ล่องกาลแดนสนธยา

คุณมีเพื่อนในวัยเด็กไหม เธอเองก็เคยมี 

ตอนเด็กๆเธออาศัยที่หมู่บ้านแถวชนบท ห่างไกลความเจริญ ข้างบ้านเป็นป่า หลังบ้านเป็นป่า หน้าบ้านก็ยังเป็นป่า 

มีเส้นทางเล็กๆ ที่ในฤดูฝนไม่มีรถคันไหน(กล้า)ผ่าน เพราะดินแดงที่เปียกแฉะ มันเป็นโคลนตลอดเวลา 

จะเข้าเมือง ก็ต้องมีความจำเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีโทรทัศน์ อินเตอร์เน็ต ไม่มีไฟฟ้า มีเพียงตะเกียงน้ำมันก๊าดที่ทำจากกระป๋องนมแบบสังกะสีธรรมดา และใช้ผ้าเก่าๆขาดๆที่ไม่ใช้แล้วเป็นไส้ตะเกียง

 แม่บอกว่า ที่เราย้ายมาอยู่ที่นี่ เพราะคุณยายไล่ออกจากบ้าน TT

ดังนั้น ในวัยเด็ก เธอจึงมีเพื่อนที่นี่ราวสองสามคน เพราะคนอื่นๆก็เป็นแค่ สิ่งมีชีวิตประหลาดที่ชอบใจเวลาเห็นเธอร้องไห้ ชอบใจเวลาที่เธอกลัวจนฉี่ราดเวลาพวกเขาเอาของบางอย่างมาให้ ชอบใจเวลาพูดเรื่องจัญไร แล้วแกล้งเธอด้วยเรื่องจัญไรเพิ่มเข้ามาอีก  

ให้ตายเถอะ! ถ้าเธอย้อนกลับไปได้ เธอจะจับพวกนั้นมัดติดกับต้นตะเคียนในป่า ค้างคืนไว้ซักสามคืน ให้อดน้ำ อดอาหาร ให้โดนยุงกัด เธอจะใช้ที่คีบอาหารจับตะขาบ สิ่งมีชีวิตที่เธอเกลียดเข้าไส้ ให้มันไต่บนตัวพวกนั้น อย่างที่พวกเขาเคยทำกับเธอ

แต่ก็นั่นแหละเพื่อความอยู่รอดในวัยเด็กระหว่างหนีกับสู้ เธอจึงเลือกหนี หนีไปให้ไกล หนีไปไม่ต้องเจอกันอีกไม่ว่าจะทางใด

จนเธอได้พบกับเพื่อนทั้งสามคนในป่าลึก แถวน้ำตกผีแฝด ใครจะรู้ละว่าความกลัวในสิ่งใดสิ่งนึงที่เราเห็นเป็นรูปธรรม ทำให้เรากล้าเผชิญความกลัวที่เป็นนามธรรมมากกว่า 

น้ำตกผีแฝด ใครตั้งก็ไม่รู้ แม่บอกเธอแค่ว่า ถ้าไปเล่นที่นั่น ผีแฝดจะเอาไปอยู่ด้วย 

เฮอะ! ให้เลือกระหว่างโดนไอ้สิ่งมีชีวิตพันธุ์นั้นแกล้ง กับโดนผีแฝดเอาไปอยู่ด้วย หนีเสือปะจระเข้ แต่จระเข้นั้นเธอยังไม่เคยเจอว่ามันเป็นยังไง เธอก็ขอเลือกเจอจระเข้อย่างผีที่น้ำตกผีแฝดละกัน

 เมื่อเข้า ม.ต้น เธอเข้าเรียนที่โรงเรียนในตำบล การเล่นในวัยเด็กจึงห่างหายไปจนแทบไม่ได้ไปที่นั่นอีก เธอเริ่มไปกังวลในเรื่องการสอบ การเรียนมากกว่ามากังวลในเรื่องสิ่งมีชีวิตพันธุ์นั้นแกล้ง

แน่นอนว่า เมื่อเธอไม่ได้แสดงอาการกลัว ตกใจ ร้องไห้ หรือฉี่ราดแล้ว พวกเขาจึงเลิกแกล้งเธอ และไปหาเหยื่อคนใหม่ 

เห่อ! แต่เธอก็ต้องมากังวลในเรื่องสอบเก็บคะแนน และสอบเข้ามหาลัยอีก หลังจากเธอเข้าเรียนที่โรงเรียนในอำเภอระดับ ม.ปลาย 

มันจึงกลายเป็นว่าเธอจำชื่อเพื่อนคนนั้นได้ จำความสนุกสนานครั้งนั้นได้ แต่ไม่ค่อยได้นึกถึงมันเพราะมีเรื่องให้กังวลใจมากกว่า

แล้ววันหนึ่งเธอก็เจอเพื่อนเก่าอีกครั้ง แต่สถานการณ์ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับประสบการณ์ 23 ปี ของเธอ 

เพื่อนคนนั้นเติบโตจนแก่หงำเหงือก นอนบนฟูก ในคฤหาสถ์หลังโต เขาหายใจร่อแร่  ในขณะที่ร่างเธอกลับไปเป็นอีเด็กวัยหกขวบที่หนีจากสิ่งมีชีวิตประหลาดไปพบพวกเขาที่น้ำตกผีแฝด "ได้เจอซักทีนะ"ดา"  ดูแลลูกหลานชั้นให้ที" นั้นคือคำพูดสุดท้ายก่อนเขาจะสิ้นลม What's happen? แล้วก็ทิ้งชั้นไว้กับความงง บรมงง