด ไม่ใส่ผัก เอาจืด ๆ ห้ามแต่งรสจัด” หลังจากที่บ๋อยจด ๆ คำสั่งของผมไปในกระดาษเมนูของมัน ทงเฮก็นั่งจ้องหน้าผมอย่างไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไหร่
มันมีอะไรให้น่าสนใจเหรอ- - กับไอ้สปาเกตตี้ราดครีมซอสเห็ด ไม่ใส่ผักเนี่ย ?
ทงเฮเอียงคอหน่อย ๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามผมด้วยคำถามที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะมีคนในโลกนี้ถามผม
“ สปาเกตตี้มันคือ .... อะไรเหรอครับ?” พูดจบเจ้าตัวก็กระพริบตาปริบ ๆ อย่างใคร่รู้ มาจากดอยไหนวะเนี่ย !? กับอีแค่สปาเกตตี้ยังไม่รู้จัก !!!
“ อ่า ... นายไม่เคยกินเหรอ”
ทงเฮส่ายหัวเบา ๆ แทนคำตอบ
“ มันก็คือ ไอ้เส้นเหนียว ๆ หนืด ๆ ราดซอสมะเขือเทศที่ผัดกับหมู เห็ด หรือซอสต่าง ๆ ที่แล้วแต่คนชอบไงล่ะ เอ่อ ..... พูดง่าย ๆ มันก็คือ จาจังมยอนของตะวันตกนั่นแหละ เพียงแต่เป็นจาจังมยอนแห้ง ราดหน้า” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนไร้เดียงสาจ้องหน้าผมอย่างตั้งใจฟังทุก ๆ คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของผม
“ ว๊าว ~ เกิดมาผมยังไม่เคยกินของที่น่าอร่อยแบบนี้เลย ~ พี่ชายครับ ผมขอจาจังมยอนตะวันตกอีกที่นึงนะครับ~” ทงเฮพูดเสียงหวานกับบ๋อยคนนั้น เล่นเอาไอ้บ๋อยหน้ายื่นยิ้มไม่หุบเลยล่ะคร๊าบบ !
“ นี่ บ๋อย !!” เสียงผมตวาดเล่นเอาไอ้บ๋อยคนนั้นหุบยิ้มไปเลย หึหึหึ ก็ผมมันแนวนี่นา ~~
“ เปิดไวน์องุ่นมาขวดนึง”
จบคำพูดของผม ทงเฮก็ทำตาโตอย่างประหวาดใจ นี่ อย่าบอกนะว่าไม่เคยกินไวน์น่ะ =w=?
“ ไวน์ คืออะไรครับ ?” น่านน ~~ ผมว่าแล้วว่าจะต้องไอ้ยินคำถามทำนองนี้ กะอีแค่สปาเกตตี้ยังไม่รู้จัก จะไปนับประสาอะไรกับไวน์องุ่นล่ะ ?
“ มันก็คล้าย ๆ น้ำผลไม้ผสมกับแอลกอฮอล์นั่นแหละ”
“ คุณคิบอมดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ด้วยเหรอครับ?” ทงเฮเอียงคอถามอีกครั้ง โถ่เอ๋ย !! แม่ประคุณไปหลบอยู่หลุมใดมา อยู่ตั้ง ปี2 คยองฮีแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าเขากินกันเป็นเรื่องปกติเวลาไปสังสรรค์กันที่งานร่งงานรุ่นน่ะ !!
“ สมัยนี้ใคร ๆ เค้าก็กินกันทั้งนั้นแหละ นายไม่กินเหรอ?”
ทงเฮส่ายหัวอีกครั้ง
“ ไม่เป็นไร ฉันจะสอนนายกินเอง =w=”
“ มันขมไหมครับ?” ทงเฮเอ่ยถาม
“ ก็นิดหน่อย แต่มันจะนุ่มคอ”
“ โห ~ จริงเหรอครับ~~?” ทงเฮพูดอย่างตื่นเต้น
ไม่นานบ๋อยก็เดินกลับมาพร้อมกับสปาเกตตี้ราดซอสครีมเห็ดไม่ใส่ผักสองที่วางเสิร์ฟให้กับผมและทงเฮ
“ กินแล้วนะคร๊าบบ ~~” ทงเฮพูดก่อนจะใช้ส้อมพันเส้นสปาเกตตี้โซ้ยใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย และเพียงแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น สปาเกตตี้ที่อยู่ในจานของทงเฮก็หมดไปซะเรียบร้อย ... ผมยังไม่ได้กินซักคำเลยนะเนี่ย
“ เอ่อ ... จานเดียวนายอิ่มรึเปล่าเนี่ย ฉันสั่งให้อีกจานนะ” ทงเฮพยักหน้าหงึกหงัก ๆ ทำให้ผมรีบเรียกบ๋อยมาสั่งอาหารอีกจาน
และแล้ว .....
จานที่ 2
.
.
จานที่ 3
.
.
จานที่ 4
.
.
ล่วงเลยมาจานที่ 5 ..........
แม่คุณก็ยังโซ้ยสปาเกตตี้ซอสครีมเห็ดไม่เลิก ...
ทำให้ทงเฮกลายเป็นจุดสนใจของบ๋อยหลาย ๆ คนที่รับเมนูราวกับกำลังดูรายการกินเรียลลิตี้โชว์อยู่
ส่วนผมก็นั่งจิบไวน์อย่างมีความสุข เฮ่อ ... ....
แต่ความสุขนั้นย่อมอยู่ไม่ยั่งยืน ...... เมื่อ
“ อ๊อก !! ติดคอ ๆ !! แค่ก ๆ” ผลจากการกินเร็วมากเกินไปนั่นเอง ทงเฮรีบหยิบแก้วน้ำมาหวังจะกินน้ำให้คอโล่ง
เพียงแต่ ...
“ เฮ้ย !!!! ทงเฮ นั่นมันแก้วไวน์ของฉัน !!!!” ช้าไปซะแล้ว เมื่อหนุ่มหน้าหวานคนนี้ได้กินไวน์องุ่นในแก้วนั้นจนหมดเกลี้ยงไปซะแล้ว
“ อึ๊ก ....” ร่างเล็กเริ่มโอนเอนไปมา
“ ทงเฮ ...?”
ใบหน้าหวาน ๆ เริ่มขึ้นสี ทำให้แก้มใสของคนตัวเล็กกลายเป็นสีแดงสด
“ เป็นอะไรมั๊ย ??” ผมพูดพลางรีบเข้าไปจับตัวที่โอนเอนนั้น
ทงเฮสะบัดแขนผมทิ้งก่อนจะตวาดด่า โอม่ายยย !!!!!
“ ไอ้บ้า !!! อึ๊ก .. ปล่อยช้านนน !!!!!!” ผมรีบปล่อยตัวแม่คุณทันทีตามคำร้อง โธ่ !! เมาแล้วเหรอเนี่ย !!!
ทงเฮกระแทกแก้วไวน์ลงอย่างแรงจนก้นแก้วแตกเป็นรอย ก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยแววตาหาเรื่องแล้วตวาดเสียงดัง
“ นี่ !!!! ไอ้ตาตี่ ยืนเซ่อหาเตี่ย’ไรวะ ?? ไปเอามาอีกแก้วซิ !!!!!!!!!!!”
..............................................
TALK !
สวัสดีค่ะ รีดเดอร์
รีดเดอร์บางคนอาจจะกำลัง ด่ามินในใจอยู่
พรุ่งนี้บ้านแก 7 วันแล้วกว่าจะมาอัพ กร๊าก ๆ ๆ ๆ
มินขอโทษค่า ~~ ที่รัก
มันมีภารกิจเยอะแยะให้ทำ - .... - +
ไม่พูดร่างมากความ
พอจะเดาออกสินะคะ ว่าด๊องแด๊งเธอเมาแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ
รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน
ขณะนี้มินได้กระทำการรีไรท์ไอ่ที่แต่งไว้หมดเลย
ขอความกรุณารอกันหน่อยนะคะ ~~
PS . เมื่อวาน (21/08/52) วันเกิดบอมมี่น๊า ~~ ด๊องแด๊งอัพไซเวิร์ดด้วยแหละ
...ในcyworldของดงเฮ... 090821
내 사람... (คนของฉัน... )
2009.08.21 04:51
วัน เกิด คิ บอม ...
วันนี้เป็นวันเกิดของน้องคิบอมมี่
ผมก็เลยโทรไปหาคิบอมมี่แล้วถามว่าอยู่ไหน เค้าบอกว่าซ้อมอยู่ที่บริษัท
ผมรีบวิ่งไปหาเค้า เราได้พูดคุยกัน ได้อวยพรวันเกิด แล้วก็ถ่ายรูปด้วยกัน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ^ ^
ขอให้สุขภาพแข็งแรง ยิ้มสดใสเหมือนในรูปนี้ เป็นคิบอมมี่ที่ขยันและตั้งใจทำงานตลอดไปนะ ...
สุขสันต์วันเกิด ! ! ^ ^
ขอบคุณเครดิต
credit : Donghae's minihompy
translated by u_r_so_gorgeous
http://u-r-so-gorgeous.exteenดอทคอม
มาจิ้นคิเฮกันเถอะทุกคน !!!!!!
มาแถมรูป คลู้มินให้ด้วยค่ะ ~
ตามมาติด ๆ แถมรูป SJ ตอนไลฟ์สุดท้ายนะคะ !!
โอป้าเขียนว่า ผมรักคุณ ขอบคุณครับ แล้วก็ ผมจะจดจำ ..
มันเป็นกำลังใจที่ดีสำหรับเอลฟ์ทุกคนเลยค่ะ !!
ขอบคุณรูปภาพจาก ไซทึกกี้ ~
มินมีแพลนที่จะแต่งฟิคยาวเรื่องใหม่
เป็นฟิคเศร้านะคะ
รออัพ WDL ให้ครบ 5 ตอนก่อน แล้วจะลงค่า ~
ขอความกรุณาด้วยนะคะ !
SNSD - ETUDE
ความคิดเห็น