คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : MiRaCle number 5
-5-
ใครจะไปรู้ว่า...ภายใต้ท่าทีที่เข้มแข็ง....
มีจิตใจที่อ่อนแอซ่อนอยู่
เมื่อจัดแจ้งข้าวของและทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วซื่อหยวนจึงเดินลงมาสั่งอาหารนั่งกินที่โต๊ะมุมอับจากสายตาผู้คนเวลานั้นที่ประตูหน้าโรงเตี๊ยมกลับปรากฏร่างนักเลงสามคนเดินท่าใหญ่เข้ามาในชั่วพริบตาลูกค้าก็อันตธารหายไปจากร้านจนหมดเหลือไว้เพียงแต่จานอาหารที่กินไม่หมดเท่านั้น
“คยูฮยอน!! มานี่สิ!!”คาดว่าจะเป็นหัวหน้าอันธพาลกล่าวขึ้น
บัดนี้มักเน่ปีศาจได้เดินไปที่โต๊ะของนักเลงโตทั้งสามโดยหามีท่าทางเกรงกลัวไม่
“มีอะไร”มักเน่ปีศาจเท้าสเอวพูด
“แหมๆ คนสวยอย่าดุนักเลย วันนี้ข้าจะมาถามเจ้าว่าเจ้าจะยอมเป็นคู่นอนของข้าหรือไม่”หัวหน้าอันธพาลถามออกมาหน้าด้านๆพลางเอามือไปจับก้นของคยูฮยอน โดยที่ไม่มีใครกล้าขัดหรือทักท้วงเลยสักคนทั้งเฒ่าแก่โรงเตี๊ยมและเหล่าเด็กรับใช้เองต่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าข้าหาใช่ผู้หญิงไม่ แล้วก็บอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าข้าไม่มีวันที่จะไปร่วมหลับนอนกับเจ้า”
มักเน่ปีศาจตะโกนใส่หน้าอันธพาลใหญ่
เพี๊ยะ!!
ฉับพลันหัวหน้าอันธพาลก็ตบหน้ามักเน่ปีศาจฉาดใหญ่
ปึง!
เป็นซื่อหยวนที่ทนเห็นความไม่เป็นธรรมไม่ได้จึงตบโต๊ะดังปังก่อนจะพูดว่า
“น้องชาย รังแกคนที่อ่อนแอกว่ามันไม่ดีหรอกนะ”
“เจ้าเป็นใคร ฮึ คงไม่รู้สินะว่าพ่อข้าเป็นใครถึงได้กล้าสั่งสอนข้าเยี่ยงนี้”นักเลงโตเลิกจับก้นคยูฮยอนแล้วเดินอาดๆมาที่ต๊ะที่ซื่อหยวนนั่งอยู่แทน
“ข้าชื่อ ซื่อหยวน เป็นเพียงนักศึกษาพเนจร ที่เจ้าพูดว่าข้าไม่รู่จักพ่อท่านนั้นย่อมถูกเพราะขนาดท่านเองยังมิรู้เลยว่าพ่อท่านเป็นใคร”ซื่อหยวนตอบฉะฉานพร้อมกับแอบหลอกด่า
“งั้นข้าถามเจ้าหน่อย ว่าเจ้ามาที่นี่เพื่อการใด”คนที่ถูกกล่าวหาว่ามิรู้จักพ่อตัวเองเองกัดฟันพูดในใจได้มีแผนที่จะข่มขู่นักศึกษาพเนจรผู้นี้ไว้แล้ว
“ข้ามาที่นี้เพื่อตามหาคนรักของข้า”
“ฮึ งั้นเจ้าก็มีคนรักแล้วงั้นสิ”
“ใช่ คนรักของข้าชื่อ คิม ฮีชอล เจ้ารู้จักรึป่าวล่ะเด็กน้อย”ซีวอนตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
แต่คนที่สะทกสะท้านกลับเป็นมักเน่ปีศาจแทนหลังจากที่รู้ว่าซื่อหยวนมีคนรักแล้วและกำลังตามหาหน้าก็สลดหดหู่ลงทันที
“งั้นเจ้าก็คงไม่มีวันได้เห็นคนรักของเจ้าแล้วล่ะ เฮ้ย!พวกเราลุยยยยยยยยย”นี่คงเป็นคำข่มขวัญของนักเลงโตสิน่ะ เอาสิ่งที่สำคัญที่สุดมาเป็นจุดอ่อนทำให้คู่ต่อสู้เสียขวัญถือว่าหลักการนี้ใช้ได้ผลมากนักแต่ซีวอนกลับหาได้กลัวไม่
สิ้นเสียงคำสั่งของหัวโจกลูกน้องอันธพาลทั้งสองก็ชักกระบี่แล้วฟาดฟันไปที่ซื่อหยวนทันทีโดยหาได้ใช่เพลงกระบี่อันใดไม่ ซื่อหยวนหลบหลีกอย่างคล่องแคล่วพลางหยิบตะเกียบขึ้นมาก่อนจะเกรงพลังวัตรผ่านมือไปที่ตะเกียบ พลันตะเกียบไม้ธรรมดาก็กลายเป็นเหมือนดั่งตะเกียบเหล็ก ชั่วพริบตากระบี่ของอันธพาลทั้งสองก็ร่วงลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายใช้วรยุทธ์อันใด รู้แต่เพียงว่าต้องเป็นวรยุทธ์ที่สูงส่งเป็นแน่ ระหว่างที่คนทั้งร้านกำลังตะลึงในฝีมือของนักศึกษาพเนจรอยู่นั้น เขาก็ใช้โอกาสนี้เคลื่อนร่างผ่านอันธพาลทั้งสามด้วยความรวดเร็วด้วย วิชาสับเท้า Dancing Out ฉับพลันร่างของอันธพาลทั้งสามก็แข็งเป็นหินมีเพียงส่วนใบหน้าเท้านั้นที่ขยับได้เนื่องด้วยระหว่างที่เขาเคลื่อนตัวผ่านอันธพาลทั้งสามนั้นเขาได้ใช้วิชาสะกัดจุดควบคู่ไปด้วย
“ข้ากลัวแล้ว ไวชีวิตพวกข้าด้วยเถิด”หัวหน้าอันธพาลกล่าวขอชีวิตจากซื่อหยวน
“ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปแน่ ถ้าพวกเจ้าเลิกเป็นอันธพาลและกลับตัวเป็นคนดี แต่ถ้าไม่ข้าจะจี้จุดที่ทำให้น้องชายของเจ้าไม่แข็งตัวอีกต่อไป”
“พวกข้าสาบานว่าจะเป็นคนดี จะไม่ทำอย่างนี้อีก อย่าทำอะไรน้องชายข้าเลย”
หลังจากที่ได้รับการคลายจุดแล้วอันธพาลทั้งสามก็วิ่งหนีทันทีโดยไม่ลืมที่จะกุมน้องชายของตัวเองไปด้วยขณะวิ่ง
ฝ่ายซื่อหยวนเมื่อเห็นว่าอันธพาลไปแล้วจึงสอดส่ายสายตาหาคยูฮยอนแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบจึงเดินขึ้นห้องไปโดยไม่เลยที่จะบอกเฒ่าแก่โรงเตี๊ยมว่าค่าเสียหายทั้งหมดตนจะเป็นคนจ่ายเอง
เมื่อเวลาเช้ามาถึงโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็กลับมีลูกค้ามากมายเหมือนเดิม ทั้งผู้มีวรยุทธ์และสามัญชนต่างก็ชอบมากินที่ร้านนี้
แต่กระนั้นหลังร้านก็ยังเกิดการเกี่ยงกันเกิดขึ้น
“นี่คยูฮยอนเจ้าก็ยกอาหารไปให้จอมยุทธ์ผู้นั้นหน่อยสิ เขาอุตส่าห์ช่วยเจ้าไว้นะ”เฒ่าแก่โรงเตี๊ยมคะยั้นคะยอคยูฮยอน
“ทำไม่เฒ่าแก่ไม่ให้พี่ใหญ่ไม่ก็พี่รองเอาไปให้เล่า”มักเน่ปีศาจบ่ายเบี่ยง
“ก็เจ้าเป็นน้องเล็กสุดจะมาโมเมใช้ข้ากับพี่ใหญ่ไม่ได้หรอกนะ แล้วอีกอย่างเขาก็ช่วยเจ้าไว้นะ”เด็กรับใช้คนหนึ่งพูด
“ก็ได้ๆ เพราะพวกเจ้าเกิดก่อนข้าหรอกนะ”คยูฮยอนพูดอย่างฉุนๆก่อนจะแย่งถาดอาหารจากมือเฒ่าแก่ไปถือแล้วเดินไปยังห้องพักของซื่อหยวนจอมยุทธ์ข้ามคืนผู้นั้น
ก๊อกๆๆๆๆ
“เข้ามา”เมื่อได้รับอนุญาตแล้วคยูฮยอนจึงเปิดประตูเข้าไปพร้อมถาดอาหารในมือ
“อ้าว คยูฮยอนนี่เอง มีอไรรึ”ซื่อหยวนดีใจนะแต่ไม่แสดงออกที่เป็นคยูฮยอน
“เฒ่าแก่ให้ข้าเอาอาหารมาให้ท่าน”คยูฮนอยตอบพร้อมกับวางถาดอาหารลงและเตรียมตัวจะเดินกลับ
“อยู่กินด้วยกันก่อนสิ”ซื่อหยวนชวน
“ท่านกินเถอะ ข้ามีงานที่ต้องรีบกลับไปทำอีกมาก”พูดจบก็ปิดประตูปังแล้วเดินออกไป
ซีวอนก็งงกับอาการของคยูฮยอนไม่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อวานที่พามาห้องก็ยังดีๆอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ทำตัวห่างเหินชอบกล หรือเขาทำอะไรผิด??
~~~~~~~~~~
อ้าวคยูเป็นไร งอนไรซีวอน??
ช่วยตอบไรทเตอร์หน่อย
น่าเสียดายจังที่จากกันไม่ดีเท่าไหร่
ตอนหน้าวอนต้องออกเดินทางท่องไปในยุทธภพต่อแล้วนะ
ความคิดเห็น