คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MiRaCle number4
ถ้าผมยังเชื่อมั่นในคำสัญญาแล้วคุณจะกลับมาเพื่อรักษาสัญญานั่นหรือปล่าว
1 ปีผ่านไป
ฮ้องเต้เริ่มมีพระอาการที่ดีขึ้นเขาเห็นว่าควรจะขอฮ้องเต้กลับไปหาฮีชอลได้แล้วเพราะนี่ก็เป็นเวลานานแล้วที่เขาบอกให้ฮีชอลรอ ดีไม่ดีฮีชอลอาจจะโกรธจนไม่ยอมพูดกับเขาเลยก็ได้ที่หนีออกมานานขนาดนี้ซ้ำยังมิได้กล่าวลาด้วยตัวเองอีก
“ท่านพ่อ เมื่อท่านอาการใกล้หายเยี่ยงนี้แล้ว เห็นทีข้าจะต้องขอกลับไปเยี่ยมอาจารย์เยซองเสียที่ มิทราบว่าจะได้หรือไม่”ซีวอนเอ่ยปากขอผู้เป็นบิดาแต่มิกล้าบอกว่าจะกลับไปหาฮีชอลเกรงว่าฮ้องเต้จะไม่ให้ไป
“ได้สิลูกว่างๆก็พาเย่ซองมาเยี่ยมพ่อบ้างนะ”ฮ้องเต้เองก็คิดถึงเพื่อนเก่าเหมือนกัน ก็รู้ว่าเยซองเป็นคนรักสันโดษแต่ไม่คิดว่าจะรักสันโดษขนาดนี้ขนาดเขาป่วยยังไม่ยอมโผล่ออกจากป่ามาเยี่ยมเยียนบ้างเลย ไม่ไหวจริงๆไอ้เพื่อนคนนี้นิ่
“ขอบพระคุณท่านพ่อมาก”ซีวอนทำความเคารพฮ้องเต้ก่อนจะเดินออกไปหาคิบอมและทงเฮเพื่อแจ้งข่าวคราว
ณ สวนหลังวังที่มีดอกไม้สวยงามมากมายปลูกไว้ สวนนี้ออกแบบโดยองค์รัชทายาทกะว่าจะใช้ในพิธีแต่งงานแต่บัดนี้กลับมีคนสองคนจับจองก่อนเสียแล้ว
“พี่ทงเฮ อ้าว....คิบอมก็อยู่ด้วยหรือ ข้ามิยักกะรู้”ซีวอนพูดแซวไปงั้นตามประสาคนไม่มีคู่
คนทั้งวังย่อมรู้อยู่แล้วว่ามีทงเฮที่ไหนมีคิบอมที่นั่น เหมือนอย่างที่มีการศึกสงครามครั้งหนึ่งทงเฮคุมทัพหน้าส่วนคิบอมคุมทัพหลัง ระหว่างเดินทัพอยู่นั้นทัพหลังก็เกิดปัญญาเนื่องจากแม่ทัพหายตัวไป ทัพหน้าก็มีปัญญาเช่นกันเนื่องจากในที่นอนของแม่ทัพทงเฮมีมีทัพมาเพิ่มอีกคน!! ซีวอนที่เป็นคนคุมทัพครั้งนั้นเลยสั่งให้ทัพหน้าและทัพหลังรวมกันซะเลย ไม่ต้องมีทัพหลังไว้เป็นกำลังเสริมแล้วลุยมันลูกเดียว
“อ้าวนี่พี่รองมิรู้หรอกรึว่า มีมีทงเฮที่ไหนมีคิบอมที่นั้น”คิบอมพูดหยอกล้อกลับ
“คิบอม!!”เลยโดนเสียงปรามปนเขินอายจากแม่ทัพหน้าซะเลย
“ว่าแต่เจ้ามีอันใดรึถึงได้เรียกหาพี่”หลังจากหายเขินแล้วจึงพูดต่อ
“เปล่าดอกท่านพี่ ข้าเพียงจะมาลาท่านพี่และคิบอมก่อนจะไปเยี่ยมอาจารย์เยซองเท่านั้น”
"งั้นหรือ ถ้างั้นรักษาตัวด้วย” ซีวอนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันหลังเดินออกมา
เดี๋ยวก่อนเถิดคิบอม เดี๋ยวข้าจะพาแฟนมาหวานเย้ยเจ้า ฮึๆๆๆๆๆ~~~~~
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ซีวอนหลับไปแต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว
“เช้าแล้วเหรอเนี่ย เราคงต้องไปแล้ว”ซีวอนพรึมพรำกับตัวเองก่อนจะยื่นมือไปคว้าห่อผ้าที่หัวเตียงเดินลงไปหาอะไรกินคุยอะไรกับชาวบ้านชาวเมืองนิดหน่อยก่อนจะไปจ่ายเงินแล้วเดินจากหมู่บ้านนี้ไป
ตอนนี้เป็นเวลาอาทิตย์อัสดงแล้วเขาคงต้องพักที่หมู่บ้านข้างหน้านี้เสียแล้ว เขาจึงย่ำฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ยามนี้เขาอยู่ที่โรงเตี๊ยมของหมู่บ้าน Just Youแล้ว
“เฒ่าแก่มิทราบว่ามีห้องว่างให้ข้าหรือไม่”ซีวอนถาม เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยมากเนื่องจากเดินทางมาไกลผ่านมา2-3หมู่บ้านแล้ว เขาตั้งใจว่าจะไปหมู่บ้าน Don’t Don เนื่องด้วยทราบข่าวจากพ่อค้าหมู่บ้าน Sorry Sorry ว่ามีกองโจรคอยดักปล้นชาวบ้านและพวกผู้คนที่สัณจรผ่านไปมานับนับครั้งไม่ถ้วน ล้วนแต่ก่อคดีที่อุกอาจยิ่งนัก
“มีสิท่านว่าแต่ท่านต้องการห้องแบบใดรึ”เฒ่าแก่ถาม
“ข้าต้องการห้องที่สงบ ห่างไกลจากห้องที่มีคนพักหน่อย พอจะมีหรือไม่”ซื่อหยวนแจ้งความจำนง
“มีท่าน เดี๋ยวข้าจะให้เสี่ยวเอ๋อพาไป ว่าแต่ท่านจอมยุทธ์มีแซ่นามว่ากระไรรึ”
“ข้าชื่อ ซื่อหยวน หาใช่ยอมยุทธ์อย่างที่ท่านเข้าใจไม่ ข้าเป็นเพียงนักศึกษาพเนจรเท่านั้น”
“ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอโทษด้วย ท่านคงจะเหนื่อยมากสินะเดี๋ยวข้าให้คนพาไปที่ห้องพัก เสี่ยวเอ๋อ!!!”เฒ่าแก่โรงเตี๊ยมพูดกับซีวอนก่อนจะหันไปเรียกเด็กรับใช้
“ข้ามาแล้ว เฒ่าแก่มีอะไรให้หารับใช้หรือ”อยู่ๆก็มีเสียงใสๆเสียงหนึ่งดังออกมาจากที่ๆน่าจะเป็นห้องครัวก่อนที่จะมาปรากฏตัวข้างเฒ่าแก่โรงเตี๊ยม
“พาท่านผู้นี้ไปที่ห้องพักหน่อย เอ้านี่ กุญแจ”เฒ่าแก่บอกเสี่ยวเอ๋อพร้อมกับยื่นลุกกุญแจให้ เสี่ยวเอ๋อผู้นั้นพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเดินไปจูงมือนักศึกษาพเนจร
“ป่ะท่าน เดี๋ยวข้าผู้นี้จะพาท่านไปที่ห้องพักเอง”พูดพร้อมกับจูงมือซีวอนเดินขึ้นบันไดไป
“ถึงแล้วท่าน”เดินมาหยุดหน้าห้องพักห้องหนึ่งที่ห่างไกลผู้คนมากโขอยู่แล้วไขประตูเข้าไป
“มิทราบว่าอาหารท่านจะกินที่นี่หรือจะลงไปกินข้างล่าง”เสี่ยวเอ๋อผู้นี่พูดเจื้อยแจ้ว
“ข้าจะลงไปกินข้างล่าง ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร อายุเท่าไรรึ”ตั้งแต่แรกพบเขาก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้เสียแล้ว จึงอยากทำความรู้จัก
“ข้าชื่อ คยูฮยอน แต่ทุกคนชอบเรียกข้าว่ามักเน่ปีศาจ อายุ 17 ปีแล้ว”เสี่ยวเอ๋อหรือบัดนี้คือคยูฮยอนตอบพร้อมกับปัดทำความสะอาดเตียงไปด้วย
“แล้วเจ้าเป็นลูกเต้าเหล่าใครทำไมถึงได้ว่าทำงานอยู่ที่นี่ เป็นลูกของเฒ่าแก่โรงเตี๊ยมรึ”มักเน่ปีศาจผู้มิชอบให้ใครถามมากความเรื่องครอบครัวอยู่แล้วจึงบังเกิดความรู้สึกรำคาญและคิดว่าถ้าตอบคำถามนี้ย่อมมีคำถามใหม่เป็นแน่ จึงแสร้งบีบน้ำตาแล้วตอบไปว่า
“ข้าหาใช่ลูกเฒ่าแก่ไม่ ข้าเป็นเพียงเด็กกำพร้าเร่ร่อน ที่ผ่านมาทางนี้พอดีเห็นร้านนี้ติดประกาศรับเด็กรับใช้ ข้าจึงมาขอทำงานเพื่อแลกข้าวแลกน้ำแลกที่ซุกหัวนอนเท่านั้น ส่วนข้าเป็นลูกเต้าเหล่าใครนั้นข้ามิอาจหาคำตอบให้ท่านได้เพราะฉะนั้นท่านเลิกถามคำถามข้าเถอะ” คยูฮยอนตอบพร้อมเปิดประตูเดินออกมา
~~~~~~~~
ซื่อหยวนได้เจอน้องแล้ว
ดีใจกันมั๊ยเอ่ยยยยย
แต่ว่าเจอนิดเดียวเอง
ไม่เป็นไรตอนหน้าเจอเต็มแน่
ความคิดเห็น